14. To normalne dla mężczyzny, że oznacza swój teren

Itachi nie potrafił nazwać tego dnia udanym. Najpierw miał dziwna rozmowa z bratem, o ile wypowiedzenie kilku zdań i odejście można było nazwać rozmową. Potem musiał wysłuchać ojca z pretensjami dotyczącymi zaniedbywania obowiązków klanowych. No cóż, po prostu jego myśli zaprzątały poważniejsze sprawy niż problem nieprzychylnego nastawienia społeczeństwa Konohy do klanu Uchiha. Zwłaszcza że rozwiązanie nie było jakoś wybitnie trudne. Wystarczyłoby porzucić mrzonki o zamachu i skupić się na wypełnianiu swoich obowiązków z uśmiechem na ustach, ale tego powiedzieć nie mógł.

Westchnął głęboko, odwracając wzrok od wieczornego widoku za oknem. Zbyt dobrze znanego, nudnego aż do przesady.

Zerknął na trzymaną w rękach komórkę. Niedawno skończył rozmawiać z Keiko, która słodko szczebiotała, zasypując go masą pytań dotyczącą przeprowadzki. To prawda, że chciał się wprowadzić jak najszybciej. Oddalić od nadopiekuńczej Mikoto i zacieśnić relację z Higashiyamą. Zwłaszcza zależało mu na tym drugim, bo niestety aktualnie czuł się, jakby stał w cieniu, gdzieś za jej plecami. Wszyscy wokół się liczyli, Kaoru, Sasuke, tylko on stał z boku, czekając na trochę uwagi. Keiko skakała między przyjaciółmi, tylko od czasu do czasu przypominając sobie o nim. Trochę bolało, kiedy nawet jego brat stawał się dla niej ważniejszy. Kaoru poniekąd jeszcze zrozumiał, znali się od dzieciństwa, dawno się nie widzieli, ale Sasuke? Powinien cieszyć się ich przyjaźnią. W końcu to dobrze, jak dziewczyna dogaduje się z rodzeństwem chłopaka, ale… oni dogadywali się, aż zanadto. Zdawał sobie sprawę z głupoty bycia zazdrosnym o brata, jednak dziwne nieprzyjemne uczucie nie chciało zniknąć. Ścisnął mocniej telefon, niechcący podświetlając ekran, z którego uśmiechała się do niego Keiko. Uniósł delikatnie kąciki ust, przypominając sobie, jak pewnego razu uparła się, że skoro są parą, to powinien mieć jej zdjęcie na wyświetlaczu. Zaangażowała się wówczas całkiem mocno, każąc sobie robić kilkanaście fotografii, aby potem móc wybrać tą jedną najładniejszą.

Przyjemne wspomnienie, a na pewno milsze niż pamięć jej dzisiejszego powitania. A to ty dźwięczało mu w uszach, pobrzmiewając rozczarowanym tonem. Brakowało jeszcze słowa tylko, to tylko ty… Nie drążył tematu, dlaczego wolałaby zobaczyć Sasuke. Nie chciał wiedzieć, wystarczyło, że już na dźwięk tych słów poczuł dziwne ukłucie.

— Kolacja — zawołała Mikoto zza drzwi.

No tak, ten tragiczny dzień jeszcze nie dobiegł końca. Nadal miał do wykonania ostatnie zadanie i to te najważniejsze. Z ponurym nastawieniem wstał z parapetu, wciskając komórkę do kieszeni.

W kuchni powitała go codzienna scenka. Matka z entuzjazmem zachwalała kaszkę, opowiadając o tym, jaka ona jest przepyszna, starając się tym zachęcić małą do jedzenia. Niestety Kinari standardowo wybrzydzała, intensywnie machając rączkami, odtrącając łyżkę. Dumna z siebie, kiedy udawało jej się wytrącić sztuciec z rąk Mikoto. Natomiast ojciec prezentował się zwyczajnie. Siedział ze swoją maską braku zainteresowania i tylko jego ciepły wzrok od czasu do czasu spoczywający na plecach żony, dowodził, że odczuwa jakiekolwiek emocje. Do tego wszystkiego brakowało jedynie Sasuke z równie kamiennym wyrazem twarzy, beznamiętnie dłubiącego w talerzu.

Ostatni rok przyniósł wiele zmian. Nigdy nie byli przesadnie blisko siebie, ale zawsze się wspierali. Cokolwiek by się nie działo, brat mógł na niego liczyć, a teraz? Co poszło nie tak? Nie potrafił już tak jak kiedyś zamartwiać się o Sasuke. Czar wiecznie malutkiego młodszego braciszka w potrzebnie, po prostu prysł. Wewnętrzna blokada żalu uniemożliwiała wykonanie pierwszego kroku. Mimo iż wiedział, jak bardzo potrzebuje teraz aprobaty, wsparcia, to jednak nie umiał się przemóc.

— Itachi nie smakuje ci?

— Co? — zapytał wyrwany z rozmyśleń, zupełnie nie rejestrując pytania.

— Tak niewiele zjadłeś. Nie smakuje ci? — powtórzyła, wskazując na prawie nietkniętą kolację.

— Zamyśliłem się.

— Coś się dzieje? — dopytywała zaniepokojona, zabierając sprzed Kinari miskę, która lada moment mogła wylądować na podłodze.

— W sumie to tak.

Oczy kobiety zabłyszczały. Syn z własnej nieprzymuszonej woli, chciał się zwierzać! Czuła, jakby to było zwieńczenie jej półrocznej misji przypominania Itachiemu, że przecież ma matkę, do której może zwrócić się w każdej chwili, z każdą sprawą.

— Chciałbym was poinformować, że się wyprowadzam — oznajmił spokojnym, aczkolwiek stanowczym głosem.

— A-a-ale jak to? Co? Oh — wyrzuciła z siebie ciche westchnienie, z niepokojem spoglądając na syna.

— Kiedy chcesz się wyprowadzić? — ton głosu pana domu był niezmieniony. Brak zaskoczenia, niedowierzania czy strachu, który pobrzmiewał w wypowiedziach matki. Fugaku nawet na moment nie pozbył się swojego stoickiego opanowania, z który uważnie lustrował syna.

— Jutro.

— Rozumiem — oznajmił, kiwając lekko głową. Dostrzegając w postawie Itachiego twarde zdecydowanie.

— Dlaczego? — wyszeptała zaniepokojona. Próbowała doszukać się przyczyny tej nagłej decyzji. Przecież nie miał żadnych powodów, do tej pory nic o tym nie wspominał. Czyżby…? — Keiko jest w ciąży?

Czy on nawet matce musi kojarzyć się tylko z bratem? To, że Sasuke wyprowadził się ze względu na dziecko, nie oznacza, że on będzie szedł tą samą drogą. Zresztą po zamachu i tak musiał opuścić dom.

— Nie, nie jest w ciąży. Zapewniam. — Nikło uśmiechnął się do kobiety, udając, że nie ma żadnego konkretnego powodu. W końcu nie powie matce, że ma jej dość.

— To dobrze — oznajmił, zwracając uwagę zebranych. — I mam nadzieję, że nigdy nie będzie. Gdzie zamieszkasz? — kontynuował, uniemożliwiając reakcję na poprzednie słowa.

— Znalazłem odpowiadające mi miejsce — odparł wymijająco. Nie chciał zdradzać, że wyprowadza się do Keiko. Matka z tym nie miałaby większego problemu, za to miny ojca wolał nie widzieć. Według niego to mężczyzna jest panem domu, więc hańba jest wprowadzanie się do dziewczyny. Zgodnie z regułą, jak na samca alfę przystało, to on powinien kupić mieszkanie, tudzież inną posesję i ściągnąć swoją kobietę. Nigdy na odwrót, bo oznaczałoby to, że nie spełnia się w roli głowy rodziny. Cele prawdziwego mężczyzny: wybudować dom, spłodzić syna i zasadzić drzewo. Ile razy to już słyszał? I absolutnie nie było tam nic o mieszkaniu u dziewczyny. Zresztą i tak, Fugaku nie akceptował Higashiyamy, więc lepiej, aby nie wiedział.

