33. Trójka świeżo upieczonych przestępców

Hanabi sapnęła ciężko z wyczuwalnym podirytowaniem.

— Uchiha twoja ręka — mruknęła, spoglądając na ranę na ramieniu. Materiał ubrania szybko pochłaniał krew, przez co czerwona plama urosło do całkiem pokaźnych rozmiarów, mylnie sugerując, że draśnięcie jest bardzo głębokie. Hyuuga nawet nie musiała wydawać polecenia, Keiko od razu zerwała się, próbując zatamować krew opaską uciskową. Prowizoryczny opatrunek, zanim zostaną oddani w ręce medyków.

— Co robimy? — zapytał Kento, rozglądając się po pomieszczeniu, mając w pamięci ogromną sieć tuneli, jaką chwilę temu widzieli. — Teren trzeba zabezpieczyć, a tę trójkę wyprowadzić.

Akihito drgnął. Niby wiedział, że przecież mogą ich złapać, ale jakoś nie zakładał, poprawka nikt z nich nie zakładał, że tak faktycznie będzie. A teraz umoczyli i to po całości. Aktualnie ich dalsza kariera stała pod znakiem zapytania. I to nie mniejszym niż relacje, między Konohą i Suną.

— Przeskanuję obszar, upewniając się, czy nikogo więcej nie ma, a potem zabieramy ich na powierzchnię. Kazekage musi zostać niezwłocznie powiadomiony — mówiła, obracając się wokół własnej osi z uaktywniony byakuganem.

Sprawdzanie nie trwało długo, już po chwili pod czujnym nadzorem marionetek Kento, zostali przez Hanabi poprowadzeni z powrotem, przez piwnicę i dom ze związanym facetem w wannie. Akurat nie wiedząc, czemu to właśnie obezwładniony mężczyzna w łazience przyszedł Keiko na myśl, kiedy wyszli z lekko zatęchłych podziemi do wąskiego korytarza łączącego się z przedpokojem.

Po czym nie zatrzymując się nawet na chwilę, opuścili budynek łudząco podobny do setek innych w całym Suna. Od razu tego pożałowali, palące słońce zdążyło wzejść, rozgrzewając na nowo lekko ostudzony przez noc piasek.

Skrzywili się, mrużąc intensywnie oczy od rażącego białego światła, starając się powstrzymać napływające łzy. Jednak pościg z Konohy, któremu Sasuke z Keiko dostarczyli tyle zachodu, nie miał ochoty być łaskawy.

— Ruchy — warknął Kento, szturchając dziewczynę, która zatrzymała się, zajęta przecieraniem piekących boleśnie oczu. Wręcz czuła, jak w zatrważającym tempie wysychają jej spojówki.  Wilgotność podziemi miała swoje plusy, przynajmniej było, czym oddychać, mimo iż niezbyt ładnie pachniało, ale lepsze to niż suchość powietrza na powierzchni, od której można było jedynie się dusić.

— Pośpieszcie się — mruknęła Hanabi, poganiając, lekko ociągającą się trójkę świeżo upieczonych przestępców.

                                                                ***

— Kazekage jest zbyt pobłażliwy — oznajmił pełnym pretensji głosem.

— Zgadzam się. Tych dwoje powinno się potraktować jak szpiegów.  Wziąć na tortury, przesłuchanie i potem wyeliminować, a nie dokarmiać.

— Dokładnie. Niby Konoha jest sojusznicza, a przysyła nam pluskwy, które jeszcze zostają przyłapane na niby przypadkiem odkrytych tajnych podziemiach. Ta jasne, a ja jestem gwiazdą popu — mruknął z przekąsem. — Oni są niedorozwinięci, czy jak? Naprawdę myślą, że kupimy tak denną bajeczkę?

— Banda debili. Za starych dobrych czasów, potraktowałoby się ich jak wrogów i po problemie.

— A zamiast tego musimy, bawimy się w niańki, przestrzegając porozumień międzynarodowych, kiedy oni je sobie bezczelnie łamią — fuknął rozjuszony, uderzając w kraty celi. — Posiłek dla was — burknął, niechętnie otwierając drzwi i kładąc na kamiennej podłodze tacę, co również uczynił jego kolega.

— Naprawdę, po cholerę te wszystkie ceregiele — marudził ni to pod nosem, ni to do towarzysza, ale na tyle wyraźnie, aby Sasuke z Keiko go usłyszeli.

