45. Każdy materiał można formować

Nawet by nie rozejrzał się po pustej uliczce, gdyby nie nierównomierny klekot kółeczek. To raczej niespotykany dźwięk, zważywszy na okolicę. Tutaj słychać jedynie grasujące po opuszczonych parcelach zwierzęta oraz hulający wiatr przez wybite okna sąsiedniego budynku.

Trzasnąwszy pokrywą od kubła — w końcu, jako mężczyzna musiał podjąć się najbardziej męskiego obowiązku, czyli wynoszenia śmieci — niezbyt skwapliwie podniósł wzrok w poszukiwaniu nieproszonych gości. Wprawdzie dwudziesta to nie pora na odwiedziny, ale przyjaciele Keiko byli specyficzni i żadna godzina im niestraszna. Zdążył się już o tym nie jeden raz przekonać.

Poczuł ulgę na widok Mikoto, chociaż jej wizyta również była mocno nieoczekiwana, żeby nie powiedzieć dziwna. Jednak chwilowa konsternacja szybko uleciał, kiedy dostrzegł ciągniętą walizkę i ten charakterystyczny ruch przecierania oczu. Ruszył sprintem, a że odległość była nie większa niż sto metrów, momentalnie zjawił się przed matką. Dopiero teraz mógł dostrzec przekrwiony wzrok oraz załzawione policzki.

— Mamo? — zapytał zatroskany, kiedy zorientował się, że kobieta nie zauważyła jego obecności.

— Oh Itachi — mruknęła, szybko ocierając oczy rantem kurtki. — Ja przepraszam, ja nie wiedziałam, co zrobić i pomyślałam o tobie — mówiła przez łzy, nie mogąc się wysłowić.

— Spokojnie. — Położył jej uspokajająco dłoń na ramieniu. — Nie przeszkadzasz — zapewniał, odbierając walizkę i lekko popychając kobietę w stronę domu. — Wejdź do środka.

— Dobrze, ale...

— Napijesz się herbaty i dopiero na spokojnie opowiesz — przerwał łagodnie, wskazując dłonią furtkę.

Kiwnęła potakująco i już więcej się nie odezwała. Przebyli ten niewielki odcinek drogi w akompaniamencie pociągania nosem oraz klekotu kółeczek walizki. Aż był zaskoczony, że przy tym wszystkim Kinari słodko spała. Nawet nie obudziła się przy wnoszeniu wózka na ganek, czy mozolnym staraniom przepchnięcia go przez drzwi wejściowe.

— Haha to dobre Kaoru — mówiła Keiko, schodząc po schodach. — Czekaj chwilę. Itachi ja tu rozmawiam przez telefon, mógłbyś robić mniejszy ra-ban — zawahała się widząc Mikoto, a jej oczy powiększyły się, kiedy dostrzegła twarz kobiety. — Wybacz, muszę kończyć.

Wykorzystując sytuację, podczas której pani Uchiha rozbrajała wózek, aby zrobić z niego nosidełko, Keiko żywo gestykulując, domagała się wyjaśnień. Niestety mężczyzna tylko uniósł nieznacznie ramiona, kręcąc przecząco głową.

— Chyba nie przeszkadzam? — zapytała słabo, wyczuwając podmuch wiatru, który robiła dziewczyna, machając rękami.

— Ależ skąd — pośpiesznie zaprzeczyła, błyskawicznie chowając dłonie za plecami. — Proszę wejść, a ja skoczę zrobić herbatki.

Kobieta gorliwie pokiwała głową, znikając za rogiem, co umożliwiło Keiko napaść na Itachiego.

— Co się dzieje? — szepnęła przejętym głosem, zerkając w stronę drzwi, obawiając się, że Mikoto zaraz za nich wyjrzy.

— Nie mam pojęcia. Spotkałem ją przed domem, kiedy szła do nas.

— A to? — zapytała, wskazując niepokojąco wypchaną walizkę.

— Skąd mam wiedzieć — fuknął podirytowany. Cała sytuacja wyglądała wyjątkowo nieciekawie, a Keiko oczekująca od niego wszechwiedzącego nie pomagała.

Dziewczyna skrzywiła się, ale nic nie powiedziała, dochodząc do słusznego wniosku, że nie ma sensu ciągnąć tego dalej. Za to zajęła się przygotowaniem herbaty, w czym o dziwo poszedł pomóc Itachi. Niezbyt chętny do zostania z matką sam na sam, zwłaszcza w takim jej stanie.

— Proszę — oznajmiła ciepłym tonem, stawiając gorące napoje na ławie.

— Dziękuje, ja-ja nie wiedziałam, co mam zrobić i...

— Spokojnie — znów ją zapewniał, kładąc dłoń na ramieniu. — Opowiedz, co się stało?

— To takie straszne — zakwiliła, rzucając się Itachiemu w ramiona. — Pierwszy raz widziałam go w takiej furii. Tak się bardzo bałam — łkała, wylewając nowe soczyste łzy, moczące jego koszulę.

Spiął się wyraźnie.

— Co zrobił ojciec? — zapytał twardym i lodowatym tonem. Do tego stopnia, że nawet Keiko poczuła jego chłód, wzdrygając się delikatnie. — Powiedź — ponaglił. Jednak Mikoto tylko głośno pociągnęła nosem, zanosząc się kolejnymi łzami.

— Teraz jesteś tu i nic ci nie grozi — wyjaśniła łagodnym głosem, na który kobieta zareagowała. Powoli oswobodziła syna z uścisku, spoglądając przekrwionym wzrokiem na dziewczynę, uśmiechającą się do niej z troską. — Proszę. — Podsunęła jej pod nos chusteczki.

— Powiesz, co się stało? — poprosił, kiedy Mikoto ogarnęła swój stan na tyle, aby być w stanie wyraźnie mówić, nie bełkotać przez łzy. — Spokojnie, od początku.

— Nie wiem, jak to się stało — wyjaśniała słabym głosem, wyraźnie zmęczonym płaczem. —Krzątałam się po kuchni, nakrywając do stołu. Wszedł ojciec i normalnie zajął swoje miejsce. Nagle zaczął się awanturować, kiedy wspomniałam o rodzinnym obiedzie, na który chciałam was zaprosić. Wściekł się, krzyczał głośno i rzucał talerzami. Nie mogłam go uspokoić. Nie chciał mnie słuchać i... — głos się jej załamał, a oczu ponownie zaszkliły.

Keiko nic nie powiedziała, darując sobie nic niewnoszące spokojnie. Zamiast tego przytuliła roztrzęsioną kobietę.

— Wówczas do kuchni wszedł Sasuke z Haniko, co go jeszcze bardziej rozwścieczyło. Krzyczał głośniej i mocniej i... i... i wyrzucił ich z domu — załkała, chowając twarz w dekolcie dziewczyny.

— Co takiego? — wyrwało mu się ciche zapytanie, pełne niedowierzania. Ostatnio tak dobrze się między nim układało, nawet można było mówić o pewnym stopniu porozumienia oraz co ważniejsze przecież to teraz on grał rolę tego złego syna, więc co się stało?

— Krzyczał, że mają się wynosić, że nigdy więcej nie chce ich widzieć, że... uuułłeeeee — zawyła, rozpłakawszy się na dobre. — On-on po-po-powiedział, że-że — mówiła, dławiąc się łzami — nie-nie ma już sy-sy-nów — wydukała, kończąc kolejnym głośnym zawodzącym szlochem, desperacjo wczepiając się w Keiko.

Itachi właśnie przeżył wewnętrzne załamanie. Znów to samo. Z tym wyjątkiem, że teraz nie tylko Sasuke jest byłym synem, on także awansował w rankingu. Cała ta sytuacja była kuriozalna. Z jednej strony wyglądała jak nie śmieszny żart. Były syn, były rodzic, no jak to brzmi. Niestety miała też inne oblicze bardziej niebezpieczne i tragiczne. Aktualnie nikt nie kontroluje Fugaku, a ciężko stwierdzić, co zrobi w furii. Do tego dochodziła nadal nierozwiązana kwestia zamachu.

Przetarł powieki, z całych sił starając się nie westchnąć. To koniec, jak Hokage się o tym dowie... Wszystko się posypało, bo on postanowił raz w życiu zostać egoistą, stawiając swoje widzimisię ponad wioskę. Czuł się głupio, zwłaszcza w obliczu niechcianych myśli, które postanowiły mu oznajmić, że popełnił błąd, chcąc się ożenić.

Tsunade go zabije. Nie. Najpierw zrobi awanturę, potem wywali z ANBU — bo przecież poza pilnowaniem ojca i tak nic innego nie robił — a potem dopiero na sam koniuszek udusi. Świetna przyszłość, nie ma co.

Tak go pochłonęły czarne myśli, że na chwilę wyłączył się z rozmowy. Dopiero słowa Keiko skierowane do niego spowodowały oprzytomnienie.

— Hm? — mruknął niewyraźnie, niepołapany w temacie.

— Mówię, że na pewno nie masz nic przeciwko temu, aby twoja mama trochę z nami pomieszkała — powtórzyła, przyglądając się mu uważnie. To trochę dziwne, żeby w tak ważnym momencie nie słuchał.

— Co? — dopytał, nadal nie do końca kontaktując.

— Przepraszam was, ale tak się wystraszyłam — zaczęła cicho Mikoto, skruszonym tonem. — Nigdy wcześnie się tak nie zachowywał. Kocham go tak bardzo, ale... nie mogłam zostać. Kinari jest jeszcze malutka i...

— Nic się nie stało — przerwała jej Keiko. — To naprawdę nic takiego. Z chęcią ugościmy, proszę czuć się jak u siebie w domu. Prawda Itachi? — rzuciła ostro w stronę mężczyzny, oczekując jednoznacznego poparcia.

— Tak oczywiście mamo. Cieszę się, że do nas przyszłaś — zapewniał odruchowo. — Nie musisz się niczym martwić, możesz tu zostać, ile chcesz.

— Kochani jesteście.

— To nic takiego — zaręczała. — Pokaże pokój — ożywiła się, ciągnąc Mikoto w stronę wyjścia. — Wystarczy tylko zetrzeć kurze, a będzie jak nowiutki. Choć, w dwójkę pójdzie nam to szybciej.

I wyciągnęła zapłakaną kobietę na górę, wciskając jej w ręce wiadro i ścierki. Dziwny moment na sprzątanie, ale tak Keiko okazywała swoje wsparcie. Wiedziała, że pani Uchiha lubi porządki, a nie od dziś wiadomo, że aby nie myśleć, nie roztrząsać spraw trzeba się czymś zająć. I to nic nie miało wspólnego z tym że pokój był zamknięty i nieużywany od momentu, kiedy Itachim tam urzędował przez pierwsze swoje dni mieszkania tutaj, a zebrana tona kurzu czyniła pomieszczenie niezdalnym do zagospodarowania w innym celu niż kolejna szafa na niepotrzebne graty.

***

— Hej — burknął na przywitanie, siadając obok na ławce.

— Cześć — odpowiedział równie entuzjastycznym tonem, nie podnosząc na niego wzrok, zajęty oglądaniem czubków butów.

