44. Puchnący gotujący się czajnik

Witam!

Jak wszyscy zapewne wiecie, opowiadanie zbliża się do końca. Dzisiejszy rozdział będzie zaś ostatnim z serii tych krótkich. Tak, wzrok Was nie myli! Od następnego aż do końca, będą one o ponad 40% dłuższe! Zalecam wygospodarować więcej czasu na czytanie ;-)

Zapraszam!

__________________________________________________________________

Czując, że włosy lecą jej do oczu, Haniko zatrzymała się na skraju parku i podeszła do ławki. Potrzebowała chwili wytchnienia. Po takim długim czasie w bezruchu, kiedy jej kondycja, lekko mówiąc – podupadła, powinna się oszczędzać. No właśnie, powinna, ale nie potrafiła.

Tylko poprawiła włosy, wyślizgujące się z niechlujnego koka stworzonego na czubku głowy i ruszyła w dalszą drogę.

Biegiem, bo czuła, że dłużej już nie jest w stanie stać w miejscu, spacerować, wolno i z uwagą podążać przed siebie, kroczyć, maszerować. Czuła napięcie mięśni w nogach, zmęczenie, rwanie w płucach, a jedynym, co słyszała, był jej oddech, ale się nie zatrzymała.

Kiedyś dosyć sporo biegała. Co ranek, jeszcze przed świtem, wybierali się z Satoru na krótką przebieżkę wokół wioski. Najpierw truchtem, potem szybciej i szybciej. Biegli przez życie obok siebie, obiecując sobie wsparcie i że nigdy przenigdy nie zostawią się w potrzebie. A jednak… stało się. On odszedł.

Prawie dwa lata, prawie siedemset trzydzieści dni, prawie siedemnaście tysięcy pięćset dwadzieścia godzin, prawie sześćdziesiąt trzy miliony siedemdziesiąt dwa tysiące… oddechów. Tyle czekał, tyle czasu miał nadzieję.

Haniko zatrzymała się gwałtownie, dobiegając do samego muru i opierając o niego obiema dłońmi. Wysoka na kilkadziesiąt metrów ściana zasłaniała światło słoneczne, a rosnące wokół drzewa tylko potęgowały wrażenie lekkiego półmroku. W samym środku ciepłego, słonecznego dnia.

– Szlag! – Uderzyła w całej siły pięścią w kamienny mur.

Itachi mówił, żeby się nie obwiniała, Sasuke też tak uważał, samemu czując się winnym. Ale czegokolwiek by nie zrobił, czy nie powiedział, to ona miała na sumieniu śmierć Satoru. Jak mogła to wtedy przegapić? Jak mogła nie zauważyć, że to jakaś sztuczka, marny podstęp? Była wykwalifikowanym ninja, czy nie, do cholery?!

Po co były te gadki o porozumieniach dusz? O więzi tak silnej, że za życia nierozerwalnej? Przecież ona niczego nie czuła!

A on jej przez ten cały czas potrzebował. Czymże była jej choroba, kiedy on cierpiał stokroć bardziej, bez nadziei na lepsze jutro? Myślał o niej, zamartwiał się, zapewne i tęsknił, a ona w tym czasie leżała w łóżku Uchihy, uprawiała z nim seks, szeptała jego imię.

– Nie mieszaj w to Sasuke – szepnęła do samej siebie, zdając sobie sprawę, że zapędza się z wyobrażeniami stanowczo za daleko.

Odwróciła się tyłem do muru, spoglądając na drogę, którą przybiegła. Wąska ścieżka wśród dziewiczo rosnących drzew na samym skraju wioski. Tutaj nikt nie dbał o roślinność. Nie przycinał krzewów, jak to miało miejsce w samym centrum.  Dzika natura i ona sama. Zupełnie sama.

Powstrzymała chęć, by oprzeć się o mur, schować twarz w ramionach i się rozpłakać. Łzy nie miały teraz sensu, niczego nie były w stanie rozwiązać ani zmienić, a ona wiedziała, że nawet gdyby tak było, raczej nie cofnęłaby czasu. Nie potrafiła już wyobrazić sobie życia bez Sumire, a nawet bez… Sasuke. Czy gdyby miała wyjście, zostawiłaby to wszystko, by ratować Satoru? Problem w tym, że nie. I to chyba bolało najbardziej.

– Wybacz…

Słowa poleciały z wiatrem w przestrzeń. Satoru by wybaczył. Nie, on już to zrobił. Rozmawiał z Uchihą, pogratulował, życzył szczęścia. Sasuke nie chciał nic jej o tym mówić, ale kiedy zaczęła naciskać, a on zauważył, jak bardzo jej na tym zależy, wyznał wszystko. Przy okazji samemu przyznając się do winy w wielu innych kwestiach.

I teraz mogłoby być między nimi jak w bajce… gdyby nie wspomnienie dawnej miłości, które wciąż nad nią wisiało, rzucając cień.

– Weź się w garść – rzuciła do siebie, ponownie wpychając niesforne włosy pod gumkę, z której ewidentnie chciały się uwolnić.

Raz jeszcze odetchnęła świeżym, nawet nieco leśnym powietrzem i ruszyła w drogę powrotną.

***

Haniko wzdrygnęła się, wchodząc do rezydencji Uchiha. Miała tak za każdym razem, kiedy przekraczała próg tego domu i nic nie wskazywało na to, by miało się to zmienić. To nie było jej miejsce, czuła się tu nieswojo, obco i źle. I nawet upływ czasu nie był w stanie sobie z tym poradzić. Cztery tygodnie, cztery długie tygodnie, a ona nigdy nie przyzwyczaiła się do tych ścian, tych mebli, tej… atmosfery. Wszystko w tym miejscu było zimne i nieprzyjemne. Nawet te wesołe bibeloty, którymi Mikoto zawaliła każdy wolny kąt, nie wprowadzały do wystroju ani grama przytulności. Złowroga aura klanu Uchiha, a przede wszystkim ciemna i gęsta osobowość pana domu, unosiły się w powietrzu, nie pozwalając swobodne oddychać.

– Och! – usłyszała stłumiony okrzyk. – Już jesteś, kochanie.

Mikoto stanęła spłoszona w miejscu, przywdziewając sztuczny uśmiech. Najwyraźniej nie spodziewała się nikogo spotkać na drodze z kuchni do łazienki. Skąd Haniko wiedziała, że właśnie tam szła? Oczy ją zdradziły. Zaczerwienione i opuchnięte, płakała.

– Wszystko dobrze? – spytała Haniko, zdejmując buty i odkładając na stojak. Podeszła do pani Uchiha, ale zatrzymała się, widząc jej niepewne spojrzenie. – Czy…

– To nic, tylko cebulę kroiłam. Wszystko w porządku.

I nie czekając na odpowiedź, umknęła z powrotem do kuchni, zamykając za sobą drzwi. No to koniec rozmowy. Haniko nie mając wątpliwości, że znowu stało się coś złego, ruszyła po schodach do siebie.

Sasuke zastała siedzącego na łóżku i rozkładającego przed sobą kilka dość grubych tomów. Z niesmakiem wertował spis treści. Sumire leżała na łóżku obok niego i próbowała przekręcić się na brzuch. Kiedy kilka dni temu odkryła, że umie taką sztuczkę, a świat z tej nowej perspektywy wygląda naprawdę interesująco, wierciła się niemal non stop.

