24. Nauki pana Fugaku

Brunet był bardzo zdenerwowany całym zajściem z bratem. W nocy nie wiele spał, myśli pozbierać nie mógł po tym jak Sasuke wyszedł a tym bardziej, kiedy zaczęło padać, troska i wyrzuty sumienia wzmogły się. Nawet rano czuł zestresowanie, co nie umknęło uwadze matki. Jeszcze teraz mu nie minęło, mimo iż Sasuke wrócił do domu. Wiedział, że źle postąpił, że nie powinien się dać ponieść emocją, lecz też miał rację związku z tym, że młodszy Uchiha przegiął. Jednak będąc tym starszym czuł się w obowiązku panować nad sobą, co dokładało wyrzutów. 

Z lekkim trzaśnięciem zamknął książkę. I tak nie potrafił się skupić na czytanej treści, wzrok tylko przesuwał się po literach, lecz mózg nie rejestrował żadnej z nich.  Ze zrezygnowaniem podniósł się z łóżka odkładając przedmiot na szafkę, z której pochwycił portfel, klucze oraz komórkę. Uznał, że potrzebuje wyjść stąd, oddalić od tego miejsca przypominającego mu tylko wczorajsze wydarzenie. Wyszedł z domu nie bardzo wiedząc, co z sobą począć, toteż pozwolił, aby nogi poprowadziły go prosto przed siebie, bez większego celu.

Starał się nie myśleć o niczym, skupić umysł na otoczeniu, mijanych ludziach, wystawach sklepowych. Niestety szybko odkrył, że to wcale nie pomaga. Domyślił się, że w tym wypadku potrzebuje rozmowy, kogoś, kto go wysłucha. Odruchowo pomyślał o Shisuim, lecz przyszła zaraz chwila zwątpienia. Przyjaciel ostatnio mimo szczerych chęci tylko namieszał, czego powtórki obawiał się. Mimo tego wyjął komórkę wybierając jego numer. Po kilku sygnałach uruchomiła się poczta głosowa. Nie zaskoczony tym, powtórzył czynność. Niestety, nie doczekał się odzewu nawet przy trzecim podejściu. Rozumiejąc, że nie dodzwoni się już chciał schować komórkę, kiedy wzrok padł na inny numer. Chwilę się zastanawiał czy to dobry pomysł. Wprawdzie dziewczyna nie pomoże mu przy tym problemie, tego czy wysłucha też do końca nie mógł być pewien, lecz nie wątpił w to, że poprawi mu humor oraz rozweseli.

— A witam cię ja — usłyszał w komórce po kilku sygnałach zaskoczony odebraniem za pierwszym razem. — Co u pana?

— Cześć. Moglibyśmy się spotkać teraz? Gdzie jesteś?

— O! — A następnie usłyszał charakterystyczny dźwięk informujący o zakończeniu rozmowy, dziewczyna nagle rozłączyła się. Zdezorientowany spojrzał na wyświetlacz sprawdzając ilość kresek, czy aby zasięg nie padł. Z racji, że widniały wszystkie i był przekonany o niewyczerpanym jeszcze stanie konta wybrał ponownie jej numer.

— A za tobą. — Odwrócił się słysząc znajomy głos a ujrzawszy Keiko rozłączył się nim jej komórka zaczęła wibrować. — Zobaczyłam cię z daleka toteż postanowiłam zaskoczyć — odparła uśmiechając się promiennie.

— Miło cię widzieć.

— O rany! — krzyknęła nagle powodując, że ludzie wokół obejrzeli się na nią. — Co się stało? Wyglądasz jakby ci roczny szlaban na misje dali. Opowiadaj — nakazała ciągnąc za rękę w stronę parku widniejącego w oddali. Itachi zaskoczony tym, że Higashiyama dostrzegła jego stan milczał nie bardzo pewien, co powiedzieć. Nie był na to przygotowany. Przekonany o roztrzepaniu dziewczyny nigdy by nie posądził jej o możliwość dopatrzenia się czegoś takiego. Szedł obok szatynki zdezorientowany oraz zestresowany wizją nadchodzącego przesłuchania. Tego, że nieodczepni się póki wszystkiego się nie dowie był pewien. Zastanawiał się tylko czy da się ja zbyć byle słowami.

— Wydusisz coś wreszcie z siebie? — zapytała lekko ponaglającym głosem, kiedy w milczeniu doszli już do parku ukrywając się w zieleni przed palącym południowym słońcem. — No mów, co ci leży na wątrobie czy innej duszy czy organie — zachęcała ciągnąc na ustronną ławkę, którą upatrzyła z daleka. — O rany — mruknęła rozsiadając się, przypominając sobie, z kim w sumie rozmawia, co uświadomiło ją w tym, że niczego się nie dowie. — Z bratem się pokłóciłeś? Czy pobiłeś?

Spojrzał z niedowierzaniem na wyjątkowo spokojne, chociaż odrobinę znudzone oblicze szatynki, która w tej chwili wywróciła oczami.

— No daj spokój, przecież to widać od razu. To, że się zachowuje czasami jakby miała pięć lat nie oznacza, że tyle mam — dodała zrywając się do pionu. — Opowiadaj — nakazała stając naprzeciw i wskazując palcem na bruneta niczym nauczyciel wywołujący ucznia do tablicy.

— Pokłóciliśmy się — odparł wlepiając wzrok wy wydeptaną ścieżkę.

— I? — zachęcała doskonale wiedząc, że coś więcej musiało być.

— Sasuke powiedział, coś, czego mówić nie powinien a ja… a ja go uderzyłem — wyjaśnił niemalże szeptem nie patrząc na rozmówczynię stojącą cały czas przed nim.