I na tym się skończyło. Nastała krępująca głucha cisza. Nawet dźwięki otoczenia ucichły, jakby chciały uszanować depresyjną atmosferę między mężczyznami.

Minuty leciały, a Sasuke zaczął robić się niecierpliwy.

— Zaczniesz w końcu mówić — mruknął podirytowany, odchylając się do tyłu na oparcie ławki.

— Tutaj to chyba ty masz więcej do powiedzenia.

— Eeehhh — westchnął głęboko, obserwując niewielki prześwit między dywanem chmur. Pogoda również starała się dostosować do ich nastrojów, prezentując pochmurny chłodnawy dzień. — Jako że przejąłeś po mnie pałeczkę tego złego i byłego syna, to on ubzdurał sobie, że w takim razie ja muszę przejąć twoją. Chciał, żebym został przyszłą głową rodu.

— I to tyle? — dopytał beznamiętny tonem, cały czas nie odrywając wzroku od butów.

— Ta, moja odmowa wystarczyła, aby się wściekł — bąknął. — A co? Pogonił cię spod drzwi? — zażartował trochę prześmiewczym tonem. Coś w tym było zabawnego, bo chociaż raz Itachi rozumiał, co znaczy podpaść ojcu tylko, dlatego że wyraziło się własne zdanie.

— Gorzej — mruknął, niechętnie odwracając głowę, aby przez ramię móc spojrzeć na brata. — Matka musiała uciekać.

— Co takiego? — Odruchowo poderwał się, prostując rozłożoną na oparciu ławki sylwetkę.

— Po waszym wyjściu wcale się nie uspokoił, wręcz przeciwnie nakręcił się jeszcze bardziej. Matka twierdzi, że nigdy w życiu nie widziała go w takim stanie i poważnie się przestraszyła. Pośpiesznie z Kinari uciekła z domu, jak tylko ojciec zszedł do piwnicy, udając się do tajnych pomieszczeń.

— Gdzie teraz są? — dopytał mocno zaniepokojony.

— Spokojnie nic im nie jest, są u mnie. Ale wyprowadzka matki dolała tylko oliwy do ognia. Cały ranek wydzwaniał do niej. Również obdzwonił wszystkich jej znajomych, bo część z nich również do niej dzwoniła, a nawet do mnie. I to wszystko przeze mnie — dodał ciszej, prawie bezdźwięcznie, chowając twarz w dłoniach.

— Co? O czym ty gadasz? — żachnął się oburzony. — Akurat nie masz z tym nic wspólnego.

— Nic wspólnego — rzucił głośniej, podrywając głowę. — To chciałbym ci przypomnieć, że wszystko się zaczęło do moich oświadczyn. Gdyby nie one ojciec nie odstawiałby histerii, a ta wasza rozmowa pewnie nie miałaby miejsca. A teraz wizja zamachu jest iście realna, nikt nie ma nad tym kontroli ani nie jest w stanie tego zatrzymać. Do tego matka jest w stanie emocjonalnego rozgorączkowania, nas się wyrzekł, a Hokage go pewnie zamknie na stałe za byle przewinienie, aby tylko nie dopuścić do walk. I to wszystko przeze mnie! — fuknął, znów chowając twarz w dłoniach, garbiąc się jeszcze bardziej.

Sasuke siedział oniemiały. Itachi zawsze miał plan awaryjny, zawsze znajdował rozwiązanie, odnajdywał wszelkie możliwe luki i to bez względu na zaistniałą sytuację. Zdarzały się mu chwile uniesienia owszem, ale zaraz szybko odzyskiwał zimną krew. A teraz siedział obok niego w beznadziejnej bezsilności. To szokowało swoją nierealnością.

— Chyba nie masz zamiaru tego zrobić Keiko? — rzucił ostro.

Itachi mocno zacisnął powieki, nie chcąc wracać do porannego obrazu, kiedy zatroskana dziewczyna ze sztucznym uśmiechem wciskała mu w ręce pudełeczko z pierścionkiem, gorliwie zapewniając, że nic się nie stanie, jeśli odwołają zaręczyny, a rozwiąże to sporo sprawy. Ścisk w sercu był nie do zniesienia. W imię pogodzenia jego relacji z ojcem zdecydowała zaprzepaścić swoje szczęście. To ona chciała za wszelką cenę ratować to, co on spartolił. Było mu głupio i wstyd. Keiko próbowała rozwiązać jego sprawy, starając się stanąć na wysokości zadania, kiedy on załamywał ręce. Sięgnął totalnego dna.

— Nie dopuszczę do tego — zapewnił hardo, mimo iż brakowało mu perspektyw na wyjście z tej podbramkowej sytuacji.

Sasuke rozluźnił się, na nowo opierając o tył ławki.

— I wiem, że sam o tym wszystkim tak nie myślisz — rzucił w końcu, pewny swego. Zaintrygowany tymi słowami Itachi zerknął na niego przez ramię. — Daj spokój, nie uwierzę, że nie miałeś wcześniej żadnych analiz — wyjaśnił, ze znudzeniem podchodząc do umiejętności brata w dokładnej kalkulacji niemalże wszystkiego.

Miał rację. Faktycznie cały czas starał się postępować stosownie, mając na względzie zachowanie oraz poglądy ojca. Sprzeciwiał mu się, ale w dość umiejętny sposób, próbując złagodzić atmosferę. A jednak i tak obwiniał siebie o źle poprowadzony dialog. W końcu przecież mógł to rozegrać inaczej, lepiej, nie stawać tak bezpośredniego oporu, nie sprzeciwiać się tak otwarcie. Zawsze można było coś poprawić, zmienić, ulepszyć.

— W końcu coś wymyślisz — zapewnił, pokładając wiarę w możliwości brata, chociaż sam zaczął rozważać różne opcje, chcąc pomóc. Wprawdzie ciężko mu szło dogadywanie się z ojcem. Przeważnie ich spotkania kończyły się awanturami, wrzaskami między innymi o byłych pokrewieństwach i tłuczeniem zastawy stołowej. To jednak nie miał zamiaru zostawić z tym brata samego.

 — No i wiesz — zaczął niepewnie, po chwili milczenia — jakbyś potrzebował wsparcia...

Itachi poderwał głowę, z zaskoczeniem spoglądając na Sasuke, usilnie wpatrującego się w jeden wyznaczony punkt przed sobą.

— Dziękuję.

Uśmiechnął się łagodnie, rad z deklaracji. To podnosiło na duchu. Sam fakt, że nie jest się osamotnionym w swoich zmaganiach.

— A co z wami? — dopytał, starając się, chociaż trochę wyprostować opierającą się na kolanach sylwetkę.

— Wróciliśmy do domu Haniko.

— Rozumiem. Potrzebujecie pomocy?

Drgnął, czego starał się po sobie nie poznać.

— Nie, radzimy sobie — zaręczył pośpiesznie.

— A co u Haniko? Ostatnio nie miała się najlepiej, a jeszcze teraz to.

— Cieszy się z powrotu do domu i odzyskanej swobody — rzucił ogólnikiem, niezbyt chętny do zagłębiania się w szczegóły oraz skory, czym prędzej stąd zwiać.

***

— Ej wszystko w porządku? — zapytała zatroskana, stawiając przed nim na ławie kubek z herbatą. — Wyglądasz tak trochę żałośnie, martwisz mnie.

— To nic takiego Keiko — zapewniał, kłamiąc w żywe oczy.

— Ta jasne — rzuciła sarkastycznie, siadając obok niego. — Lepiej mów, co jest. I nie waż się wykręcać, obiecałeś dzielić się swoimi problemami, pamiętasz? — przypomniała buńczucznym głosem, gotowa siłą wycisnąć z niego prawdę.

— Po prostu martwi mnie sytuacja z ojcem, nie wiem, co z tym zrobić — dodał ciszej, przygarniając ją bliżej siebie.

— To faktycznie duży problem — potaknęła smętnie, wtulając się w niego mocniej.  — Ale ej, jesteś mój Itaś, na pewno coś wymyślisz. W końcu mieszkałeś z nim przez wiele, wiele lat, więc siłą rzeczy musisz coś wiedzieć. Wystarczy, że pójdziesz do kąta sobie pomyśleć, jak to zawsze robisz i już będziesz wiedział, co robić — wyjaśniła entuzjastycznie, pewna swoich słów.

Nawet Keiko pokładała ogromną wiarę w jego możliwości, więc czemu on w nie zwątpił. Powinien zrobić to, co mu radzą; w spokoju przemyśleć całą sprawę.

— Kochana jesteś — mruknął, muskając czubek jej głowy, na co dziewczyna zadarła ją, wystawiając policzek. Uśmiechnął się, całując go, potem kącik ust i wreszcie same wargi. Krótka czuła pieszczota nabrała tempa oraz namiętności. Keiko próbowała wejść mu na kolana, trochę nieudolnie, więc pochwycił ją za pośladki, sadzając pewniej. Po czym pozwolił sobie na wślizgnięcie dłoni pod jej sweterek i koszulkę, badając gładką skórę pleców. Pochłonięci sobą, nie zwracali uwagę na otoczenie, całkowicie o nim zapominając.

— Kochana nie zechciałabyś... — zaczęła pani Uchiha, wchodząc do salonu. Oboje podskoczyli, niczym przyłapani na gorącym uczynku małolaci i tylko dzięki dłoniom Itachiego na plecach, nie ześlizgnęła się z jego kolan, widowiskowo lądując na ławie oraz kubku z gorącą herbatą. —  Oh przepraszam, nie miałam zamiaru wam przeszkadzać — tłumaczyła pośpiesznie. — Chciałam tylko zapytać, czy Keiko nie zechciałaby pójść ze mną i Kinari na spacer.

— A bardzo chętnie — zgodziła się, niewiele sobie robiąc z zaistniałej sytuacji, która według Itachiego była krępująca. Wyraźnie odczuwał unoszące się w powietrzu zażenowanie, ale jak wywnioskował po swobodniej postawie dziewczyny, ona nie.

— Może jednak zostań — zaproponowała nieśmiało. — Będziecie mogli wówczas wrócić do em przerwanej czynności.

To już za wiele. Matka właśnie jednoznacznie sugerowała, że przerwała inicjowanie stosunku. No mogłoby być coś gorszego?

— Oj tam. — Machnęła lekceważąco dłonią, wstając z Itachiego. —  Wcale mi nie przeszkadza przerwanie zmywania i tak zrobiłam sobie przerwę. Chętnie pójdę na spacer.

Wyraźnie nie załapała aluzji Mikoto, mimo iż wypowiedziała ją niemalże wprost. A może olała? Trudno zgadnąć, no, ale przynajmniej dowiedział się, dlaczego dziewczyna do niego przyszła z herbatą. Znów próbowała wymigać się od sprzątania.

— W takim razie pójdę po Kinari — zapowiedziała kobieta, znikając za rogiem.

— To my idziemy, a ty będziesz mieć ciszę i spokój na myślenie w kąciku. Powodzenia — rzuciła, jeszcze na chwilę pochylając się nad nim, kradnąc ostatniego krótkiego buziaka.

