10. Ubrudziłam się pastą?

Haniko, starając się to robić cicho, zeszła po schodach na dół i na palcach przemknęła przez salon. Była za piętnaście dziewiąta i na dworze jeszcze całkiem ciemno, ale znając swoje mieszkanie na wylot, bez komplikacji przemknęła do kuchni. Otworzyła lodówkę, rozejrzała się i… jest! Namierzyła słoik z domowym dżemem pani Uchiha, który teraz zamierzała wyjeść łyżeczką. W tej formie wszelkie owocowe przetwory smakowały najlepiej.

Zapaliła światło, nie chcąc siedzieć w kompletnej ciemności i zasiadając przy stole, zabrała się za opróżnianie słoiczka.

– Oj – sapnęła w pewnym momencie. – Kopiemy mamę na dzień dobry?

Parsknęła śmiechem, oblizując łyżeczkę, ale szybko mina jej zrzedła, kiedy uświadomiła sobie, że właśnie rozmawia z brzuchem. Przecież jeszcze kilka miesięcy temu patrzyła z niedowierzaniem na te wszystkie przyszłe matki, które w kolejce do lekarza mówiły do swoich nienarodzonych dzieci. Uważała, że to już z całą pewnością zakrawa na obłęd, a teraz sama zaczęła się zachowywać w ten sposób. Do tej pory jej kontakt z Sumire ograniczał się do puknięć, na co mała czasem odpowiadała kopnięciem. Dzisiaj pierwszy raz odezwała się do swojego brzucha i miała nadzieję, że ostatni.

– Porozmawiamy, jak już się urodzisz – oznajmiła, głaszcząc miejsce, w które chwilę wcześniej kopnęło maleństwo.

Kiedy skończyła jeść „śniadanie”, wstawiła wodę na herbatę i spojrzała na kalendarz wiszący nad stołem. To właśnie dziś Mikoto miała urodziny i organizowała niewielkie przyjęcie, na którym Haniko musiała się pojawić. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie Sasuke, który z oczywistych względów też miał na nim być, a którego nie miała ochoty oglądać. Nie pozostawało jej więc nic innego niż nastawić się psychicznie na kolejny, ciężki dzień.

– Kawy? – spytała, kiedy usłyszała kroki.

Itachi przetarł oczy wierzchem dłoni i mrużąc oczy, zajrzał do kuchni.

– Poproszę. Czy Sasuke zostawił u ciebie jeszcze jakieś swoje rzeczy? Wykąpię się w domu, ale chętnie bym się chociaż przebrał.

– No proszę cię, nie wygłupiaj się. W szafce nad pralką są świeże ręczniki. A co do Sasuke… zostawił ich całkiem sporo. W którymś kartonie na pewno są ubrania, poszukaj sobie.

Itachi skinął głową i zapalił światło w salonie, zaglądając do schowka.

– Nie wziął niczego? – spytał zdziwiony.

Haniko rozmieszała cukier w swojej herbacie, po czym chwyciła kubek z kawą i podeszła do mężczyzny. Podziękował jej zdawkowym uśmiechem, upijając od razu spory łyk i odstawiając kubek na szafkę przy drzwiach.

– Jeden karton. – Spochmurniała. – Na siłę szuka pretekstu, żeby przychodzić tu jak najczęściej.

Itachi tego nie skomentował. Z nietęgą miną przeszukał kilka z tych na wierzchu, znajdując jakąś bieliznę i koszulkę. Szybko zamknął schowek, czując, że rzeczy brata nie tylko jemu psują nastrój.

Kiedy Uchiha brał szybki prysznic, Haniko zajęła się przygotowywaniem czegoś do jedzenia. Czegoś konkretniejszego niż słoik dżemu. Podsmażyła trochę warzyw, a następnie wbiła parę jajek i zrobiła pseudojajecznicę. Kiedy Itachi zjawił się z powrotem w kuchni, rozłożyła danie na talerze.

Jedli w milczeniu, dopóki ciszy nie przerwał dźwięk przychodzącego smsa. Haniko zerknęła na wyświetlacz, leżącej na stole komórki i skrzywiła się lekko. Kiedy po chwili przyszedł kolejny, odwróciła telefon ekranem do spodu i wstała z zamiarem pozbierania talerzy, ale uprzedził ją Itachi.

– Pozmywam, siedź.

Kiedy przyszedł trzeci sms, zrezygnowana sięgnęła po aparat i niechętnie odczytała treść. Kiedy talerze wylądowały już czyste na suszarce, Itachi siadł naprzeciwko i rozplątał ręcznik. Włosy rozsypały się kaskadami na jego ramionach, a on przeczesał je wstępnie palcami.

Haniko siedziała w ciszy, przyglądając się jego poczynaniom, kiedy jej telefon odezwał się ponownie. Tym razem był to dźwięk przychodzącego połączenia.

– To Sasuke?

Skinęła niechętnie głową, spoglądając na wyświetlacz.

– Mam odebrać i powiedzieć mu, żeby zostawił cię w spokoju?

– Daj spokój – westchnęła. – Im bardziej będziesz próbował go ode mnie odgonić, tym bardziej on się będzie narzucał. Jest strasznie uparty, załatwię to po swojemu.

– Co zamierzasz?

– On tak szybko nie odpuści, będę musiała się z nim znowu spotkać.

– To, że nie odpuści, wcale nie oznacza, że masz mu ulegać – powiedział Itachi, pochylając się nad stołem i łapiąc ją za dłoń.

Haniko uśmiechnęła się pod nosem, odwzajemniając uścisk.

– Nie zamierzam mu ulegać. Chętnie już bym go nie oglądała na oczy, ale inaczej niż poprzez rozmowę, nie rozwiążemy tej sprawy. Jeśli będę go ignorować, to prędzej czy później przyjdzie tu gotów choćby i cały dzień stać mi pod drzwiami. Ale… – zawahała się, kiedy telefon odezwał się ponownie – muszę się nastawić psychicznie, żeby tym razem nie dać się wciągnąć w żadną jego grę.

Itachi nie dopytywał. Po jej minie wywnioskował, że raczej nie miała ochoty o tym mówić. Ścisnął mocniej jej rękę, a kiedy zamiast wpatrywać się tępo w blat, spojrzała mu w oczy, uśmiechnął się pokrzepiająco.

– Mogę… spróbować jakoś to z nim załatwić.

– Nie. – Haniko pokręciła głową. – Jestem ci bardzo wdzięczna za wsparcie, czuję się dużo lepiej, wiedząc, że jesteś po mojej stronie, ale nie możesz tego zrobić. Nie chcę wchodzić między was, a jeśli tak dalej pójdzie, jeśli wciąż będziesz w to ingerował, to pokłócicie się z mojego powodu. Jesteście braćmi i mimo wszystko powinniście się wspierać.

– Haniko, nasze relacje i tak się nie poprawią, dopóki on nie dojrzeje i nie zrozumie pewnych spraw.

– Jeżeli nie mogą się poprawić, to niech się chociaż nie pogarszają. Obiecasz mi coś?

Itachi skinął głową. To bezgraniczne zaufanie z jego strony bardzo ją podbudowało.