— Gdzie? — dopytywała, nie dając za wygraną. Nie pozwoli wyprowadzić się synowi, nie wiadomo jak daleko.

W łóżku Keiko, pomyślał, powstrzymując się od parsknięcia.

— Na obrzeżach Konohy.

— Masz nie zaniedbywać obowiązków klanowych — przypomniał, ostrzegawczym tonem. —Widzę cię na każdym spotkaniu.

— Oczywiście.

— Itachi jesteś tego pewien?

Spojrzała na niego z niepokojeniem, kładąc mu dłoń na ramieniu. Nie chciała tracić kolejnego syna, który opuszcza rodzinny dom. Wprawdzie będzie miała jeszcze Kinari, ale to już nie to samo.

— Na pewno to sobie przemyślałeś? — ciągnęła dalej. — Nie musisz się wyprowadzać. Nie ma takiej potrzeby. Będę rada, jeśli zostaniesz. Ojcu to też będzie na rękę.

— Już postanowiłem. Wszystko jest przygotowane, tylko się spakować.

— A może byś to jeszcze przemyślał — nalegała. — Jeśli potrzebujesz więcej przestrzeni osobistej, to się nie krępuj. Możemy ci oddać do dyspozycji pokój brata. A jeśli chcesz Keiko zapraszać to nie ma sprawy. Chętnie ją przyjmę nawet na noc — zapewniała, lekko już desperackim głosem, uczepiając się jego ramienia.

O nie! Keiko spędzająca u niego noc, w piżamie wymijająca Fugaku w drzwiach do łazienki i plotkująca z Mikoto rano w salonie. Mowy nie ma!

— Mamo podjąłem już decyzję — oznajmił stanowczo, zabierając jej dłoń z ramienia. — To, że się wyprowadzę, nie oznacza, że nie będę przychodził w odwiedziny — dodał łagodniej, spoglądając w jej zmartwione oczy.

— Tak, ja wiem, ale…

— Mikoto.

Gwałtownie obróciła się, słysząc, jak Fugaku wypowiada jej imię. Rzadko się to zdarzało, szczególnie takim miękkim i ciepłym tonem.

— Jeśli tak postanowił, to niech tak zrobi. To jest męska kolej rzeczy. Tak musi być.

Mikoto zamrugała, przypatrując się mężowi z niezrozumieniem. Itachi również nie pojął toku myślenia ojca, lecz obawiał się, że zaraz usłyszy ciąg dalszy, który będzie ciekawym wykładem.

— W życiu każdego mężczyzny…

I nie pomylił się.

— Przychodzi taki moment, kiedy należy opuścić rodziców, aby zacząć żyć samodzielnie. Samotny mężczyzna poznaje, co to odpowiedzialność. Uczy się, bycia panem we własnym domu oraz odkrywa, na czym polega zarządzanie przyszłą rodziną. To czas na zdobycie odpowiedniego doświadczenia, aby w przyszłości objąć ważne stanowisko na czele rodziny. To również okres, w którym mężczyzna może się wyszaleć. Poznać smak życia erotycznego i pierwszych związków. To pozwoli nauczyć się obejścia z kobietami. To bardzo ważne. W tym czasie mężczyzna poznaje wiele potencjalnych kandydatek i, kiedy nadejdzie odpowiedni moment, mądrzeje, porzucając przelotne romanse. Wiąże się z odpowiednią kobietą i powraca na rodzinne łono, przejąć obowiązki głowy klanu. Taka jest kolei rzeczy. Uważam, że Itachi powinien podjąć ten krok.

Kobieta nie umiała wydusić z siebie słowa. Mrugała intensywnie, patrząc na stanowczą postawę Fugaku. Wiedziała, że mąż ma dość konserwatywne podejście do niektórych spraw i nie jest otwarty na inne poglądy. Aczkolwiek wolałabym, aby nie nauczyła tego dzieci. No przecież Itachi nie może zostać łamaczem kobiecych serc, traktującym związki, jak przelotny romans, a kobiety przedmiotowo.

Gdyby mógł, to zakryłby oczy dłonią, wzdychając cierpiętniczo. Niestety zmuszony był zachować zimną postawę i ani drgnąć. Ojciec nie od dziś miał dziwne wywody, jednak ten z całą pewnością mieścił się w topowej dziesiątce. Jeszcze zniósłby to, gdyby nie opowiadał tego przy matce. Co sobie teraz Mikoto o nim pomyśli? Zawsze miał opinię grzecznego synka, spełniającego oczekiwania ojca. Idąc tym tropem, ten łańcuszek również powinien wypełnić. Miał ochotę zapaść się pod ziemię.

— Postanowione — zakomunikował, wstając od stołu. — Jednakże liczę na to, że ten okres w twoim życiu nie będzie zbyt długi. Jesteś prawie w wieku, w którym powinieneś już ustatkowywać się i przedstawić nam odpowiednią wybrankę.

— Ale przecież on ma…

— Odpowiednią wybrankę — zaakcentował wyraźnie. — Itachi to rozumie — dodał, znacząco spoglądając na syna, który mimowolnie się spiął. Po czym dostojnym krokiem opuścił kuchnię, udając się na wieczorne wiadomości.

Itachi również podniósł się, pośpiesznie wychodząc, byle by umknąć pytań matki, która nadal skołowana usłyszanym wykładem, nie potrafiła odpowiednio szybko zareagować.

***

— Jaki masz kolor?

Dziewczyna oderwała wzrok od gierki w telefonie, spoglądając na zapatrzonego w okno mężczyznę. To pytanie było tematem tabu. Poza daną osobą, medykiem i przywódcą nikt nie powinien znać odpowiedzi. Wszyscy tego przestrzegali. No z wyjątkiem sławetnej niesfornej trójki, Keiko, Isamu oraz Kaoru, którzy wbrew zakazowi informowali siebie nawzajem. Jednak Higashiyama zignorowała pytanie przyjaciele, nieświadomie dając tym samym sygnał, że coś jest nie tak. Mężczyzna zrobił kilka długich kroków i stanąwszy przed nią, gwałtownie wyrywał komórkę z ręki.

— Jaki kolor? — zapytał ponownie ostrym tonem, uważnie wpatrując się w jej twarz.

— Co w ciebie wstąpiło? Czyżby twój został zabrudzony? — odparła wymijająco, starając się odciągnąć Kaoru od drążenia tematu. Zawsze sobie podawali swój kolor, ale to nie znaczyło, że było to mniej wstydliwe. Dla shinobi przyznanie się do niemożliwości wyruszenia na misję w każdej możliwej chwili, nie było czymś komfortowym.

— Zapytam po raz ostatni — wycedził przez zaciśnięte zęby. — Jaki kolor?

— Za takie pytanie można oberwać.

Oboje zwrócili się w stronę drzwi, o których framugę opierał się Hiroshi.

— Gdyby to Josuke słyszał — kontynuował, podchodząc do nich. — Pytanie o kolor jest zabronione, więc uważaj. Keiko ja już skończyłem, Nerin cię wzywa — oznajmił, zasiadając w fotelu obok.

— Już idę — mruknęła, odbierając komórkę i lekko odpychając mężczyznę. Jednak Kaoru nie miał zamiaru odpuścić. Złapał za łokieć, wpatrując się w nią z oczekiwaniem. Z cichym westchnieniem zrezygnowania nachyliła się, szepcząc:

— Nie przejmuj się, wszystko jest w porządku. Mój kolor to czerwień, a twój?