***

Sasuke z Keiko mieli rację. Trzeba było zwyczajnie na spokojnie z dystansem przeanalizować sytuację. I to robił przez resztę popołudnia, cały wieczór oraz część nocy. Tyle zajęło mu przygotowanie się na tę jedną rozmowę, którą jakby nie spojrzeć miał przeprowadzić z własnym ojcem.

Ciekawe czyja to wina, że tak to wygląda. Fugaku, bo reaguje awanturą na każdy sprzeciw i najmniejsza słowo, które mu nie pasuje, czy Itachiego posłusznie mówiącego mu to, co chce, aby tylko się nie denerwował? W aktualnym stanie już nie sposób odkryć, kto pierwszy popełnił błąd. Chociaż sam Itachi obwiniał siebie za źle poprowadzoną strategię.

Brzmiało to strasznie, ustalanie strategii na utrzymywanie relacji z własnym rodzicem. Dla osoby z zewnątrz z pewnością podchodziłoby to pod patologię i konieczność zaalarmowania służb opieki społecznej. Jednak dla braci to był chleb powszedni. Mimo iż Sasuke ciągle się buntował, sprzeciwiając Fugaku, niestety również pod pewnymi względami ustępował, obierając stanowisko milczącej akceptacji.

Itachi pokręcił energicznie głową, odrzucając niechciane myśli. Nie mógł teraz pozwolić sobie na brak skupienia. Skoncentrowawszy się, wziął głęboki oddech, stanowczo pukając. Niedzielne przedpołudnie eliminowało możliwość nieobecności ojca w domu, więc brak odzewu z jego strony raczej wynikało z niechęci spotkania. Niezrażony tym, powtórzył czynność, gotów stać na tej wycieraczce choćby i godzinę.

Za trzecim razem podziałało, usłyszał szczęk przekręcanego klucza, a chwilę później zobaczył władczą postawę Fugaku. Mężczyzna, widząc syna, zwęził powieki, mocniej zaciskając palce na klamce i bez zbędnych słów ją popchnął.

— Stój! — zakrzyknął, próbując go powstrzymać przed zatrzaśnięciem drzwi. — Posłuchaj mnie — nawoływał, szarpiąc się z nim w progu. — Chcę z tobą porozmawiać. Ojcze, daj szansę.

Na to spiął się bardziej, gwałtowniej napierając na klamkę. Sekundy później dopiął swego. Drzwi zatrzasnęły się z wielki hukiem, aż zatrzęsła się framuga.

— Ja nie mam syna — wycedził tryumfalnie.

No jakże by inaczej.

— Chciałbym tylko z tobą na spokojnie porozmawiać — zapewniał, łagodnym tonem, wręcz proszącym.

— Nie mam ci nic do powiedzenia.

— Ojcze proszę, otwórz.

— Ja nie mam syna — powtórzył twardo, nadal upierając się przy swoim osądzie.

Itachi westchnął zrezygnowany, przewidywał coś takiego.

— Panie Fugaku proszę otworzyć — zaczął lekko beznamiętnym urzędniczym tonem. — Przyszedłem z panem na spokojnie porozmawiać. — Połechtało to jego ego. Poczuł się ważny i dominujący tylko, dlatego że syn mówił do niego pan. — Proszę wpuścić, rozmowa przez drzwi nie jest wskazana, sąsiedzi mogą się zaniepokoić.

Drgnął. Temu argumentowi słuszności nie mógł odebrać. Z pewnością, jeśli ta farsa się przeciągnie, może ściągnąć gapowiczów, a chciałby uniknąć zbędnego zainteresowania i wynikłych później plotek. Niechętnie, ale wpuścił do środka. Jednak tylko na tyle głęboko, aby mógł zamknąć za sobą drzwi. Ani kroku dalej.

— Dobrze, więc czego chcesz? — zapytał, krzyżując ręce na piersiach, przyjmując iście władczą postawę. Na zasadzie ty masz siedem lat i jesteś o taki niski oraz nieznaczący, a ja jestem wyższy i wszystko wiem. Działało to tylko, kiedy faktycznie był dzieckiem, ewentualnie jeszcze w okresie wczesnego nastolatka, później prezentowało się to groteskowo. Najgorsze, że wszyscy pozwalali mu na to, dla świętego spokoju przybierając narzuconą rolę.

— Porozmawiać o ostatniej sytuacji.

— Nie mamy o czym — zaprzeczył hardo, zanim Itachi rozwinął temat. — Niewdzięczny gówniarz nie wie, co to szacunek do ojca. Ty również poszczyciłeś się takim niegodnym zachowaniem. Także nie mam już synów.

— I znów robisz to samo — rzucił z pretensją, co zaskoczyło Fugaku, na chwilę niszcząc jego postawę niewzruszonej wyższości. — Kolejna heca z byłym synem? Ty wiesz, jak to wygląda z boku?  Co powiesz na kolejnym zebraniu klanowym, że Sasuke został wydziedziczony po raz drugi, że przyjąłeś go na moment do siebie, bo taką miałeś właśnie fanaberię, ale teraz wracasz do poprzedniej decyzji, oraz że tym razem również i ja jestem wykluczony, póki nie zmienię zdania i nie porzucę Keiko? Serio? Na serio?!

— Wy...

— I co będzie dalej? — wciął się, niemalże jawnie rzucając ojcu wyzwanie. — Matkę też wydziedziczysz? Weźmiesz z nią rozwód, aby móc mówić o byłej żonie, tylko, dlatego że jak najzwyklejsza matka stanęła w obronie swojego dziecka? A co z Kinari? Odbierzesz ją matce, aby mieć następcę? Zmienisz prawo klanowe o dziedziczeniu tytuły tylko przez męskich potomków, aby zachować ciągłość linii i pałeczkę władzy w elicie trzonu klanu? Tak? Okej, a potem, co? Jak dorośnie i się zakocha w niewybranym przez ciebie kandydacie, to ją też wydziedziczysz? Pozbędziesz się kolejnego dziecka tylko, dlatego że nie jest tobą?

W Fugaku gotowało się, co nawet nie starał się ukryć. Ze złości zrobił się cały czerwony. Oprócz knykci, które zaciskał do białości. Brakowało już jedynie dymiącej czaszki.

— ZAMILCZ! — ryknął, aż powietrze wokół zadrżało. — ZAMILCZ! Jak śmiesz tak odzywać się do swojego ojca!

— Podobno się mnie wyrzekłeś i nie masz już synów, więc tytuł ojca ci nie przysługuje. Takie sprawy działają w obie strony — wyjaśnił spokojnym tonem, przygotowany na jego furię.

To go zgasiło, zachwiało jego poczuciem dominacji. Itachi tylko na to czekał, na wyrwę w jego linii obrony.

— Ja nie chcę urazić ani tym bardziej wyśmiać. Próbuję tylko przedstawić nielogiczność takiego postępowania. Zawsze cię szanowałem i podziwiałem twoją inteligencję. — Tak, trzeba trochę połechtać jego ego, aby zbytnio się nie nakręcił. — W sposób godny pochwały trzymałeś pod kontrolą cały klan, w międzyczasie również dbając o bezpieczeństwo szarych obywateli, jako główny kapitan policji. To było niesamowite, że sam potrafiłeś sprostać temu wszystkiemu.

Itachi dobrze rozgrywał karty. Ojciec po wcześniejszej utracie pewności siebie zaczął znów ją nabierać, na co wskazywała zmiana postawy. Palce rozluźniły się, dopuszczając do koniuszków krew. Bruzdy na czole złagodniały, a pierś została dumnie wypięta, jakby oczekiwała medalu uznania. Oj tak, doskonale wiedział, że Fugaku był łasy na pochwały.

— Jednak nie jesteśmy twoimi podwładnymi — ciągnął dalej. — Ani ja, ani Sasuke, ani matka, ani Kinari nie jesteśmy twoimi pracownikami. Nie możesz wybrać za nas partnerek życiowych, jakbyś wybierał nam partnerkę na misję. Ganić i wyrzucać za własne zdanie, jakbyś pozbywał się kłopotliwych, czy niepotrzebnych pracowników.

I znów spiął się, na nowo przybierając rozwścieczone oblicze.

— DOŚĆ! — fuknął. — Nie będę tego dalej słuchał. Moja anielska cierpliwość się skończyła. Wynoś się! I każ matce nie odstawiać scen i wracać do domu. Swoim niewłaściwym zachowaniem niszczy mój wizerunek w oczach reszty klanu.

— A czy wyrzucanie synów i ich wyrzekania się tego nie robi? — trafnie zauważył, na nowo zbijając go z tropu. — Przez takie postępowanie sam osłabiasz swój autorytet i to z byle powodu.

— Mam wystarczające dowody! Oboje odrzuciliście mnie i moje dziedzictwo, plując na klan!

— Wyraziliśmy tylko swoje zdania! Chęć życia własnym życiem, wybierania własnej drogi nie jest wystarczającym powodem, aby spisać kogoś na straty. Sasuke nie chce być twoim następcą i ma do tego prawo, ja chcę poślubić Keiko i też mam do tego prawo.

— DOŚĆ, tego już za wiele. Wyjdź!

— Naprawdę chcę się z tobą pogodzić — ciągnął, nie zważając na słowa ojca, ani jego kipiącą wściekłość.

— Wybaczę ci tylko, jeśli powrócisz na łono rodziny, pozbywając się niegodnej ciebie dziewczyny.

— Chcę się z tobą pogodzić, ale z Keiko nie zrezygnuję.

— Nie rozumiesz, że ta kobieta zniszczy twoją i klanu reputację. Kiri wydało na nią wyrok za zdradę stanu. Dopuściła się śmierci wielu znamienitych członków tamtejszej elity shinobi.

— Ona?! Ona wówczas miała pięć lat. To, że władzom Kiri coś się ubzdurało, nie oznacza, że to jest słuszne. Nie można karać jej za winy jej klanu.

— Skoro nie wyrzekał się nazwiska rodowego, którym nadal się posługuje, musi być gotowa przyjąć na siebie odpowiedzialność za klan.

Itachiemu ręce opadały. Tego się słuchać nawet nie dawało, a co dopiero odpowiadać na takie argumenty.

— W takim razie mam rozumieć, że jeśli przy następnym zamachu coś pójdzie nie tak i Hokage podejmie drastyczniejsze kroki, a wieści o tym wyciekną do opinii publicznej, to Kinari, kiedy dorośnie ma z dumą znosić prześladowania i szykanowania, bo ty dopuściłeś się zamachu, a ona pozostała przy nazwisku Uchiha? A może powinna się jego wstydzić i zmienić je?

Wściekłość Fugaku przybrała krwistoczerwony kolor, kiedy w jego oczach zabłysnął sharingan. Furia była na tyle duża, że zatracił kontrolę i w twarz Itachiego poszybowała pięść.

Był gotowy przyjąć odpowiedzialność za swoje poglądy. Hardo spojrzał ojcu w oczy, nie drgnąwszy nawet o milimetr. Jednak do uderzenia nie doszło. Mimowolnie dłoń mężczyzny zatrzymała się niezdolna do ataku.