– Ale, nie musisz tego robić w ciemno. – Uśmiechnęła się mimowolnie. – Obiecaj mi, że nie będziesz się wtrącał. Chyba że już naprawdę nie dam sobie rady i cię o to poproszę.

– Dobrze – odpowiedział. – A ty obiecaj, że zrobisz to bez wahania. Czasem ciężko coś z ciebie wyciągnąć.

Haniko przytaknęła i uścisnęli sobie dłonie dla przypieczętowania umowy. Itachi przykrył jej drobną dłoń swoją, a ona drugą ręką zaczęła bawić się jego długimi palcami.

Po kuchni ponownie rozbrzmiał sygnał przychodzącego połączenia.

– Ty wiesz, że gdyby nie te rolety, to mieliby zapewne kolejne ładne zdjęcie?

– Pewnie tak – odburknął. Chciał powiedzieć, że tym razem Keiko nie miałaby prawa się go czepiać, bo sama wyrabiała z jego bratem dużo gorsze rzeczy, ale ze względu na Haniko postanowił to przemilczeć. Wszystko, co dotyczyło Sasuke, stało się mimowolnie tematem tabu, chociaż Haniko twierdziła, że ten temat jej nie rusza. On jednak znał ją na tyle, że potrafił rozpoznać udawaną obojętność.

Spojrzał na zegarek, zastanawiając się, czy matka była jeszcze w domu, czy wyszła już na zakupy. Wczoraj przetrząsając kuchnię przed wyjściem, dostrzegł dosyć długą listę zakupów na dzisiejsze spotkanie. Wyglądało to, jakby matka planowała wystawić huczny bal, a nie kameralne przyjęcie na pięć osób. Spotkanie zapowiadało się więc nienajlepiej. Przynajmniej Itachi nie był optymistycznie do niego nastawiony. Nie to jednak zajmowało teraz jego myśli.

Kiedy wczoraj wieczorem w końcu udało im się znaleźć coś odpowiedniego, było już dosyć późno. Haniko próbowała go spławić, upierając się, że może sama wrócić do domu, ale nie odpuścił tak długo, aż dała za wygraną. Szli więc i gawędzili wesoło na temat nowego wydania „Praw Shinobi”, które zaledwie tydzień wcześniej pojawiło się w księgarniach, kiedy niespodziewanie zadzwonił jego telefon.

– Odbierz – powiedziała dziewczyna, wyjmując mu lżejszą torbę z dłoni, by mógł bez problemu sięgnąć po telefon.

I zrobił to, ale dosyć niechętnie. A kiedy zobaczył jeszcze, kto dzwoni, jego niechęć sięgnęła zenitu.

– Tak, mamo?

– Kiedy będziesz w domu, kochanie? – zaćwierkała Mikoto do telefonu.

Zły znak. Coś zbyt wesoło jej było.

– A… – Itachi zawiesił się, zastanawiając się, jak powinien to rozegrać. – Coś się stało?

– Nie, nic takiego. Po prostu byłam na zakupach, pomyślałam, że zrobię ci niespodziankę i kupiłam parę rzeczy. Nie uważasz, że wypadałoby już częściowo wymienić garderobę? Chociażby bieliznę, dlatego pomyślałam sobie, że się ucieszysz z kilku nowych par majtek. Powiem ci w sekrecie, że kobiety zwracając uwagę na takie rzeczy. – Zachichotała do słuchawki. – Chciałabym, żebyś je przymierzył, kiedy wrócisz.

Itachi miał ochotę zapaść się pod ziemię. Zerknął z ukosa na Haniko i z ulgą przyjął fakt, że najwyraźniej nie mogła tego słyszeć. Przygryzł nerwowo wargę.

– Przykro mi, ale dzisiaj nie wrócę na noc. Muszę… – „Muszę coś załatwić”, serio? Pozostawienie tego do jej interpretacji nie należało raczej do najmądrzejszych posunięć. – Dostałem misję, będę jutro rano. Muszę kończyć.

Rozłączył się, zanim kobieta zdążyła zareagować.

– Mikoto nie daje żyć? – zagaiła Haniko. – Możesz spać u mnie, zapraszam.

– Możesz tu zostać, jeśli chcesz.

Itachi zamrugał, zdając sobie sprawę, że bezmyślnie wgapia się we wskazówki zegara. Haniko przyglądała mu się z zainteresowaniem.

– Nie ma takiej potrzeby, pewnie już wyszła.

– Jak uważasz – odparła, wstając, by zrobić sobie kolejną herbatę. – Ale w razie czego, to nie krępuj się i wpadaj. Łydki mają mi za złe wczorajsze zakupy i dzisiaj się raczej nigdzie nie ruszam.

Skinął głową, zakodowując to w pamięci. Nie zamierzał zostawać modelem bielizny i pokazywać jej się z każdej strony w gaciach, które sama mu sprawiła.

– Gdzie znajdę suszarkę?

– Druga szuflada na lewo od umywalki.

Po dwudziestu minutach mężczyzna był gotowy do wyjścia. I choć nie czuł najmniejszej ochoty, by wracać, miał lekkie wyrzuty sumienia, że nie wybrał się z matką na zakupy. Z tego, co zdołał przyuważyć, na liście miała sporo rzeczy i nawet dla niego to wszystko byłoby dosyć ciężkie. Zawsze był wzorowym synem i we wszystkim jej pomagał, ale ostatnio zupełnie nie czuł się na siłach.

– Wpadnę po ciebie wieczorem – powiedział, zapinając kurtkę i poprawiając szalik, który wpijał mu się w szyję.

– Nie ma takiej potrzeby, dam sobie radę.

– Wpadnę – oznajmił, zanim zamknęły się za nim drzwi.

Usta Haniko drgnęły, wykrzywiając się w delikatnym uśmiechu. Ten szybko jednak zniknął, kiedy usłyszała dźwięk telefonu pozostawionego w kuchni. Wróciła do niej powolnym krokiem, zatrzymując się przy stole i spoglądając na wibrującą komórkę.

Dłuższe nastawienie się psychiczne chyba nie miało sensu.

– Tak? – spytała, sama zdziwiona tym, jak bezbarwny był jej głos.

– Czemu nie odbierałaś? – spytał zaniepokojonym głosem Sasuke.

Haniko dopiero teraz przyszło na myśl, że mógł się o nią zwyczajnie martwić. Była w zaawansowanej ciąży, w każdej chwili mogła urodzić i w dodatku wciąż czasem miewała te swoje ataki. Powinna czuć się winna, że tak go olewała? Może i tak, ale wcale się taka nie czuła.

– A dobijałeś się w jakimś celu?

– Haniko… – Sasuke był opanowany i nie dał się wyprowadzić z równowagi. – Powinniśmy porozmawiać. Zostawiłem ci przecież kartkę.

– W porządku – odparła, chociaż wcale w porządku nie było. – Kiedy?

– Mogę być u ciebie za godzinę.

– Dobrze, ale jeśli tym razem niczego ze sobą nie weźmiesz, to wystawię twoje rzeczy za drzwi.

Sasuke milczał.

– Rozumiemy się? – spytała.

– Tak.

– To do zobaczenia za godzinę.

***

Sasuke zjawił się idealnie godzinę później. Haniko była w stanie się założyć, że co do sekundy, chociaż nie mierzyła czasu. Cholerni Uchiha musieli być zawsze we wszystkim perfekcyjni.