Uśmiechnął się, oddychając z ulgą. Odkąd Nerin powiadomił go o kolorze, nie mógł przestać o tym myśleć. Przekonany był, że sprawa wygląda lepiej. Niestety z badań medyka wychodziło, co innego. Skoro tak kiepsko wyglądało to u niego, to jak się sprawy miały w przypadki Keiko? Półroczna misja, Itachi, napad na Josuke, bał się, że zwariowała. U Kindersów i Korzenia to nie jest rzadka rzecz. Ludzie, którzy cały czas operują dwiema maskami. Z radosny, nieszkodliwych, przemieniają się w bezlitosnych morderców gotowych zabijać nawet znajomych. Coś takiego pozostawia ślady na psychice. A do tego umiejętności Kindersów były specyficzne. Nie szczędzili ciała, skłonni oddać je diabłu w zamian za odpowiednie techniki. Wyniszczali się na własne życzenie, nie mają przy tym wglądu w stan zdrowia. Nie mogli mieć, gdyby wiedzieli, mogłaby pojawić się panika, strach. Tak się stać nie mogło. Głupie pytanie, jaki kolor urosło do rangi niebezpiecznego, zakazanego dopytywania się. Kindersi nie mogli w pełni wiedzieć, w jakim są zdrowiu, ani fizycznym, ani psychicznym, jednak jakiś pogląd powinni mieć. Stąd też powstała niby niewinna zabawa w kolory. Okaz zdrowia biały, człowiek przeznaczony do egzekucji czarny.

— Fuksja.

To niżej niż u mnie, pomyślała odsuwając się do Kaoru i mierząc go bacznym wzrokiem. Prawie rok u Orochimaru, prawie rok ciągłego życia w strachu, prawie rok grania kogoś, kim się nie jest. Zmarszczyła z niepokojem brwi, jeszcze raz lustrując przyjaciela od głowy po stopy.

— Spokojnie, nic mi nie jest — rzucił, z zażenowaniem drapiąc się w tył głowy. Koślawy uśmiech czy nerwowy śmiech nie polepszyło sytuacji, nadal przyglądała mu się niepewnie.

— Koniecznie się weź za siebie, bo jak nie to z Isamu sprawimy ci taką terapię, że będziesz mieć nas dość — zagroziła, karcąco kiwając palcem. Zaśmiał się, targając jej głosy.

— Co byście nie zrobili i tak nigdy nie będę mieć was dość. A teraz grzecznie znikaj na kontrolę.

— Taki mam zamiar. A i po kontroli mam coś do zrobienia, więc nie czekaj.

— Uchiha — mruknął zniesmaczony, starając się nie wykrzywić ust w grymasie niezadowolenia. — Jeszcze o nim nie pogadaliśmy.

— Tak, tak — rzuciła na odczepne, podbiegając do drzwi. — Kiedyś zrobisz wykład o tym, jaki to on jest zły — dodała, wystawiając język i nim zdążył dopowiedzieć, opuściła bibliotekę.

***

— Zjaw się na w najbliższym czasie na badania — polecił, przeglądając plik kartek podanych przez asystenta.

— Badania? — powtórzyła zaniepokojona, nakładając bluzkę.

— Tak badania.

— Coś się zmieniło? Wyniki są nieprawidłowe? — dopytywała, wpatrując się z przejęciem, w poruszający się po dokumentach długopis. Mężczyzna dopisał kilka uwag, intensywnie marszcząc czoło.

— Po prostu przyjdź na badania — polecił, poprawiając okulary i przenosząc na nią wzrok.

— Jaki kolor? — zapytała stanowczo.

— Tym wzrokiem mnie nie przestraszysz — odparł spokojnie, się podnosząc. — Nie wiem, czy się zmienił. To ustalą badania. Po prostu na nie przyjdź — tłumaczył, odkładając zdobyte dzisiaj wyniki do specjalnej teczki.

— Tak jest — mruknęła, odwracając się napięcie i opuszczając pokój. Nerin na chwilę zatrzymał się, wpatrują w zamknięte drzwi.

— Burgund — wyszeptał. — Kolor wina.

***

— Dobry! — krzyknęła od progu, uśmiechając się rozbrajająco.

— Itachi jest dzisiaj zajęty i nie będzie miał dla ciebie czasu.

— No wiem. Przeprowadza się, więc przyszłam pomóc.

Twarz Fugaku jeszcze bardziej stężała, o ile to w ogóle możliwe.

— Tak wiem, że sobie beze mnie poradzi — uprzedziła jego słowa, nie przestając się uroczo uśmiechać. — Ale wsparcie na misjach to podstawa, także oto jestem. Wpuści mnie pan?

Zanim odpowiedział, z głębi mieszkania dobiegł irytujący i głośny dźwięk telefonu. Odruchowo cofnął stopę, chcąc udać się do gabinetu, lecz znieruchomiał, zwężając źrenice. Jeden ruch, a ta nieznośna dziewucha raczy bezczelnie wepchnąć się do środka.

— Kochanie mógłbyś odebrać — zawołała kobieta, której wtórowało cichutkie zawodzenie. — Kinari się rozpłakała.

Jednak Fugaku ani drgnął.

— Coś nie tak? — zapytała Keiko, przekrzywiając głowę. — Nie odpowiedział mi pan.

— Itachi jest w trakcie pakowania, nie potrzebuje osoby, która będzie go rozpraszała. Proszę przyjść, kiedy indziej. Do widzenia — odparł stanowczym głosem, zatrzaskując drzwi przed jej nosem.

— A takiego — burknęła, tupiąc noga i wystawiając język, czego nie mógł już zobaczyć. — A będę wredna — zakomunikowała, wyjmując z kieszeni komórkę. Zdjąwszy rękawiczkę nacisnęła odpowiednią ikonkę uruchamiając kontakt do Itachiego. Prawie już nacisnęła zieloną słuchawkę, lecz ostatecznie zrezygnowała. Bardzo chciała zobaczyć minę Fugaku, kiedy ucałuje Itachiego na powitanie i pomachała mu z przedpokoju, z tryumfalnie rzuconym i tak weszłam. Jednak postanowiła być grzeczna, rozgrywając to inaczej. W końcu pan Uchiha poszedł odebrać telefon, teraz ktoś inny powinien otworzyć. Zapukała po raz kolejny, przybierając rozbrajający uśmiech.

 — Doberek — zawołała, nim drzwi w pełni się otworzyły.

— Witaj Keiko. Proszę, wejdź.

Kobieta cofnęła się, wpuszczając gościa. Dziewczynka rozpromieniła się na widok nowej osoby, łapczywie wyciągając rączki. Keiko nieznacznie krzyknęła, kiedy mała chwyciła ją za włosy ciągnąć w stronę rozwartej buzi. Na szczęście, zanim język je dotknął, Mikoto zareagowała, zabierając nowy obiekt zainteresowania z zaciśniętych palców, co poskutkowało płaczem.

— Cii maleństwo, cii — powtarzała, kołysząc się i machając jej przed oczami różnokolorową ośmiorniczką.

— Mówi już coś? — zainteresowała się, przyglądając, jak dziewczynka uspakaja się, ciekawskimi oczami wadząc za pluszakiem.

— To jeszcze za wcześnie — zaprzeczyła, uśmiechając się delikatnie. — Jest w stanie tylko gaworzyć i powtarzać pojedyncze sylaby albo tworzyć ciągi sylab.

— O! — zawołała ucieszona. — To skoro powtarza, to można ją nauczyć pioseneczek.

Podekscytowana swoim pomysłem pochwyciła zabawkę. Przy pierwszym melodyjnym na poruszyła jedną macką, przy kolejnym następną. Kinari zafascynowana nowym wydarzeniem, uważnie przyglądała się poczynaniom Keiko.

— Teraz ty? — zakomunikowała, wskazując głową ośmiornicy na skonsternowaną dziewczynkę.