Czerwień ustąpiła miejsca czerni, a ręką przeniosła się na kołnierz koszuli Itachiego.

— WYNOŚ SIĘ! — ryknął, a powietrze w przedpokoju za wibrowało. Można było nawet odnieść wrażenie, że fundamenty domu zadrżały. — Byłem tolerancyjny, ale tego już za wiele — cedził groźnie, przez zaciśniętą szczękę. — Wynocha! — zakomunikował, siłą wyrzucając syna za próg.

Nie zdążył złapać równowagi, wszystko działo się za szybko. W ostateczności wylądował na ziemi w akompaniamencie tak donośnego trzasku, że było go słychać na całej ulicy i aż dziw, że drzwi nie wyleciały z zawiasów.

***

Zwabiony ruchem, uniósł książkę, spoglądając w dół na swój tors, na którym spała dziewczyna. Uśmiechnął się delikatnie, poprawiając zsunięty z jej ramion koc. Brakowało mu właśnie takich chwil spokoju i prywatności. Odrobina relaksu przy boku ukochanej osoby. Niestety ostatnio ich przestrzeń osobista została mocno nadwątlona. Rozumiał położenie matki i absolutnie nic nie miał do niej. Z miłą chęcią ją gościł, lecz czuł się tymi odwiedzinami zmęczony. Przekonany, że tylko on cierpi z powodu niemożliwości zbliżenia do Keiko bez nagle wyskakującej za rogu Mikoto, nawet nie zadał sobie trudu, aby przyjrzeć się położeniu dziewczyny. I niestety to ona tu miała zdecydowanie gorzej. O czym się przekonał godzinę temu, jak rzewnie skarżyła się na panią Uchiha.

Kobieta wszystko robiła z dobrych chęci w imię wparcia i pomocy, jednak rezultaty bywały różne. Mikoto czuła się bardzo swobodnie, niczym u siebie, co powodowało, że wszędzie jej było pełno. Z początku Keiko była nawet ucieszona, kiedy nagle pranie w magiczny sposób zniknęło wraz ze zbierającą się kupka prasowania. Miło także było wybrać się z Kinari na spacer po okolicy, czy ogólnie pomagać w zajmowaniu się nią. Ze spokojem również przyjęła wsparcie Mikoto w kuchni, jak chciała ją nauczyć paru kucharskich trików i nowych przepisów. Niestety jej reorganizacja z powrotem na modłę Sasuke to było już za wiele. Keiko przeżyła niemały szok, odkrywając, że łyżeczki nie są koło kubków, płatki śniadaniowe nie stoją przy miskach, a nieduży garnek w sam raz na ryż dziwny trafem znalazł się koło patelni. Wprawdzie tłumaczenia pani Uchiha o tym, że postanowiła pomóc i posprzątać, kiedy Higashiyama jest zajęta tyloma innymi obowiązkami, wysłuchała kulturalnie, chociaż z dość nietęgą miną. Narzekała na to dopiero jemu i choć chciałby móc zaprzeczyć, broniąc stanowiska matki, nie mógł tego zrobić.  On także miał już jej dość. Rozumiał, że niczego nie robiła im specjalnie na złość, że tylko cieszyła się uczestnictwem w ich życiu, ale naprawdę chciałby mieć chwile prywatności.

Tak bardzo odzwyczaił się od mieszkania z rodzicami. Wtenczas nie zwracał uwagi na ich obecność. W końcu to naturalne i oczywiste, że będą na siebie wpadać. Niestety teraz odnosił inne wrażenie. Nagle przestronny za duży na nich dwoje dom stał się niewygodnie ciasny. Prywatność, którą mógł cieszyć się w każdej minucie — nawet Keiko wchodząca mu do łazienki nie stanowiła problemu —  zamknęła się do niewielkiej przestrzeni dwóch pomieszczeń. W sumie to spokój znajdował tylko w łazience, bo i tak matka często zaglądała im do sypialni. A co gorsza, za nic nie mógł znaleźć chwili, chociażby na pocałunki. Zaraz Mikoto przypadkiem się zjawiała lub wołała w naglącej sprawie. Z pewnością wyolbrzymiał zbyt bardzo przyzwyczajony do mieszkania tylko z Keiko, ale raz nawet zaczął zastanawiać się, czy kobieta nie ma jakiegoś radaru.

Aczkolwiek obecność Mikoto miała też swoje plusy. Trzeci lipca pomyślał, obejmując czule dziewczynę. Nadal nie mógł uwierzyć, że tego dnia będzie mógł ją nazwać oficjalnie swoją żoną. Pani Keiko Uchiha. Uśmiechnął się, odgarniając kasztanowe kosmyki nachodzące na jej oczy.

Tak, obecność Mikoto dobrze robiła tej sprawie, bo gdyby nie jej dociekliwość i niekończące się pytania, z pewnością żadne z nich nie zabrałoby się za przygotowania. Zanim nie pojawiła się, nie mieli nawet terminu, ba, chociażby przez ułamek sekundy nie pomyśleli o zajęciu się tym. Ciągle coś odciągało uwagę. Itachi skupiał się na Fugaku. Keiko cieszyła się statusem narzeczonej i piękną pogodną, odganiając w niepamięć harówkę karnej kompanii. Dopiero Mikoto chcąc rzucić się w wir pracy, zająć czymś myśli, odepchnąć przykre realia, zmusiła ich do zainteresowania się tematem. Jednak był i malutki minusik, Higashiyama miała ją non stop na głowie. Na co również mu marudziła.

Jeszcze przez chwilę przyglądał się spokojnemu śnie dziewczynie, nim wrócił do przerwanej książki. W prawdzie nie trwało to długo, bo kilka minut później usłyszał pukanie i ciche:

— Mogę wejść?

Z trudem powstrzymał się przed wzdychaniem.

— Proszę — rzucił, starając się nie brzmieć na zrezygnowanego.

Mikoto delikatnie wejrzała do środka, uśmiechając się z rozczuleniem na widok pary.

— Tak pięknie razem wyglądanie, ale nie chciałabym przeszkadzać — kontynuowała, uchylając mocniej drzwi.

Standardowe trzy słowa, które zdawały się nie mieć sensu i być jedynie formułką grzecznościową używaną ot tak, bo wypada.

— Spokojnie wejdź — zapewniał, odkładając książkę, chociaż nie obraziłby się, gdyby sobie poszła.

— Martwię się o ojca — wyjaśniła, wchodząc głębiej i przysiadając na skraju łóżka. — Wasza ostatnia rozmowa nic nie dała?

Zaprzeczył ruchem głowy. Po tym, jak został wyrzucony za próg, nie podjął żadnych następnych kroków. Nie z powodu rezygnacji, o nie, nie miał zamiaru odpuścić. Zależało mu na doprowadzeniu sprawy do końca i obecności ojca na ślubie. Nie wspominając o tym, że tylko głowa rodu mogła przyjąć nowego członka w poczet klanu. Sama zmiana nazwiska spowodowana małżeństwem to jednak trochę za mało.

— Nadal wydzwania — kontynuowała, pokazując swoją komórkę z nieodebranymi od niego jedenastoma połączeniami. — A nawet pisze.

Wracaj do domu.

No tak, a czego się spodziewał. Kochanie wróć do mnie. Fugaku zawsze używał słownictwa i retoryki nakazującej, nawet jeśli był zmuszony użyć słowa, proszę to w głosie pobrzmiewał rozkaz.

— Bardzo go kocham, chciałabym wrócić, ale... — głos jej się urwał. Pochyliła głowę, mocno przyciskając do siebie komórkę, obawiając się napływających łez. Itachi wyciągnął rękę, uspokajająco głaszcząc po ramieniu. — Boje się — dokończyła ciszej. — Nie chcę stracić z wami kontaktu, zwłaszcza teraz w fazie przygotowań. Nie mogę was zostawić. Po prostu nie mogę — tłumaczyła przepełniona determinacją.

— Spokojnie mamo załatwię to. Nie musisz się niczym przejmować. Daj mi jeszcze trochę czasu.

Chyba właśnie tego oczekiwała, bo rozpromieniła się, nabierając nadziei i jednocześnie pokładając ogromną wiarę w prawdziwość usłyszanej deklaracji.

Wyraźnie chciała coś jeszcze powiedzieć, bo zaczęła otwierać usta, z których popłynęła pierwsza sylaba, lecz głośne pukanie dochodzące z dołu, ją zatrzymało. Uśmiechnąwszy się delikatnie, po cichu opuściła pokój, starając się, nie obudzić śpiącej dziewczyny. Jednak los nie miał zamiaru być dzisiaj dla niej łaskawy.

— Przyszła przyjaciółka Keiko i...

Nawet nie udało jej się dokończyć zdania. Drzwi gwałtownie otworzyły się, a w nich stanęła Fumiko z ogromnym podekscytowaniem bijącym z oczu.

— No koniec tego gołąbeczki — zawołała radośnie, machając reklamówką wypchaną po brzegi. — Na gruchanie będzie jeszcze czas, teraz trzeba się zająć przygotowaniami.

— Cicho tam — burknęła niewyraźnie Keiko, nakrywając głowę kocem.

— O nie! — rzuciła dobitnie, wchodząc głębiej. — Już wystarczająco długo prowadziłaś te przygotowania beze mnie. Nie pozwolę się zepchnąć do roli konsultantki, jako twoja siostra będę wpierać... Ej! — krzyknęła, dostrzegając brak zainteresowania ze strony dziewczyny. — Wstawaj. — Energicznie podeszła, płynnym ruchem zdzierając koc.

Keiko zadrżała pozbawiona przyjemnego ciepełka. Z wielką opieszałością zerknęła na przyjaciółkę, która pomachała do niej reklamówką pełną magazynów ślubnych. Na sam widok tej ogromnej sterty, zrobiło jej się słabo.

— Mowy nie ma — zapewniła, wciskając głowę pod koszulkę Itachiego, który lekko się wzdrygnął, kiedy poczuł na skórze nieoczekiwany dotyk.

— Keiko! — krzyknęła karcącym głosem. — Później będziesz się mogła do niego kleić. Mamy huk roboty, a bardzo nie wiele czasu. Prawie nic nie zostało jeszcze zrobione.

— Prawda — potaknęła Mikoto, wyjmując z kieszeni rozpiskę zadań.

Czyżby nosiła to przy sobie non stop?

— Odhaczone jest zaledwie parę marnych punkcików — żaliła się, przeglądając listę. — Nie ma mowy, choć Keiko. — Gwałtownie pociągnęła dziewczynę za nogę, wyciągając ją spod koszulki mężczyzny.

— Itachi ratuj — zawyła rzewnie, wdrapując się na niego i desperacko uczepiając.

— Itachi jest po mojej stronie — oznajmiła pewna swego. — Prawda Itachi, że organizacji jest kluczowa i należy trzymać się harmonogramu?