Haniko uśmiechnęła się, widząc poczynania córeczki, a potem raz jeszcze spojrzała na Sasuke. Nowe książki i zapłakana Mikoto. Nagle wszystko stało się jasne.

– Twoja mama kiepsko się trzyma – oznajmiła, pochodząc do łóżka i siadając obok mężczyzny. – Itachi przyniósł ci kodeksy, o które prosiłeś?

– Jest tego więcej, niż się spodziewałem – odparł z niezadowoleniem, wertując książki jedną ręką, drugą pilnując, żeby Sumire nie wierciła się zbyt mocno i nie zleciała z łóżka. – A o matkę się nie martw, poradzi sobie. Itachi znowu nie dogadał się z ojcem, więc po jego wyjściu trochę się poprztykali.

– To nie wyglądało na trochę…

– Jak zwykle wyolbrzymia i niepotrzebnie histeryzuje.

Haniko nic już więcej nie powiedziała. Nie zamierzała kłócić się z Sasuke, choć jej zdaniem ewidentnie sprawa zaszła za daleko. Owszem, Mikoto często zamartwiała się z błahych powodów i notorycznie zalewała łzami, ale tym razem sprawa była poważniejsza.

– Ona jest już tym wszystkim zmęczona, wiesz?

Sasuke wzruszył ramionami, nie odrywając wzroku od śledzonego tekstu. Po chwili przewrócił kartkę. Odezwał się dopiero wtedy, kiedy się zorientował, że ona oczekuje od niego jakiejś reakcji.

– Niepotrzebnie się wtrąca i tylko wszystko utrudnia. Ojciec może już dawno zmieniłby zdanie, ale nigdy nie przyzna racji kobiecie, więc dopóki ona przy tym wszystkim tak przystaje, on nie odpuści.

– Ty słyszysz, jak to brzmi? To strasznie dziecinne, a w przypadku dorosłego mężczyzny zupełnie nie do pomyślenia. Jak można się tak zachowywać? – westchnęła Haniko i pokręciła głową. Ta męska duma często wydawała jej się po prostu zabawna, ale wszystko miało swoje granice. Jeśli faktycznie Fugaku zdarzało się nie robić czegoś, tylko dlatego, że jego żona próbowała go do tego nakłonić, to ona bardzo Mikoto współczuła. Życie z takim upartym i zawziętym człowiekiem musiało być naprawdę trudne.

Spojrzała na Sasuke. Wzruszył ramionami. Nie, jednak nawet on nie wdał się w ojca tak bardzo. Wiele można było mu zarzucić, ale na szczęście on kierował się rozsądkiem. Zazwyczaj.

Poklepała go po ramieniu, wstała i wyjęła z szafy świeże ubrania. Zamierzała wziąć szybki prysznic, zmyć z siebie pot i bród z dzisiejszego treningu, a potem… porozmawiać z Mikoto. Wzdrygnęła się na samą myśl, bo ta rozmowa jawiła jej się jak walka z wiatrakami, ale czuła się w obowiązku to zrobić. Pani Uchiha tak bardzo ją wspierała w trudnych chwilach, była zawsze blisko i choć jej opieka była często przesadna i wyczerpująca, chciała dobrze. A teraz Haniko chciała jak najlepiej dla niej. Zrobi to. Nawet jeśli będzie musiała się do tego trochę przymuszać i gryźć w język, by nie powiedzieć za dużo.

– Dlaczego nie pijesz?

Zatrzymała się przy drzwiach i odwróciła z powrotem w stronę Uchihy.

– Słucham?

– Piwa, wina ani niczego innego – wyjaśnił, patrząc na nią wyczekująco, a potem kiwnął głową na czytany kodeks. – Dotarłem do rozdziału dotyczącego picia alkoholu przed i w trakcie misji. A ja nigdy nie widziałem cię z puszką piwa w ręce. Nawet przed ciążą.

– Nawet… – powtórzyła to słowo, bo zupełnie nie pasowało jej do kontekstu. Brzmiało tak, jakby naprawdę musiała się mocno starać, by nie pić, nosząc dziecko pod sercem. Nie, to nie było aż takie trudne. – Nieważne. Nie lubię piwa.

– A coś innego?

– Jeśli masz na myśli coś mocniejszego, to nie, ale… – Zamyśliła się. Było w końcu coś takiego, coś wyjątkowego, co zdarzało jej się… – Czasem białe wino, półsłodkie.

Wyrabiane w jednej z niewielkich osad w Kraju Wiatru, gdzie winogrona i inne owoce drzew liściastych, tak jak i same drzewa, nie rosły lub rosły stosunkowo rzadko. Satoru czasem po ciężkim dniu zachodził do znajomego sklepikarza, który trzymał dla nich butelkę, dwie. Po cichu, bez świadków.

Na początku nie chciała nawet spróbować. Opierała się, karciła go, powtarzając do znudzenia, że zachowuje się jak gówniarz, któremu wydaje się, że jest już dorosły i wszystko mu wolno. Powtarzała mu wszystko to, czym niegdyś była w stanie powstrzymać go matka. Jej by posłuchał, matki słuchał zawsze. Niestety zginęła, kiedy mieli po piętnaście lat i od tej pory ten obowiązek spoczywał na jej barkach.

Pijał więc sam. Nigdy do upadłego, do utraty przytomności. Delektował się, dla samego smaku. Ona dołączyła do niego dopiero później i również ograniczała się do zaledwie jednej lampki. Nigdy nie zaszumiało jej w głowie, nigdy nie miała kaca i wcale tego nie żałowała.

Przymknęła oczy i przełknęła ślinę, czując cytrusowy smak na języku. Czasem towarzyszył mu gorący oddech i smak obcej śliny. Mokry, leniwy pocałunek.

– Z czego to wino?

Haniko otworzyła oczy. Sasuke całował inaczej, jego wargi niosły ogień. Gorące, pożądliwe.

– Grejpfrut, pomelo, ryż. Słodzone brązowym cukrem.

– Z ryżu?

Przytaknęła. Wina ryżowe były rzadkością, wyrabiano je tylko w jej rodzinnych stronach. W pozostałych częściach świata ryż był raczej wykorzystywany do produkcji sake, a to był jednak nieco inny rodzaj trunku.

No i za sake nie przepadała.

Sasuke przetrawił te informacje i najwyraźniej stracił zainteresowanie, ponownie zagłębiając się w lekturze. A raczej denerwując się, że musi to robić.

Haniko wyszła.

W łazience spojrzała na swoją twarz, w pierwszym odruchu opłukując ją letnią wodą. Poczucie winy. Miała wrażenie, że naprawdę ma je wypisane na czole i nic nie da się z tym zrobić. Tym razem ścięcie włosów nie dałoby gwarancji, że uda jej się odwrócić od niego uwagę. Zarówno swoją, jak i innych.

– Weź się w garść – powiedziała do swojego odbicia. To już drugi lub trzeci raz, kiedy te słowa padły dziś z jej ust. – Nie wracaj do tego. Nie wracaj.

***

Mikoto zastała przy kuchennym stole obierającą ziemniaki. Żadnej cebuli w zasięgu wzroku. Kiedy kobieta podniosła na nią wzrok, Haniko uśmiechnęła się łagodnie i zajęła miejsce po drugiej stronie stołu.