— No to nieźle udupiliśmy — mruknęła, kiedy dwójka jouninów zniknęła z pola widoczności. Mimo tych słów ze spokojem zeskoczyła z metalowego mocno trzeszczącego przy tym łóżka, a nawet lekko się uśmiechnęła. — Też coś powinieneś zjeść — zagadała, siadając skrzyżnie przed łaskawie przyniesionym jedzeniem. — Nafef fobre — bełkotała z pełnymi ustami, zajadając się jakąś lekko podejrzanie wyglądającą breją z rozgotowanego ryżu z warzywami, utopionymi w jednolitym ciemnym sosie.

 — Nie jestem głodny — warknął, w odpowiedzi na wyczekujący wzrok dziewczyny, która wyraźnie nie miała zamiaru mu odpuścić.  

— Od dawna nie mieliśmy niczego w ustach, no i jeszcze walczyliśmy. Głupotą byłoby nie zjeść — zauważyła trafnie, wymachując w jego stronę drewnianą łyżką. — Jeśli teraz ogłoszą powrót do Konohy, padniesz z wycieńczenia sto metrów za bramą Suna.

Skrzywił się ostentacyjnie, zaprzestając wpatrywania się w plamę słońca pochodzącą z niewielkiego kratowanego okienka pod sufitem i zerkając w stronę jedzenia przyniesionego na drewnianej zastawie. No tak, bo przecież metalową łyżką, albo porcelanowym talerzem mogliby zaatakować strażników. Niech żyją środki ostrożności. Jednak ostatecznie wstał i wzdychając ciężko, przysiadł obok, patrząc nieufnie na coś, co wyglądało zdecydowanie gorzej niż jej kuchnia.

— Chociaż i tak pewnie szybko nas nie odeślą do kraju — oznajmił zrezygnowanym tonem, przełamując się i próbując tego czegoś. W sumie było nijakie. Nie miało praktycznie przypraw, w stanie ewidentnie rozgotowanym i wymieszanie w jedną bliżej nieokreśloną paćkę.

— Tak myślisz? — zapytała, zastanawiając się dokładniej nad ich sytuacją. Po tym, jak zostali złapani przez pościg z Konohy i zawleczeni przed oblicze Kazekage, dostali solidny opieprz. Gaara, wprawdzie nie pieklił się, krzycząc wniebogłosy, czy waląc pięścią w stół, co przeważnie uskuteczniała Tsunade, ale miał przygotowaną niezłą litanię. Wysłuchali jej bez, chociażby jednego zająknięcia, gdyż, no niestety miał sporo racji w swoich argumentach. Nawet Keiko milczała, stojąc jak zbesztana nastolatka z opuszczoną głową. Potem musieli przyznać się do swoich haniebnych uczynków, jak oszukanie strażników przy wejściu, napaść na lekarzy i grzebanie w kartotekach szpitalnych, wtargnięcie do czyjegoś domu, obezwładnienie mężczyzny, odkrycie tajnego przejścia i obszernych podziemi w piwnicy nieprzytomnego. Trochę tego było. A no i jeszcze nie można zapomnieć o przekabaconym na swoją stronę Akihito, który z nimi współpracował. Kwestię zabicia Satoru przemilczeli, ustalając wersję, że znaleźli już go martwego. Dokładnie Sasuke tak oznajmił, a reszta, rozumiejąc powagę sytuacji, po prostu mu potakiwała. Wprawdzie Gaara spoglądał na nich z podejrzliwością, bo jak zauważono, rana była dość świeża. Próbowali wymigać się, obarczając winą naćpanego mężczyznę lub jego kompana zamkniętego w łazience. Stwierdzając, że prawdopodobnie jeden z nich zabił Satoru, który przestał być im potrzebny. Strasznie to naciągane, ale przyznanie się do zamordowania obywatela kraju Wiatru byłoby jednoznacznie z wydaniem na siebie najcięższego wyroku. Chociaż i tak mina Kazekage wyrażała spore wątpliwości. Wyraźnie nie wierzył ich zapewnieniom.

— Muszą nas tu trzymać, póki nie rozwiążą sprawy podziemi — wyjaśnił rzeczowym, aczkolwiek zgaszonym tonem, sięgając po wodę. Czuł się bezsilny, zamknięty tutaj w bezczynności musiał czekać na zezwolenie Kazekage na powrót do domu, kiedy stan Haniko pogarszał się z godziny na godzinę. Teraz kiedy miał realny punkt zaczepiania, wzór, ba nawet procedurę otrzymywania tego związku! Nie mógł nawet pognać do Hokage, aby rzucić jej w twarz kartkami i z bezczelnym uśmiechem zapewnić, że po raz kolejny się myliła.

— Ale w sumie po to teraz przesłuchują Akihito — zauważyła, zerkając na Sasuke. Zmarszczyła intensywnie brwi, dopiero teraz dostrzegając, że próbuje utrzymać łyżkę drugą ręką.  — Coś nie tak? — zaintrygowała się, bacznie obserwując jego poczynania. Czym najpewniej się podirytował, bo trzasnął sztućcem o talerz.