Mężczyzna niepewnie spoglądał to na Fumiko to na oczekującą od niego zaprzeczenia Keiko. Popierał Orinoke, bez wątpienia zostało mało czasu, a jeszcze dużo do przygotowania i należało trzymać się wytycznych.  Jednak chęć zatrzymania przy sobie dziewczyny oraz powrotu do ostatnio tak rzadkiego spędzania razem czasu, była bardzo duża.

— Zarobiłeś focha — burknęła niezadowolona, odbierając milczenie za niemą akceptację słów Fumiko.

— No widzisz — rzuciła dumnie, ciągnąc Higashiyamę w stronę drzwi.

***

Machnął podpis na dole strony, trochę za mocno przyciskając pióro do kartki. Niestety ostatnio ciągle był podenerwowany. Od rozmowy z Itachim nie mógł się uspokoić. Jego słowa natarczywie krążyły po głowie niczym nieznośne echo. Niechciany głos, krzyczący prawdę.

Na samo przypomnienie awantury skrzywił się, ściągając mocniej brwi i bezdźwięcznie mamrocząc przekleństwo, rzucił piórem o biurko, tworząc malownicze drobne kleksiki na raporcie. Zacisnął zęby, gwałtownie sięgając po telefon.

— Do mnie — warknął do słuchawki i rozłączył się, nim druga osoba zdążyła zareagować.

Długo czekać nie musiał. Zaraz w drzwiach pojawił się jego asystent w dość zlęknionej pozie, niepewnie zaglądając do środka.

— Pan wzywał?

— Potrzebuję kopii tego — wyjaśnił, machając zaplamioną kartką. No przecież nie schowa do segregatora takiego niechlujnego dokumentu.

— Znowu? — wyrwało się mu. — Kapitanie to już trzecia w ciągu tego dnia — tłumaczył, odbierając papier. — A będzie ponad dziesiąta w przeciągu ostatnich dni. Może powinien pan udać się na urlop? Odrobinę się relaksować, odpocząć.

— Coś insynuujesz? — rzucił zaczepnie, urażony przypuszczeniami asystenta.

— Niczego nie insynuuję — zapewniał.

— Nie potrzebuję urlopu.

No jakże by inaczej, przecież wielki kapitan Fugaku Uchiha nie może być przepracowany. Duma mu na to nie pozwala.

— To może niech pan wyjdzie dzisiaj wcześniej z pracy? — zaproponował nieśmiało, zerkając na grafik przełożonego.

— Jest za dużo pracy. — I jakby na potwierdzenie swoich słów, chwycił opasłą teczkę. Przecież w żadnym wypadku nie może przyznać się przed zwykłym pracownikiem, że w domu czekają go puste ściany, sterta prania, z którą nie wie, co zrobić oraz pusta lodówka. Nie wspominając o zebranej już warstwie kurzu, bezwstydnie rzucającej się w oczy.  I po prawdzie też nie miał pojęcia, co z tym zrobić. Wypadałoby ją zetrzeć, ale przecież to kobiecy obowiązek. On jako głowa rodziny oraz rodu nie może zajmować się tak trywialnymi i przyziemnymi duperelami, jak porządki. Kieruje całym klanem, nadzorować dziesiątki funkcjonariuszy. Nie może skompromitować takiej funkcji obowiązkami domowymi.

— Rozumiem — rzucił z rezygnacją. — W takim razie nie przeszkadzam już.

I nieznacznie pokłoniwszy się, wyszedł, na nowo zostawiając go samego. Znów samego. Tutaj siedzi samiuteńki zamknięty w czterech ścianach gabinetu, w domu porzucony wśród pustych pokoi.

Potrząsnął głową, odpędzając ponure myśli. Dziś wieczorem ma się odbyć nadzwyczajne zebranie klanu, nie czas na sianie defetyzmu. Wprawdzie nikt jeszcze o nim nie wiedział, ale to szybko można zmienić. Wyjął z szuflady notes, otwierając go na numerach telefonu do osób zbierających się na tajnych naradach dotyczących zamachu. Lista była całkiem imponująca, chociaż jak miało się za niedługo okazać nie aż tak bardzo.

Przepisawszy na osobną kartkę imiona, wydzwaniał do wszystkich po kolei, zaznaczając obecność. Z początku dobrze szło, pierwsze trzy osoby zadeklarowały przyjście, co wprawiło go w dobry humor. Niestety później przyszła sama odmowa.

— Przepraszam, świętuję roczek synka.

— Mąż jest na misji.

— Dzisiaj po południu wyjeżdżamy, mam urlop.

— Jestem chory.

— Mam nocną zmianę w pracy.

Tego już było za wiele. W Fugaku się gotowało, więc po kolejnej odmowie nie wytrzymał.

— Nikt ci nie każe zostawać po godzinach — fuknął na stojącego przed nim mężczyznę. Pech chciał, że Shinzo akurat był pod ręką. Na swoje nieszczęście przyszedł z raportem w nie porę. A Fugaku to wykorzystał, bo przecież nikt mu nie odmówi, stając twarzą w twarz.

— Z całym szacunkiem, sam doskonale wiesz, ile jest teraz pracy na komisariacie.

— Możesz wziąć nadgodziny jutro — trafnie zauważył, ściskając mocniej trzymane pióro.

— Przykro mi, ale muszę zostać i dzisiaj i jutro. Praca w policji jest dla mnie bardzo ważna oraz potrzebuję pieniędzy na zbliżający się okres wakacyjny. Przepraszam — wyjaśnił spokojnym monotonnym głosem, lekko kłaniając się przed opuszczeniem pomieszczenia.

Fugaku pobielały knykcie od zaciskania ich. Gdy tylko drzwi zamknęły się za Shinzo, cisnął piórem o nie, klnąc siarczyście pod nosem.

Tego było za wiele! Jak jego podwładny śmiał mu odmówić osobiście, patrząc prosto w oczy, stawiając swoją rodzinę ponad dobro klanu. Kiedy on poświęca się dla nich, biorąc na barki organizację zamachu, aby podnieść standard życia każdemu Uchiha. On wszystko robi dla nich, a oni tak bezczelnie odrzucają go!

Zaczął krążyć, nie mogąc się uspokoić. Sapał rozwścieczony, mimowolnie zgniatając pochwyconą z biurka kartkę.

Najpierw Sasuke bezwstydnie stanął przeciwko niemu, plując mu pod nogi! Później jego pierworodny zhańbił jego dobre imię, wiążąc się z kimś tak nieszlachetnym. A kiedy z dobroci serca postanowił ofiarować, tak niespotykany zaszczyt zostanie jego następcą marnotrawnemu synowi. Ten bezceremonialnie wypiął się na dziedzictwo klanu! Do tego żona go porzuciła na rzecz tych nikczemnych byłych już synów! A teraz jeszcze jego podwładni, dla których przecież chce jak najlepiej, dla których wszystko to robi, odtrącają go w imię własnego egoizmu.

Wściekłość narastała. Pieniła się i bulgotała. Aż czuł ją w brzuchu. Palący ból, od którego robiło mu się niedobrze. Słyszał nierównomierne uderzenia serca, szamoczącego się w piersi, próbującego rozerwać ciasne kraty żeber.

Nigdy nie docenię twojej cholernej arogancji!

Nie będziesz mi mówił, co mam robić ani kim być!

A potem, co? Też ją wydziedziczysz?

Pozbędziesz się kolejnego dziecka tylko, dlatego że nie jest tobą?

Nagle w pokoju zrobiło się niesamowicie duszno. Oparł dłonie o blat biurka, dysząc głośno, próbując łapczywie połykać powietrze, którego nie odczuwa. Zupełnie tak jakby próbował oddychać wodą. Zaczął kaszleć, niemalże się dławiąc.

Nie jesteśmy twoimi podwładnymi!

Sam osłabiasz swój autorytet!

Z dumą znosić prześladowania i szykanowania!

Osunął się na fotel, tracąc siły. Silny ból promieniście rozchodzący się od kołaczącego serca, nadal próbującego rozerwać żebra, był nie do zniesienia. Narastał, stopniowo, powoli się wzmagając. Stawał się nie do wytrzymania. W amoku rozejrzał się po biurku, szukając wzrokiem telefonu.

Nikt inny ci nie pozostał...

Świat zawirował, a meble przed nim stały się rozmazanymi niewyraźnymi kształtami.

— AAAAAAAAA!!! — wrzasnął. Czując stalowe kleszcze zaciskające się na sercu, miażdżące je.

Ułamki sekund później jego głowa poleciała na bok. Ciało osunęło się z krzesła, lądując pod biurkiem.

Nikt inny...

NIKT...                                NIKT...                                            NIKT...

 NIKT...                                                                   NIKT...                                                             NIKT...

SAM...

 Jeszcze kontaktował, lecz kiedy policzek dotknął parkietu... Nie chcę być sam... Nastała ciemność.

***

Keiko dziarskim krokiem weszła do kuchni, lecz zaraz gwałtownie zatrzymała się w progu. Widok przerażonej Mikoto był z pewnością osobliwy, ale przede wszystkim niepokojący.

— Eee... Itachi! — krzyknęła w stronę salonu, licząc na wsparcie mężczyzny, który będzie wiedział, co robić. — Wszystko w porządku? — zapytała zatroskana, podchodząc bliżej kobiety.

Mikoto nie zareagowała, wpatrywała się nieobecnym wzrokiem w komórkę, zbyt sparaliżowana, aby móc się ruszyć.

— Co się stało?

— I-ita-chi — sylabizowała niewyraźnie prawie szeptem, chwytając go kurczowo za koszulę. — O-o-ojciec...

— Mamo co się dzieje?

— O-ojciec jest w-w szpitaluuuuu — zawyła rzewnie, chowając twarz w skrawek materiału.

— Co?

— Ale czemu? — dopytywała Keiko również zmartwiona sytuacją.

— Nie-nie wiem. Jego asystent dzwonił, że zabrali go do szpitala i-i nie wiadomo, co z nim. To takie strasznie — tłumaczyła przez mokrą już koszulę. — Ja muszę się z nim zobaczyć — dodała, podnosząc na mężczyznę załzawione oczy.

— Wszyscy musimy — sprostował. — Zbieramy się natychmiast. Mamo, zadzwoń do Sasuke. Keiko idź po Kinari, ja zniosę wózek z ganku — tłumaczył, pośpiesznym krokiem opuszczając kuchnię.

— Nie odbiera — wyjaśniła, kiedy po chwili zjawił się z powrotem.

— Napiszę mu smsa — rzucił, szybko stukając w komórkę. — Mamo proszę pomóż Keiko.

Jednak nim Mikoto zdążyła opuścić pomieszczenie, Higashiyama zjawiła się z Kinari na rękach i torbą przewieszoną przez ramię z najpilniejszymi akcesoriami. Dobrze, że pani Uchiha jeszcze jej nie rozpakowała po ostatnim spacerze, to szybko poszło.

— Gotowa! — zakomunikowała.

— To wychodzimy — nakazał, wciskając telefon do kieszeni. — Ruchy, ruchy — ponaglał lekko nerwowym głosem.