— Nanana — oznajmiła zadowolona z siebie, energicznie potrząsając jedną z macek. Nie miało to nic wspólnego z wymyśloną przez Keiko melodią, ale małej to zupełnie nie przeszkadzało. Niestety miłą atmosferę popsuło wejście smoka. A dokładniej Fugaku zamaszystym krokiem opuścił gabinet, udając się na przedpokój, gdzie obie stały zabawiając Kinari.

— Witam — przywitała się, uśmiechając najbardziej rozbrajająco, jak tylko potrafiła. Mężczyzna nie skomentował. Nieproszonego gościa obdarzył jedynie przelotnym, nieprzychylnym spojrzeniem, przepychając się w stronę wieszaka.

— Itachi jest u siebie na górze — poinformowała Mikoto wyłapując napiętą atmosferę.

— To ja już pójdę — zakomunikowała, pośpiesznie znikając na piętrze.

— Bum skarbie! — krzyknęła gwałtownie, otwierając drzwi, dosłownie wpadając do pokoju z szeroko rozstawionymi ramionami. Po czym ignorując to, że mu przeszkadza, uwiesiła się na ramieniu, żądając buzi na dzień dobry.

— Mówiłem, że sobie poradzę — odparł po skromnym muśnięciu policzka.

— A ja mówiłam, że i tak przyjdę — rzuciła, uśmiechając się czarująco. — Chciałam pomóc i trochę spędzić z tobą czasu — oznajmiła, zaglądając do porozstawianych kartonów.

— A co, cała reszta zajęta? Kaoru i Sasuke cię zbyli? — w tonie jego głosy pobrzmiewało rozdrażnienie. Keiko z zaskoczenia zatrzymała się, zamierając z wyjętą z kartonu teczką. Żal za ostatnią sytuacją, był aż nazbyt widoczny. Zmieszana, nerwowo wierciła się w miejscu, patrząc, jak Itachi nie zaszczycając ją wzrokiem, ostrożnie pakuje zwoje. Nie mając innego pomysłu, porzuciła teczkę, mocno przytulając się do odwróconego tyłem mężczyzny.

— Przepraszam za wczoraj. Wynagrodzę ci to jakoś — gwarantowała pewnym głosem. — O! Dam ci… A nie, Kaoru wszystko zjadł. To ugotuję ci nowy obiad. Mówię ci, będzie przepyszny — opowiadała. — I mogę ci buzi dać — zapewniała, składając drobne pocałunki na łopatkach przez materiał bluzki.

— Nie gniewam się na ciebie — powiedział, odwracając się do niej przodem, klepiąc delikatnie po głowie.

— Na pewno? — spytała podejrzliwie. Potaknął z uśmiechem i poprawił jej dwie nisko związane kitki, którymi starała się zakryć szyję, co wychodziło całkiem skutecznie.

— To jak już tu jesteś, pomożesz pakować? — Wskazał na pokaźny stos książek rozłożony na łóżku.

— Sporo tego masz — mruknęła, rozglądając się po pokoju. Szybko kalkulując, że na raz to się nie zabiorą.

— Trochę się nazbierało — potaknął, wracając do układania zwojów.

***

Faktycznie Itachi posiadał wystarczająco dużo, aby zapełnić więcej kartonów, niż można było się spodziewać. Również na pakowanie poświęcili więcej czasu niż potrzeba. Głównie przez Keiko, która zamiast skupić się na pracy, wolała szperać w jego rzeczach.

— Zostały tylko ciuchy i łazienka — oznajmił, rozglądając się po pustych półkach.

— A ta książka spod łóżka? — dopytywała, specyficznie poruszając brwiami. Doskonale pamiętając o wpadce podczas oficjalnego obiadu u państwa Uchiha.

— Niech zostanie.

— No weź, można by było przetestować to i owo z jej pomocą.

Puściła oczko, co tylko bardziej umocniło go w swoim przekonaniu.

— Ma zostać.

— Bu — mruknęła zawiedziona. — Jak tam sobie chcesz. — Wzruszyła ramionami niby niezainteresowana. — A do pakowania ciuchów też masz jakąś technikę jak z broniami? — zagadała, otwierając na oścież drzwi od szafy.

— Po prostu złóż je ładnie. Pójdę po rzeczy z łazienki.

— Spoko — rzuciła, sięgając po ubrania z górnej półki. Jednak, kiedy usłyszała cichy trzask zamykanych drzwi, szybko popędziła w stronę łóżka. Wydobyła spod niego nieszczęsną książkę, którą następnie wrzuciła na dno kartonu, przykrywając ją pochwyconym z wieszaka swetrem. Zachichotała dumna ze swojego czynu i nucąc ulubioną melodię, powróciła do właściwej czynności. W końcu, kto wie, taka pożyteczna książka może przydać się kiedyś. Szkoda ją porzucić pod łóżkiem.

Trochę minęło, nim Itachi powrócił z niewielkim pudełkiem po brzegi zapełnionym przyborami łazienkowymi. To wystarczyło, aby Keiko na dobre rozkręciła się sprawdzaniem garderoby mężczyzny. Zdążyła wybrać najładniejsze według niej bluzy i swetry, które z chęcią by na nim widziała. Nie wspominając o czterech przymierzonych, które z równą ochotą pożyczałaby lub grzecznie prosiła o oddanie, bo marznie.

— Keiko pooglądasz je, jak będziemy rozpakowywać. Teraz chciałbym szybko to ogarnąć — prosił, zabierając od niej koszulę, którą dokładnie oglądała z każdej strony. Nie zważając na jego marudzenia, zanurkowała w szafie, wydobywając kolejny ciuch.

— Itachi to twoje rzeczy z ostatniego prania — zakomunikowała Mikoto, wchodząc do pokoju z naręczem starannie poukładanych ubrań.

— O! — zawołała Keiko, rozkładając wydobyty z głębin szafy czarny t-shirt. Prosty, niewyróżniający się krój. Nic nadzwyczajnego, gdyby nie jeden szczegółu, spory emblemat klanu na plecach. — Ale fajne, mogę przymierzyć?

Wzruszył ramionami: — Jak chcesz.

Dziewczyna pośpiesznie naciągnęła materiał na swoją bluzkę, podbiegając do lustra.

— I jak? — pytała, starając ustawić się tak, aby plecy odbijały się w zwierciadle.

— Pasuje ci kochana — wtrąciła się Mikoto, odkładając przyniesione ciuchy na łóżko i podchodząc do Higashiyamy. — Naprawdę zadziwiająco ci pasuje.

— To tylko t-shirt. — Pociągnęła za czarny materiał na wysokości mostka.

— Mówię o emblemacie — wyjaśniła, dotykając go delikatnie.

Itachi zbawiony słowami matki, zaprzestał przenoszenia ubrań i spojrzał na czerwono-biały wachlarz, symbol Uchiha. Niby nic niezwykłego, przecież połowa ulicy klanu oznaczona była ich herbem. Jednak znak przynależności do rodziny widniejący na plecach Keiko powodował przyjemne ciepło, przez które nie mógł odwrócić wzroku.

— Ślicznie wyglądasz. Jakbyś należała do Uchiha — oznajmiła, przyciskając ją do siebie mocniej. — Pamiętam, jak Fugaku mi podarował czarną sukienkę z tym znakiem. Były to wówczas nasze oficjalne zaślubiny, oh — westchnęła, pogrążając się we wspomnieniach. — Wspaniałe przyjęcie.

Zaślubiny, powtórzył w myślach, intensywnie wpatrując się w plecy swojej dziewczyny. Przesunął się nieznacznie, próbując na tafli lustra uchwycić jej wyraz twarzy. Keiko to zauważyła, napotykając jego wzrok. Posłała mu uroczy pocieszycielski uśmiech, czego nie zrozumiał.

— To bardzo miłe, co pani mówi, ale spokojnie, tak nie będzie — oznajmiła radośnie, kręcąc przecząco głową.