— No i? — rzuciła dość lekceważąco wyraźnie wskazując na to, że nie rozumie tutaj powodów do takiego stanu, w jakim obecnie znajdował się Uchiha. — Tylko tyle? — dopytywała się siadając obok. — O rany, ale się tym przejmujesz — dodała uznając brak odpowiedzi za potaknięcie. — Jesteście, byliście podenerwowani, jeszcze pod wpływem alkoholu, on coś powiedział czy zrobił, ty też, jego poniosło, ciebie też, on coś wykrzyczał, ty go uderzyłeś. Zdarza się.

— I tak tego nie zrozumiesz — oznajmił lekko zawiedziony zachowaniem dziewczyny. Spodziewał się innej reakcji, jednak wiedząc, jaka jest Higashiyama nie powinien oczekiwać czegoś innego, lecz gdy zaskoczyła go spostrzegawczością i chęcią pomocy, wyobrażał to sobie nieco inaczej.

— A niby, czego nie miałabym rozumieć. Sasuke jest wściekły i diablo zazdrosny o Haniko, przed którą w życiu się nie przyzna do jakiś uczuć. Proste. Wiele razy widział was razem, więc posądza cię o flirtowanie z jego ukochaną, z czego ta ukochana nie wie nic o adoratorze. Przecież w końcu trzeba się maskować i dziewczynę, na które zależy traktować z buca. Proste. Jak mniemam doszły do tego jakieś dodatkowe sprawy i lub niewyjaśnione z przeszłości. Proste. Do tego pewnie odwieczny konflikt młodszy starszy brat. Adorowanie starszego przez ojca i frasowanie młodszego porównując go do starszego. Proste. Dodać do tego jeszcze wasz charakter, zjazd rodzinny, nową siostrzyczkę i brak czasu. Wszystko pięknie się równa temu, co o tutaj mamy — oznajmiła wskazując dłońmi na bruneta. — Proste jak dwa dodać dwa — zakończyła wzruszając ramionami i odchylając się na oparcie by przez liście pobliskiego drzewa spojrzeć na błękit nieba.

Itachi niemal z rozdziawionymi ustami spojrzał na Keiko odwracając się przodem do niej. Zaskoczenie w tym wypadku to mało powiedziane, czuł się wmurowany i prześwietlony. Nigdy, ale to przenigdy nie spodziewał się takiej analizy po kimś takim. Ze zmarszczonym czołem przyglądał się uważnie szatynce jakby próbując się doszukać podmiany czy Shisuiego dla żartu podszywającego się pod dziewczynę.

— Daj spokój — rzuciła przenosząc wzrok na niego. — Jestem w końcu z Kindersów, nie traktuj mnie jak kretynkę. — Wstała z zamiarem oddalenia się, lecz Uchiha powstrzymał łapiąc za nadgarstek.

— Zostań.

Usta ułożone w wąską kreskę wskazywały jednoznacznie na niezadowolenie, jednak ostatecznie usiadła z powrotem podpierając brodę na dłoniach opierających się o kolana. Brunet obserwował jak kasztanowe włosy związane w wysoką kitkę osuwając się z pleców opadając na ramiona jakby chciały utulić właścicielkę a kilka kosmyków okalających twarz zasłaniały granat tęczówek. Nie raz dawała mu do zrozumienia, że miewa podwójną osobowość, jednak zawsze jakoś trudno było to zapamiętać, brać za każdym razem pod uwagę.

Przysunął do siebie Keiko delikatnie przytulając, pozwalając a wręcz zachęcając by wygodnie oparła głowę o jego klatkę piersiową.

— Nie chciałem byś to tak odebrała — szepnął odgarniając kosmyki okalające twarzy. — Nigdy w moich oczach nie byłaś kretynką.

— Ehe — mruknęła jakby niedowierzała.

— Keiko.

— Niom? — Obróciła się spoglądając na niego z promiennym uśmiechem. Zrozumiał, że jej poważniejsza natura już zniknęła po oczach pełnych rozradowania, będących skarbnicą wszelkiej i nigdy niesłabnącej radości. Uniósł kąciku ust głaszcząc czule policzek szatynki, która przymrużyła powieki z zadowolenia.

— Jest tak gorąco, chodź może na lody. — Zmienił temat. Miał rację, Keiko emanowała taką szczęśliwością, że przy niej nie sposób się zamartwiać. Co prawda sytuacja sama się nie rozwiąże, wiedział o tym, był świadom faktu konfliktu z bratem, nawet niepokoił się o niego, leczy Higashiyama miała swój dar. Na chwilę obecną wydawało się to mniej stresujące niż rano, mniej skomplikowane. Mimo tego, że w sumie i ostatecznie go nie pocieszała, to czuł mniej wyrzutów sumienia, nie brał już na siebie całej winy za wczorajsze zajście.

— Chodź — przypomniał wstając, aby skierować kroki w stronę budek z przekąskami ustawionymi zawsze na głównej i najszerszej alejki wiodącej do wielkiego placu, serca tego parku.

— Wiesz, jakoś tak wychodząc z domu to portfela nie wzięłam. W końcu zmierzałam do siedziby nie na przechadzki. To może sobie to darujmy — zaproponowała lekko zmieszana. Przeważnie przy przyjaciołach nie przejmowała się tym, lecz między nimi panowały specyficzne relacje, których żywcem niczym wytnij i wklej nie mogła przenieść na stosunki z Itachim. Miejscami niestety odruchowo chciała czy wręcz dokonywała takich operacji, hamując się w ostatniej chwili lub czując się potem głupio. Toteż starała się unikać tego.

— Keiko i tak bym ci nie pozwolił za siebie płacić. Chodź. — Pociągnął ją.