***

Mikoto zawahała się przed chwyceniem za klamkę. Itachi również miał obiekcję, obawiając się, że jego wizyta może tylko pogorszyć stan ojca. Na szczęście czy wręcz przeciwnie Keiko takich obaw mi posiadała. Przepchała się do przodu, pewnie popychając drzwi, dziarskim krokiem wchodząc do środka.

— Dzień dobry. Jak się pan czuje? — rzuciła od progu, ciągnąć za rękę kobietę. — Przyszliśmy w odwiedziny.

Fugaku drgnął, poprawiając się na łóżku.

— Ko-ko-kochanie — wydusiła, po czym biegiem pokonała dzielącą ich odległość i rzuciła się mężowi na szyję, na nowo płacząc.

Fugaku z przyjemnością przyjął uścisk, obejmując ją w trochę zaborczy sposób. Nie mając odwagi przyznać się nawet przed samym sobą, że brakowało mu jej.

— Witaj ojcze — zaczął spokojnie, stając koło Keiko, która nie wyczuwszy napiętej atmosfery, radośnie uśmiechała się, siedząc na metalowym stołku. — Jak się czujesz?

— Po coś tu przyszedł? — burknął buńczucznie, rzucając wyzwanie za włosów Mikoto. Postawa twardziela nie prezentowała się najlepiej z desperacko tulącą się do ciebie kobietą.

— Martwiłem się i matka chciała cię zobaczyć — wyjaśnił spokojnie, starając się grać niewzruszonego.

— Sam się nie mniej przejąłeś — mruknęła, bawiąc się pierścionkiem, a dokładnej światłem odbijanym przez kamień. — Tylko ty w przeciwieństwie do niej nie płakałeś.

Cień zaskoczenia przemknął po twarzy Fugaku, lecz szybko je zamaskował, skupiając się na Mikoto, wciskającej mu w ręce Kinari.

— Widzisz, ona też się stęskniła — wyjaśniła, podając mu małą. Dziewczynka ufnie wyciągnęła ku niemu rączki.

— Tata — zakomunikowała dumna ze swojej umiejętności określenia rodzica. I mimo iż rozczuliło go to, nadal starał się grać nieporuszonego. Jednak drobny gest, pogłaskania po głowie oraz ledwo zauważalnie uniesione kąciki ust, mówiły same za siebie.

Rodzinną scenkę przerwały zgrzyt otwieranych drzwi. Mężczyzna w białym fartuchu i stetoskopie na szyi rozejrzał się po zebranych.

— Przepraszam, do odwiedzin ma prawo tylko najbliższa rodzina.

— Jestem jego żoną.

— A ja synem, proszę powiedzieć, co się stało?

Keiko również miała ochotę zabrać głos. Wychylić się za Itachiego z budującym tekstem a ja nie. Aczkolwiek ostatecznie zrezygnowała z tego, cichutko śmiejąc się ze swojego pomysłu.

— Rozumiem — rzucił lekarz, zerkając na wyniki, które trzymał w ręce. — Chciałbym z wami porozmawiać na osobności. Proszę za mną — polecił, otwierając drzwi.

— Przypilnuj małą — poprosiła odruchowo, z niepokojem udając się na zewnątrz.

Keiko popatrzyła na dziewczynę żywo rozglądającą się po nowym otoczeniu i już trochę z nudów wiercącą się na kolanach ojca.

— Nana — oznajmiła, zwracając się do Higashiyamy z wyciągniętą rączką. Przez te kilka dni przyzwyczaiła się do opieki nad Kinari, przez co parę rzeczy już wiedziała. Także nie zważając na minę Fugaku, podniosła się, wyjmując z wózka kolorową ośmiorniczkę.

— Proszę.

Z wdzięcznością przyjęła maskotkę, poruszając jedną z jej macek.

— Nana — zawołała melodyjnie. Keiko uśmiechnęła się, poruszając drugą macką i powtarzając dwie sylaby w trochę innej tonacji, co próbowała powtórzyć Kinari. Zajmowanie się prawie rocznym dzieckiem było łatwiejsze oraz według Higashiyamy miało więcej plusów.

Fugaku siedział troszeczkę oniemiały sceną rozgrywającą się na jego oczach. No nie tego się spodziewał.

— Po co tu przyszłaś? — zapytał w końcu, zaskoczony jej obecnością. Żony spodziewał się na sto procent. Itachi był niespodzianką, ale ona to nieoczekiwany i mało chciany dodatek.

— No jak to, po co? — oburzyła się, spoglądając na jego chłodne oblicze. — To chyba logiczne, że się martwiłam. No heloł przecież leży pan w szpitalu.

Ściągnął brwi nieusatysfakcjonowany odpowiedzią.

— Jesteś tu, bo Itachi cię ściągnął — wyjaśnił za nią.

— No nie. — To go zbiło z tropu. — W każdej chwili mogłam odmówić, ale zmartwiłam się, więc przyszłam. No i bardzo martwi mnie Itachi. Nie dość, że przeżywa ten wasz spór, to jeszcze teraz ten szpital. Był wstrząśnięty i dam głowę, że zacznie obwiniać siebie, albo już to robi — gadała, nie spoglądając na niego, zajęta pilnowaniem Kinari. Odruchowo mówiąc, co ślina na język przyniosła, na moment zapominając, że przecież rozmawia z Fugaku.

— Co? — rzucił cicho z niedowierzaniem.

— No Itachi taki jest — wyjaśniła smętnie. — Zawsze oskarża siebie. Ostatnio chodził struty i markotny. W ogóle nie mogłam go pocieszyć, nic tylko się tobą martwił.

Fugaku zacisnął usta, nie podobały mu się jej słowa. Nie chciał słychać czczej propagandy, którą uskuteczniała, wmawiając, że Itachiego obchodziła ich kłótnia. Zaczął ją, mało tego nie zamierzał przerwać, podporządkowując się wymogą. Sam jest sobie winien.

— Pytałem o to, dlaczego tu przyszłaś — sprostował, nakierowując rozmowę na lekko pominięty przez dziewczynę tor.

Delikatnie przechyliła głowę, obserwując go w konsternacji.

— Mówiłam, że się martwiłam — przypomniała, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. — No może nie jest pan zbyt sympatyczny, miły, przyjemny i jakoś siebie nie lubimy, no, ale nadal jest pan ojcem Itachiego. A co jest ważne dla niego, staje się też automatycznie ważne dla mnie, więc będę o to dbać. — Zerknęła na Fugaku, który odruchowo uniósł pytająco brew. To jest chyba dziedziczne. Żaden Uchiha nie rozumie prostych wyjaśnień. Przecież to jest oczywiste, więc czemu zawsze musi tłumaczyć? Westchnęła cichutko, szukając dobrego przykładu. — O! Dla pańskiej żony wszelkie pamiątki rodzinne są bardzo ważne, niezmiernie cenne. Pewnie dla pana już nie tak bardzo, ale rozumie pan znaczenie ich dla Mikoto i dlatego nie dopuści do zniszczenia ich, bo to by bardzo ją zraniło. Ja również nie pozwolę, aby coś zraniło Itachiego, dlatego martwię się pańskim zdrowiem. W ogóle jak się pan czuje?

Nie odpowiedział. Patrzył przed siebie z szeroko otwartymi oczami, jakby zobaczył ducha.

***

— Pacjent miał zawał serca — wyjaśnił na korytarzu.

Mikoto wciągnęła głośno powietrze, zasłaniając sobie usta. Itachi odruchowo objął ją, bojąc się, że zaraz osunie się na podłogę.

— Pan Uchiha jest dość kapryśnym pacjentem — kontynuował. — Nie chce przyjąć diagnozy, upierając się, że posiada takiego problemu.

— Czy...

— Już jestem — zawołał Sasuke zjawiając się obok matki, wcinając się bratu w słowo. — Co z nim jest? — dopytywał, spoglądając z wyczekiwaniem na w jego mniemaniu ociągającego się lekarza.

— Coś poważnego? — wtrąciła się Haniko, przychodząc chwilę po Sasuke. Ustawienie wózka, aby nie przeszkadzał innym przechodniom, zajmuje trochę czasu.

Lekarz bacznie przyjrzał się przybyłym, gotów znów zacząć śpiewkę o najbliższej rodzinie, ale Itachi był szybszy.

— To, jaka jest ta diagnoza?

— Jak mówiłem pan Uchiha miał zawał. Z przeprowadzonych badań — ciągnął, zaglądając w papiery — wynika, że choroba pojawiła się na tle nerwowym. Ma wprawdzie lekko podwyższone ciśnienie, ale nie na tyle, aby mogło doprowadzić do zawału. Poziom cholesterolu jest w normie. Pacjent nie ma nadwagi, nie pali, nie cierpi na cukrzycę, ani inne choroby sercowe. Ponadto twierdzi, że aktywność fizyczną ma w normie. A w kartotece nie ma nic o możliwości dziedziczenia, co niekiedy ma miejsce. Także najprawdopodobniej stan pana Fugaku Uchiha wynika z przepracowania, stresu i nerwów. Praca w policji z pewnością jest stresogenna, więc muszę zapytać, czy pacjent ostatnio nie miał problemów w pracy? Może brał nadgodziny? Czymś się denerwował lub martwił? Poważnie się z kimś pokłócił?

I jak na zawołanie, cała grupa pochyliła z zawstydzenia głowę. Zwłaszcza Mikoto i Itachi obarczali siebie winą za wpędzenia Fugaku niemalże do grobu.

— Owszem ostatnio ojciec miał sporo problemów — zaczął nieśmiało tłumaczyć, gotów krzyczeć wniebogłosy moja wina.

— Rozumiem — mruknął, odhaczając coś w papierach.

— Zrobiono mu koronarografię? — dopytała Haniko, zbudzając powszechne zainteresowanie, gdyż nikt oprócz lekarza nie zrozumiał terminu.

— Czekamy na wyniki. Jednak wysoka obecność troponiny jednoznacznie wskazuje na diagnozę. RTG również potwierdziło zawał, zaprzeczając występowaniu problemów z niedokrwieniem. Czekamy jeszcze na wyniki badań laboratoryjnych, aby sprawdzić inne przyczyny zawału. Aczkolwiek najprawdopodobniej jest nim przepracowanie i stres.

Mikoto wtuliła się w Itachiego, ukrywając pojedyncze łzy.

— Wiadomo już, ile procent obejmuje martwica? — drążyła temat dalej.

— Na szczęście jest to jedyne trzy procent, także pacjent będzie mógł wrócić do normalnego funkcjonowania. Na razie zostanie zatrzymany przez parę dni w szpitalu na obserwacji. Jednak największy problem polega na wprowadzeniu pewnej profilaktyki po powrocie do domu. Pan Uchiha dość uparcie wypiera się diagnozy obarczającej przepracowanie i stres przyczyną zawału. To może powodować pewne trudności i niechęć w zmianie stylu życia. Zalecane jest wzięcie urlopu, zmniejszenie liczby godzin pracy, odpowiednia dieta eliminująca nadmiar mocniej kawy, no i oczywiście dużo odpoczynku, relaksu oraz brak stresu.