– Nie chcę się wtrącać, ale… – Ale właśnie zamierzam to zrobić, pomyślała. Uświadomienie sobie tego, nieco ostudziło jej zapał.

Mikoto westchnęła i odłożyła na wpół obranego kartofla do rondla z zimną wodą.

– Wiem, po co przyszłaś, kochana. Daj mi rękę.

Haniko wyciągnęła ją przed siebie i objęła drobną i nieco zniszczoną dłoń Mikoto. Shinobi mieli często poharataną skórę, poobcinane palce, głębokie blizny, bo to właśnie rękoma zasłaniali się w pierwszym odruchu. Mikoto miała skórę pomarszczoną i wysuszoną wieloletnimi obowiązkami domowymi. Ani śladu piętna wojny. Musiała zostać panią domu w bardzo młodym wieku, na dobre rezygnując z kariery.

Nic dziwnego, bo ileż ona mogła mieć lat? Urodziła Itachiego, mając pewnie nie więcej niż naście. Kinari to był jej ostatni dzwonek.

– Cokolwiek by nie powiedział, cokolwiek by nie zrobił, ja tak strasznie go kocham…

– Wiem – odparła, głaszcząc jej blade palce. Obie miały szczupłe i niewielkie dłonie, ale w tej chwili ręka pani Uchiha wyglądała jak dłoń małego dziecka. Krucha i wrażliwa na zranienia. – Jednak wydaje mi się, że nawet w miłości powinny istnieć jakieś granice. Niektóre rzeczy są po prostu niedopuszczalne. Ja wiem, że to dla pani trudne, ale…

– Haniko, kochanie, może nie jesteście z Sasuke małżeństwem, ale jesteś matką mojej jedynej wnuczki. Proszę, zaakceptuj, że jesteśmy rodziną i mów mi proszę po imieniu.

Prośba Mikoto nieco zbiła Haniko z tropu. Jakby już to, co zamierzała jej powiedzieć, nie było wystarczająco trudne. Przeszły na wyższy poziom znajomości i choć właśnie ten fakt powinien ułatwić przeprowadzenie tej rozmowy, było wręcz przeciwnie. Teraz dopiero Haniko poczuła, że nie ma prawa się mieszać.

Głos ugrzązł jej w gardle.

– Poprosiłam kiedyś Sasuke, by mi cię opisał w kilku słowach. Byłam ciekawa, jakich użyje, w jakich cechach twojego charakteru się zakochał.

– I co powiedział? – zapytała, nie mając pewności, czy jest ciekawa odpowiedzi. Sasuke na pewno użył pod jej adresem kilku niewybrednych określeń. Zwłaszcza jeśli miało to miejsce kiedyś. Typu: pyskata i przemądrzała.

– Że jesteś bezpośrednia i masz cięty język. Jesteś surowa i nie boisz się konsekwencji. I w stosunku do niego z pewnością właśnie taka jesteś, ale mnie nie chcesz powiedzieć, co naprawdę myślisz.

To prawda. To wszystko prawda.

– Nie chcę cię zranić – wyznała. – Sasuke jest…

– Sasuke nie jest mną – przerwała, mocniej ściskając jej dłoń. – Ale ja też nie jestem z porcelany, choć może czasem tak właśnie wyglądam. Powiedz mi, proszę, co naprawdę myślisz, kochana.

Haniko skinęła głową. W oczach Mikoto kryła się determinacja.

– Jeśli tego właśnie chcesz…

***

Sasuke nie potrafił się skupić. Nie dość, że te wszystkie przepisy były niewyobrażalnie nudne i w dodatku napisane jakimś dziwnym językiem, to dodatkowo o jego uwagę walczyła Sumire. Najpierw wiercąc się na łóżku, później próbując z nim porozmawiać, co jeszcze nawet w najmniejszym stopniu nie przypominało żadnych znanych mu słów, w końcu dopraszając się wzięcia na ręce.

– Zaraz wróci mama, to cię przytuli – odparł, kiedy dziewczynka zaczęła być napastliwa, a niemowlęca mowa powoli przeradzała się w płacz.

Jak nietrudno się domyślić, Sumire nie zamierzała słuchać ojca. Była za mała, by rozumieć, a nawet gdyby było inaczej, to… co ją to właściwie obchodziło? Ona nie chciała w tym momencie na ręce do mamy, chciała przytulić się do taty.

Nie minęła dłuższa chwila, nim postawiła na swoim. Sasuke wzdychając z rozdrażnieniem, odłożył kodeksy na bok i wziął dziecko na ręce. Pogłaskał po głowie, kołysząc się niespiesznie na boki. Kiedyś nie potrafił jej uśpić, bo robił to zbyt gwałtownie, zbyt szybko, czy mocno. A potem matka zdradziła mu sekret, który znacznie ułatwiał życie.

– Jeśli nie chcesz jej śpiewać, nuć przynajmniej sobie – oznajmiła. – Znajdź w pamięci kołysankę i rób to w myślach, jeśli nie jesteś w stanie na głos.

I tak też od tamtej pory robił. Kołysząc się do konkretnego rytmu, niespiesznie i powoli, usypiał Sumire dwa razy szybciej niż poprzednio. Nigdy nie zanucił niczego na głos, słowa kołysanki rozbrzmiewały tylko w jego głowie, ale zdawało się nie mieć to znaczenia. Czasem miał wręcz wrażenie, że Sumire słyszy jego myśli.

Sasuke zerknął na jej przymknięte oczka. Dziecięce ciałko stawało się coraz bardziej bezwładne. Sumire wtuliła policzek w jego klatkę piersiową.

Poczuł, że na ten widok, ogarnia go przyjemne ciepło. Nieświadomie kąciki jego ust wygięły się ku górze, a palec przejechał po pucołowatym policzku. Zanim jednak zdążył na dobre rozkręcić się z czułościami, usłyszał pukanie do drzwi. Przewrócił oczami, domyślając się, że to matka znowu czegoś od niego chce. Haniko po prostu by weszła.

– Jestem zajęty – rzucił w przestrzeń na tyle głośno, by słychać go było na korytarzu, ale na tyle cicho, by nie zbudzić dziecka. Już jakiś czas temu opanował, w jaki sposób to robić.

Jednak pomimo jego wyraźnego sprzeciwu, drzwi się otworzyły. Sasuke zmemłał w ustach przekleństwo. Nie miał nic przeciwko towarzystwu matki, ale nie wtedy, kiedy była bezpodstawnie rozhisteryzowana. Przejmowała się tym starym durniem, jakby w ogóle było warto. Jasne, jeśli czuła potrzebę, by się komuś wypłakać, to mogła na niego liczyć, ale litości, nie co drugi dzień!

– Powiedziałem, że jestem za… – urwał w pół słowa, kiedy odwrócił się w stronę wejścia.

W drzwiach stał Fugaku. Spoglądał na niego ze zmarszczonymi brwiami, a potem przeniósł wzrok na wtuloną w niego Sumire i zmarszczka na jego czole jeszcze się pogłębiła. Sasuke wiedział, że zajmując się córką, nie robi niczego złego, a wręcz więcej dobrego, ale chcąc nie chcąc, zrobiło mu się głupio. Na temat wychowywania dzieci, ojciec miał bardzo ukierunkowane poglądy.