Chciałaby rzec, że przy okazji i przewidywalni, ale Sasuke miał przy sobie bukiet kwiatów, których z całą pewnością się nie spodziewała. Wpuściła go do domu, chociaż na widok czerwonych róż miała ochotę zatrzasnąć mu drzwi przed nosem, głośno westchnąć i zakopać się w pościeli, bo w niej czuła się najbezpieczniej. Tyle że w momencie, kiedy przekroczył próg, na to wszystko było już trochę za późno.

– Proszę.

Haniko nie wyciągnęła ręki, by odebrać od niego bukiet. Nie ruszyła nawet z miejsca.

– Nie, Sasuke, to nie ma sensu. Daj je swojej mamie.

– Są dla ciebie.

– Nie wezmę ich.

Uchiha spochmurniał. Bez słowa ruszył do kuchni i wyjął z jednej z szafek wazon. Uzupełnił go wodą i ustawił kwiaty na środku stołu.

– Do ciebie to nic nie dociera, prawda? – Haniko stanęła w drzwiach do pomieszczenia, krzyżując ręce. – Porozmawiajmy, skoro musimy i idź już.

– Uprzejma jak zawsze – odparł kąśliwie.

– Na uprzejmość trzeba sobie zasłużyć.

– Na przykład kwiatami – powiedział, spoglądając na nią znacząco.

Haniko nie odpowiedziała. Gestem zaprosiła go z powrotem do salonu, a on posłusznie poszedł za nią. Nie spodziewała się jednak, że wazon weźmie za sobą. Najwyraźniej zamierzał ją dręczyć. Do takiego wniosku doszła, kiedy demonstracyjnie ustawił go na środku ławy.

– O czym chcesz rozmawiać?

– O nas.

– Nie ma żadnych nas, chyba już to sobie wyjaśniliśmy.

Sasuke zacisnął usta i policzył w myślach do dziesięciu. Potem do piętnastu. Ale skończył na dwudziestu. Odrobinę pomogło, chociaż prawdziwy spokój przyniosłoby mu prawdopodobnie liczenie do jakichś dwóch tysięcy.

– Mam do ciebie pytanie. Chciałbym, żebyś odpowiedziała szczerze.

– Znowu to samo? – jęknęła. – Już to przerabialiśmy.

– Tak, to samo, skoro tylko w ten sposób możemy sobie pomóc.

Haniko parsknęła śmiechem i pokręciła głową. Mina Uchihy stężała, ale nie zwróciła na to uwagi.

– To w niczym nie pomaga, a tylko komplikuje. Zadasz mi serię pytań o coś, co było i już nie wróci. Co da ci świadomość, że przez jakiś czas nawet było mi z tobą dobrze? W żaden sposób ani tobie, ani mnie, niczego to nie ułatwi.

– Ale dzięki temu wiem, że nie zawsze było źle. – Zamilkł, zastanawiając się, czy może sobie pozwolić na więcej. Wpatrywał się w nią uważnie, dopóki nie uciekła wzrokiem. Postanowił zaryzykować. – Coś musiałem zrobić dobrze, skoro chciałaś nawet zostać moją żoną.

Shimanouchi spiorunowała go wzrokiem.

– Och, wierz mi, to nie jedyna chwila naszego wspólnego życia, której żałuję – odparła z przekąsem.

– Nie krępuj się i wymieniaj dalej – powiedział beznamiętnie, chociaż już czuł, że gotuje się wewnątrz. Zanim tu przyszedł, wypił dwie melisy na uspokojenie i chociaż bardzo się starał mieć nerwy na wodzy, to powoli zaczynały mu się wymykać spod kontroli.

A Haniko była po prostu niemożliwa. Mała i pyskata, kiedy tylko miała okazję, mieszała go z błotem, a on musiał ze spokojem to znosić. Jedyne co w tej chwili mógł, to odpowiadać sobie w myślach na jej złośliwości. Najbardziej na usta cisnęło mu się, że kobieta, która jęczy w nocy, nie warczy w dzień, ale nie pisnął ani sylaby, nie śmiałby. Po czymś takim byłby definitywnie spalony.

– Nie przyszedłeś tu chyba po to, żeby posłuchać o swoich wadach. To mogłoby trochę potrwać.

– Śmiało, porównuj mnie do ojca, bo wiem, że do tego dążysz.

Haniko zerknęła na niego kątem oka, wiedząc, że ojciec, to dla niego drażliwy temat. Zagryzła wargę, ale w końcu powiedziała:

– Przepraszam, przesadziłam.

Sasuke jednak wcale nie poczuł się lepiej. W jej głosie było tyle skruchy, co w przeciętnych parówkach mięsa. A dla niego to słowo znaczyło naprawdę sporo. Inaczej korzystałby z niego zdecydowanie częściej.

– Mamy jeszcze jakieś wspólne sprawy do omówienia? – spytała, korzystając z tego, że milczał.

– Nazwisko.

– Nie.

– Dlaczego?

– Szczerze? – spytała, a Sasuke przytaknął. – Nie oszukujmy się, nie będziesz brał aktywnego udziału w wychowaniu naszego dziecka. Co więcej, podejrzewam, że po tygodniu znikniesz z naszego życia i przestaniesz się nim w ogóle interesować. Nie dam dziecku nazwiska po ojcu, z którym nigdy nie porozmawia i na którego nie będzie mogło liczyć.

– A skąd ty to możesz wiedzieć?! – Sasuke podniósł głos, ale szybko się opamiętał. – Chcę być częścią życia naszej córki, chcę być blisko niej i…

– Zmieniać pampersy – dokończyła za niego.

Uchiha wyglądał, jakby z trudem powstrzymywał się przed tym, by nie rozwalić dzielącego ich stołu. Głową, rękoma, kolanami, a nawet tyłkiem, nieważne. Tak bardzo się starał, był szczery i mówił nawet o swoich planach, a ona zwyczajnie z niego szydziła.

– Możesz przestać?! Tak wielką krzywdę ci wyrządziłem, zostawiając cię na parę miesięcy samą? Moje pytanie szczerość-za-szczerość było inne, ale powiedz, gdybyś dowiedziała się o ciąży w innych okolicznościach, gdybyś miała okazję w spokoju to wszystko przemyśleć, już by cię tu nie było, prawda? Wróciłabyś do tej swojej piaskownicy, do swojego rudego kochasia i nie powiedziałabyś mi o tym, że spodziewasz się dziecka, mam rację?!

Haniko zacisnęła mocno oczy i potaknęła. Myślała o tym nie raz. Zastanawiała się, jakby postąpiła, gdyby miała wyjście i była niemal pewna, że zostawiłaby Sasuke, o niczym go nie informując. Od samego początku nie nadawał się na ojca. Nakarmił ją nadzieją, że coś między nimi zakiełkowało i jeszcze może skończyć się dobrze. Była głupia, że dała się tak omamić.

– I teraz jeszcze będziesz płakać?

Nie. Tym razem łzy nie cisnęły jej się jak głupie do oczu. Otworzyła je powoli, spoglądając na jego twarz, na której malowała się obecnie tylko złość. I tak długo wytrzymał te wszystkie docinki.