— A to, z jakiej paki? — oburzyła się zatrzymując, wyszarpując tym dłoń ze stanowczego uścisku palców bruneta.

— Takiej, że jesteś moją dziewczyną.

— A co ma piernik do wiatraka? Nie wiem czegoś się naczytał czy naoglądał, ale związki nie polegają na tym, że jedna osoba drugiej wszystko funduje.

— Keiko ja cię zapraszam, więc to oczywiste, że ja płacę.

—To nie jest takie oczywiste. Nie zgadzam się — mruknęła krzyżując ręce na brzuchu i wykrzywiając usta w dziubek niczym nadąsane dziecko z lekko różowymi policzkami z zażenowania. Itachi uśmiechnął się rozczulony tym widokiem.

— To ja zapłacę a ty w zamian… — urwał. — Tu coś wymyśl.

— No to możesz dostać całusa w zamian — mruknęła nie patrząc na niego jeszcze bardziej wykrzywiając usta.

— Nie wiem, czy pocałunek zrekompensuje taki spory wydatek — mówił przysuwając się do niej, by po chwili z rękami oplatającymi talię pochylać się tuż nad uchem. —Chyba, że z języczkiem — wyszeptał delikatnie muskając wargami płatek ucha, na co Keiko zapowietrzyła się czerwieniąc jeszcze bardziej. Z kolei to wywołało rozbawienie u bruneta, który nie kryjąc uśmiechu, lekko zaśmiał się odsuwając od szatynki, aby pociągnąć ją w obranym kierunku.

— No skoro chcesz się obściskiwać tak publicznie w centrum parku przy tych wszystkich ludziach, to nie ma sprawy — rzuciła wymijając go i wystawiając język, ty razem powodując róż na policzkach Uchihy, który do końca nie przewidział skutków swoich słów.

— To, jakie chcesz? — zapytał, gdy dotarli do stoiska z lodami, wystając swoje uprzednio w kolejce.

— Czekoladowe, śmietankowe, waniliowe? — pytał sprzedawca oferując najczęściej wybierane smaki.

— Ne — zaprzeczyła mocno kręcą głową. — Mają być egzotyczne. O! Chce pistacjowe — oznajmiła wskazując palcem wybrany smak, na co Itachi pokiwał tylko głową. Starając się nie zaśmiać, kiedy Keiko dostawszy swoją porcję pognała z nią na pierwszą wolną ławkę w najbliższej okolicy.

— Smakują ci? — zapytał zasiadając obok zerkając jak szatynka z wielkim zaangażowaniem dokładnie lizała zieloną kulkę zapewne zawierającą tyle samo składników chemicznych, co szampon. Przypomniawszy sobie o umowie z lekkim zakłopotaniem odwrócił wzrok, starając się nie zarumienić.

— Są pycha — oznajmiła uśmiechając się w pełni radości ukazując ubrudzoną twarz.

— Cieszę się — odparł również odwzajemniając mimikę, co prawda nie potrafił robić tego z takim entuzjazmem, lecz uniesione szczerze kąciki ust już były dla niego nie lada wyczynem. To właśnie Keiko z ubabraną twarzą lodami, ze szczęściem wręcz od niej promieniującym poruszała jego serce, nie rozumiał tego w pełni, lecz cieszył go ten widok. Mimo iż czasami powaga czy opanowanie były wręcz wymagane to pragnął, aby Higashiyama zawsze przy nim była taka, nieporadna, roztargniona, radosna, obracająca wszystko w żarty. Czuł wówczas jak serce bije w rytm jej skocznego kroku. W takich momentach chciał ją zamknąć w ramionach, szczelnie otulić, ochronić, skryć przed przerażającą ciągle przytłaczającą rzeczywistością, tak bardzo niebezpieczną dla ludzi z ich zawodu. Ukryć z dala od wszystkich i wszystkiego, aby cały czas mogła się uśmiechać.

Zareagował powrotem z rozmyśleń, kiedy Keiko przejechała palcem po jego dłoni rozmazując cieknącą stróżkę.

— Roztapia ci się — zauważyła. — Ubrudzisz się jeszcze.

— I tak będę czystszy od ciebie — odparł wyciągając rękę, aby zetrzeć zielonkawą plamę centralnie widniejącą na czubku nosa.

— Oj tam — zaśmiała się.

— Chcesz? — zapytał wyciągając w jej stronę resztę swojego loda.

— Mogę? — Pokiwał głową. — Jesteś cudowny — mruknęła muskając wargami policzek nim odebrała z jego rąk rożka. Uśmiechnął się odgarniając jej opadające włosy z ramion, powstrzymując tym kompletne wypaćkanie się lodami.

— Widać, że ci bardzo smakują.

— Ehe — mruknęła w błyskawicznym tempie pochłaniając drugą porcję. — Zapłatę dostaniesz później — wyszeptała pochylając się w jego stronę. — Idę się umyć — dodała zrywając się i biegnąc w stronę niewielkiej fontanny z wodą pitną, pozostawiając lekko zawstydzonego Itachiego, który spodziewał się, że dziewczyna już zapomniała o tym.