– Za pięć minut w moim gabinecie – oznajmił Fugaku i nie tłumacząc nic więcej, zamknął drzwi.

Sasuke zerknął na córkę, a potem z powrotem na drzwi. I Fugaku też doskonale wiedział, jakim tonem mówić, by brzmieć władczo, a przy tym na tyle cicho, by nie obudzić małego dziecka. Tylko czemu go to właściwie dziwiło? Co by o nim nie mówić, był ojcem trójki dzieci i pomimo że rodzic był z niego marny, jakieś przydatne sztuczki na pewno opanował. Kto wie, może byłby w stanie podzielić się z synem cennymi uwagami?

Kiedy Sasuke upewnił się, że Sumire śpi jak kamień i że minęło co najmniej siedem minut – nie chciał dawać ojcu tej satysfakcji, że jest na każde jego zawołanie – stanął przed gabinetem Fugaku i zapukał od niechcenia. Potem równie nonszalancko wkroczył do środka.

Fugaku siedział na swoim skórzanym fotelu i wyglądał jak król. Sasuke ledwie się powstrzymał, by nie pokłonić się do jego stóp. Och, to pieprzone wychowanie! Całe życie czcił ojca jak jakiegoś boga i choć teraz mocno się przed tym wzbraniał, głupie myśli i odruchy pozostały, dając o sobie znać w najmniej odpowiednich momentach.

– O co chodzi?

– Usiądź, Sasuke.

Niespiesznie zajął więc miejsce po drugiej stronie biurka, po raz pierwszy od dawna, tak naprawdę mając okazję dokładniej przyjrzeć się ojcu. Kiedy po raz ostatni siedzieli tak, jak gdyby nigdy nic naprzeciw siebie? Wieki temu. W ciągu ostatniego roku każda ich próba rozmowy kończyła się kłótnią. Były wyrzuty, pretensje, żale. Wojna. Kto kogo bardziej zrani, który lepiej potrafi sprawiać przykrość?

I przez cały ten czas ani razu nie zwrócił uwagi na jego twarz. Na głębokie bruzdy, które zdobiły jego czoło, kąciki ust, które z wiekiem opadły jeszcze niżej, spojrzenie równie ostre, co zazwyczaj, choć…

O cholera. Sasuke po raz pierwszy w życiu patrząc na Fugaku, miał wrażenie, że widzi w nim starego człowieka!

– Wezwałem cię tu, ponieważ uznałem, że już najwyższy czas, by wyjaśnić ci kilka kwestii i zapoznać z planami, jakie mam wobec ciebie.

Sasuke z trudem się powstrzymał, by już na wstępie się nie skrzywić. Wezwać, bo nie zaprosić. Poinformować o przyszłości, bo nie o niej porozmawiać. O jego przyszłości. Wezwać! Informować! Jasna cholera, że też na stare lata w ojcu obudził się talent do przewidywania przyszłości! Zamiast głową klanu, ten stary pryk powinien zostać wróżką!

Sasuke zacisnął usta, obiecując sobie, że przynajmniej go wysłucha. Może ten wstęp był tylko po to, by znowu poczuł się przy nim jak małe dziecko, by stracił całą pewność siebie i przewagę, którą do tej pory czuł. Może to było tylko takie zagranie, może…

– Popełniłem błąd.

Zamrugał. Te dwa słowa ledwo przeszły Fugaku przez gardło. Trudno było nie zauważyć jego mocno zmarszczonych brwi i zaciśniętych ust. Przyznanie się do tego musiało go naprawdę sporo kosztować.

– Powinienem był wykazać się większą cierpliwością. Powinienem poczekać na… ciebie.

– Chyba nie rozumiem – przyznał Sasuke, poprawiając się w niewygodnym fotelu. A może to nie siedzenie było takie niekomfortowe, a sytuacja, w jakiej się znalazł?

Fugaku wywiercający mu oczami dziurę w głowie był dodatkowym bodźcem.

– No właśnie. Zawsze potrzebowałeś więcej czasu, by… zrozumieć pewne sprawy. Więcej niż Ita… – odchrząknął i choć zamarkował kaszel, Sasuke bez problemu domyślił się, że to niedokończone słowo miało być imieniem jego brata. – Wolniej dorastałeś, wolniej się rozwijałeś i rosłeś w siłę. Byłem niecierpliwy, bo choć zauważałem twoje starania, nie dostrzegałem całokształtu sytuacji. Wolniej nie zawsze znaczy gorzej. Czasem wolniej oznacza, że poświęca się na coś więcej czasu, a co za tym idzie, zdobywa więcej doświadczenia. Nie wspominając o tym, że prawdziwy mężczyzna zawsze uczy się na swoich błędach. Tak.

Sasuke patrzył bezmyślnie na kiwającego głową ojca. Że, kurwa, co? To nie był pierwszy raz, kiedy nie pojmował, do czego jego wywód zmierza, ale pierwszy raz czuł się tak bardzo zdezorientowany. Czy jemu się już ze starości na mózg rzuciło?

– Poświęciłem zbyt wiele uwagi twojemu… byłemu bratu, choć od początku nie był tego godzien.

Ach, to o to chodziło! I w tym właśnie momencie Sasuke zapragnął wstać i wyjść.

A mimo to nie ruszył się z miejsca.

– Na szczęście zrządzenie losu pchnęło cię z powrotem pod mój dach. Dało mi sposobność, by dobrze ci się przyjrzeć. Jesteś stanowczy, władczy, potrafisz okiełznać rodzinę i pokazać, gdzie jej miejsce. Oddziedziczyłeś mój niezwykły talent oratorski i potrafisz oczarować tłum. I przy tym wszystkim, krew Uchiha jest w tobie silna.

– Nie wydaje mi się – syknął cicho Sasuke, ale ojciec nie zwrócił na niego najmniejszej uwagi, zbyt pochłonięty własnym wystąpieniem.

– To pierworodne dziecko powinno otrzymać w spadku najlepsze geny rodziców. Powinno być ich godnym następcą, dawać młodszemu rodzeństwu przykład, kierować nim, jak swoją pierwszą armią. Niestety, tym razem tak się nie stało. Późno zrozumiałem, że wśród rodzeństwa, to ty grasz pierwsze skrzypce. Wyznaczasz standardy, wzbudzasz respekt i dyktujesz warunki.

Sasuke nie wierzył, że to dzieje się naprawdę. Nie wierzył, że naprawdę to usłyszał. Wielkie słowa, mocne słowa, ale w tym kontekście będące co najwyżej stekiem bzdur. Aż miał ochotę parsknąć śmiechem, wyobrażając sobie Itachiego, który uważa go za swojego guru i bez mrugnięcia wykonuje wszystkie jego polecenia. Podziwiającego go Itachiego, zazdroszczącego mu inteligencji i polotu, Itachiego proszącego o radę…

Wszystkie te wizje były tak bardzo odrealnione, że skrzywił się mimowolnie. Nigdy przenigdy nie był dla brata żadnym wzorem, nigdy nie zrobił niczego, czym mógłby mu zaimponować. W jego oczach wciąż był niezbyt inteligentnym dzieciakiem, który wszystko robi nie tak.