– Jaki jest sens roztrząsać, co by było, gdyby, skoro tak się nie stało i już nigdy nie stanie?

– Nie ma sensu – potwierdził, nieco spokojniej. – Ale nie masz prawa mnie oceniać i zarzucać mi, że postąpiłem niewłaściwie, skoro sama byłabyś nie lepsza, gdyby tylko los dał ci szansę.

Haniko zmarszczyła czoło.

– Słyszysz ty siebie? Porównujesz sytuację czysto hipotetyczną z czymś, co miało miejsce i śmiesz twierdzić, że nie ma różnicy? Gdybym postąpiła jak kobiety w moim klanie, gdybym uciekła, urodziła to dziecko i zataiła to przed tobą, wtedy mógłbyś mieć do mnie pretensje. Miałbyś prawo być zły i mieć do mnie żal. Ale teraz takiego prawa nie masz.

– Nie bądź taka sprytna i przestań tworzyć z własnych błędów linię obrony!

– Błędów… – wycedziła. – Masz rację. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo teraz żałuję, że uważniej nie śledziłam swojego cyklu! Właśnie sprawiłeś, że ten błąd urósł do rangi niewybaczalnych.

Sasuke wstał, nie mogąc dłużej usiedzieć w miejscu. Czarę przeważyło jej pogardliwe spojrzenie, kiedy niemal zatrząsł się z nerwów.

– Oczywiście! A największym błędem było pewnie przespanie się ze mną, nie? Tyle że kiedy jęczałaś pode mną, to jakoś ci to nie przeszkadzało!

– A żebyś wiedział! Żałuję i zupełnie nie rozumiem, dlaczego zdecydowałam się przeżyć swój pierwszy raz akurat z tobą!

Sasuke zamilkł, a jego oblicze złagodniało. Dostrzegając jego minę, Haniko uświadomiła sobie, co powiedziała i zaklęła w myślach.

– Byłaś dziewicą? – spytał cicho, z nutą… nieśmiałości? – A co z tym no… Satoru?

– Nie spałam z nim, ale czy ma to teraz jakieś znaczenie? Dziewica w łóżku jest więcej warta niż kobieta z doświadczeniem? Może zdobyłeś dzięki temu jakieś dodatkowe punkty, hm?

– Uspokój się – warknął Sasuke, obchodząc stół i podchodząc do kanapy. Po chwili namysłu usiadł na rogu, jakiś metr od niej. Jego bliskość sprawiła, że Haniko zawahała się i odwróciła wzrok. – Ma znaczenie – kontynuował. – Gdybym wiedział, byłbym… delikatniejszy.

Parsknęła, wciąż na niego nie patrząc. Sasuke nie zareagował, nie dał się sprowokować. Przyglądał jej się nieco zamyślonym wzrokiem.

– Czy ja ci kiedykolwiek sprawiłem ból?

Zamiast coś odpowiedzieć, Haniko próbowała wyrzucić z głowy obrazy, które wbrew woli pojawiały się przed jej oczami. Sasuke był bardzo podniecony, nieco chaotyczny i niedokładny, ale ze wszystkich sił starał się ignorować swoje potrzeby, ofiarowując jej tyle, ile był w stanie. Nie zlekceważył gry wstępnej, poświęcając uwagę każdemu skrawkowi jej ciała. Błądził najpierw rękoma, a potem językiem po jej rozpalonej skórze, nie pomijając niczego. Rozum odebrało mu, dopiero kiedy zdarł z niej majtki i na próbę wsunął w nią palec. W jego oczach zapłonęła żądza. W pospiechu zakładał prezerwatywę, a potem wbił się w nią i od razu zaczął szybko poruszać. I może faktycznie zrobił to nieco za wcześnie i był trochę za ostry, ale Haniko nie nazwałaby towarzyszącego jej uczucia bólem. Lekki dyskomfort szybko zmienił się w przyjemność, a westchnienia zastąpiły jęki.

Zakręciło jej się w głowie, a na całym ciele czuła gorąco. Ostatnią rzeczą, o której miała ochotę myśleć, były pełne pożądania oczy i silne ramiona mężczyzny, który siedział po jej lewej stronie i teraz wpatrywał się w nią wyczekująco.

– Daj spokój.

– To dla mnie ważne – powiedział, przysuwając się jeszcze bliżej.

Haniko spanikowała. Poderwała się do góry, ale już w następnej chwili złapała za brzuch i wciągnęła gwałtownie powietrze.

– Co się stało?! – Sasuke wyglądał na wystraszonego. Sam wstał z miejsca i najwyraźniej zamierzał ją objąć, ale odtrąciła jego rękę.

– To nic. Sumire kopnęła.

W następnej chwili Sasuke padł przed nią na kolana i z wahaniem przyłożył ręce do jej brzucha. Przejechał po nim delikatnie, a kiedy wyczuł ruch, odetchnął głęboko. Patrzył na swoje dłonie jak zahipnotyzowany, nie mogąc powstrzymać cisnącego się na usta uśmiechu. Podniósł wzrok, spoglądając na Haniko, a potem nieśmiało złapał ją za dłoń.

– Jak możesz tak mówić? – Jego głos był cichy i łagodny. – Jak możesz mówić, że żałujesz naszego dziecka, naszej córki?

Haniko nie śmiała się odezwać. Patrzyła na niego, zastanawiając się, czy tak właśnie prezentowało się oblicze szczęśliwego tatusia. Zacisnęła wargi, czując gulę, która rosła jej w gardle.

Sasuke ścisnął jej dłoń, zmuszając do tego, by usiadła. Drugą podniósł do jej twarzy i nieśmiało przejechał po gładkim policzku, napawając się miękkością skóry. Kiedy dłoń sięgnęła ust, podniósł się niespodziewanie i zanim zdążył pomyśleć, jego własne zainicjowały pocałunek.

Czując jego szorstkie wargi na swoich i gorący język, próbujący dostać się do wnętrza jej ust, Haniko złapała go za kark i przyciągnęła bliżej siebie. Całowali się bardzo zachłannie, Sasuke już niemal na niej leżąc, uważając tylko na brzuch.

Minęło trochę czasu, zanim Haniko się opamiętała. Zanim chwyciła go za ramiona i odepchnęła od siebie lekko, by uwolnić usta.

– Sasuke…

– Nie odsuwaj się – szepnął, obdarowując drobnymi pocałunkami szyję i linię szczęki. – Pragniesz mnie równie mocno, co ja ciebie.

– Idź już – powiedziała, ponownie go od siebie odpychając. – Idź.

Dał w końcu za wygraną i odsunął się na bezpieczną odległość, spoglądając w jej lekko zamglone oczy.

– To nieporozumienie – oznajmiła, nawet na niego nie patrząc.

Nie śmiał zaprzeczyć. Kiwnął głową na znak, że rozumie i powoli wstał z kanapy. A kiedy odwrócił się tyłem do niej, jego usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu.

Nie przeszkadzało mu nawet to, że był zupełnie obładowany kartonami, z których niemal wylewały się jego rzeczy. Wychodząc, ledwo powstrzymał chęć, by się odwrócić i spojrzeć na nią po raz ostatni. Nie chciał zdradzać satysfakcji z tego, że w końcu udało mu się wygrać pierwszą bitwę.