Po odstaniu swojego w kolejce za dziećmi i matkami z wózkami oraz porządnym zmyciu wszelkich plam po lodach odwróciła się by wrócić do czekającego na ławce bruneta, jednak zatrzymała się widząc jak rozmawia z kimś. Przyjrzała się przybyszce. Długie blond włosy o naturalnym złocistym kolorze częściowo elegancko upięte idealnie pasowały do zwiewnej lekkiej sukienki i butów na obcasie. Zrobiła kilka kroków w obok, z daleka obchodząc parę. Już stąd mogła dostrzec lekki, lecz podkreślający piękno makijaż czy pomalowane paznokcie w kolorze ubioru zaciskające się na rączkach torebki. Uśmiechała się uroczo nieznacznie odsłaniając równy szereg biały zębów wyróżniających się na tle szminki. Prezentowała elegancji wzór, mimo iż nie wyglądała na starszą od Uchihy. Przechodnie z łatwością mogliby wziąć rozmawiających za parę, pasowali do siebie, a przynajmniej z wyglądu. Keiko sposępniała zerkając na swój strój. Przy niej w nim prezentowała się jak nastolatka, która dopiero wchodzi w okres dojrzewania i jeszcze nie wyrosła z ubierania się na wpół po chłopieńcemu. Poczuła się gorsza patrząc na podniszczone trampki, dżinsowe spodnie kończące się tuż nad kolanem postrzępionym rantem jakby zostały ścięte z pełnej długości, co było prawdą. Top, na który narzucona była zwiewna, sporo za duża, przez co spadała z jednego ramienia koszula, z podwiniętymi niechlujnie, na szybkiego rękawami. Całość dopełniały mokre odciski dłoni na udach, gdyż szatynka wytarła w nie, umyte przed chwilą ręce.

Stała chwilę obserwując parę, czekając aż kobieta oddali się. Dopiero wówczas zdobyła się na odwagę podejść, choć przez ułamek sekundy rozważała czy nie uciec zostawiając Uchihę samemu sobie.

— Coś się stało? — zapytał szybko widząc markotną minę Higashiyamy. Pokręciła głową nadal patrząc w stronę gdzie oddaliła się jego znajoma. — Keiko?

—Jak ja wyglądam? —zapytała się nagle zbijając tym z tropu Uchihę.

— Wszystko zmyłaś — odparł po chwili przyglądania się.

— Nie o to pytam. Jak ja dziś wyglądam?

— Ładnie? — oznajmił niezbyt pewny czy to poprawna odpowiedź, którą oczekuje dziewczyna. Domyślił się, że nie, gdy z nadal markotną miną usiadła na ławce wpatrując się w martwy punkt przed sobą.

— Keiko? — zapytał zaniepokojony taką nagłą zmianą humoru.

— Będę już szła. Miałam iść do siedziby, więc dobrze by było abym tam dzisiaj dotarła.

— Odprowadzę cię — zaproponował doganiając oddalającą się szatynkę i złapawszy za dłoń splótł swoje palce z jej, uśmiechając się delikatnie do Keiko, gdy ta na niego spojrzała.

Szli w milczeniu. Itachi postanowił nie naciskać a szatynka nie bardzo wiedziała jak to ubrać w słowa, zastanawiając się nawet czy w ogóle mu o tych spostrzeżeniach mówić.

— Ładna z niej dziewczyna — oznajmiła jednak decydując się na ten krok.

— Słucham? — Zaskoczony usłyszanymi słowami nie bardzo orientował się, do czego odnosiły się.

— No ta twoja znajoma. No w parku, widziałam wam — dodała widząc, jak Uchiha marszczy czoło nadal nie pojmując.

— A, o niej mówisz. Tak racja.

— Ładnie się razem prezentowaliście.

— Do czego zmierzasz? — zapytał zatrzymując się, aby zlustrować Keiko unikającą wzroku.

— Pasujecie do siebie, ładna byłaby z was para, taka dobrana.

— Do czego zmierzasz? — powtórzył dając tym znak, że nie podoba mu się tok myślenia szatynki.

— Głupio przy tobie wyglądam, niczym twoja młodsza i daleka kuzynka, a nie jak dziewczyna.

Uchiha pokręcił przecząco głową rozumiejąc, o co chodzi Higashiyamie, wznawiając przy okazji marsz oraz ponownie łącząc rozdzielone dłonie.

— Gdybym tak sądził to nigdy bym nie pomyślał o — urwał pociągając dziewczynę bliżej siebie, aby tylko ona to usłyszała — małym słodkim w zamian, które mi obiecałaś.

Keiko uśmiechnęła się przytulając a raczej wtulając w ramie bruneta szczelnie zaciskając ręce tuż nad łokciem.

— No i wyszedł z ciebie niewyżyty element — oznajmiła chichrając się przy okazji powodując tym samym niezupełne zrozumienie tekstu przez przechodniów a nawet przez samego Uchihę. — Dostaniesz go, dostaniesz, nie zapomnę.

Resztę drogi aż pod sam budynek organizacji Kindersów spędzili w milczeniu, ciesząc się zwyczajnie swoją bliskością.

—No będę znikać. A przy okazji, powinieneś z nim porozmawiać.

— To nie takie łatwe — odparł wzdychając cicho na samą myśl męczarni, przez jaką musiałby przechodzić próbując wydusić z siebie cokolwiek przy nim.

— Wiesz, tak na serio to bardzo łatwe. Przy waszych charakterach nie musicie sobie wszystkiego dogłębnie wyjaśniać, sądzę, że kilka zdań by załatwiło sprawę i rozwiązało wszelkie spory. A jeśli nie umiesz mu tego powiedzieć w twarz to napisz na kartce. Na serio wystarczy zwykłe „Przepraszam. Między mną a Haniko nic nigdy nie było i nie będzie, przyjaźnimy się tylko, nic po za tym.”. W gruncie rzeczy to będzie prawda, nie? Nie?

— Oczywiście, że tak. Przecież mam ciebie — dodał ciszej, żeby tylko ona to usłyszała.

— Im szybciej to załatwisz tym lepiej. Radzę ci, więc powodzenia. Odezwę się później. Na razie. — Wychyliła się całując w policzek nim dosłownie wskoczyła pokonując po kilka stopni na raz schody wiodące do siedziby organizacji.