— Ręka — mruknął. Wprawdzie udzielono im pierwszej pomocy i opatrzono rany, lecz ramię nadal miał odrętwiałe. Ledwo je czuł, więc o sprawnym kontrolowaniu mięśni nie było mowy. Jednak jak na Uchihę przystało, nie będzie się skarżył z powodu takiej dupereli. W końcu prawdopodobnie ostrze wbiło się głębiej, niż zakładał i trochę uszkodziło ścięgna, nic poza tym.

— Nadal ci dokucza? — zapytała zatroskana, przysuwając się bliżej. — Jeśli potrzebujesz pomocy, to się nie krępuj — dodała stanowczym głosem, gotowa na ratunek i w ogień skoczyć. — Pomogę ci — ciągnęła dalej, nabierając solidną porcję jego łyżką. — Powiedz a! Samolocik leci — mówiła, przysuwając sztuciec do zaciśniętych w wąską kreskę ust mężczyzny.

— Odwal się — fuknął rozjuszony, odpychając dziewczynę, która uchachana od ucha do ucha próbowała go nakarmić.

***

Z hukiem zatrzasnął czytaną książkę. Chwila relaksu, o której marzył, właśnie przepadła. Nie potrafił odprężyć się i dać pochłonąć pasjonującej lekturze o psychologii walki na przestrzeni wieków. Mimo iż bardzo zależało mu na tej pozycji, długo ją poszukiwał tak teraz… Trzymał w rękach upragnioną książkę, jednocześnie nie potrafiąc czerpać z jej czytania przyjemności. I co zabawniejsze wcale to nie niepokój o brata i dziewczynę burzył jego spokój myśli, tylko słowa Isamu. To one wzbudzały niepewność. Nie mógł, nie zgodzić się z jego argumentami, a przynajmniej ze sporą częścią ich, ale… Miał też swoją rację. No i w gruncie rzeczy przecież nic złego nie zrobił. Keiko sama świadomie podjęła decyzje, bez informowania go o niej. Także jej przyjaciele nie powinni mieć do niego pretensji. Nie powinni, prawda? A może powinni? Sam już nie wiedział. Higashiyama nadal była dla niego zagadką. Nie potrafił powiedzieć, co siedzi w jej głowie. W przeciwieństwie do jej przyjaciół, którzy z pewnością umieli wszystko, wręcz wyśpiewać...

Z cichym westchnieniem podniósł się, podchodząc do niewielkiej biblioteczki w salonie. Może tutaj znajdzie coś lżejszego w formie i treści, co by go zdołało wciągnąć i umożliwiło zrelaksowanie, chociażby na godzinkę. Z lekkim powątpiewaniem zaczął, przeglądać grzbiety książek. Keiko zbyt wiele nie czytała, większą kolekcję miała filmów, nawet przy pominięciu nagrań z imprez. Także, kiedy udało mu się natrafić na coś z dziedziny, która by go interesowała, to albo to było coś, co znał, albo zdecydowanie poniżej jego poziomu wiedzy. Uśmiechnął się z nutą rozczulenia, kiedy dostrzegł aż pięć książek kucharskich. Najwidoczniej, mimo wszystko Keiko przejmuje się tym, że niezbyt dobrze gotuje.

Jednak nic więcej, co by zaabsorbowało jego uwagę, nie znalazł. Z niepocieszoną miną dźwignął się z kucek, do których musiał się zniżyć, aby odczytać tytuły na najniższej półce. Właśnie rozmyślał o pójściu na górę, aby sprawdzić, czy posiada inną nieprzeczytaną książkę, kiedy mimowolnie wzrokiem zahaczył o kolorowe niekiedy wręcz tęczowe grzbiety. Jakoś wcześniej te grube albumy umknęły jego uwadze, najprawdopodobniej z powodu braku tytułów, na których się skupiał. Przyjrzał im się, stały jeden obok drugiego, intrygując swoją zawartością.

Po pamiętnej nocy u Sasuke naszło go na oglądanie zdjęć Keiko. Nie przywiązywał zbytniej wagi do fotografii, to mama lubowała się w upamiętnianiu każdej możliwej chwili, ale przeszłość Haniko zamknięta na nieruchomych obrazach zmieniła jego nastawienie. Nie spodziewał się, że zwykłe zdjęcia potrafią tyle powiedzieć. A Keiko również unikała wspominek okresu dzieciństwa.