Jego grymas Fugaku zrozumiał jednak na swój własny sposób.

– Nadszedł jednak dzień twojej chwały. Staniesz u mego boku, wypniesz dumnie pierś do przodu i złożysz przysięgę wierności i oddania klanowi po kres swoich dni. Przekażesz tradycję i wyniesione z domu wartości następnym pokoleniom. Wychowasz w dumie i oddaniu swoich synów, a przyszłych dzielnych mężów, nakazując im walczyć o honor i godność Uchiha. A potem przekażesz pałeczkę temu, którego od najmłodszych lat będziesz przygotowywał do tej roli. To będzie jego przeznaczenia. Czy rozumiemy się?

– Nie.

To, co miało być prostą odpowiedzią, wybrzmiało w cichym pomieszczeniu niemal jak krzyk. Sasuke nie był jednak zdziwiony barwą swojego głosu, jego ostrym brzmieniem i władczością. Tym wszystkim zaskoczony wydawał się jedynie Fugaku.

Odchrząknął, przybierając taki wyraz twarzy, jakby miał do czynienia z nierozgarniętym dzieciakiem, któremu trzeba zbyt wiele wyjaśniać. Wychylił się w stronę Sasuke, splatając ze sobą palce obu rąk.

– Jesteś młody, przed tobą jeszcze długa droga do zrozumienia, jak ogromnym zaszczytem jest moja propozycja. Może w tej chwili tego nie doceniasz, ale przyjdzie taki dzień, kiedy…

– Nie, nie przyjdzie. Nigdy nie docenię tego, że zawsze traktowałeś mnie jak kogoś gorszego i teraz z braku lepszych kandydatów, postanowiłeś zrobić ze mnie zastępstwo Itachiego. Nigdy nie docenię twojej cholernej arogancji i poczucia bezgranicznej, nieuzasadnionej władzy. Naprawdę myślisz, że po tym wszystkim będę jadł ci z ręki, bo łaskawie raczyłeś na mnie spojrzeć? Nie będziesz mi mówił, co mam robić ani kim być. A już na pewno nie będziesz organizował życia mojej córce! Tak, córce, bo nie wiem, czy zauważyłeś, ale nie mam synów i zapewne nigdy żadnego mieć nie będę!

Fugaku zrobił się czerwony na twarzy. Wyglądał jak gotujący się czajnik. Puchnący gotujący się czajnik. Tylko brakowało, by para zaczęła wychodzić mu uszami i nosem.

– Jak śmiesz, jestem twoim ojcem! – huknął. Jego donośny głos rozniósł się echem po pomieszczeniu, a wkrótce i całym domu. – Nie rozumiesz jeszcze, czym jest rodzicielstwo, ale…

– Ja?! Ja nie rozumiem, ale ty niby tak?!

W Sasuke aż się zagotowało. Jak ten człowiek, który całe życie mianował się jego ojcem, ale nigdy nim tak naprawdę nie był, śmiał go pouczać i wmawiać, że się myli?! Może jego staż rodzicielski był śmiesznie krótki, ale był niemal pewien, że wywiązywał się ze swojej roli dużo lepiej niż Fugaku w swoim czasie. Zresztą… dowodów nie trzeba było daleko szukać, wystarczyło spojrzeć na jego zaangażowanie w rozwój Kinari.

Fugaku odetchnął głęboko i oparł się o zagłówek. Z całej siły starał się wyglądać profesjonalnie, jak człowiek spokojny i wyluzowany. Zamiast tego przypominał jednak tykającą bombę. Oczy ciskały gromy, a słowa próbowały przyprzeć przeciwnika do muru.

– Jesteś jeszcze młody i głupi, nic nie wiesz o życiu. Poproś o wybaczenie, a zostanie ci ono udzielone. To twoja ostatnia szansa.

Sasuke parsknął. Dużo się nie pomylił, kiedy wchodząc do gabinetu, przyrównał ojca do boga. Oto właśnie nadeszła ta chwila, kiedy Fugaku żądał od niego ołtarzyka i modlitwy.

– Niech Kinari zostanie twoim następcą. Nikt inny ci nie pozostał.

Wstał, a kiedy tylko się odwrócił, usłyszał trzask. To ojciec z całej siły uderzył pięścią w biurko. Tsunade przebiłaby je na wylot, zrobiła nim jeszcze dziurę w podłodze i kto wie, może zahaczyłaby o fundamenty. Działania Fugaku wzbiły jedynie niewielki stosik dokumentów w powietrze. Małe pieski szczekają najgłośniej.

Sam Sasuke nie mogąc pohamować swojej złości, trzasnął drzwiami. Zwłaszcza kiedy usłyszał ostatnie słowa ojca.

– Wynoś się z mojego domu i nigdy nie wracaj!

***

– Ale czuję, że on naprawdę się zmienia! Jest lepiej, już prawie dobrze, naprawdę.

Haniko z trudem powstrzymała westchnienie. Rozmowa, która miała zmienić wszystko, zmierzała donikąd.

Minęły właśnie wysoką, zdobioną bramę, ponownie znajdując się w dzielnicy Uchiha. Mikoto pchała przed sobą wózek z Kinari, Haniko szła obok, odliczając kroki, które dzieliły ją od obecnego miejsca zamieszkania.

Ich szczera rozmowa dotycząca Fugaku przebiegała gładko i bez komplikacji, póki nie padło jedno zdanie, które całkowicie zmieniło postrzeganie sprawy przez panią Uchiha.

Gdyby Sasuke taki był, nigdy bym z nim nie była.

Mikoto momentalnie zamarła, a potem było już tylko gorzej. Po jej krytycznym spojrzeniu na męża nie pozostał nawet ślad. Zastąpiło je wyparcie. Tylko tak potrafiła to nazwać Haniko, bo na pewno nie był to już trzeźwy osąd i spojrzenie na całą sprawę z szerszej perspektywy. Fugaku stał się cudownym, niemal bez wad, mężem. Wszystkie jego krętactwa nagle dawało się wytłumaczyć wielkim sercem i wrażliwością na ludzką krzywdę.

I Mikoto nie żartowała. Naprawdę wierzyła w to, co wydobywało się z jej ust.

– Ta sprawa z Itachim, to też nieporozumienie. Fugaku tak bardzo się o niego martwi! Nie zna Keiko i boi się, że skrzywdzi naszego synka. Przejmuje się, bo nie chce, by Itachi cierpiał.

– Bez urazy, ale Itachi nie jest małym dzieckiem i wie, co robi.

Mikoto zdawała się jednak zupełnie jej nie słuchać.

– Nie przyzna tego głośno, ale naprawdę bardzo kocha nasze dzieci i byłby w stanie poświęcić dla nich wszystko. Wie, że to ich szczęście jest najważniejsze.

Haniko westchnęła, tym razem otwarcie. Wkrótce znalazły się przed drzwiami rezydencji. Wyprzedziła panią Uchiha, żeby jak najprędzej znaleźć się w środku. Dopóki jeszcze potrafiła trzymać swój cięty język za zębami.

W przedpokoju panowała cisza i spokój.

– Och, jak późno, muszę dokończyć obiad – zauważyła Mikoto, odstawiając buty na szafkę. – Pomożesz mi, kochanie?