— Do zobaczenia — mruknął obserwując jak znika za drzwiami.

** *

Takeshi trzymał w ręku zakupioną mange Saia rozmyślając o tym jak powiadomić o tym głowę rodu Uchiha. Na początku chciał wszystko zachować w tajemnicy wciągając w swoje zdobyte z trudne informacje tylko bruneta, którego uważał za sojusznika i pomocnika w nagłośnieniu całej hecy z braćmi, lecz przyszła myśl, że ich ojciec może o niczym nie wiedzieć. Zaniepokoił się przyszłością klanu, gdzie dwaj spadkobiercy są homoseksualni. Zwłaszcza teraz, gdy miał niezbyte dowody na związek Itachiego z Keiko, z którym zaczęli się odnosić publicznie.  Szatynka pod każdym względem wygląda jak dziewczyna, Fugaku nie domyśli się, że to mężczyzna.

Zmartwiony siedział na gałęzi drzewa ukrywając się w gęstym listowiu. Niestety para była dość zapobiegliwa toteż szybko wykrywał, że jest śledzona, przez co Takeshi stracił ich z oczu. A przynajmniej tak to wyglądało z jego punktu widzenia, bo prawdą był fakt, że Akaibe zwyczajnie ich zgubił rozkojarzony przez grupkę dzieciaków, którzy dostrzegłszy postać na drzewie, zaczęli z niego drwić rzucając drobnymi kamyczkami. Krótka szamotanina z nimi pozwoliła, aby Itachi z Keiko zniknęli niebieskowłosemu z pola widzenia, co odczytał, jako ucieczkę i zdekonspirowanie.

Rozmyślał intensywnie nad różnymi sposobami dotarcia do głowy rodu Uchiha, kiedy jego wzrok padł na nastolatka sprzedającego gazety, który mimo upału dzielnie popychał przed sobą wózek po brzegi zapełniony najróżniejszymi magazynami, dziennikami, czasopismami i innymi pismakami. To podsunęło mu pewien genialny pomysł. Ukradkiem zeskoczył z drzewa podchodząc do chłopaka w celu zakupienia najlepiej się dzisiaj sprzedającego numeru. Następnie zlustrowawszy dokładnie strój gazeciarza jak i jego samego, zadowolony z siebie oddalił się, mając już plan przygotowany, co do szczegółu.

Opuściwszy park schował się w jednym z mijanych zaułków gdzie przybrał postać sprzedawcy za pomocą prostej techniki na poziomie genina. Taka podmianka miała mu zapewnić alibi oraz możliwość spokojnego wejścia na teren zamieszkany przez klanu Uchiha. Już wcześniej zauważył, że to nie takie proste, ludzie podejrzliwie na niego patrzyli a jak nie udał się pod żadne z drzwi zaczynali wypytywać o cel podróży. Przez to zrezygnował ze szpiegostwa na terenie ulicy rodu, było to zbyt niebezpieczne.  Toteż nawet w tym przebraniu przełknął głośno ślinę przed przestąpieniem bramy. Poprawił nerwowo torbę z gazetami ruszając dziarskim krokiem w stronę posiadłości głowy klanu.

— Dzień dobry — odparł zmienionym lekko piskliwym głosem nastolatka, pochylając głowę w geście powitania przed brunetką, która otworzyła mu drzwi.

— Dzień dobry, w czym mogę pomóc? — zapytała miło się uśmiechając.

— Proszono mnie o dostarczenie tego numeru na ten adres. — Z torby wyjął aktualny numer Dziennika Konoszańskiego.

— To chyba musi być pomyłka, nikt nie zamawiał gazety.

Takeshi będąc przygotowany na takie zarzuty, wyjął notatnik odczytując zapisany adres.

— Tak to tutaj. A — dodała po chwili przypominając sobie o gościach, uznała, że jeden z nich mógł kazać dostarczyć sobie gazetę. — Dobrze, już się wszystko wyjaśniło. Mam gdzieś podpisać?

— Tak proszę tutaj — rzekł wskazując odpowiednie miejsce w notesie. — Dziękuję. — Pochylił się lekko wręczając złożony egzemplarz dziennika. — A! I jeszcze to — krzyknął niby przypominając sobie na ostatnią chwilę. Wygrzebał z torby odpowiedni numer mangi, główny powód zjawienia się tutaj i wręczył zaskoczonej brunetce. — Dodatek specjalny — poinformował. — Do widzenia — rzucił szybko się oddalając niby spiesząc, aby dostarczyć resztę gazet.

Opuściwszy ulice schował się w mijanym zaułku cofając technikę, szczerząc się rad z wykonanej pracy. Teraz tylko trzeba było czekać na rezultaty. Był dumny ze spełnienia swojego obowiązku, w ratowaniu ludzi, w tym przypadku w uratowaniu przyszłości klanu. Być może w końcu ojciec im wyperswaduje narkotyki i homoseksualne związki z głowy.

** *

Późnym popołudniem spora część gości rozsiadła się na tarasie pozwalając by dzieci buszowały po ogrodzie demolując okoliczną roślinność, na co twardo starał się nie zwracać uwagi pan domu.

— Szwagier, czemu się nie pochwalił, że najstarszy w końcu kogoś znalazł — zagadał wujek upijając pianę ze szklanki pełne złocistego płynu.

— O czym ty mówisz? — zapytał oschle mając nadal na uwadze wczorajszą sprzeczkę.

— Jak dzisiaj pomagałem Mao z brzdącami na spacerze to widziałem Itachiego za rękę z dziewczyną spacerującego.