Jednak ku jego ogromnemu zdziwieniu zbyła propozycję oglądania albumów. Rzucając przy tym jakimś frazesem, że nie ma, po co, że to tylko fotki z imprez. Jej zachowanie odbiegało od normy. Spodziewał się ucieszenia i pewnego rodzaju rozemocjonowania. Przygotowany był na jej godzinne paplaniny nad każdym pojedynczym zdjęciem, a tymczasem został spławiony.

Zamyślił się, przyglądając grubym grzbietom albumów, aż wreszcie sięgnął po nie. Obładowany pokaźnym stosem, wrócił na kanapę, rozkładając zdobycze na ławie. Wprawdzie kolekcja Keiko jeszcze nie dorównywała tej Mikoto, jednak sprawiała wrażenie ogromniej przy jednym skromnym Haniko.

Ogólnie wszystkie posiadały te same wymiary, różniąc się tylko pstrokatością okładek. Szczerze nawet nie wiedział, od którego miałby zaczynać, gdyż nigdzie nie widniały żadne oznaczenia. Trochę go to dziwiło, gdyż Mikoto skrupulatnie opatrywała każdy swój album stosownym tytułem i datą. Jednak szybko przypomniał sobie, że to w końcu własność Keiko, nie powinien oczekiwać porządnej organizacji. Na szczęście dziewczyna nie była aż tak totalnie roztrzepana. Każdą pierwszą stronę albumu opatrzyła skromnym przedziałem czasowym. Składającym się wprawdzie wyłącznie z roku, ale to już pomagało w orientacji, dzięki czemu dość sprawnie odszukał ten pierwszy.

Z zaintrygowaniem ułożył go na kolanach, przewracając stronę, aby wreszcie zobaczyć zdjęcia. Kartka była niespodziewanie cięższa, co wydawało mu się dziwne, ale zaraz okazało się, że po drugiej stronie przyklejoną miała kopertę, opatrzoną wyraźnym czarnym napisem NIE. Poruszył ją, chcąc sprawdzić, czy można odkleić. Udało się. Koperta była przymocowana na dość pokaźnej ilość masy mocującej, więc gładko poszło. Z coraz bardziej rosnącym zainteresowaniem wyjął nieduży plik zdjęć. Wywoływane były prawdopodobnie jeszcze z kliszy, o czym świadczyła trochę słaba jakość i charakterystyczne dla niektórych ówczesnych aparatów czerwonawa data w prawym dolnym rogu.

Pierwsza fotografia ukazywała dziewczynkę w krótkich, ledwo sięgających ramion włosach, która starała się uśmiechać, ale jej oczy były przepełnione taką pustką i smutkiem, że miało się ochotę ją przytulić. Kasztanowe pasma wraz z granatowymi tęczówkami jednoznacznie wskazywały na to, że to mała Keiko. Jednak niewiele miała ona wspólnego z obecną Higashiyamą. Wydawała się taka… obca. Brakowało typowego dla dziewczyny optymizmu, szerokiego uśmiechu i rozradowania w oczach. Jej młodsza wersja prezentowała ogólne przygnębienie. Nawet drobniutka postura dziewczynki wskazywała na pewną dozę strachu. Stała na tle zieleni międląc ze skrępowania rąbek swojej spódniczki, z wycofaniem patrząc prosto w obiektyw aparatu, starając się do tego wszystkiego dodać lekki uśmiech, który prezentował się dość smutno.

Itachiego coś ścisnęło. Biedna, mała zagubiona dziewczynka, patrzyła na niego ze wszystkich następnych zdjęcia. Niekiedy pojawiała się z tryskającym energią, wręcz o łobuzerskim uśmiechu chłopcem, którym jak szybko odkrył był Kaoru. Innym zaś razem w towarzystwie mężczyzny bądź kobiety, jak później się okazało najprawdopodobniej będącymi jego rodzicami. A przynajmniej tak wywnioskował z rodzinnej atmosfery niektórych zdjęć. Wyglądało to bardziej jakby Keiko była ich córką, a nie tylko przyjaciółką syna.

Niewielki plik fotografii skończył się, pozostawiając nieprzyjemne uczucie. Ani jednego kadru z kimś innym. Nie było innych ludzi, nawet ojca. Tylko państwo Maeda, Kaoru i Keiko, która nieprzypominana aktualnej siebie. Aczkolwiek można było dostrzec jak z każdym kolejnym ujęciem smutek i wycofanie dziewczynki powolutku znika, a jej uśmiech staje się bardziej szczery, naturalny.