— Słucham? — zapytała zaskoczona, porzucając odruchowo uruchamiające się wspomnienia z tamtych czasów.

— Należę do tego tu Uchiha — oznajmiła, wskazując na lekko tym ogłoszeniem zmieszanego Itachiego — ale do klanu… Może być pani spokojna, że to się nigdy nie stanie — dokończyła, uśmiechając się czarująco. Mimo chwilowego zacięcia się mówiła swobodnie i spokojnie, z pewnością, która zaintrygowała mężczyznę.

— Czemu tak myślisz? — dopytywała przyciszonym zmartwionym głosem, zerkając kątem oka na syna. Poczuł się dziwnie i z nie do końca wyjaśnionego powodu, się spiął.

— Ja tak nie myślę, ja to wiem — zaręczała, przeświadczona o posiadaniu racji. — A mogę w tym zostać? — zapytała, przerywając krępujące milczenie spoglądając na Itachiego prosząco. — Strasznie wygodne — dodała, obciągając przyduży t-shirt.

— Nie ma sprawy — oznajmił, otrząsając się z osobliwego stanu, powracając do pakowania.

— Dzięks — rzuciła, płynnym ruchem zdejmując t-shirt oraz swoją bluzkę. Dwa materiały naraz lekko krępowały, przez co czuła się mniej komfortowo. Chciała zdjąć swoje ubranie, aby nałożyć nowe, jednak zapomniała o dość ważnym szczególe:

— Oh! — zawołała Mikoto, zakrywając usta dłonią. Czerwone plamy pokrywające ciało Keiko były nadal wyraźnie widoczne. Nie ma mowy, aby znikły po tak krótki czasie, w końcu zostały zrobione raptem przedwczoraj.

— Keiko czy Itachi traktuje cię odpowiednio? — zapytała zaniepokojonym głosem, robiąc krok w jej stronę.

— Słucham? — Odwróciła się, zaskoczona słowami Mikoto.

— Czy traktuje cię z czułością i delikatnością? — dopytywała, nie spuszczając wzroku z malinek.

Mężczyzna zaniepokojony pytaniami matki odwrócił się w jej stronę. Już nie musiał doszukiwać się przyczyny. Błyskawicznie pochwycił bluzę leżącą w niezamkniętym kartonie. Kilka długich kroków i już był przed dziewczyną, narzucając jej ubranie na ramiona, chcąc ukryć pół nagie ciało przed bacznym wzrokiem Mikoto.

— A nie, spokojnie to nie tak — zaczęła szybko zaprzeczać, próbując ratować dobre imię Itachiego, przed posądzeniami o molestowanie czy maltretowanie. — Na treningu byłam. Wyszłam trochę z wprawy i koleżanka mnie urządziła tymi siniakami — tłumaczyła się gorączkowo. — To nic takiego, tylko siniaki — zapewniała, starając się brzmieć wiarygodnie. — Siniaki to nic takiego, szybko zniknął — wyjaśniała, powodując jedynie większe zwątpienie Mikoto.

— A no tak, to tylko siniaki — skłamała, delikatnie się uśmiechając. — Uważaj na siebie kochana. To ja może pójdę zrobić wam herbatki — zaproponowała, co oboje przyjęli z ulgą, energicznie potakując. — To zrobię herbatki — oznajmiła, opuszczając pomieszczenie. Jednak nim zamknęła drzwi, ostatni raz przelotnie przyjrzała się Keiko. Nie kupiła taniego wykrętu. W końcu nie pierwszy raz widziała malinki i takich świeżych nie sposób było pomylić ze zwyczajowymi siniakami.

Itachi westchnął głęboko, siadając na łóżko. Palcami przeczesał włosy, wydając kolejne cierpiętnicze westchnienie.

— Przepraszam — wymamrotała, spuszczając głowę i bawiąc się palcami. Zapomniała, że przecież nie tylko szyje miała oznakowaną. — Ja nie chciałam.

— Wiem, ubierz się po prostu — mruknął markotnym tonem, nie zaszczycając wzrokiem, który ukrywał pod dłonią. Jeszcze tego brakowało, aby matka widziała w nim brutalne, niewyżyte zwierze. Wystarczająco już mu ojciec wczoraj popsuł opinię, która od incydentu z łazienką i tak była nadszarpnięta.

***

— Kochanie masz chwilę? — zapytała, zaglądając do gabinetu, gdzie zastała Fugaku czytającego dokumenty.

— Oczywiście, o co chodzi?

— Chciałabym, abyś porozmawiać z Itachim, zanim się całkowicie wyprowadzi — poprosiła, niepewnie siadając na krześle. To nie była łatwa rozmowa ani przyjemne miejsce. Przeważnie męża łapała w kuchni, a jak musiała tu zajrzeć to tylko na chwilę, w drzwiach przekazać krótką informację i tyle.

— Myślałem, że już wyszedł.

— Tak, wyszli, ale nie udało im się zabrać na raz, więc Itachi jeszcze wróci.

— Rozumiem. A o czym miałbym z nim porozmawiać? — zapytał zaintrygowany prośbą. Wytłumaczył synowi wszystko, co powinni wiedzieć. Spełni rodzicielski obowiązek, opowiadając, skąd się biorą dzieci i jak używać prezerwatyw, więc, o co może jeszcze chodzić?

— Przypadkiem zauważyłam, że ciało Keiko pokryte jest dość mocnymi, a także licznymi malinkami — mówiła pomału, starając się dobrze ubrać zagadnienie w słowa. Fugaku nie należał do ludzi, którzy lubią wysłuchiwać owijania w bawełnę i innych pokrętnych dróg. Przedstawienie problemu powinno być rzeczowe, przejrzyste, pełne, zrozumiałe za pierwszym razem oraz zawierające, jak najmniej niepotrzebnych słów.

— W związku z tym — kontynuowała — chciałabym, abyś porozmawiał z Itachim o...

— Nie wiedzę tu powodu do rozmowy — odparł spokojnie, powracając do czytanego dokumentu. Oznaczało to koniec rozmowy, jednak Mikoto nie miała zamiaru ustąpić.

— Chodzi o to, że niepokoję się o stosunek Itachiego do kobiet — zaczęła ostrożnie, starając się nie wytknąć mu wczorajszego wykładu, który bardzo nie przypadł jej do gustu.

— Mój syn ma na pewno odpowiedni stosunek od płci przeciwnej.

Stanowczość Fugaku nie opuszczała, co znaczy, że będzie uparcie trwał przy swoich racjach.

— Jednak to nie wyglądało zbyt…

— Posłuchaj — przerwał żonie, kolejne ciężko składane zdanie — to normalne dla mężczyzny, że oznacza swój teren. Malinki na szyi kobiety mają obwieszczać światu, że należy do niego. Jest jak flaga powiewająca nad budynkiem ambasady. To absolutnie zdrowy i naturalny odruch u mężczyzn.

Odruchowo zacisnęła dłonie na materiale długiego rozpiętego swetra, usilnie gryząc się w język. Znała mężczyznę nie od wczoraj, wdawanie się w dyskusję o poglądach było równie sensowne, jak bieganie za motylem ze skarpetką zamiast siatki. Musiała, więc przełknąć cisnący się na usta wywód. W końcu jakby nie spojrzeć jest to zwykłe uszkodzenie naczyń krwionośnych. Wprawdzie niegroźne, no, ale jest. Pomijając kwestię tego, że nie każdy musi to lubić.  A na nieszczęście Mikoto pamiętała, jak w ich młodości mężczyzna lubował się w nich, często robiąc je nawet bez jej zgody.

— Uważam, że powinieneś z nim porozmawiać, aby był bardziej czuły i delikatny.

— Nie ma potrzeby. To jest coś naturalnego. A poza tym Itachi jest teraz w fazie testów. Musi na kimś ćwiczyć, zanim spotka tą odpowiednią.