— To prawda — wtrąciła się kobieta wróciwszy z głębi ogrodu, gdzie upominała rozbieganą dzieciarnię o nie wyrywanie roślin z rabatek. — Wpatrywał się w nią jak w obrazek. A jak się przytulali, byli tacy uroczy.

— Czy może ona była szatynką? — dopytywała się Rize.

— Tak, tak. A skąd wiesz? — zapytała zaskoczona kuzynka.

— To nie słyszałaś? — wtrąciła się Niva wychodząc do plotkujących kobiet. — To ci opowiem — ciągnęła nie czekając na reakcję. — Jak przyjechaliśmy wczoraj, to wpadliśmy na przedpokoju na Rizę, ale nie to jest ważne — opowiadała gestykulując żywo, zaś Fugaku starał się twardo trzymać i nie uciec. — Itachi był w trakcie przyjęcia, przeszkodziliśmy mu, więc goście zaczęli się zbierać, widząc nas.

— Ojej.

— Ale nie przerywaj jej Mao — zganiła ją Rize. — Opowiadaj, opowiadaj.

— No. I nie uwierzycie. Pewna właśnie długowłosa szatynka żegnając się z Itachim pocałowała go i to dwa razy — podkreślała machając przy tym dłonią. — Raz w usta a drugi raz w policzek.

— Nie?

— No mówię ci, że tak.

— Mało tego, on ją przytulał.

— Na bank są parą — stwierdziła twardo Mao, pewna swych przekonań.

— To pewne, pewne.

— No właśnie Mao opowiadaj jak ona wygląda, co robili.

Tego Fugaku już nie wytrzymał, strategicznie i po cichu ulotnił się z tarasu do kuchni, gdzie chwile po nim weszła Mikoto z zebraną tacą brudnych naczyń.

— Ja mniemam słyszałeś wieści — zagadała wkładając szklanki do zlewu.

— Trudno byłoby je przeoczyć — odparł wymownie starając się nie rzucić kąśliwej uwagi na temat plotkującej rodzinki żony.

— Kochanie a nie uważasz, że chłopcy są już wystarczająco duzi?

— Do czego zmierzasz?

— Wydaje mi się, że powinieneś z nim porozmawiać już na te tematy.

— Ekhm — odchrząknął. — Najwyraźniej z Itachim będę musiał, lecz nie uważam, żeby i na Sasuke była już pora.

— Kochanie chciałabym ci przypomnień, że panowie wdali się w ciebie — oznajmiła całując męża w policzek. — Sądzę, że to najwyższa pora — rzekła opuszczając kuchnie, aby pozbierać resztę brudnych naczyń, których przy tak licznych gościach było naprawdę sporo a przez urocze dzieci można było je znaleźć czasami w dziwnych czy nieoczekiwanych miejscach.

Z nastaniem wieczora goście rozpierzchli się do swoich pokoi zajmując się rutynowymi czynnościami, tworząc istną kolejkę niemalże z zapisami pod łazienką. Jednak to dawało możliwości do spokojnej rozmowy bez wścibskich krewnych podsłuchujących każde słowo. Fugaku postanowił załatwić wszystkie sprawy za jednym zamachem, nie lubił rozdrabiać się zbytnio nad każdą błahostką. Szybko dostrzegłszy brak najmłodszego z braci udał się do starszego, zaczynając wieczorną serię rozmów od reprymendy.

— Proszę. — Usłyszał po zapukaniu do drzwi pokoju Itachiego, którego zastał z książką na łóżku. Na widok ojca szybko ją zamknął podnosząc się do pionu.

— Doszły mnie słuchy o waszej wieczornej kłótni — zaczął z poważną miną srogiego rodziciela. — Wiesz, jaki to wstyd przed rodziną, przedstawiać dwóch dorosłych synów, którzy uskuteczniając idiotyzmy w postaci latających żarówek i kłótni! — podniósł lekko głos na same przypomnienie porannych komentarzy krewnych, którzy na szczęście nie powiązali do końca wszystkich faktów, toteż można było jeszcze z tego jakoś wybrnąć. Długowłosy pochylił z zażenowanie głowę starając się przyjąć postawę przepraszającą. — Co się z znowu z wami dzieje? Proszę mi to wytłumaczyć, do tej pory nie było aż takich sytuacji.

— Przepraszam ojcze, to było nieporozumienie. Głupie nieporozumienie przez źle zinterpretowanie pewnych sytuacji.

— Do tego stopnia, że Sasuke opuścił na noc dom?

— Przepraszam. — Pochylił głowę jeszcze niżej prawie zupełnie ukrywając twarz za czarnymi włosami.

— Jesteś starszy, powinieneś dbać o brata, a nie dopuszczać się tego, aby nocował gdzie popadnie. Pomyślałeś przez chwilę jak to wygląda. Najmłodszy z Uchihów błąkający się nocami po mieście, bo nie ma gdzie spać, bo pokłócił się z bratem! Jesteś starszy i ponosisz odpowiedzialność za Sasuke! Masz być dla niego przykładem, nie promotorem takich zajść. Nie interesuje mnie czyja to była wina, powinieneś umieć to wyjaśnić, załagodzić. Twoje nierozsądne zachowanie przynosi wstyd mi i matce przed rodziną. Nie życzę sobie więcej takich sytuacji.

— Tak jest ojcze. Przepraszam.