Haniko zamarła w drodze do schodów, przekonana, że pytanie zostało skierowane do niej. Na szczęście kobieta po chwili wyjęła Kinari z wózka i ignorując obecność Shimanouchi, weszła do kuchni, zamykając za sobą drzwi. I albo jej się zdawało, albo to już podchodziło pod trzaśnięcie nimi. Obraziła się? W tej chwili Haniko zupełnie to nie obchodziło.

Z nieskrywaną ulgą weszła po schodach, a potem do sypialni.

I zamarła.

Sasuke krzątał się przy szafie i niedbale pakował swoje rzeczy do leżącej na krześle torby. Obok spoczywała już jedna po brzegi wypełniona artykułami dziecięcymi, a w pełni ubrana Sumire spoglądała na nią ze spacerowego wózka.

– Sasuke?

Uchiha drgnął, spojrzał na nią, a potem podszedł i zaatakował jej usta swoimi. Pocałunek był mocny, zachłanny. Przycisnął jej ciało do drzwi, dłonie kładąc na jej biodrach.

Całowali się szybko i gwałtownie. No właśnie… całowali. Haniko nawet nie zarejestrowała, kiedy zaczęła odpowiadać na pieszczotę. Uchyliła powieki, spoglądając na Sasuke. Patrzył na nią, ale nie była pewna, czy ją widzi. Jego usta napierały na jej wargi, ciało domagało się więcej. Tak jak ona jeszcze niedawno chciała pójść z nim do łóżka, by zagłuszyć sumienie i myśli o Satoru, tak teraz on przed czymś uciekał.

I pewnie powinno jej to przeszkadzać.

Pewnie.

Powinno.

Odsunęli się od ściany. Na tym etapie namiętności, pocałunek ciężko była nawet nazwać pocałunkiem. Wpychali sobie języki do gardeł, lizali. Zęby uderzały o zęby. Popchnęła go w stronę łóżka, a kiedy na nie opadł, usiadła okrakiem na jego udach. Otarła się o niego raz, drugi. W końcu przerodziło się to w szaloną walkę, kto pierwszy ulegnie i zedrze z drugiej osoby wszystkie ubrania.

Pierwsza w powietrze poszybowała koszulka Sasuke. Niemal zdarta z ciała, wylądowała na rogu łóżka, a kiedy jeszcze się przesunęli, spadła na podłogę i zniknęła im z oczu.

Drugi był miodowy sweterek, który miała na sobie Haniko. Poczuła się nieco niezręcznie, kiedy światło dzienne ujrzały jej fałdki i ciążowe rozstępy na brzuchu, z którymi do tej pory nie udało jej się uporać. Dłonie, które zachłannie pieściły jej ciało, spowodowały jednak, że wstyd odszedł w zapomnienie.

– Sasuke… – westchnęła, kiedy złapał w dłonie jej piersi i wszystko wskazywało na to, że lada chwila uwolni je z krępującej bielizny. – Sasuke… co się stało?

Zignorował jej uwagę, przyciągając ją bliżej siebie. Pierwszy raz byli w takiej sytuacji, że to ona leżała na nim, a nie odwrotnie.

– Sasuke...

– Cicho – sapnął, rozpinając guzik własnych spodni.

Zrozumiała przekaz. Nie, nie ten słowny. Jej dłonie szybko znalazły się na jego rozporku. Sasuke uniósł biodra, ale zanim zsunęła mu spodnie przynajmniej do połowy ud, usłyszeli trzask. Jeden, a później następny. Zamarli, a kiedy na dole rozległ się głośny płacz, Sasuke zepchnął ją z siebie i zerwał się z miejsca.

Nagle okazało się, że jego koszulka wcale nie wylądowała nie wiadomo gdzie, bo nie musiał jej nawet szukać. Rozporek zasunął i zanim zdążyła coś powiedzieć, już go nie było. Czym prędzej sama wciągnęła z powrotem sweter przez głowę i zbiegła na dół.

Już na schodach słyszała wyraźnie wrzaski pana domu. Podeszła do otwartych kuchennych drzwi i wyjrzała zza pleców stojącego w progu Sasuke.

Fugaku krzyczał i rzucał. Talerzami rzucał. Mikoto płakała głośno, przyciskając plecy do ściany.

– Nie rób tego! O ten… ten wyszczerbił w dzieciństwie Itachi. Odłupał kawałek widelcem, pamiętasz?

Pan Uchiha nie miał żadnych skrupułów, by i tym rzucić o posadzkę. Mikoto patrzyła, jak naczynie rozpada się na setki kawałków, a potem zapłakała mocniej.

Sasuke wszedł do pomieszczenia i nie zwracając uwagi na opętanego furią ojca, podszedł do kobiety.

– Mamo, weź Kinari, spakuj się i…

– Wynocha! – zagrzmiał pan domu, ciskając kolejnym talerzem tuż pod nogi syna. Odłamki obsypały mu spodnie.

Mikoto drgnęła. Mógł niszczyć zastawę po dziadkach, krzyczeć na nią i upajać się swoją złością, ale kiedy groził jej dzieciom, strach odchodził na dalszy plan. Zasłoniła Sasuke własnym ciałem, gotowa go bronić, jak lwica swoich młodych.

Szkoda tylko, że na lwicę nie wyglądała. Bardziej na antylopę gotową w każdej chwili do ucieczki przed drapieżnikiem.

– Kochanie, przecież to twój syn…

– Ja nie mam syna!

– Ale… Itachi i Sasuke…

– NIE!

W oczach Fugaku błysnął sharingan i Mikoto nie miała już odwagi się odezwać. Przegrała tę bitwę, jej twarz zalały gorzkie łzy. Sasuke w przeciwieństwie do niej zachował całkowity spokój. Położył jej dłoń na ramieniu, szepnął coś do ucha, a potem spojrzał na Haniko i dał jej do zrozumienia, że wracają się pakować.

Mikoto chwyciła go za rękę.

– Ojciec wcale nie chciał! Zostańcie, proszę…

Sasuke przeniósł wzrok z matki na Fugaku. Na jego zaciśnięte usta, oczy obiecujące śmierć w męczarniach i zmarszczone mocno brwi. Zmarszczki wyraźną siateczką pokrywały jego czoło. To był obraz, który on sam za kilkadziesiąt lat mógłby dostrzec w lustrze. A jeśli czegoś bardzo nie chciał, to właśnie tego.

– Ja nie mam ojca – szepnął i wyrywając się z uścisku matki, minął Haniko w drzwiach i w dwóch susach pokonał schody.

– Nie, proszę…

– Ma się wynieść! – wrzasnął pan Uchiha, tym razem uderzając pięścią w stół. Najwyraźniej wszystkie talerze poza tymi dwoma, które Mikoto rozstawiła na stole, zdążył już potłuc. Jeśli mieli zostać tylko we dwoje, więcej nie było im potrzebnych do szczęścia. Tylko ona i on. I Kinari, bo jak sam przyznał, nie miał już synów.

Haniko zrobiło się szkoda kobiety, ale nawet jej zalana łzami twarz, nie potrafiła wzbudzić w niej takiego współczucia, by na błagalne spojrzenie nie odpowiedzieć wzruszeniem ramionami. To było podłe, zdawała sobie z tego sprawę, ale Mikoto nie mogła całe życie liczyć na innych. Jeśli chciała coś zmienić, musiała wziąć sprawy w swoje ręce. I Haniko nie wyciągnęła do niej ręki, nie tym razem.