Pierwszą, a zarazem najważniejszą, która niechybnie zbliżyła go do zwycięstwa.

***

Sasuke siedział przy otwartym oknie na blacie w kuchni i dopalał papierosa. Spojrzał na zegarek i pokręcił zrezygnowany głową.

– Keiko, musimy już wychodzić!

Zamiast odpowiedzi usłyszał tylko tupot bosych stóp, a potem głuchy odgłos; ktoś przebiegł piętro wyżej i prawdopodobnie przy okazji zrzucił coś na podłogę. A tym kimś była oczywiście Higashiyama, która pomimo jego częstych próśb, by zaczęła się już szykować, zrobiła to w absolutnie ostatniej chwili i już prawie byli spóźnieni.

– Keiko! – wrzasnął Uchiha, gasząc papierosa o parapet i zamykając okno. Prawdę mówiąc, nie powinien palić tuż przed wyjściem, bo ten paskudny zapach nie znikał sam z siebie i matka mogła coś od niego wyczuć, ale obecna współlokatorka doprowadzała go czasem do szału. Chociażby teraz. Nienawidził być spóźniony.

– Jeszcze moment!

Dziewczyna ponownie przebiegła boso po piętrze, tym razem trzaskając drzwiami od szafy.

Sasuke uznał, że zaraz nie wytrzyma. Ruszył w stronę schodów, ale zanim na nie wszedł, Keiko pojawiła się na szczycie, wykręcając ciało w każdą możliwą stronę.

– Tadam! – krzyknęła, okręcając się, by mężczyzna mógł dobrze jej się przyjrzeć.

Uchiha zaś skrzywił się i przystawił dłoń do czoła.

– Ja pierdolę.

– Co?

– Nico. Jaja sobie ze mnie robisz? Chyba nie zamierzasz w tym wyjść?

Dziewczyna zmarszczyła czoło, spoglądając z góry na swój strój. Włożyła śliwkowe rajstopy do jaskrawoczerwonej mini spódniczki, a do tego czarny luźniejszy topik, żeby całość nie była zbyt kolorowa. Nawet paznokcie maznęła na fioletowo, żeby pasowały do koncepcji.

– Oj nie marudź. Ty się nie znasz przecież na modzie, chodźmy!

Nie zdołała jednak wyminąć Uchihy, ponieważ ten złapał ją za łokieć i pociągnął z powrotem na górę.

– Puszczaj!

– Mowy nie ma. Tak nie wyjdziesz.

Keiko wystawiła mu język i dała się poprowadzić z powrotem do pokoju. Założyła ręce na klatce piersiowej, wydęła policzki i obrażona usiadła na swoim łóżku, podczas gdy Sasuke grzebał jej w szafie. Dobrze, że niedawno zrobiła w niej porządek, przy okazji szukania włochatego miodowego sweterka, który dostała w zeszłe święta od Fumiko.

– Nie masz normalnych ubrań? – Sasuke drgnął, spoglądając na kolejny t-shirt ze zdjęciem zająca albo jakiegoś zespołu. Banda przebierańców, wyglądająca, jakby występowali w cyrku, a nie na poważnym koncercie. Rynek muzyczny z roku na rok schodził coraz bardziej na psy. – Zamiast się tak bezmyślnie gapić, rozpuść włosy i zrób sobie jakąś normalną fryzurę.

– Co jest nienormalnego w tej? – spytała, dotykając dwóch kucyków, w które się uczesała. – Uważam, że wyglądam uroczo.

– Tak, uroczo – sarknął Uchiha, odwracając się do niej przodem. – Jak idiotka z jakiegoś anime. Nie pójdziesz tak na urodziny mojej matki.

– No ale o co ci chodzi?!

Keiko nachmurzyła się jeszcze bardziej, patrząc, jak przegląda zawartość jej szafy i z niesmakiem przerzuca kolejne wieszaki.

– Idziesz ze mną, więc masz wyglądać.

– Mam dużo ładnych rzeczy!

– Zgadzam się, do cyrku.

Keiko spojrzała na jego plecy z mordem w oczach, ale posłusznie rozpuściła włosy. Mogliby się tak kłócić jeszcze przez godzinę, a i tak w tej sprawie wyszłoby pewnie na jego, więc postanowiła odpuścić. Zemści się następnym razem.

– Jak mam się uczesać?

Sasuke łypnął na nią jednym okiem i wykonał nieokreślony ruch ręką na czubku głowy.

– Pokazujesz mi koka, czy co to ma być?

– Widzisz? Czasem zdarza ci się pomyśleć.

– A! – Keiko wyszczerzyła się do niego, szczęśliwa, że wymyśliła idealną ripostę. – Trzeba było powiedzieć, że pan się bawi ze mną w kalambury, panie Uchiha. W to akurat jestem dobra.

Sasuke spojrzał na nią zimno i odwrócił się z powrotem w kierunku wieszaków.

Podczas gdy on wybierał odpowiednią kreację z niewielkiej ilości w miarę przyzwoitych sukienek, które Higashiyama miała w szafie, ona stała przed lustrem w łazience i przy pomocy gumki i paru wsuwek, stworzyła na głowie coś, co faktycznie zaczynało przypominać koka. Takiego fikuśnego i trochę roztrzepanego, bo uznała, że typowy nie będzie jej pasował.

Kiedy pojawiła się ponownie w sypialni, Uchiha wcisnął jej w ręce czerwoną zwiewną sukienkę i czarne kryjące rajstopy.

– Od biedy ujdzie – skomentował jej fryzurę.

Po pięciu minutach była gotowa do wyjścia, ale Sasuke zatrzymał ją jeszcze w drzwiach.

– Usta.

– Ubrudziłam się pastą? – spytała, przecierając je wierzchem dłoni.

Sasuke przewrócił oczami.

– Nie, głuptasie. Pomaluj je czymś, na czerwono.

– Po co, skoro zaraz zjem całą szminkę?

Uchiha zdawał się jej nie rozumieć, ale machnęła ręką na tłumaczenie. Bez sensu, mężczyźni i tak nie byliby w stanie tego pojąć.

Kiedy po kolejnej, dłuższej chwili zeszła na dół z pomadką w ręku, spojrzała na zegarek, uświadamiając sobie, że są już dziesięć minut spóźnieni. Sasuke musiało to sporo kosztować, ponieważ chodził podenerwowany po przedpokoju i co rusz zerkał na wskazówki, jakby licząc na to, że pod wpływem jego spojrzenia czas się cofnie. No na próżno, panie Uchiha. Aż takiej mocy, to pan nie posiada.

– Może być. – Ocenił, kiedy pojawiła się w zasięgu wzroku.

Keiko wrzuciła szminkę do czarnej, lakierowanej kopertówki, o której istnieniu nie miała pojęcia, a którą również dla niej wybrał i czym prędzej włożyła kozaczki, które lśniły bardziej niż zapamiętała.

– Umyłeś je?!

– Czyżbyśmy mieli za dużo czasu, skoro starcza ci go na głupie pytania?

Czyli umył. I chyba wypastował.

Higashiyama była jednak zbyt rozbawiona, by przejąć się jego słowami. Wychodząc z domu, uwiesiła mu się na ramieniu.