Nie podnosił wzrok ani głowy póki drzwi nie zamknęły się za wychodzących Fugaku z lekkim trzaskiem. Itachi zaciskał pięści aż paznokcie wbijały się w skórę. Zawsze to samo, ilekroć brat podpadł ojcu to on zbierał reprymendy. Nie znosił tej konieczności wiecznego panowania nad sobą a za najmniejszą utratę kontroli był karany. Nigdy nie rozumiał, o co tak naprawdę chodzi ojcu, gdyż nie ganił go w taki sposób przy Sasuke, jakby chciał, aby on o tym nie wiedział. Rzadko dostawał reprymendy, które mógł usłyszeć brat, przeważnie odbywały się w taki właśnie sposób, na osobności bez świadków. Zupełnie inaczej niż w jego wypadku, kiedy Fugaku nie starał się dbać o prywatność, rozmowę na stronie. Nie do końca rozumiał cel takiej taktyki, lecz musiał się z nią pogodzić.

Zaś pan domu po niemiłej pogawędce zasiadł w salonie czekając na przybycie Sasuke. Musiał teraz przeprowadzić znacznie trudniejszą dyskusję, na którą nie czuł się zupełnie gotów, jednak postanowił przystać na sugestię żony. Nie marnując czasu starał się ułożyć w głowie plan działania, krótką rozpiskę zagadnień, które musi poruszyć, kiedy jego wzrok padł na gazety ułożone na stole. Spojrzenie przyciągnęła kolorowa okładka znacznie mniejsza niż format B5. Przyjrzał się dwóm mężczyzną siedzących na kanapie odwróconych do siebie plecami, gdzie niższy z nich opierał głowę o ramię wyższego. Zaskoczony znaleziskiem utkwił wzrok w śliskiej nawierzchni obwoluty znacznie dłużej zastanawiając, do kogo może to należeć, kiedy pewien szczegół spowodował osłupienie. Zmarszczył brwi podnosząc przedmiot, którego okładka a raczej mężczyźni na niej łudząco przypominali Sasuke i jego przyjaciela Naruto. Lekko zaniepokojony zajrzał do środka zastając wnętrze wypełnione czarnobiałymi rysunkami, co sugerowało na to, że trzyma mangę. Szybko przerzucił kartki na początek odczytując krótką notkę od autora dzieła oraz napis ostrzegający o zawartości, w tym wypadku składającej się na związki homoseksualne. Niepewnie spojrzał na sąsiednią stronę pogłębiając się w lekturze, która napełniała go obawą z każdym przeczytanym dymkiem.

Niemal podskoczył słysząc dźwięk przekręcania zamka w drzwiach. Szybko zamknął mangę chowając ją do kieszeni i przełykając głośno ślinę podniósł się z kanapy.

— Zapraszam cię Sasuke do salonu — oznajmił wychodząc na przedpokój gdzie brunet zdejmował buty z wyraźnie markotną miną, lecz nie mając wyboru kiwnął głową mijając ojca, który skierował się na górę. — Itachi chcę cię widzieć w salonie — rzekł po uprzednim zapukaniu uchylając nieznacznie drzwi do pokoju.

Bracia spojrzeli po sobie niepewnie siadając na dwóch różnych krańcach kanapy. Nie mieli okazji jeszcze porozmawiać a wstyd za popełnione grzechy nie pozwalał na spojrzenie w oczy temu drugiemu, toteż unikali wzroku chcąc jak najszybciej odbyć rozmowę, na która zwołał ich ojciec, mając nadzieję, że to krótki komunikat.

— Jesteście już obaj dorośli — zaczął nie bardzo wiedząc jak rozpocząć ten temat, toteż wybrał drogę okrężną, czyli owijanie w bawełnę, co u Fugaku jest niebywałą rzadkością. — Prowadzicie wprawdzie własne życie, podejmując decyzje, na misjach stawiając na szali swoje czy towarzyszy życie.

Rodzeństwo nie mogło uniknąć zerknięcie na siebie w pełnej konsternacji, ostatni raz widzieli ojca w takim stanie, jak próbował im odpowiedzieć na pytanie „skąd się biorą dzieci”. Obaj nie chcieli pamiętać tego wywodu składającego się na kiepski monolog, dobiegający od głównego tematu tak wiele razy, że aż sam głosiciel w pewnym momencie zgubił wątek.

— Również zaczynacie się już w innym stopniu interesować płcią przeciwną. — Bracia po tym słowach zaczęli szykować się na najgorsze, co dobrze przeczuwali. — Pod innym kątem patrzycie na kobiety. Już, co innego od nich wymagacie, coś innego jest dla was ważne. I związku z tym uważam, że powinniśmy w tej chwili porozmawiać jak mężczyźni z mężczyzną. — Spojrzeli po sobie niepewnie a następnie uciekli wzrokiem, każdy w inną stronę. — Ekhm — odchrząknął. — Już w tym wieku wiecie skąd się biorą dzieci i jak przychodzą na świat. — Rodzeństwo z rosnącym zaangażowaniem zaczęło obserwować framugę drzwi czy stolik pod kwiatem. — Pozwolę sobie użyć tutaj stwierdzenia, że ogólną i podstawową teorię od tej strony teoretycznej znacie, nie będę do tego wracał, lecz… Ekhm — odchrząknął po raz kolejny starając się ukryć zawstydzenie. — Pora panowie abyście poznali również teorię od strony praktycznej. Istnieją, bowiem pewne reguły, którymi rządzi się… które należy przestrzegać podczas seksu.  Y… tak, więc… — ciągnął dalej przyprawiając braci o róż na policzkach i ogólne zażenowanie.