— Fugaku! — podniosła głos, gwałtownie wstając. — Nie powiesz mi, że nasz syn, kobiety traktuje przedmiotowo!

— Uspokój się skarbie — pouczył, wskazując krzesło. — Itachi rozumie, o co chodzi i zachowuje się odpowiednio. Nie ma powodu do zmartwień. Jest świadom tego, że Keiko nie jest odpowiednią dla niego kobietą.  Na pewno postąpił stosownie, informują ją o tym wcześniej.

— To o to chodziło — wyszeptała. Nigdy to się nie stanie, pomyślała, przywołując jej słowa. Fugaku wcale nie uspokoił, wręcz przeciwnie napełnił jeszcze większymi obawami.

Mikoto wszystkie poważne rozmowy z synami przekazywała mężowi. Przekonana, że tak będzie lepiej, że mężczyźnie łatwiej będzie trafić do mężczyzny. I mimo iż zdawała sobie sprawę z lekko przestarzałych, czasami odrobinę kontrowersyjnych poglądów Fugaku, to jednak zawsze uważała, że synowie są w stanie wyrobić sobie własne zdanie, więc bardzo zaniepokoiła ją wizja, że jednak tak nie jest.

No cóż, teraz trzeba wziąć sprawy we własne ręce!

***

Z cichym trzaskiem przekręcanego klucza w zamku, Itachi wszedł do domu. Zdjąwszy jedynie buty, udał się na górę. Chciał szybko zabrać ostatnie trzy kartony i wrócić do Keiko, jednak Mikoto miała inny plan. Po cichu udała się za nim, zatrzymując go w drzwiach pokoju, kiedy chciał wyjść.

— Itachi mógłbyś usiąść na chwilę, chciałabym z tobą porozmawiać.

Spojrzał niepewnie na dłoń matki wskazującą łóżko. Dostawił ciężkie pudła, pod okiem obserwującej go kobiety. I z coraz bardziej słabnącym przekonaniem rozebrał się z wierzchnich ciuchów, siadając na skraju posłania.

— Chciałabym się dowiedzieć, jak traktujesz swoją dziewczynę?

Spodziewał się tego. Matka wówczas jakoś tak za szybko się ulotniła.

— Mamo to nie tak jak myślisz.

— Nie, tu nie chodzi o te malinki.

— Siniaki — poprawił szybko, na upartego trzymając się wymyślonej przez Keiko wersji.

— Siniaki — powtórzyła, udając przekonaną, co akurat nie koniecznie jej nie wychodziło. — Interesuje mnie bardziej, jakie masz względem niej zamiary?

— Słucham?

— Chodzi o to, czy traktujesz Keiko poważnie. O, dokładnie o to chodzi — dodała zadowolona, że wreszcie udało się dobrać odpowiednie słownictwo.

— Tak, traktują ją poważnie.

— Jak bardzo?

— Mamo, do czego dążysz? — dopytał coraz bardziej zlękniony dociekliwością kobiet. Miał jakieś nieodparte wrażenie, że zaraz wyskoczy ze ślubem. Może to przez tę koszulkę?

— Ojca trzeba szanować i słuchać. Jednak Fugaku w pewnym kwestiach nie zupełnie ma rację. Nie należy wszystkiego brać bezkrytycznie — mówiła powoli, ostrożnie dobierając słowa. Nie miała zamiaru podważać autorytetu męża, chciała tylko mieć pewność, że Itachi rozumie, czym są relacje damsko-męskie.

Westchnął, na pół cierpiętniczo na pół z ulgą. Cieszył się, że nie chodziło o żadne śluby, tylko o wczorajszy wykład ojca. Chociaż trochę niepokoiło to, że matka uważała, że jest zdolny do ślepego podążania za wytycznymi Fugaku.

— Spokojnie mamo — oznajmił, łapiąc kobietę za dłonie. — Ja wiem, że ojciec nie zawsze ma rację. Nie masz, o co się martwić, nie mam zamiaru postępować według wczorajszych punktów.  O to możesz być spokojna.

— Więc nie traktujesz jej jako przelotny romans i dziewczynę do nauki obejścia z kobietami?

— Oczywiście, że nie, nie masz się, o co martwić — zapewniał łagodnie, lecz stanowczo, aby nie miała wątpliwości.

— W takim razie, co jej naopowiadałeś? — zapytała, odsuwając się od syna, dokładnie lustrując jego zaskoczoną minę.

— Słucham?

— Musiała mieć powód, dla którego uznała, że nigdy nie będzie dla ciebie kimś bliższym. Zakochane kobiety dość szybko zaczynają planować przyszłość z ukochanym i oczekiwać pierścionka. Musiałeś jej dać jasno do zrozumienia, że czegoś takiego od ciebie nie może się spodziewać, skoro z taką swobodą i łatwością zaprzeczyła.

Odwrócił głowę, zabierając z jej dłoni swoje. Matka była ostatnią osobą — no dobrze, oprócz ojca — z którą chciałby rozmawiać o uczuciach do Keiko, czy nawet relacji między nimi. Jednak nie mógł nie dać odpowiedzi, bo zacznie się jeszcze bardziej wtrącać. Poza tym wolał, aby miała o nim dobre mniemanie i nie uważała, że jest jak ojciec. Niestety nie wiedział, dlaczego Keiko to powiedziała, więc co miał wytłumaczyć Mikoto?

— Zależy ci na niej? — dopytywała, kładąc mu dłoń na ramieniu.

Nie odpowiedział, unikając jej wzroku.

— To znaczy, że tak. — Uśmiechnęła się. — Wbrew pozorom pasujecie do siebie i jestem przekonana, że stworzycie udany związek na lata. Kobiety nawet, które z zawodu są shinobi, a może wręcz zwłaszcza te, potrzebują delikatności i czułości. Nie należy je traktować zbyt brutalnie, bo szybko odejdą. Radzę ci to przemyśleć, bo drugiej takiej nie znajdziesz.

Nastała chwila ciszy. Itachi uparcie wpatrywał się w podłogę, nie mając odwagi choćby zerknąć w stronę kobiety. Czuł na sobie jej przenikliwe spojrzenie. Matczyny sokoli wzrok, przed którym nie ukryje się nic, nawet najdrobniejszy wykręt, czy ukryta emocja. To ten rodzaj spojrzenia, przy którym czujesz się bezbronny, obdarty ze wszystkich swoich masek i murów oraz od razu masz poczucie winny, przypominając sobie wszystkie możliwe grzeszki.

— Ja wiem, że mężczyźni nie myślą o takich sprawach, jak wspólna przyszłość. A przynajmniej nie robią tego zbyt szybko i na ten krok decydują się dopiero po latach. Może powiedziałeś coś lub zrobiłeś, nawet nieświadomie, co odczytała, jako twoją niechęć do przeniesienia relacji na inny poziom. Keiko zdaje się lubić dzieci. Całkiem nieźle radzi sobie z Kinari i z chęcią się z nią bawi. Na urodzinach z zafascynowaniem oglądała USG i z podekscytowaniem przerzucała kolejne strony w albumie. Wyda się, że chętna byłaby na posiadanie własnych dzieci.

Itachi wstrzymał oddech, bojąc się, tego, co zaraz usłyszy. Wizja nalegającej Mikoto na jego ślub i wnuki, autentycznie go przerażała. W końcu, jakby nie było, jest starszym synem, a na razie tylko młodszy postarał się o potomstwo. Czyżby matka dotarła do wieku, w którym marzy się o gromadce wnuków?