– Wystroiłeś mnie, jakbyśmy szli na bal! Już nie mogę się doczekać!

Sasuke westchnął, odsuwając od siebie dziewczynę. Zapowiadała się długa noc.

***

– Jak miło was widzieć – powiedziała Mikoto, zaraz po tym, jak otworzyła drzwi. – Keiko, synku.

– Dzień dobry, znaczy się… dobry wieczór! – Higashiyama weszła dziarskim krokiem do rezydencji Uchiha, pospiesznie rozpinając płaszczyk.

Sasuke wszedł tuż za nią, uprzednio składając na policzku Mikoto delikatny pocałunek i wręczając jej bukiet czerwonych róż. Taki sam, jak ten, którym obdarował już dziś Haniko. Kobieta zarumieniła się lekko i spojrzała na syna z uwielbieniem.

– Przepraszamy za spóźnienie – powiedział, kiedy Mikoto wzięła płaszczyk od szalejącej już Keiko, która najwyraźniej nie potrafiła ustać chwili w jednym miejscu. – Wypadło nam… coś nieoczekiwanego.

– Ależ nic nie szkodzi, wejdźcie do salonu, ja zaraz dołączę.

Keiko pognała przodem, nie mogąc się doczekać, kiedy zobaczy Itachiego, a Sasuke niechętnie poszedł jej śladem, przy okazji zerkając na zegarek.

– Dwadzieścia pięć minut – warknął, kiedy już znaleźli się w pomieszczeniu. – Musiałaś jeszcze po drodze łapać jakiegoś kota?

– Nie „jakiegoś”, to był słodki kiciuś. Poza tym pięć minut w tę czy we w tę, to przecież bez różnicy. O, Itaś, hej!

Ignorując już marudzącego coś za jej plecami Sasuke, Keiko podbiegła do swojego chłopaka, który siedział w towarzystwie Haniko na jednym z dwóch foteli po tej stronie ławy. Higashiyama niemal władowała mu się na kolana, żeby dać buzi na przywitanie.

– Bardzo ładnie wyglądasz – zagadała Haniko, kiedy dziewczyna przywitała się już z Itachim i na nią zwróciła uwagę.

– Ty również – powiedział Sasuke, który podszedł do kanapy i siadł naprzeciwko.

Haniko miała na sobie tę pudroworóżową sukienkę, którą widział ostatnio i prezentowała się w niej obłędnie. Zgrabnie, kobieco i elegancko. Sasuke nie potrafił oczu od niej oderwać, co nie umknęło zresztą jej uwadze.

Keiko również skomplementowała wygląd koleżanki, zamieniła jeszcze parę słów z Itachim, który przyglądał jej się jakoś dziwnie i usiadła obok Sasuke, czego ten wcale nie przyjął z zadowoleniem.

Po chwili do salonu wróciła Mikoto, niosąc tacę z ciastem i innymi przekąskami. Sasuke jęknął w myślach, kiedy zarejestrował, że wszystko było słodkie. Kobieta usiadła na honorowym miejscu, obok ustawiając fotelik, w którym posadziła Kinari. Mała dostała kaszkę, ale nie była nią specjalnie zainteresowana, przyglądając się z zaciekawieniem temu, co robiła matka.

– To co, śpiewamy sto lat? – zaproponowała Keiko, klaszcząc w dłonie.

– Nie, nie, naprawdę nie trzeba.

Na nic się jednak nie zdał sprzeciw Mikoto, ponieważ dziewczyna już zaczęła śpiewać, a w jej ślad szybko poszła reszta. Oczywiście w pomieszczeniu najlepiej było słychać Keiko, która notorycznie wyprzedzała pozostałych, nawet specjalnie nie starając się dopasować tempem. Haniko śpiewała raczej nieśmiało, Sasuke bardzo niepewnie, a Itachi niemal szeptem. Keiko klaskała dłońmi do taktu, co szybko podłapała Kinari i radośnie się śmiejąc, machała rączkami w swoim foteliku.

– Dziękuję – powiedziała Mikoto, przecierając załzawione oczy, kiedy już skończyli. – To było bardzo piękne. Częstujcie się ciastem.

– A gdzie tort? – spytała Keiko, rozglądając się po ławie. – Powinna pani świeczki zdmuchnąć. I życzenie pomyśleć.

– Nie upiekłam. W moim wieku już nikt się nie afiszuje z tym, ile lat skończył. Częstujcie się.

Keiko nie było trzeba tego trzeci raz powtarzać. Wyskoczyła z widelczykiem do przodu i zanim ktokolwiek zdążył zareagować, wpakowała sobie od razu trzy kawałki na talerzyk. Kiedy próbowała nałożyć czwarty, Sasuke złapał ją za łokieć i ostudził jej zapał jednym spojrzeniem.

Zachichotała nieco zawstydzona swoim zachowaniem. Wycofała się i wpakowała sobie spory kawał biszkopta z bitą śmietaną do ust.

Sasuke starając się nie krzywić, włożył na swój talerzyk coś, co od biedy nie wyglądało na aż tak niedobre. Włożył kęs do ust, ale ku jego rozpaczy, ciasto okazało się pieruńsko słodkie.

– Nie smakuje ci, kochanie?

Uchiha przeniósł wzrok ze swojego talerzyka na Mikoto która spoglądała na niego z zatroskaniem. Czyżby naprawdę miał aż tak nietęgą minę?

– Smakuje. Jadłem po prostu duży obiad.

Keiko zastygła z widelcem w połowie ust i spojrzała na niego z politowaniem. No akurat dzisiaj, to z obiadem było u nich krucho, bo ani jej, ani tym bardziej jemu, specjalnie gotować się nie chciało. Wyjątkowo nawet nie marudził, kiedy postawiła przed nim talerz z kanapkami z tym, co udało jej się znaleźć w lodówce.

Ale łżesz, mówiły jej oczy.

– Cieszę się – odparła pani Uchiha. – Nie chciałabym, żebyś jeszcze zmizerniał. Wystarczająco chudziutki wróciłeś z tej misji. Może trzeba ci czegoś? Gdzie się właściwie zatrzymałeś?

– U mnie pomieszkuje – powiedziała Keiko, zauważając, że Sasuke nie był raczej skory do odpowiedzi. – Pani to się pewnie cieszy, że się go pozbyła. Co on za cyrki odstawia! Na przykład ostatnio, udając, że sprząta, wszystko mi poprzestawiał w kuchni. Teraz niczego znaleźć nie mogę.

Mikoto zaczerwieniła się lekko, przenosząc spojrzenie z jednego syna, na drugiego.

– Coś się stało? – dopytywała Keiko, dostrzegając zakłopotanie pani domu.

– Nie, to nic. Po prostu myślałam, że spał u ciebie Itachi, ale…

– Co?

– Itachi nie wrócił na noc, myślałam, że był u ciebie – wyjaśniła kobieta.

Keiko zastygła z widelczykiem w połowie drogi do ust.

– U mnie był – wtrąciła pospiesznie Haniko, wyrywając Higashiyamę z rozmyślań. – Źle się poczułam i poprosiłam, żeby został.

– Wszystko w porządku, moja droga? Byłaś u lekarza? – spytała zaniepokojona Mikoto, chwytając ją za dłoń.