Odłożył zdjęcia do koperty, przyklejając ją do kartki. Z jednej strony rozumiał, czemu wydzieliła je, opatrując napisem NIE, ale z drugiej przecież to był początek jej przyjaźni z Kaoru. Spojrzał na dwie kolejne fotografie na bocznej stronie. Przedstawiały znów nierozłączną parkę, tylko że z jeszcze jedną osobą, ubranym w długi szary płaszcza blondynem, a może blondynką? Przez te obszerne ubranie ciężko było jednoznacznie stwierdzić płeć, zwłaszcza że to nadal były dzieci. Postać w płaszczu wyraźnie nie chciała być na zdjęciu. Skulona w sobie, przytrzymywana przed tamtą dwójkę, próbowała ukryć twarz.

Następne ujęcia również ich przedstawiały, stąd też domyślił się, że owa maskująca się pod płaszczem osoba to Isamu. W dużej mierze to dzięki pojawieniu się na fotografiach Fumiko, którą dość szybko rozpoznał. Tym razem Keiko miała już dłuższe włosy, a przede wszystkim uśmiechała się, tryskała chęcią życia i optymizmem. Rolę odizolowanego, stojącego z boku zagubionego, przejął Isamu. Jednak on również ze zdjęcia na zdjęcia przemieniał się, robiąc się coraz bardziej roześmianym. Znikniętych państwa Maeda zastąpili państwo Orinoke, a Keiko z Kaoru wyglądali jak ich adoptowane dzieci. Brali czynny udział w życiu rodziny, na co wskazywały kadry upamiętniające urodziny, święta, wspólne pieczenie ciasteczek, spędzanie czasu w ogrodzie.

Itachi uśmiechnął się. Zniknął początkowy smutek, prezentowany przez fotografię z koperty. Teraz była tylko radość, miłość i przywiązanie. Szczęśliwa rodzinka z dumą celebrująca ukończenie Akademii przez swoje maluchu. Radująca się z sukcesu przystąpienia ich do Kindersów. Sam nie mógł nie uśmiechnąć się szeroko na widok rozentuzjazmowanej trójki, która zadzierała swoje ubrania ku górze, aby z dumą ukazać całemu światu symbol organizacji na boku.

Potem osób na zdjęciach przybywało. Z początku prawie nikogo nie rozpoznawał, więc skupiał się jedynie na obserwowaniu dorastania Keiko. Już nigdzie nie miała krótszych włosów niż do pasa, a co go bardzo cieszyło, nie smuciła się. Wprawdzie znalazło się parę, prawie artystycznych zdjęć, pewnie zrobionych z ukrycia, lub znienacka, kiedy dziewczyna zamyślała się. Jednak nawet w takich stanach, gdzieś w jej oczach kryła się radość.

Coraz bardziej pobieżnie oglądał narastającą ilość ludzi wraz z niepozującymi kadrami, głównie z imprez, czy spotkań towarzyskich. Aczkolwiek w pewnym momencie jeden chłopak zaczął się dość intensywnie przewijać, przykuwając jego uwagę. Zatrzymał się na dłużej, przy zdjęciu przedstawiającego go z uroczym ciepłym uśmiechem patrzącego na skrępowaną zarumienioną Keiko. Itachi lekko zmarszczył brwi, dostrzegając nad nimi jemiołę. I ściągnął je mocniej, kiedy stronę później zobaczył moment, kiedy całują się w usta pod tą rośliną. Ujęcia musiałby być robione jedno po drugim, bo na zdjęciu niżej, dziewczyna odchodzi od chłopaka, cała czerwona, ale tak cudownie szczęśliwa, że aż Uchiha poczuł się trochę nieswojo.

Następne oglądał, z nieufnością spoglądając na kradnącego całusy blondyna, który wraz z końcem albumu zniknął. W kolejnych nie pojawił się już ani razu, wraz z paroma innymi osobami. Za to kilku nowych przybyło, w tym między innymi zielonowłosa dziewczyna imieniem Yumi, którą kiedyś poznał na przyjęciu u Keiko. Jej charakterystyczny wygląd nie sposób było zapomnieć, przez co rzucała się w oczy na tle pozostałych.

I z jeszcze większą pobieżnością przeglądał kolejne fotografie, głównie z imprez. Lekko znudzonym wzrokiem patrzył na pijackie wygibasy na stole, chłopaków paradujących z boa i w makijażu, dziewczyny w takich, że za pewnie robiły je sobie nawzajem z zawiązanymi oczami, albo oni im.

Potem już do samego końca nic nowego nie pojawiło się i nie przykuło jego uwagi. Powoli zamknął ostatni album z odrobinką rozczarowania. Keiko nie miała ani jednego zdjęcia z nim. Trochę to przygnębiało, zwłaszcza że Haniko takowe posiadała, z nim, z Naruto, z Sasuke. Rozumiał, że dziewczyny po prostu nie było przez pół roku, więc nie miała możliwości pozyskać takich fotografii. No, ale brata również nie było, a jakoś Shimanouchi z nim ma.