— Oczywiście nie mówię, że już i natychmiast, ale tak ogólnie przyszłościowo — dodała pośpiesznie. Odetchnął z pełną ulgą. — A jeśli nie chcesz z nią wiązać żadnej przyszłości, może lepiej byłoby dać jej spokój? Kobiety bardzo łatwo przywiązują się do partnerów i chcą spędzić z nimi resztę życia. Jeśli miałaby być jakimś przelotnym…

— Powiedziałem to już — wtrącił się mało delikatnie, uniesionym głosem. — Nie masz, o co się martwić — kontynuował łagodniej. — Zapewniam cię. W końcu dobrze mnie wychowałaś, więc umiem należycie się zachowywać — dodał, posyłając najbardziej uroczy uśmiech, na jaki go było w tej chwili stać. W rzeczywistości był dość nikły i lekko koślawy, ale dla Mikoto znaczył bardzo wiele. Rozpromieniła się, przytulając, a raczej przyciskając syna do piersi.

— Kochany jesteś Itachi. Faktycznie nie potrzebnie się martwię — mówiła, głaszcząc zawzięcie po włosach. Skrzywił się nieznacznie, czując, jak ciągnie za pojedyncze kosmyki, ale nic nie powiedział. — A ojcem nie przejmuj się — wyjaśniła, oswobadzając, lekko przyduszonego mężczyznę. —  Podobne kazania słyszał od swojego ojca i teraz je powtarza dziejowo.  — Uśmiechnęła się, na samo wspomnienie, jakie to ona dostawała wykłady od teścia.

***

Skupiony na swoich myślach, szedł przed siebie, nie rejestrując niczego. Jak długo idzie, którą drogą i czy nie miał czegoś kupić po drodze. Dopiero głos Keiko spowodował ocknięcie się z tego dziwnego transu.

— Kupiłeś curry?

— Zapomniałem.

A przeczuwał, że coś miał zrobić po drodze.

— No to będziesz mieć trochę niedoprawiony obiad. Eh szkoda, że nie zadzwoniłeś, sama bym wyskoczyła do sklepu — mruknęła, krzywiąc się niezadowolona, że przygotowane danie nie będzie takie, jakie miało być. — No nic to — dodała, machając lekceważąco ręką. — Kartony zaniosłam do twojego pokoju. Na górze, drzwi po… chyba lewej od łazienki. Zostawiłam otwarte, więc się domyślisz. Umyj tylko łapki i chodź. Obiad gotowy — wyjaśniła, znikając w kuchni.

Dobrze zapamiętała, po lewej od łazienki i faktycznie zostawiła uchylone drzwi. Kopnął je lekko, wchodząc do środka. Zwykły niewielki pokój. Szafa, łóżko, sporej wielkości półka i okno wychodzące na ulicę przed domem, nic nadzwyczajnego. Tylko stos kartonów odznaczał się na tle pustego pokoju. A prosił ją, aby sama nie targała pudeł na górę, że jak wróci to się tym zajmie. Widać nie posłuchała.

Dostawił przyniesione i umywszy ręce, zszedł na dół. Keiko czekała z rozłożonym obiadem na talerzach i przygotowanym do tego sokiem. Z uśmiechem krzyknęła smacznego, entuzjastycznie zabierając się za jedzenie. Itachi jakoś stracił ochotę. Najchętniej wyłożyłby się na łóżku w ciszy i spokoju, kontemplując własne myśli.

— Nie lubisz ryżu z warzywami? — zagadała, zerkając na jego talerz. Na swoim prawie już nic nie miała.

— Nie, jest dobre. Bardzo smaczne.

— Kłamiesz — skwitowała pewnym siebie głosem. — Mów, o co chodzi? Oberwało ci się za mnie i ten incydent z koszulką? Przepraszam, ja…

— Keiko jak widzisz swoją przyszłość? — zapytał znienacka, podnosząc do tej pory opuszczony wzrok wlepiony w rozdzióbane danie. Słowa Mikoto nie dawały mu spokoju.

— E, że jak? — rzuciła zaskoczona.

— Powiedź, jak widzisz siebie za pięć lat.

— Jako trupa — rzuciła spokojnie, z oczywistością porównywalną do stwierdzenia, że niebo jest błękitne. Nie wzruszona ważnością pytania, powróciła do pałaszowania ryżu.

— Dlaczego tak uważasz? — drążył.

— Ja tak nie uważam, ja to wiem — odparła machinalnie, wyuczonym na pamięć aż do bólu frazesem. W końcu, jako Kinders właśnie to musiała mówić.

— Skąd?

— No to jest logiczne — rzuciła, unosząc nieznaczne ramiona i wymachując widelcem, jak nauczycielskim wskaźnikiem. Niezbyt podłapując poważny ton mężczyzny.

— To może inaczej. Jak widzisz moją przyszłość?

— Hę? Durne pytanie — skwitowała, nadal nie dopatrując się powagi rozmowy. — Ty sam planujesz swoją przyszłość, więc co mi do tego. Ale mogę ci powiedzieć, że twoją widzę ze szczęśliwym zakończeniem.

— To jak widzisz nas za te pięć lat?

— Nas? — powtórzyła w konsternacji, zamyślając się na chwilę. Po czym pokręciła energicznie głową. — Nie będzie żadnego nas — oznajmiła rzeczowo, upijając łyk soku. Znów odruchowo przestawiając się na wałkowanie tego, co powinna, co musi mówić, jako Kinders.  — Daje sobie jakieś dwa lata jeszcze — kontynuowała, nie zmieniając tonu wypowiedzi. Wszystko było lekkie i swobodne, jakby rozmawiali o jakiś błahostkach. —  Nie wiem, czy przy dobrych wiatrach uda się dobić do trzech, wątpię. No to ja trup za te dwa lata, a ty? Hm… — zamyśliła się. — Na pewno będzie ci przykro i będziesz mieć jakiś miesiąc może ze dwa żałoby. Jednak chciałabym, abyś był szczęśliwy. No i jesteś czuły, troskliwy, namiętny oraz przystojny, toteż szybko znajdziesz inną. I w końcu po kilku latach, ku uciesze rodziców oświadczasz się jej. Ona będzie cudowna i doskonała pod każdym względem. Idealna żona, zajmująca się domem, troszcząca się o ciebie aż w końcu wychowująca gromadkę waszych pociech. Mikoto będzie w pełni szczęścia z małego stadka wnucząt, a Fugaku będzie, rozpiera duma, że jego ukochany syn spłodził następcę i reprezentuje godnie klan z odpowiednią kobietą u boku. I żyli długo i szczęśliwie, koniec. Szkoda, że nie twojego obiadu, nie smakuje ci? — dodała zmartwiona, patrząc na ledwo tknięty ryż.

— Dlaczego właśnie tak?

— No nie miałam za wiele czasu, więc wybrałam proste danie.

— Nie o to pytam — żachnął się, lekko podirytowany zachowaniem dziewczyny. Nie dość, że nie brała na poważnie jego słów, martwiąc się bardziej obiadem, to jeszcze opowiadała swobodnie o swojej śmierci i wizji jego przyszłości z inną.

— A, chodzi o te twoje pytanie. Dlaczego tak, bo tak będzie. Zawsze tak jest — wyjaśniła, wzruszając ramionami i cichym brzdękiem rzucając widelec na talerz.

Ściągnął brwi, obserwując, jak wkłada brudne naczynia do zlewu.

— Powiedź mi, traktujesz nasz związek poważnie? — zapytała, wpatrując się w plecy dziewczyny ozdobione herbem jego klanu. — To jest dla ciebie coś trwałego czy przelotnego?

— No wiesz — oburzyła się, odwracając do niego przodem, krzyżując ręce na piersiach. —Jak tak będziesz myślał to zarobisz focha i będziesz spał na kanapie — zagroziła. — Dla kogoś przelotnego nie staję się przeciw własnemu przełożonemu. Zresztą — urwała, odpychając się do zlewu. Kilka kroków i stanęła centralnie przed nim. Pochyliła się do tego stopnia, że prawie ocierali się nosami. Poparzyła głęboko w oczy, uśmiechając się czarująco. — Jesteś miłością mojego życia Itachi — wyszeptała pewna swego, delikatnie i czułe całując. Podniósł się, przysuwając ją bliżej siebie, zamykając w ciasnym uścisku, z pasją oddając pieszczotę. Odsunął się nieznacznie, dopiero po dłuższej chwili, patrząc z miłością w błyszczące szczęściem granatowe tęczówki.