Haniko potaknęła. Była przygotowana na grad pytań.

– Wszystko dobrze. Lekarz przeprowadził gruntowne badania i to na szczęście nic poważnego. – Darowała sobie tłumaczenie, jakie badania, bo przecież na żadnych nie była. Miała jednak świadomość, że Mikoto nie poruszyłaby tego tematu w towarzystwie.

– Jesteś pewna? Może dam ci namiary na mojego, żebyś mogła potwierdzić diagnozę? Rodziłam z nim Itachiego, Sasuke, a teraz Kinari. Zna się na rzeczy, to specjalista.

– Nie trzeba, naprawdę, to była tylko chwilowa niedyspozycja. Proszę pamiętać, że czuwa nade mną również pani Tsunade. – Która nie mieszała się w sprawę jej ciąży, ale o tym kobieta wiedzieć przecież nie musiała.

– Rozumiem.

Wątek ponownie się urwał. Teraz już nie tylko Sasuke dłubał z niechęcią w swoim kawałku. Dołączyła go niego Haniko, którą mdliło na widok tylu słodkości, co było miłą – lub nie – odmianą, bo zaledwie parę dni wcześniej potrafiła jeść tylko ciasto, i Itachi, który zupełnie nie był w nastroju.

Jedynym pozytywnym aspektem tej nagłej zmiany tematu było to, że kobieta nie kontynuowała wątku pomieszkiwania młodszego syna u Keiko, który chyba nikomu z obecnych nie był na rękę.

Tylko sama Keiko zdawała się nie wyczuwać gęstej atmosfery i bez skrępowania opychała się słodkościami.

– Przepraszam na chwilkę – oznajmiła Mikoto, dostrzegając, że Kinari rozlała trochę kaszki na stoliczek.

Kiedy wyszła, Sasuke przerzucił swój niemal nietknięty kawałek na talerz siedzącej obok dziewczyny, która spojrzała na niego z niezrozumieniem.

– Jedz i nie marudź.

Keiko wzruszyła ramionami i z uśmiechem na ustach wciągnęła bonusowy smakołyk.

– Pyszne, prawda? – spytała, przyglądając się zebranym, którzy z brakiem entuzjazmu jedli swoje.

Uśmiechnęła się pokrzepiająco do markotnego Itachiego i przeniosła wzrok na Haniko, która odstawiła talerzyk i z czułością przejechała ręką po brzuchu. Higashiyama przyglądała się temu z fascynacją.

– Słyszałam kiedyś o takim przesądzie, że jeżeli kobieta będąc w ciąży pięknieje, to znaczy, że będzie miała syna, a jeśli brzydnieje, to córkę, bo kradnie ona urodę matce.

– Bzdury. I nie ma takiego słowa jak „brzydnieje” – prychnął Sasuke, po czym spojrzał Shimanouchi prosto w oczy. – To dziewczynka, a Haniko jest…

Itachi odchrząknął, przerywając intymną atmosferę. Sasuke spiorunował go wzrokiem, po czym przeniósł go na Haniko, która patrzyła wszędzie, tylko nie na niego.

Po chwili do salonu wkroczyła Mikoto ze ściereczką w ręku. Wytarła rączki i buzię dziewczynce, upuszczając przez przypadek szmatkę. Sasuke schylił się po nią i oddał matce. Kiedy jednak chciał wrócić na miejsce, Kinari zaczęła gaworzyć zawzięcie, wyciągając do niego rączki.

– Chyba chce, żebyś ją potrzymał. – Kobieta wyjęła małą i wyciągnęła w kierunku syna.

Sasuke, gdyby tylko mógł, zapadłby się w obicie kanapy. Chciał odmówić i uciec, bardzo chciał. Ale jeszcze bardziej pragnął, by Haniko zobaczyła go z dzieckiem, dlatego z wahaniem, ale przyjął Kinari z rąk matki. Trzymał dziewczynkę na wyciągniętych przed sobą rękach, nie wiedząc, co powinien dalej robić, ale na szczęście z pomocą pospieszyła mu Keiko, pomagając jakoś ułożyć małą w ramionach.

Sasuke czuł się dziwnie. Kinari gaworzyła coś do niego, z zafascynowaniem patrząc mu w oczy, a on nie wiedział, jak powinien w takiej sytuacji postąpić. Jak się obsługiwało takie maluchy? Powinien ją pogłaskać, odpowiedzieć coś, czy… co? A może nic?

Cały zesztywniał, kiedy mała zaczęła dotykać jego twarzy i włosów.

– Idealny tatuś, jak się patrzy – skomentowała zadowolona z siebie Keiko, powodując, że Itachi się zakrztusił.

– Prawda, wyglądają przeuroczo – zachwyciła się Mikoto.

Haniko przypatrywała się nieśmiało Sasuke, który powoli oswajał się z sytuacją. Kiedy poczuł się odrobinę pewniej, spojrzał prosto na nią i nawet nie udawał, że jest inaczej. Czule obejmował siostrę, a w pewnym momencie nawet pogłaskał ją po głowie. Lada moment mógłby się nawet zdobyć na to, żeby ją pocałować, a Haniko wiedziała, że tego by raczej nie zniosła.

– Przepraszam na chwilę.

Kiedy jej sylwetka zniknęła za rogiem, Itachi spojrzał z wyrzutem na matkę, która niczego nieświadoma z uwielbieniem spoglądała na młodszego syna. Sasuke wpatrywał się w drzwi, za którymi zniknęła Haniko, nagle tracąc zainteresowanie siostrą.

– Mamo, czy mogłabyś zabrać Kinari?

Mikoto drgnęła, spoglądając na Itachiego.

– Dlaczego, kochanie? Nie chcę jej zostawiać samej, a jeszcze nie jest pora na sen. Nie bądź samolubny.

– To wy nie bądźcie samolubni – warknął, wstając od stołu i znikając w korytarzu.

Nie chcąc stać pod drzwiami łazienki, poszedł do kuchni i oparł się plecami o stół. Kiedy Haniko wyszła, zawołał ją cicho. Weszła do kuchni, uśmiechając się do niego niemrawo. Pomimo starannego makijażu i idealnej fryzury, wyglądała na zmęczoną.

– W porządku? – spytał.

– Tak, nic mi nie jest.

Przeszła przez pomieszczenie i podeszła do okna. Zacisnęła usta, bębniąc palcami o parapet, niepewnie wystukując jakiś rytm. Itachi miał wrażenie, że gdzieś go już wcześniej słyszał, ale nie potrafił sobie przypomnieć, gdzie.

– Co to?

– Kołysanka. Pamiętam, że mama mi ją nuciła.

– Myślałem, że jej nie pamiętasz.

– Bo nie pamiętam – przytaknęła, wpatrując się w swoje palce, wciąż uderzające o parapet. – Ale tę melodię tak. Dźwięki pozostają w pamięci na dłużej niż twarze.

Mężczyzna przytaknął, wsłuchując się w stukanie. Faktycznie, kiedy bardziej się skupił, zaczęło mu to przypominać jakąś znaną melodię, nie miał co do tego wątpliwości. Nie przypominał sobie jednak, by jemu lub Sasuke, Mikoto nuciła do snu. Fugaku tym bardziej.