Ta, faktycznie to może być trudne. Zwłaszcza kiedy wyrzekł się obu synów, żona od niego uciekła wystraszona, a on z pewnością rzucił się w wir przygotowań do zamachu.

***

— Sasuś — zawołała Keiko, jak tylko mężczyzna przekroczył próg. — Dawno cię nie widziałam — wyjaśniała, ściskając go. — Jak się czujesz? Z nogą wszystko w porządku? Nic cię nie boli? — zasypywała go lawiną pytań, na szczęście zadowalając się potaknięciami głowy. — O jest i Haniko. Cześć. — Szybko go porzuciła na rzecz dziewczyny. — Jak się masz? Wydaje mi się, czy schudłaś? O i nawet Sumire przyszła. — Znów zmieniła obiekt zainteresowania. — Rośnie berbeć jak na drożdżach — komentowała, zaglądając do wózka.

I nagle powstał przyjemny zgiełk, kiedy wszyscy zaczęli się ze sobą witać i wymieniać kurtuazyjne zdania. Mikoto koniecznie musiała wyściskać Haniko, przy okazji przytłaczając ją nadmiarem zainteresowania. Panowie raczej trzymali się z boku, kończąc rozmowę na krótki dialogu o wysłanym smsie. No i oczywiście gdzie zamieszanie tam w centrum Keiko, która koniecznie musiała skakać między każdym z osobna, co kilkadziesiąt sekund zmieniając rozmówce. Przez co przyjemny zgiełk zamienił się w lekki harmider.

Fugaku uważnie przyglądał się zaistniałej wrzawie o wręcz rodzinnej atmosferze. Często miał przyjemność czy też nie, widywał coś takiego, przecież Mikoto uwielbiała grupowe niedzielne obiadki, ale teraz było jakoś innej.

— No i widzi pan, jaki jest pan kochany — zauważyła Keiko, oddając Kinari maskotkę, którą upuściła. — Wszyscy przyszli, nawet pańska wnuczka.

Mimochodem ściągnął brwi, niechętnie musząc się zgodzić. Naprawdę byli wszyscy. Był Sasuke, któremu kazał się wynosić. Była Haniko, którą również wyrzucił. Także malutka Sumire, której nie akceptował. Była i Mikoto, mimo iż kilka dni temu z przerażeniem od niego uciekła. Teraz przyszła, sadzając mu na kolanach ich najmłodsze dziecko, Kinari. I Itachi się zjawił, chociaż siłą wywalił go na bruk. Nawet Keiko się pojawiła. Dziewczyna, przy której słowa nieakceptowana, było wyjątkowo delikatne. Oraz...

Drzwi otworzyły się gwałtownie.

— Przepraszam kapitanie za zwłokę — tłumaczył się zdyszany. — Przyniosłem pańskie rzeczy. — Wskazał na zawieszoną na ramieniu torbę sportową.

Także i on przyszedł. Mężczyzna, dzięki któremu przeżył. To jego asystent, wbrew jego ciągłym krzykom oraz wyganianiu za drzwi, zatroskany o hałas wszedł do gabinetu, odnajdując go nieprzytomnego. Akurat to jego pierwszego zobaczył po przebudzeniu, z zatrwożoną miną siedzącego na krześle obok łóżka. I to on bez sprzeciwu sam z siebie zadeklarował przyniesienie potrzebnych rzeczy, jak tylko lekarz wspomniał o zatrzymaniu w szpitalu. A także — o czym Fugaku już nie wiedział — to on zadzwonił do Mikoto.

To prawda. Przyszli wszyscy...

***

Spotkanie powoli dobiegało końca. Asystent już wyszedł, tłumacząc się koniecznością ogłoszenia nie dyspozycyjności szefa w pracy i kilkoma innymi sprawami z tym związanymi. Dziewczyny z dziewczynkami poszły pospacerować po korytarzu, gdyż Kinari była zbyt ciekawska nowego miejsca i uparła się, że chce pozwiedzać, a Sumire rozpłakała się, niezadowolona ze szpitalnego ostrego zapachu, który wyraźnie źle jej się kojarzył.

W pomieszczeniu została tylko najbliższa rodzina, żona i synowie.

Po wyjściu najgłośniejszej trójki — tak Keiko się do niej zaliczała — zapadła głucha cisza, przerywana jedynie monotonnym pikaniem aparatury. Itachi nie potrafił niczego powiedzieć, nadal obwiniając siebie o doprowadzenie ojca do zawału.  Trzy procent to wprawdzie nie dużo, ale jednocześnie to trzy procent martwego serca. Natomiast Sasuke nie wiedział, co mógłby ojcu powiedzieć, więc skutecznie unikał spoglądania na niego. Ogólnie nikt nie czuł się komfortowo i na miejscu, chociaż nie, Mikoto zdawała się nie krępować ciężką atmosferą. W końcu z powrotem miała swojego męża oraz pretekst do powrotu.

— Przepraszam, ale musicie państwo już wyjść. Pacjent potrzebuje odpoczynku — wyjaśniła pielęgniarka, ściągając na siebie uwagę zebranych.

— Już, tak szybko? — zapytała zawiedzionym głosem Mikoto, błagalnie spoglądając na kobietę, gotowa prosić o jeszcze parę minutek.

— Niestety tak. — Potaknęła, przyciskając do piersi twardą podkładkę z plikiem kartek.

— Dobrze, już wychodzimy — zakomunikowała zrezygnowana, powoli wstając, lecz zaraz wylądowała z powrotem na krześle, nieoczekiwanie pociągnięta za nadgarstek. — Ko...

— Wróć do domu — nakazał, spoglądając żonie w oczy.

— Ależ oczywiście — zaćwierkała szczęśliwa, znów przyciskając go do piersi. — Nie mogłabym cię teraz zostawić samego. Potrzebujesz odpowiedniej diety, spokoju i relaksu.

Itachi uśmiechnął się delikatnie, rad z tego, że chociaż oni się dogadali. W końcu to Mikoto, co by Fugaku nie zrobił i tak by do niego wróciła.

— Itachi — rzucił ostro, mrożąc lodowatym spojrzeniem. — Po powrocie widzę cię w moim gabinecie.

Potaknął głową, nie umiejąc zdobyć się na słowa. Nie brzmiało to zbyt dobrze.

— Ciebie oczekuję godzinę później. — Zwrócił się do Sasuke tak złowróżbnym głosem, że aż ciarki przeszły mu po plecach.

***

Mikoto wyprowadziła się jeszcze tego samego dnia, lecz ciężko było mówić o powrocie do normy. Wszakże Itachi odetchnął ulgą, odzyskawszy prywatność, ale o spokoju mógł zapomnieć. Jednak, co się dziwić, wybrany przez nich termin był nieoczekiwanie bliski. Miało to niewątpliwie swoje minusy.

— Aaaaaa czy one nie są cudowne — piszczałą z podekscytowania, przytulając do siebie otrzymane dzisiejszego poranka zaproszenia.

— Uważaj, bo pognieciesz — upomniał ją, ze starannością zaklejając kopertę.

— No, ale zobacz. — Podetknęła mu pod nos kartkę. — Zaproszenie na ślub Keiko Higashiyamy i Itachiego Uchihy — odczytała nagłówek, znów wydobywając z siebie serię wysokich pisków. — Czy to nie piękne? — dodała, opierając głowę na jego ramieniu.

— Owszem — potaknął, muskając wargami jej czoło. — Ale musimy to skończyć — przypomniał, wskazując na stertę niezapakowanych kopert, przy okazji zerkając na wyświetlacz komórki. Powinien za niedługo wyjść.

— Ej a właśnie, bo ja rozdam swoim gościom ty swoim, ale kto da Sasuke?

— Ja.

— Buuu — jęknęła rzewnie. — Ale dlaczego? Chciałabym zobaczyć jego minkę, jak mu to wręczę.

— To mój brat.

— Brat — burknęła rozgniewana. — Ale to mój bardzo ważny przyjaciel.

Wywrócił oczami. Problem mniej więcej tego samego kalibru jak wczoraj podczas wybierania kwiatów do udekorowania sali. Naprawdę było mu obojętnie czy w wazonach będą chabry, czy niezapominajki. Grunt, aby Keiko się podobało.

— To pójdziemy razem — zaproponował, starannym pismem adresując kopertę do rodziców. — Keiko? — rzucił z niepokojem, kątem oka dostrzegając jej wyczyny.

— No, co? — mruknęła, pochłonięta rysowaniem uśmiechniętego słoneczka, obok wesołych, ciut koślawych kwiatków.

— Czy to, aby konieczne? — dopytał niepewnie, dziękując w duchu, że to on podpisywał zaproszenia dla klanu Uchiha.

— Oczywiście — zapewniała, podnosząc wyżej kopertę. — To spersonalizowane ważne zaproszenie dla ważnej osoby. Patrz. — Wskazała napis, dla wspaniałej Fumiko Orinoke.

— Skoro tak.

Wzruszył ramionami, powracając do przerwanej czynności.

— Ulala — zawołała radośnie, odczytując otrzymanego smsa. — Całkiem seksi, nie? — Podetknęła mu pod nos komórkę z wyświetlonym zdjęciem bielizny, bardzo koronowej oraz skąpiej. Kątem oka spojrzał na nią niezrozumiale. — Miyu zaangażowała się w wybór na noc poślubną. No, co? — kontynuowała, kiedy mimowolnie zamrugał parokrotnie. — To, że nie będzie to nas pierwszy raz, nie uszczupla to znaczeniu tej nocy. Zresztą i tak to będzie pierwszy raz, jako małżeństwo.

Gdzieś w tym odnajdywał logikę, więc nie mógł się nie zgodzić.

— Spodobałabym ci się w czymś takim? — dopytywała, wieszając się mu na ramieniu i przykładając ekran bliżej twarzy.

Pech chciał, że to zobaczył. Instynktownie ubrał Keiko w ten wyzywający komplecik. Wyglądała zniewalająco, a raz uruchomiona wyobraźnia pognała swoim torem.

— I jak? — zapytała, dmuchając mu w ucho.

Drgnął, a wewnętrzną batalię z pragnieniem wygrał rozsądek.

— Keiko nie teraz — mruknął, zasłaniając dłonią telefon i lekko strzepując dziewczynę z ramienia.

— Czyli jednak za mało kusząca. — Zmarkotniała przyglądając się zdjęciu.

— Nie o to chodzi. Jestem umówiony z ojcem, pamiętasz?

— A-ha — zawahała się, intensywnie nad czymś dumając. — Czyli chcesz powiedzieć, że ja w tym. — Uniosła wyżej telefon, aby jeszcze raz mógł zerknąć na bieliznę. — Przegrałam z Fugaku. No ekstra — dodała kwaśno.

— Przecież to nie tak — zapewniał, lecz już siedziała do niego bokiem, zajęta pisaniem smsa.

— Miyu twierdzi, że to skandal, żeby nie zareagować na erotyczną bieliznę swojej narzeczonej. Pisze też, że mnie zaniedbujesz — skomentowała, błyskawicznie przeprowadzoną rozmowę z przyjaciółką.