Słuchając tyrady Fugaku, na temat tego, że od dziś zero gości i rodzinnych niedzielnych obiadków dla dzieci, których nie miał, wróciła na górę. Sasuke podał jej torbę, a ona przyjęła ją bez słowa.

***

– Mam déjà vu – oznajmiła Haniko, zamykając drzwi i rozglądając się po ciemnym, zaniedbanym wnętrzu. Pociągnęła nosem i zdecydowała, że musi natychmiast pootwierać wszystkie okna, bo ten zaduch ją zabije. Było zupełnie tak, jak w szpitalu. W czasach, kiedy jeszcze nie mogła wychodzić na balkon i oddychać świeżym powietrzem.

– Hm – mruknął Sasuke, podnosząc z podłogi niewielki stosik lisów. Głównie rachunki, nie potrafił się więc nie skrzywić. – Ja nie. Ale jeśli zamoczysz włosy w fioletowej farbie, to kto wie.

Haniko uśmiechnęła się. Pamiętał.

Weszła do kuchni. Podeszła do szafki i przejechała po niej palcem, zbierając nadmiar kurzu. Skrzywiła się, kiedy jego ilość znacznie przerosła jej oczekiwania. Jeśli chcieli doprowadzić to mieszkanie do porządku, czekało ich sporo pracy.

– Otwórz okno – poprosiła.

Podeszła do czajnika, postanawiając porządki zacząć właśnie od niego. Przetarła go wilgotną szmatką i postawiła na gazie. Ale najpierw herbata.

– Pokłóciłeś się z ojcem. – Odwróciła się przodem do stołu i spojrzała na Sasuke, który wyjął właśnie Sumire z wózka. Odwrócił ją tyłem do siebie, tak, że teraz oboje jej się przyglądali. A kiedy tak ona spoglądała na nich, nie mogła się nadziwić, jak podobna była córka do ojca. – Dlaczego?

Uchiha westchnął zirytowany, ale to było za mało, żeby ją odwieść od tematu. Wiedział o tym doskonale, dlatego zrobił coś więcej. Sumire na powrót wylądowała w swoim wózku, a Haniko… przyciśnięta do blatu. Jego mokry język wdarł się do jej ust. Dłonie znalazły się na pośladkach po to, by po chwili pomóc jej usadzić się na kuchennych szafkach.

Czajnik zagwizdał i minęła dłuższa chwila, nim zakręcili pod nim gaz.

Jeszcze dłuższa, nim napili się w końcu tej herbaty.

***

Sasuke leżał na plecach i wpatrując się w nie dość biały sufit, pomyślał o papierosie. Zapaliłby. Bardzo. Odwrócił głowę na bok, by spojrzeć na Haniko, ale tak, jak się spodziewał, zakryła się cienkim prześcieradłem niemal po uszy. No dobrze, miał widok na jej rozsypane na poduszce włosy, zarumienione jeszcze policzki i gołe ramiona, jednak cała reszta była poza zasięgiem jego wzroku. Materiał był trochę prześwitujący, ale niczego ponad zarys sylwetki nie udało mu się dostrzec. Westchnął. Było tak, jak zawsze.

Czuł błogie rozluźnienie, zrelaksowany chyba każdy mięsień w jego ciele. Może z wyjątkiem tych, które wciąż nie do końca funkcjonowały tak, jak powinny.

– Wezmę prysznic – oznajmiła Haniko, jeszcze szczelniej chowając się za prześcieradłem i wstając z łóżka. Owinęła się nim niczym mumia. Tak, jakby zaledwie trzy minuty wcześniej nie widział jej w pełnej okrasie, w świetle dnia wpadającym przez odsłoniętą szybę.

Nie odpowiedział. Ona wyszła.

Przez uchylone okno słyszał cichy śpiew ptaków, a do płuc wciągał zapach świeżo skoszonej, wiosennej trawy. Powietrze – o tej porze roku jeszcze nieco chłodne – tańczyło po jego nagim ciele. Promienie słońca uderzały w szybę. Papieros byłby idealny.

Sielankową atmosferę zepsuła myśl, że tuż obok na stoliku, jak gdyby nigdy nic, wygrzewały się rachunki. Sięgnął po nie jedną ręką, drugą wciskając sobie do ust końcówkę długopisu. Ile mogło ich być? Siedem, osiem? Z dwóch, trzech miesięcy?

Jedenaście. Wezwanie do zapłacenia za prąd, gaz i wodę. Odsetki za nieuiszczenie opłat. Kolejne wezwanie. Kolejne odsetki. Kwota rosła i rosła, i nim Sasuke dobrnął do końca, zrobiło mu się słabo, a papieros wzywał silniej, niż dotychczas.

– Kurwa.

Nie miał takich pieniędzy. Do niedawna jego oszczędności były w nienajgorszej formie, ale po zapłaceniu Kazekage odszkodowania – o którym strategicznie nikomu nie wspomniał – zmalały o niemal dwie trzecie. I teraz jeszcze kochana Tsunade zamierzała mu zabierać znaczną część z i tak niewysokiej pensji chūnina. A z zarobków na poziomie genina, który na misje chadzał głównie po to, by łapać koty, nie będzie w stanie utrzymać rodziny. Nie było na to szans.

Zaczął obgryzać ze zdenerwowania końcówkę długopisu. Kiedy plastik się połamał, wyjął to ustrojstwo z ust, żeby przypadkiem nie zalać ich wkładem.

Co miał zrobić? Nie nadawał się nawet na żadną misję, żeby choć trochę sobie dorobić. Ze względu na to, że złamał prawo, nie przysługiwał mu też żaden dodatek za długotrwałą rehabilitację. Jeśli to wszystko spłaci, zostanie bez grosza.

Skąd mógłby wziąć pieniądze? Nie chciał brać od matki, nie chciał pożyczać od Itachiego ani żyć na koszt Haniko. To on był mężczyzną, to on powinien zapewnić im byt i pewną przyszłość. Szlag!

Jego spojrzenie zatrzymało się na granatowej torbie, którą od niechcenia rzucił na krzesło. Czy on przypadkiem nie miał w niej…

Zerwał się z miejsca i podszedł do mebla. Wywalił na łóżko wszystkie ubrania, które ułożył na wierzchu, aż znalazł to, czego szukał. Kodeksy. Prawa obowiązujące w Kraju Ognia. Kilka potężnych tomiszczy, które pożyczył od Itachiego i które wertował od samego rana, chcąc jak najlepiej przygotować się do swojej nowej pracy. Otworzył od razu na interesującym go rozdziale i zaczął czytać.

Kiedy kilka minut później Haniko weszła do pokoju owinięta tylko w kusy ręcznik, zastała go siedzącego na podłodze. Spojrzała na jego nagie ciało i nieco się speszyła. Wzięła ubrania powieszone na oparciu krzesła, wyjęła jeszcze z szafki świeżą bieliznę i zniknęła za zamkniętymi drzwiami.

Sasuke nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi. Chyba znalazł rozwiązanie.

***

Tsunade zasypiała nad stertą papierów, kiedy ktoś nieoczekiwanie zaczął walić w jej drzwi. Co to, paliło się, czy jak? Dla bezpieczeństwa wyjrzała jeszcze przez okno, szukając ognia, a potem zmrużyła oczy.