– Chyba powinniśmy już wrócić – powiedział po krótkiej chwili. – Jeżeli będziesz miała ochotę iść, to nie przejmuj się moją matką i daj mi znać, odprowadzę cię.

– Jednak trzyma jego stronę – szepnęła.

– Co? A, tak – odparł niechętnie. – Sasuke potrafi ją sobie owinąć wokół palca. Keiko najwyraźniej też.

– A więc mamy dwa do trzech – stwierdziła, odwracając się tyłem do okna. – Masz rację, wracajmy.

Kiedy pojawili się w drzwiach do salonu, ich oczom ukazał się idealnie wyreżyserowany obrazek. Dla odmiany Keiko trzymała małą, a Sasuke karmił ją kaszką, co jakiś czas przecierając jej brodę ręczniczkiem. I może mogłoby to wyglądać słodko i uroczo, gdyby nie prezentowało się sztucznie. Uchiha próbował grać wyluzowanego, ale niespecjalnie mu to wychodziło. Buzię Kinari też przecierał niezbyt delikatnie, więc w pewnym momencie dziewczynce zebrało się na płacz. Sasuke wytrzeszczył oczy, czując, że jest kompletnie bezradny, ale na szczęście Keiko udało się uratować sytuację.

Haniko nachmurzyła się i zajęła swoje poprzednie miejsce. Itachi poszedł jej śladem.

– Już się najadłaś? – spytała Keiko, cmokając dziewczynkę w nosek. – To może teraz sobie odpoczniesz w ramionach ojc… brata. Czy ktoś zna bezpieczniejsze miejsce?

Mikoto zachichotała. Nikt więcej się nie odezwał. Sasuke po raz kolejny niezgrabnie manewrował dzieckiem, ale w końcu udało mu się jakoś ułożyć je w ramionach.

– Ojej, Haniko, a może masz przy sobie jakieś zdjęcie USG? – podekscytowała się Keiko.

– Nie mam, nie noszę go przecież w portfelu.

– Czemu nie? – zdziwiła się. – Ja bym nosiła. To musi być wzruszające, móc w każdej chwili je wyjąć i spojrzeć na własne dziecko, chociaż się jeszcze nie urodziło.

Nie było. Haniko nie podzielała jej zdania i nigdy nie potrafiła zrozumieć, czym tak zachwycały się przyszły matki. Kiedy po raz pierwszy poszła na USG, czuła lekkie podekscytowanie na myśl, że ujrzy własne dziecko, ale trzymając już w dłoni obraz z ultrasonografu, nie poczuła się specjalnie wzruszona. Była chyba jedną kobietą, która w gabinecie lekarskim nie skorzystała z chusteczek i nie wyszła z niego autentycznie przejęta.

– Poczekajcie, pokażę wam coś. – Mikoto podeszła do szafki stojącej w rogu i pogrzebała w szufladzie, by po chwili przynieść do stołu dwie białe koperty, które wręczyła Keiko.

Higashiyama z zaciekawieniem zajrzała do środka.

– Kiedy byłam w ciąży z Itachim, nie dawali jeszcze wydruków USG, ale zachowałam na pamiątkę Sasuke i Kinari.

Keiko pisnęła, wydobywając z pierwszej koperty czarno-białe zdjęcie. Obróciła je w palcach, ponieważ nie była pewna, z której strony patrzeć, ale nie umniejszało to jej zachwytu. Sasuke parsknął, obserwując jej poczynania.

– Ty się nie śmiej – powiedziała, podstawiając mu zdjęcie pod sam nos. – To ty!

Uchiha przyjrzał się fotografii, ale niczego na niej nie zobaczył. Ot, jakieś plamy i niewyraźne kontury czegoś, co w przyszłości miało być dzieckiem.

– Tak, piękne, ale zabierz mi to sprzed twarzy.

Keiko odskoczyła od niego i obiegła stół, wciskając zdjęcie zaskoczonej Haniko.

– Zobacz! Podobne do waszego?

Shimanouchi niechętnie przyjrzała się wydrukowi.

– W czternastym tygodniu wszystkie dzieci wyglądają podobnie.

– A kiedy można poznać, czy to chłopiec, czy dziewczyna?

– Próbować można już w trzynastym, czternastym tygodniu, ale najlepiej poczekać do szesnastego.

Keiko wyrwała jej zdjęcie z ręki i przystawiła do oczu, marszcząc czoło.

– Czyli Sasuke już tu gdzieś powinien mieć…

– Keiko – westchnął Itachi, mając serdecznie dość tej rozmowy.

– Oj, daj spokój. Przecież to nie tak, jakbym widziała go nago.

Itachi zacisnął szczękę i nic nie odpowiedział. Sasuke prychnął, również powstrzymując się od komentarza. Parę interesujących ripost cisnęło mu się na usta, ale wszyscy z wyjątkiem Keiko mogliby je źle zrozumieć.

Higashiyama obeszła stół i wyjęła drugie, znacznie nowsze zdjęcie, przedstawiające jeszcze nie tak dawno Kinari. Z uwagą spoglądała to na jedno, to na drugie, żeby na koniec uśmiechnąć się szeroko i oznajmić:

– Widać, że rodzeństwo.

Mikoto zachichotała, ale nikomu poza tym nie było do śmiechu. Itachi zerknął na Haniko, zastanawiając się, czy miała tego wieczoru tak samo dość, jak on.

Ciszę przerwał płacz Kinari, która zawyła parę razy i zwymiotowała prosto na koszulę i spodnie Sasuke. Keiko przyglądała się temu z szeroko otwartymi oczami, po czym zawyła ze śmiechu, niemal spadając z kanapy.

– I bardzo dobrze – szepnęła Haniko, ukrywając uśmiech za szklanką soku.

Młodszy Uchiha nie wyglądał jednak na takiego zadowolonego. Bez słowa sprzeciwu oddał płaczącą siostrę matce, wstał i spojrzał na siebie z niesmakiem. Chyba źle ocenił pojemność żołądka takiego małego dziecka i ją przekarmił. A może powinien się cieszyć, że oszczędziła twarz i włosy?

– Chodź – powiedział Itachi, którego sytuacja też jakoś nie bawiła.

Sasuke bez słowa poszedł za nim, chociaż kusiło go, by po drodze trzepnąć w głowę niemal płaczącą ze śmiechu Keiko, która obecnie niemal turlała się po kanapie.

Kiedy znaleźli się w pokoju Itachiego, Sasuke czym prędzej zdarł z siebie koszulę i spodnie, uważając, by odkładając je nie podłogę, przy okazji niczego nie pobrudzić. Zwinął je w bezpieczny rulon i rzucił w kąt.

– Faktycznie schudłeś – stwierdził Itachi, lustrując jego sylwetkę od góry do dołu. – Ale powinienem znaleźć coś odpowiedniego.

Sasuke nie odpowiedział, patrząc, jak brat przerzuca wieszaki, by po chwili wyjąć z szafy czarne spodnie i błękitną koszulę w jasną kratę. Kiedy jednak chciał wyjąć ubranie z jego dłoni, Itachi gwałtownie cofnął rękę.

– Nie tak szybko. Najpierw porozmawiamy.