Pocieszając się tym, że Keiko ma sporo ich wspólnych zdjęć na telefonie, a nawet jedno na honorowej komodzie, odłożył albumy na miejsce. W sumie to spodziewał się po nich, chyba czegoś więcej. Zważywszy na to, że dziewczyna zbyła jego prośbę o pokazanie ich. Jedyne, czego dowiedział się, a raczej, co zostało potwierdzone to ogromna zażyłość z Kaoru, która ją odmieniła i Isamu, który zmienił się pod ich wpływem oraz przyjaźń pomiędzy innymi członkami organizacji. Tyle i aż tyle. W sumie to wiedział, mówiła mu o tym, było to podkreślane, ale zobaczenie tego poprzez fotografie nadały tym słowom większą mocy. Dzięki czemu relacja pomiędzy nią i przyjaciółmi stała się dla niego bardziej namacalna. Utraciła ten delikatny powab czegoś niewyrazistego. Przez to ostatnie słowa Isamu nabierały kształtu, godząc mocniej. Może faktycznie on niszczy te relacje, niszcząc tym samym Keiko? Może faktycznie to jego wina? Sam już nie był pewien, co myśleć, kto ma rację i jak naprawdę, tak trzeźwym okiem to wygląda. Przecież, tak jak on boi się, że ją straci, tak samo może oni lękają się tego?…

Z cichym westchnieniem pochwycił swoją książkę odłożoną na ławę i ruszył ku przedpokojowi, chcąc zanieść ją na górę. Właśnie postawił pierwsze kroki na schodach, kiedy zatrzymało go pukanie. Bez namysłu odwrócił się, zmierzając ku drzwiom.

— Tak? — zapytał machinalnie, jeszcze niedokładnie otworzywszy drzwi.

— Witaj Itachi — odpowiedziała kobieta, miło się uśmiechając.

— Dzień dobry mamo proszę, wejdź — zachęcał gestem ręki, przesuwając się w głąb przedpokoju.

Mikoto zaprzeczyła ruchem głowy. — Jestem z wózkiem — wyjaśniła, odsłaniając go. — Nie przeszedłbyś się na spacer?

— Daj mi tylko chwilkę — zapewnił. Matka skinęła, przymykając drzwi.  Natomiast Itachi pośpiesznie ruszył ku górze, aby zabrać ze sobą pozostawiony w pokoju portfel. Następnie włożył buty, naciągnął kurtkę, a po upewnieniu się, że ma wszystko, co trzeba, wyszedł, przekręcając za sobą klucz.

— Jak sobie radzisz przy tej dwójce? — zagadał, do czekającej już przed bramą kobiety.

— Nie jest lekko — wyjaśniła, poprawiając kocyk, którym owinięta była Sumire. Itachi przyjrzał się wiercącej dziewczynce. Ta dostrzegłszy nową twarz znieruchomiała, dokładnie badając ją swoimi czarnymi, jak noc oczętami. Chwilę jeszcze tak trwała nim rozpłakała się, jakoby na potwierdzenie słów Mikoto. Mężczyzna lekko przestraszony tym, że to on doprowadził niemowlę do łez, cofnął się. Jednak kobieta niezrażona płaczącym dzieckiem, sprawnie wyjęła Sumire z wózka i zaczęła kołysać.

— Może coś ci podać? — zapytał, starając się ratować sytuację oraz jakkolwiek wspomóc.

— Nie trzeba. Mała po prostu tęskni za tatusiem i stąd jest grymaśna.

Nie skomentował. Skoro aż Mikoto uważa, że niemowlę jest leciutko nieznośnie, to dla niego czy Sasuke to byłby już horror. Aczkolwiek rozumiał, o co jej chodziło. Widział, jak Sumire reaguje na Sasuke i, że czasami po prostu potrzebowała jego uwagi. Rozumiał też, że dla niej nagłe odseparowanie od rodziców oraz przeniesienie do obcego miejsca, w takim młodym kilku miesięcznym stanie, było ogromnym przeżyciem. Nagle patrzą na nią obce twarze, a łóżeczko nie jest tak wygodne i nie pachnie znajomo.

— Pomogę — oznajmił, szybko rzucając się na rączkę od wózka, kiedy Mikoto trzymając Sumire na rękach, chciała go pchnąć. — Mamy jakiś konkretny cel?

— Chciałabym odwiedzić szpital i dowiedzieć się, co z Haniko — wyjaśniła, lekko przygasłym tonem. — Może coś się poprawiło, coś już wiedzą — dodała z nadzieją.