— Kończąc na tym część praktyczną teorii — oznajmił wręczając rodzeństwo zalecane przez niego książki o dość wymownych tytułach jak „Najczęściej popełniane błędy podczas stosunku”, „Jak i co robić, aby partnerka była w siódmym niebie”, „Praktyczny przewodnik po seksie”. Obaj błagali w myślał, aby ojciec już skończył. —  Przechodzę do pewnej praktyki, którą opanować musicie — mówił dalej, chociaż on również już miał dość tej męskiej rozmowy, której najchętniej by w ogóle nie przeprowadzał. — Mam nadzieję, że fakt zabezpieczania się jest dla was rzeczą oczywistą. Jesteście obaj spadkobiercami rodu Uchiha, wiecie, że hańbą dla klanu byłoby nieślubne dziecko. Toteż zapoznam was z metodami antykoncepcji. W obecnych czasach istnieją środki doustne dla pań i tradycyjna metoda. — Tu wyjął z kieszeni plik kwadratowych niewielkich saszetek w znanych niebieskich opakowaniach z białymi wyraźnymi nadrukami marki, które wyłożył na stół. — Istnieją też inne sposoby jak na przykład metoda kalendarzyka, gdzie kobieta rozpisuje swój cykl miesiączkowy, przez co ma pogląd na to czy dzisiaj wypada dzień płodny i jest prawdopodobieństwo znacznie większe zajście w ciążę czy też nie. Brzmi może trochę przestarzale, lecz to podejście jest bardzo dobrym uzupełnieniem innych taktyk. Istnieje również metoda… — ciągnął swój kolejny wywód, podczas którego bracia zwiedzali w sposób nazbyt dokładny architekturę pokoju wraz z rozmieszczeniem wyposażenia, co do centymetra.

— Jak już rozmawiamy, na sam koniec chciałbym wam zaprezentować technikę posługiwania się prezerwatywą. W tym celu potrzebuję czegoś, co mogłoby posłużyć za fantom. Sasuke mógłbyś mi podać krzesło, spróbujemy użyć jego nogi. Dobrze — rzucił, gdy najmłodszy z zebranych przyniósł potrzebny przedmiot. — Od razu radzę wam nie oszczędzać na tym i nie kupować czegoś tańszego, niesprawdzonego, wątpliwej marki, czy zakupionego w osiedlowym sklepiku. Lepiej dołożyć trochę i nabyć porządną w aptece, aby mieć większą pewność, że nie pęknie. Zobaczcie, sama prezerwatywa musi pływać w takim płynie, musi być odpowiednio śliska, nawodniona, inaczej nie nałożycie jej — opowiadał rozrywając jedną saszetkę i wyjmując jej zawartość. — Przypatrzcie się, w taki sposób trzeba ją nakładać, ostrożnie, aby nie… Bum. Właśnie, aby nie pękła. Niestety noga od krzesła jest za twarda na ten fantom, może macie inną sugestię. Itachi? — zapytał szukając oparcia w starszym synu, który odebrał to, jako akt poniżenia.

— Może użyć banana? — zaproponował nieśmiało gdyż i tak do dłuższego czasu wlepiał wzrok w miskę pełną owoców.

— Bardzo dobry pomysł — pochwalił pochwytując żółty owoc. — Także, jeszcze raz, patrzcie uważnie — nakazywał jeszcze raz pokazując jak poprawnie założyć prezerwatywę na fantom, która tym razem nie pękła. — Widzicie. Tak się to powinno robić. Przechodząc do zakończenia naszej pogawędki, chciałbym abyście zapoznali się z zalecaną literaturą oraz… To jest dla was — dodał z pewną ulgą w głosie wręczając synom wyłożone wcześniej na stół saszetki z prezerwatywami. — To wszystko. — Na dźwięk tych słów rodzeństwo odetchnęło, nie czując od dawna takiego odprężenia i radości z powodu kilku błahych słów. Niczym dzieci, które na słowa „koniec zajęć” krzyczą z radości wybiegając ze szkoły jakby od tego zależało ich całe życie, od sekundy pozostania w tym budynku dłużej. Biorąc z nich przykład chcieli możliwie najszybciej opuścić salon.

— Zostańcie jeszcze na moment — polecił zatrzymując synów w drzwiach, którzy myśleli, że na tym zakończyła się cała rozmowa. — Itachi, doszły mnie słuchy… Wypadałoby abyś przedstawił nam swoją wybrankę. Może zaprosiłbyś swoją dziewczyną do nas na obiad?

Brunet osłupiał nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. Nie spodziewał się tego, że rodzice dowiedzą się o Keiko a przynajmniej, że to nastąpi tak szybko. Obawiał się takiego obiadu, ojciec nie należał do przychylnych osób a Higashiyama, cóż ona była sobą. Do wszystkiego dochodzi jeszcze Sasuke, z którym kontakty na stan obecny są, jakie są, nie można też pominąć zaproszonych gości. Itachi naprawdę nie wiedział, co odpowiedzieć, toteż milczał ograniczając się do skinięcia głową.

— To wszystko, o czym chciałem ciebie poinformować, możesz odejść — oznajmił a rad z tego brunet pośpiesznym krokiem, który starał się ukryć opuścił salon znikając na piętrze. — Z tobą muszę jeszcze porozmawiać — zwrócił się do najmłodszego syna. Sasuke spojrzał nieufnie obawiając się już wszystkiego. Po zafundowanej męskiej pogawędce był gotowy na każdy temat, jaki mógłby ojciec zaproponować.

— Gdzie żeś spędził ostatnią noc? — zapytał przybierając surowy wyraz twarzy.

— U Naruto — odparł spokojnie przygotowany na takie pytanie. W końcu blondyn był jego przyjacielem, nie było, więc nic dziwnego w tym, że poszedłby do niego nocować. Wiedział, że jeśli powiedziałby cokolwiek o Haniko ojciec mógłby to różnie zinterpretować zwłaszcza po niedawno zakończonej rozmowie, jednak… Fugaku napełniło to niepokojem. Miał wrażenie, że wolałby już usłyszeć, że jego syn tę noc spędził z dziewczyną.

— Chciałbym o czymś z tobą poważnie porozmawiać — zaczął.