– Proszę.

Do gabinetu wparował Uchiha. Skrzywiła się na jego widok, bo po ostatnich wydarzeniach raczej nie był u niej mile widziany. Ani razu nie przyszedł w żadnym pożytecznym celu, zawsze chodziło o zrobienie awantury i popsucie jej humoru. Może powinna była go jednak wydać Gaarze?

– Uchiha, jestem zajęta, won.

Sięgnęła po leżące na wierzchu dokumenty, jakby dla zaznaczenia, jak ważna była jej praca i jak mało miała czasu na pierdoły. Sasuke zdawał się tym jednak zupełnie nie przejmować i bez zaproszenia siadł naprzeciwko.

– Pokaż mi moje akta – rozkazał.

– Słucham? – Tsunade spojrzała na niego z niezrozumieniem. Jednak cokolwiek knuł… – Ściśle tajne.

Uchiha drgnął. Wychylił się do przodu i oparł obie dłonie na blacie biurka. Jej biurka. A tym samym wkraczał w jej przestrzeń osobistą.

– MOJE akta, nie są DLA MNIE ściśle tajne – oznajmił ze spokojem. – Znam swoje prawa, do cholery. Sama mnie do tego zmusiłaś. Wiem, co mogę i zamierzam właśnie z tego skorzystać. Pokaż mi moje akta.

Tsunade zacisnęła usta, a potem otworzyła szufladę i wyciągnęła z niej odpowiednią teczkę. Dziwnym trafem życiorys Uchihy od jakiegoś czasu trzymała pod ręką, bo w każdej chwili mógł się znowu przydać. A szuflada Hokage, to nie byle co. Sasuke powinien czuć się nieziemsko wyróżniony.

Rzuciła teczkę na stół i patrzyła, jak mężczyzna wyjmuje ze środka pokaźny plik papierów. Spodziewała się, że chciał przejrzeć dokumenty dotyczące ostatniej sprawy i znaleźć jakiś sposób, by wymigać się od obowiązków, ale on skupił się na stronie z danymi osobowymi. Puknął palcem w kartkę, podsuwając jej pod nos.

– Wykonałem siedemnaście misji rangi A i cztery rangi S. Zgodnie z prawem żaden chūnin nie ma prawa mieć na swoim koncie więcej niż dziesięciu rangi A w ciągu siedmiu lat i może mieć wykonaną maksymalnie jedną misję rangi S. Wraz z kolejną automatycznie zostaje mianowany do rangi specjalnego jōnina.

Tsunade westchnęła z irytacją. To o to mu chodziło?

– Dobra. Od dziś jesteś jōninem specjalnym. A teraz wynocha.

Spuściła wzrok na tekst, a kiedy go podniosła, Uchiha wciąż siedział w tym samym miejscu. Spojrzała na niego z nieskrywanym rozdrażnieniem.

– Wykonałem również jedno zadanie znacznie wykraczające poza którąkolwiek z rang. Zabiłem Orochimaru, pamiętasz? To shinobi klasy S, siłą dorównujący lub nawet przewyższający kage. Jako… specjalny jōnin nie mam kompetencji do wykonywania takich misji.

Tsunade zmarszczyła brwi i splotła palce obu rąk. Dopóki trzymała je razem, istniała szansa, że nie straci cierpliwości i mu zaraz nie przywali.

– Do czego zmierzasz?

– Chcę zostać oficjalnie wyniesiony do rangi jōnina.

– Mowy nie ma.

Sasuke zacisnął szczękę i zamknął na chwilę oczy, jakby z trudem powstrzymywał się przed tym, by nie postraszyć jej sharinganem. Tak jakby mogło mu to w czymkolwiek pomóc.

– Chyba się nie zrozumieliśmy – zaczął ze ściśniętym gardłem. – Ja nie daję ci wyboru. Masz to zrobić, bo inaczej…

– Inaczej co?

Uchiha wyjął z kieszeni kodeks z prawami shinobi i uderzył nim o stół.

– Inaczej zacznę egzekwować swoje prawa w inny sposób. To cholerstwo, do którego znajomości na pamięć mnie przymusiłaś, stoi po mojej stronie.

Tsunade sięgnęła po grube tomiszcze i w spisie treści odnalazła rozdział poświęcony rangom shinobi. Otworzyła na odpowiedniej stronie i od niechcenia zaczęła czytać. Kartka po kartce, a im dalej była, tym większą miała ochotę, by przyłożyć Sasuke tym cholernym kodeksem. Łypnęła na niego kątem oka, a potem zamknęła książkę i przesunęła w jego stronę.

– Nie posiadasz odpowiednich kwalifikacji. Nie potrafisz dowodzić grupą ani przekładać powodzenia misji ponad swój egoizm. Gdyby któryś z twoich podwładnych próbował podważyć twoje kompetencje, byłbyś gotów zawalić misję i narazić innych na niebezpieczeństwo, byleby tylko udowodnić, że się myli. Żeby zostać jōninem, poza umiejętnościami trzeba mieć również głowę na karku, być gotowym do poświęceń i wykazywać się chłodnym osądem niezależnie od sytuacji. Nie nadajesz się.

– Ja się nie nadaję? – warknął, a potem rzucił się na teczkę ze swoimi aktami i wygrzebał z niej sprawozdanie z ostatniej, samozwańczej misji. – A to? Czy to nie dowodzi, że nie brak mi odpowiednich kompetencji? Rozegrałem to bezbłędnie, a zadanie nie było łatwe! Ucieczka z Konohy, włamanie się na teren Suny, potem szpitala. Nikomu nie zrobiliśmy krzywdy, nikomu nie spadł nawet włos z głowy! Wszystko zostało rozegrane z rozmysłem. I jak sama zauważyłaś, nie wmieszałem w to wszystko Keiko w większym stopniu, niż było to konieczne. Ona i Akihito darzyli mnie autorytetem. A dlaczego? Bo wierzyli w moje zdolności przywódcze! A przypominam, że to zadanie nie było dla mnie łatwe, bo zahaczało o sferę osobistą. A mimo to…

– To chyba mało powiedziane – przerwała mu Tsunade.

Sasuke zamilkł. Przyjrzał jej się badawczym wzrokiem, zanim postanowił kontynuować.

– Tak, pewnie masz rację. A więc było dla mnie cholernie ważne i cholernie trudne, bo zależało od niego wszystko, co w tamtym momencie liczyło się dla mnie w życiu. A mimo to podołałem.

– A może właśnie dlatego?

– Co przez to rozumiesz?

– Byłeś zaangażowany, jak nigdy przedtem, a to dodało ci sił. Co mi przyjdzie z jōnina, który z wyjątkiem spraw osobistych, nie angażuje się w powierzane misje? Co ja na tym zyskam, jeśli pewnego pięknego dnia uznasz, że wyznaczone ci zadanie nie jest godne uwagi i poświęcenia? Jōnin, to nie tylko tytuł, z którego czerpie się przywileje. To również ogromna odpowiedzialność.

Sasuke spojrzał jej hardo w oczy.

– Podołam.

– Dobrze – przytaknęła, chowając jego akta z powrotem do teczki. – Proponuję więc pewien test.