— Tak, może — mruknął niezbyt przekonany, nie mając odwagi wyznać jej, że był wczoraj i nic się nie zmieniło. Nadal próbują ustalić, co zażyła, a jej stan nie uległ poprawieniu. Robią, co w ich mocy, ale też nie mogą nafaszerować Haniko wszelkimi nawet uniwersalnymi lekami. W końcu nie mają pojęcia, jak może na nie zareagować, zwłaszcza w obecnym stanie. Czy to pomoże, pogorszy, czy może nic nie zmieni? Niby się krzątali, niby cały czas coś robili, pracując w pocie czoła, ale wszystko stało w martwym punkcie.

— Hm, a jak sobie z tym radzi ojciec? — zagadał, obserwując Sumire powolutku przysypiającą w ramionach Mikoto.

— Po jakże wielkim wygłoszeniu, że on nie przyjmie dziecka byłego syna i kazaniu, jak to nie powinnam się na to gonić i jaki to Sasuke nie jest, robiąc coś takiego, udaje, że Sumire po prostu nie ma.

— Eh…

Można się było tego spodziewać.

***

Keiko nudziła się, krążąc po niewielkiej celi. Ciężko było ustalić, ile już to siedzą, ale sądząc po zniknięciu słonecznej plamy, musiało być popołudnie. Wniosek stąd taki, że tkwili tu już zdecydowanie za długo! Spojrzała na ścianę, za którą usłyszała trzask metalowego łóżka. To pewnie Akihito się na nim poruszył. Z odgłosów wnioskowała, że siedział tam od swojego powrotu z przesłuchania. On tak samo, jak Sasuke mocno zamartwiał się o Haniko, a ta bezczynność grała im obu na nerwach. Widziała to, zwłaszcza po Uchiha, że aż go rwie, aby w te pędy ruszyć do Konoha.

Niestety, mimo świadomości, że mogą zostać nakryci i pojmani, to tak naprawdę do końca żadne z nich nie brało tego, jako coś, co faktycznie się stanie. Wiedzieli o takiej możliwości, ba byli w pełni przytomności porywając się tę misję, ale nie oczekiwali wpadnięcia. W końcu zabezpieczali się, byli totalnie ostrożni, dokładnie przemyśliwali każdy swój ruch, a tu proszę na sam koniuszek, kiedy trzymali już w rękach to, po co tu przyszli, zostali nakryci. Żeby to, chociaż było podczas powrotu na terenie kraju Ognia, wówczas wszystkie kartki od razu trafiłyby w ręce Hokage, a tak… nawet nie mieli szans na przekazanie ich.

Poderwała gwałtownie głowę, słysząc kroki na korytarzu. Chwilę później zobaczyła strażników w obecności Kento i Sasuke. Uchiha z nietęga miną dał się wprowadzić, a dokładniej wepchnąć z powrotem do celi, po odbyciu szczegółowego przesłuchania w obecności odpowiednich służb Suna i Bunta, który szybko kreślił raport dla Hokage.

— Em Ka… — zaczęła Keiko niepewnie, urywając lewo zaczęte słowo. No cóż, mimo iż go udawała, nadal nie udało jej się zapamiętać jego imienia. — Kabanta? — zapytała ostrożnie. — Keheto? — próbowała dalej, widząc jego uniesioną brew.

— Kento — burknął, krzyżując ręce na piersi i uważnie patrząc na dziewczynę.

— No właśnie — poparła go, miło się uśmiechając. — Coś wiadomo? Co w związku z nami? Kiedy ruszamy do Konohy?

— Raczej pytanie powinno brzmieć, czy w ogóle was wypuszczą.

— No nie żartuj — zawołała zszokowana. — Serio?

Kento wzruszył ramionami, patrząc na nią beznamiętnym wzrokiem. Niby swój, niby też z Konohy, ale przychylnym im nie był. W końcu to przez nich zmuszony był biegać po lesie zwodzony masą różnych technik, gotować się w palącym słońcu Suna i przy okazji reputacja jego kraju sypała się, oczerniona przez tę dwójkę. I jak tu nie pałać do nich życzliwością?

— Aż tak jest do dupy? — pytała, nie dając za wygraną. Jednak ten znów odpowiedział jej wzruszeniem ramionami. — Nie ma to, jak wsparcie dla rodaków — burknęła nadąsana.

— Robię, co w mojej mocy, aby Konohę wyciągnąć z tego szamba, które stworzyliście — wysyczał wściekle przez zaciśnięte zęby.

Keiko nieznacznie skuliła szyję. Przecież nie zrobiła nic złego, chciała ratować przyjaciela i tyle. W końcu to szlachetny cel.

— Sasu? — mruknęła delikatnie, słysząc, jak łóżko trzeszczy pod jego ciężarem.

— Ej ty! — krzyknął jeden ze strażników. — To nie czas na pogaduszki, ruszaj się, teraz twoja kolei.