Żałuję, że nie umiem ci czegoś takiego powiedzieć, pomyślał, delikatnie głaszcząc po policzku. Keiko z łatwością mówiła o swoich uczuciach i nie krępowały ją żadne miłosne wyznania. Ze swobodą potrafiła rzucić, kocham się na dobranoc. On tego nie potrafił. Czuł się głupio, nie umiejąc jej odpowiedzieć, wyszeptać najczulszych słówek.

— Mówię, szczerze i naprawdę — zapewniała, uśmiechając się czarująco.

— To, dlaczego opowiadasz o jakieś innej?

Westchnęła, odsuwając się, odwracając do niego tyłem.

— Wiesz Ita, to nie jest łatwe. Kochać cię i wiedzieć, że nie będzie szczęśliwego zakończenia. Mieć w głowie wizję ciebie w szykownym garniturze, jak z nieprzemożoną miłością patrzysz na inną, mówiąc twarde i zdecydowane tak na ślubnym kobiercu. To boli i to dość mocno — mruknęła, delikatnie się obejmując.

— O czym ty opowiadasz? Niczego takiego nie będzie.

— Ale tak będzie! — krzyknęła. — Ja nie umiem dać ci szczęścia! — wyrzuciła z siebie na jednym wydechu, wybiegając z kuchni, kiedy zbliżył się, chcąc przytulić.

Westchnął, spoglądając w sufit, słysząc trzask drzwi. Nie miał zamiaru odpuścić, więc udał się za nią. Zastając Keiko zwiniętą w kłębek na swoim łóżku.

— Skarbie — szepnął, przysiadając na skraju, delikatnie dotykając jej ramienia. Zacisnęła palce na narzucie, znów spinając mięśnie.

— Takie są realia, przykro mi — wymamrotała, chowając twarz w poduszkę, nie chcąc by, patrzył na nią. — Z tego powodu Kindersi nie wchodzą w związki. Nie możemy dać tej ukochanej osobie tego, czego oczekuje. Nie damy ciepłego domu, szczęśliwej rodziny, stabilności czy poczucia bezpieczeństwa. Jesteśmy maszynami do zabijania i taki jest nasz cel. Żyjemy tylko dla organizacji. Przepraszam, przepraszam, że cię uwiodłam.

Dygotała, uparcie chowając twarz. Przepraszała za poznanie, kiedy dla niego była to jedna z najszczęśliwszych rzeczy, jaka go spotkała. Westchnął, kładąc się obok i przytulając. Nie, nie tak zwyczajnie, wtulił się w jej plecy, opiekuńczym gestem zamykając w ramionach. Uspokoiła się, czując ciepło drugiej osoby. Powoli odwróciła się przodem, przyciskając policzek do jego klatki piersiowej.

— Więcej nie opowiadaj takich głupot — poprosił, delikatnie głaszcząc po włosach. — Ty jesteś całym moim szczęściem — wyszeptał, muskając wargami czubek głowy, mocniej przytulając.

— Jesteś kochany. Przez co naprawdę chciałabym, żeby było inaczej. Niestety Kindersi nie żyją zbyt długo, taka specyfika zawodu. Nie istnieje coś takiego jak zwolnienie, odejście. Opuścić organizację można tylko w trumnie. Ja…

— Nic więcej skarbie nie mów — przerwał jej, starając się jeszcze mocniej przytulić. — Nie rozmyślaj o tym. Czyż nie na szczęściu z dzisiaj powinna się skupiać?

Uśmiechnęła się. Dobrze mieć obok siebie, kogoś, kto sprowadzi na prawidłowy tor, kiedy się troszeczkę pogubisz. W końcu tak zawsze robiła, ignorowała wizje przyszłości, bawiąc się teraźniejszością. Co ma być, to będzie.

— Zdałeś kochanie podstawowy test Kindersów. Mamy się cieszyć tym, co jest, bez względu na to, co ma być. Czyli będę cię męczyć swoją osobą tak długo, jak to tylko możliwe, więc się przygotuj — zagroziła.

— Nie mogę się doczekać.

Jego delikatny uśmiech, który tak lubiła, zamiast przynieść wparcie, wywołał przygnębienie.

— Co się stało? — dopytał, widząc nagłą zmianę nastroju.

— Nie, nic takiego — zapewniała, nie chcąc go martwić swoimi przypuszczeniami.

— Na pewno?

— Jasne nie masz, czym się martwić — przekonywała, wymuszając uśmiech.

— A właśnie byłaś dzisiaj na tej kontroli?

Bingo, trafił w dziesiątkę.

— Tak, dlatego trochę się do ciebie spóźniałam.

— I co powiedziano?

— Nic. Dokładnie nic — dodała, kiedy Itachi popatrzył na nią pytająco. — Nerin każe zjawić się na pełne badania. Mam nadzieję, że to oznacza, że kolor poszedł do góry — oznajmiła, starając się samą siebie przekonać.

— Kolor? — powtórzył, niepewnie marszcząc brwi. Był pewny, że dobrze usłyszał, ale to nie pomogło w zrozumieniu, o co chodzi.

— No kolor. Aaa, bo ty nie wiesz — rzuciła, przypominając sobie, że przecież Itachi nie jest jednym z nich i może nie znać takich oczywistości. Chwilę dumała, czy jest w stanie mu to wyjaśnić bez uruchomienia pieczęci blokującej wyjawiania tajemnic organizacji, po czym zaczęła mówić.

***

— Kochanie mógłbyś mi pomóc? — zawołała męża z salonu, szamocząc się z torbami. Długo nie musiała czekać, aby Fugaku zjawił się na przedpokoju, bacznie przyglądając się jej poczynaniom.

— Wychodzisz gdzieś? — zapytał, oglądając siatkę pełną słoików z domowymi obiadkami.

— Idę na spacer z Kinari — wyjaśniła, otulając małą kocykiem. — Potrzymaj. — Wcisnęła mu w ręce torbę z akcesoriami dla niemowlaków. Następnie schyliła się, upychając słoiki na dolnej półce wózka. — Przy okazji odwiedzę też Haniko — dodała, odbierając przedmiot i przewieszając przez ramę.

— Tyle razy ci mówiłem, że masz przestać to robić — oznajmił twardym tonem, unosząc nieznacznie głos.

— Nie porzucę jej w takim momencie. Jest w pewnym stopniu częścią rodziny.

— Nie jest! — krzyknął. — Jest hańbą dla klanu. Splamiona przez byłego syna, zaplątana w zdradę. Nie akceptuję jej ani jej dziecka. Oni nie mają nic wspólnego z nami.

Napięta atmosfera udzieliła się i Kinari, która nie umiejąc poradzić sobie z nią w inny sposób, po prostu rozpłakała się głośno. Mikoto zacisnęła usta, wyzywająco patrząc na męża. Ignorując zawodzenie córeczki, ubrała się pośpiesznie. Po czym schyliła, wyciągając torbę ze słoikami z wózka. Pochwyciwszy jeszcze swoją torebkę, nacisnęła klamkę, otwierając na oścież drzwi wyjściowe.

— Oczekuję, że zaopiekujesz się należycie córką — oznajmiła, trzaskając nimi, pozostawiając Fugaku z donośnie płaczącą Kinari w wózku. Mężczyzna był na tyle zaskoczony, że chwile stał w bezruchu, patrząc na dawno zamknięte drzwi, nim zabrał się za uspakajanie dziecka.

Taka mała zemsta.