Westchnął. Przecież to nie tak, że chce jej odmówić. Przeciwnie, z wielką ochotą przystałby na kuszenie, oddając się chwili uniesienia. Niestety ta odpowiedzialna część jego nie pozwalała na to.

Delikatnie wyjął komórkę z jej rąk i chwycił za brodę, zmuszając do uniesienia wzroku.

— Naprawdę, gdyby nie to spotkanie z ojcem to...

— To, co? — rzuciła zaczepnie, hardo spoglądając mu w oczy.

Mimowolnie drgnął mu kącik ust. Nachylił się nad nią mocniej, szepcząc niskim uwodzicielskim głosem kilka słów, na które oblała się rumieńcem.

— Wieczorem — zapewnił, muskając czoło.

Energicznie potaknęła głową, a w jej oczach błysnęły łobuzerskie iskry.

***

Niepewny tego, co ma zaraz nadejść, przekroczył próg wchodząc do aż za dobrze znanego gabinetu ojca. Tak jak przypuszczał, Fugaku we władczej postawie zasiadał na fotelu niczym król na tronie. Nie wróżyło to niczego dobrego.

— Wezwałem cię tutaj, aby porozmawiać o twoich planach na przyszłość.

Co? Chyba się przesłyszał. Ojciec naprawdę użył sformułowania twoich planach? To było tak odrealnione, że zakrywało o iluzję na kilometry. Nigdy, przenigdy nie ułożyłby tak słów. Nie Fugaku. Rozmowy zawsze były o twojej przyszłości, a nie o twoich planach, przecież on nie uznawał czegoś takiego, jak posiadanie własnych planów innych od jego.

Z ociężałością pokiwał głową, zorientowawszy się, że oczekuje jakiegoś potwierdzenia.

— Twoja wybranka ma wiele braków w bardzo licznych aspektach. Jej postawa nie jest godna przynależności do klanu.

I się przeliczył. Miał cichą nadzieję, że po tym jakże nieoczekiwanym wstępnie dostanie coś innego niż zwykle, ale niestety nie. Ojciec uderzył w do bólu wałkowany temat.

— Jednak każdy materiał można formować.

— Słucham? — wyrwało się mu.

Nie odpowiedział. Jego oblicze nie wyrażało niczego, lecz we wnętrzu toczył ciężką batalię.

— Nie rozumiem, do czego zmierzasz? — dopytał neutralnym tonem, świdrując ojca spojrzeniem.

Skapitulował, pozwalając sobie na krótki głośniejszy wydech. Następne słowa z wielkim trudem przechodziły mu przez gardło.

— Jeśli chcesz, abym zaakceptował jej wstąpienie do rodziny, musi nauczyć się klanowych tradycji i sprostać naszej etykiecie.

Nie dowierzał własnym uszom. Czy to się dzieje naprawdę? Ojciec chce przyjąć Keiko jako swoją synową? Nie potrafił oponować radości. Kąciku ust same powędrowały ku górze.

— Moja akceptacja będzie zależna od jej wyników w szkoleniu — wyjaśnił, ostudzające emocje Itachiego. — Będzie trzeba popracować nad jej manierami, które krzyczą o pomstę do nieba. Zachowanie również ma karygodne. Nie wspominając o niestosownym się wysławianiu. Do tego dochodzi nauka historii klanu oraz jej członków. Nie pozwolę, aby skompromitowała trzon swoją niewiedzą. Oprócz tego zaplanowałem jeszcze sztukę tańca oraz stosownego się poruszania. Ma emanować gracją i elegancją.

Keiko będzie zachwycona, pomyślał, przysłuchując się litanii ojca z niemałą obawą. Zrobienie z Higashiyamy damy w ciut więcej, niż miesiąc zakrywało o pobożne życzenie.

— Macie już ustaloną datę ślubu?

Spiął się, wyjmując z torby kopertę. Następnie wstał, wystawił dłonie przed siebie i mocno się pokłonił.

— Chciałbym ci szanowny ojcze wręczyć zaproszenie na mój ślub. Mam nadzieję, że zechcesz się pojawić — wygłosił oficjalnym tonem. Cierpliwie czekając, aż odbierze kopertę.

Powoli jakby z niechęcią otworzył ją, odczytując treść zaproszenia, zatrzymując się dłużej na dacie. Podniósł wzrok, przeszywając nim Itachiego. Tak jakby chciał go przejrzeć na wylot, poznać aktualne myśli, wniknąć do nich, przedrzeć się, a nawet zmienić je.

— Czy masz mi coś do powiedzenia? — rzucił oschle, nadal nie spuszczając z niego wzroku.

Nie był w stanie, określi, czego oczekuje ojciec, o co tak dokładnie pyta, co chce usłyszeć. Gdzieś mu z tyłu głowy zapaliła się lampka dotycząca przeprosin za ostatnią ich rozmowę, ale nie chciał tego robić. Ukajając się teraz, zaprzepaści wzbudzone w nim wątpliwości. Doprowadzając do impasu, powrotu do tego, co już było. A przecież nie o to w tym wszystkim chodziło.

Zaprzeczył ruchem głowy.

— To dobrze. Zaciążenie przed ślubem mogłoby wzbudzić tylko niepotrzebne plotki.

Czekaj, co? Czyżby ojciec błyskawiczny ślub powiązał ze spodziewaniem się dziecka? Odetchnął z ulgą. Nie chodziło o ich ostatnią rozmowę.

— Jesteście pewni tej daty? — dopytywał, na nowo wprowadzając w osłupienie. Ta rozmowa było coraz bardziej niespotykana. Fugaku mimo przykrywki dawnego siebie diametralnie zmienił sposób rozmowy. Itachi jeszcze nie do końca zdążył ocknąć się po wiekopomnym przełomie, kiedy nastała wreszcie rozmowa twoich planach, a nie twojej przyszłości, a tu jeszcze coś takiego.

— Tak, przygotowania są już w trakcie — wyjaśnił pośpiesznie.

— Rozumiem — mruknął do siebie, na chwilę milknąć ze wzrokiem intensywnie skupionym na zaproszeniu. — Szkolenie trzeba rozpocząć natychmiastowo, Keiko ma się zjawić jutro o jedenastej. Nie toleruję spóźnień.

Znów mimowolnie się uśmiechnął.

— Oczywiście.

***

— Kto to jest? — zapytał poważnym tonem, wskazując bambusowym kijem na zdjęcie.

— Randomowy Uchiha — rzuciła zmęczonym głosem.

— Nie! — krzyknął podenerwowany. — Następny. Kto to jest?

— Ty.

Zerknął na pokazane zdjęcie, które faktycznie przedstawiało jego.

— Podaj imię.

— Fugaku.

— Pełniona funkcja.

— Tyran na pełny etat.

Gdyby wzrok mógł zabijać... Chwila moment sharingan może zabijać, więc to aż cud, że Keiko nadal siedziała żywa.

— Jak ty przeszłaś przez Akademię jak nie potrafić zapamiętać kilku osób?

Wzruszyła obojętnie ramionami. Miała serdecznie dość i było już jej wszystko jedno.

— Jestem zmęczona — zakomunikowała rzewnym tonem, zapadając się w kanapę jeszcze bardziej. — I pić mi się chce. Nie możemy zrobić przerwy? — biadoliła, kiedy Fugaku starał się, ukradkiem rozmasować pulsującą żyłę na czole.

— Dobrze — odpowiedział po chwili, zwracając się w stronę dziewczyny. — Nalej do filiżanki i się napij.

Uradowana od razu wyprostowała się, sięgając po dzbanek, który pewnie przechyliła. Niefortunnie zrobiła to zbyt gwałtownie, przez co herbata chlusnęła, spływając po brzegach filiżanki na spodek.

— Nie, nie, nie — powtarzał karcącym tonem i zdzielił ją kijem po dłoniach.

— Au! — krzyknęła z pretensją.

— Jedna ręka na uchu, drugą podtrzymujesz pokrywkę, nie lejesz z wysoka i robisz to powoli — tłumaczył po raz setny.

— O-kej — rzuciła przeciągle, starając się nie dodać złośliwego komentarza. — Ale chociaż mogę się napić?

Skinął głową. Ucieszona chwyciła obiema dłońmi filiżankę, wychylając się ku niej. Została zdzielona kijem po głowie, nim zdążyła dotknąć wargami rantu.

— Źle! — krzyknął. — Ta ręka niepotrzebna. — Machnął bambusem, uderzając lewą dłoń okalającą porcelanę. — Paluszek prosto. — Kolejny ruch i zamach na drugą rękę. — Czoło do tyłu.

— Au — jęknęła, kiedy koniec kija wbił się w środek czoła.

Mężczyzna nie przejął się, tylko obszedł ją dookoła i zdzielił po plecach.

— Nie garbimy się. Masz podnieść filiżankę do ust, a nie zniżać się do niej.

Dziewczyna skulił ramiona, wykrzywiając twarz w grymasie wściekłości. Oj wiele ją kosztowała, by czegoś mu nie odpowiedzieć.

Itachiemu żal było na to wszystko patrzeć. Powoli wyłonił się z cienia przy drzwiach, wchodząc głębiej.

— Itaś ratuj — zawołała błagalnie na jego widok.

— Spokojnie — zapewniał ciepłym tonem, siadając obok. — Zobacz, to nietrudne. — Odebrał od niej filiżankę, kładąc ją na stole. — Wyprostuj się — polecił, delikatnie przejeżdżając dłonią po kręgosłupie. — Ramiona do tyłu. — Chwycił za nie, pomagając przyjąć dobrą postawę. — Nogi razem. — Poprawił niewielki rozkrok, w którym siedziała. — Dłonie na uda. — Ułożył je poprawnie. — Teraz prowadząc ją o tak — instruował, poruszając jej ręką. — Delikatnie, ale pewnie chwytasz za ucho i teraz nie wychylaj głowy, tylko poczekaj, aż ręka sama dotrze do ust — mówił, nadal trzymając ją za nadgarstek. — O widzisz, a teraz jeszcze wychyl łokieć. Tak będzie ci łatwiej poruszać ręką. I to wszystko. Teraz wystarczy wziąć małego łyczka. Nie przetrzymuj płynu w ustach, ale też nie pij zachłannie, aby się nie zakrztusić. Przechylaj filiżankę odpowiednio mocno, aby nie siorbać, ale nie przesadzaj, aby nie pociekło po kącikach ust. To wszystko — zakomunikował, kończąc instruktaż.

Oczy Keiko świeciły się pełną wdzięcznością.

— Mój wybawca.

Uśmiechnął się delikatnie, rozumiejąc położenie dziewczyny. Ich też w ten sposób nauczył etykiety. Posługując się pamiętnym bambusowym kijkiem, którym obrywali za każdy zły ruch. Oni przyzwyczajeni do surowej dyscypliny inaczej reagowali. Szybciej pojmując, za co byli karani. Keiko niestety nie rozumiała. Nie wystarczał jej jeden pokaz i wytyczne egzekwowane kijem. Potrzebowała czegoś więcej, czegoś innego.

— A teraz sama spróbuj.