Po czym otworzył szerzej drzwi celi i pociągnął dziewczynę za rękę. Keiko jeszcze szybko zerknęła za siebie, na spokojnie oblicze Sasuke, który delikatnie pokiwał jej głową. No cóż, popchnięta przez mężczyznę, nie miała wyboru, musiała się ruszyć.

Zaprowadzona została do głównej części budynku, gdzie kazali jej zająć miejsce w ciasnym pokoju pełnym jouninów z Suna. Poczuła się iście nieswojo na niewygodnym krześle, z lampami skierowanym na jej twarz.

— Gadaj! — warknął mężczyzna za biurkiem. — Jak żeście przekroczyli granicę kraju Wiatru?

Skuliła się trochę, wodząc wzrokiem po zebranych, odnajdując znajomą twarz Kenta pod ścianą.

— Zwyczajnie — mruknęła. — Granicę przekroczyliśmy na odcinku…

***

Fugaku z ulgą przyjął szczęk przekręcanego klucza w drzwiach, hałas na przedpokoju i krótkie wróciłam. Wprawdzie już nie raz opiekował się Kinari, a po dwójce synów mógł poszczycić się pewnym doświadczeniem i wprawą. Jednak hołdował przeświadczeniu, że opieka nad dziećmi to kobiecy obowiązek. Także wstał dumny z racji swojej genialności, w której potrafił nawet wykonywać typowo żeńskie zadania, wyłączając telewizor.

— To dobrze — rzucił krótko, przechodząc przez przedpokój. — A i dzwoniła twoja siostra, prosiła, abyś oddzwoniła, jak wrócisz — dodał, zatrzymując się na chwilę przed drzwiami gabinetu.

— Dziękuję. — Uśmiechnęła się uroczo, chociaż oczy miała smutne. — Kinari była grzeczna? — dopytywała, wstrzymując go jeszcze na trochę.

— Oczywiście, spały cały ten czas — zapewnił, po czym nie czekając na jej odpowiedź, wszedł do pomieszczenia. Tak naprawdę to była taktyczna ucieczka, uniemożliwiająca Mikoto wypytywanie o szczegóły. No przecież nie przyzna się, że własna córka go obsikała podczas zmiany pieluszki. Kto by przypuszczał, że nie tylko chłopcy robią fontannę? Z pewnością nie Fugaku. Mimo tego, iż czasami opiekował się Kinari i już zdarzało mu się ją przewijać, to zawsze szczęśliwie trafiał na takie momenty, kiedy wszystko przebiegało gładko, bez zbędnych atrakcji. Jednak tym razem córeczka postanowiła zaskoczyć tatusia. Jego urażona duma nie pozwalała na przyznanie się do czegoś takiego. To jest temat, który wymownie trzeba przemilczeć i zatrzeć jego wszelkie ślady.

Otrząsnąwszy się z przykrego, dość świeżego wspomnienia, pewnym krokiem ruszył w głąb gabinetu, zasiadając za biurkiem. Jako głowa rodu, nie ma czasu na rozgrzebywanie czegoś, co się nie wydarzyło.

Czas spokojnie upływał na papierkowej robocie. Czytał uzyskane na ostatniej naradzie klanu raporty, odpisywał na tajne wiadomości i przygotowywał się na nadchodzące kolejne spotkanie. Ot zwykła robota pana Fugaku Uchiha planującego zamach stanu, aby obalić dotychczasową władzę.

— Kochanie mam do ciebie prośbę — oznajmiła Mikoto, uchylając drzwi do gabinetu, przez które wsadziła głowę. — Przypilnuj dziewczynki — rzuciła, natychmiast po tym znikając.

Mężczyzna po bezpardonowym wtargnięciu do jego sanktuarium spokoju, z lekkim opóźnieniem załapał sens słów żony.

— Coś się stało? — zainteresował się, wychodząc na przedpokój i obserwując, jak kobieta wkładała buty.

— Zagadałam się z siostrą i nie zorientowałam się w porę, że brakuje kilku składników. Muszę pilnie wyjść do sklepu — tłumaczyła, sięgając po płaszcz.

— Nie możesz ich zabrać ze sobą?

Mikoto spojrzała na niego wymownie, ale nic nie powiedziała. No cóż, widać mężczyźni w takich kwestiach wolno myślą.

— Wózek, niemowlę i zakupy niezbyt idą w parze — wyjaśniła, najkrócej jak się da, wpychając portfel i krótką listę produktów do kieszeni. — Także mógłbyś zerknąć na wnuczkę i córeczkę?

— Ja nie mam wnuczki — odparł twardo, krzyżując ręce na piersiach.

Znów obdarzyła go jednoznacznym spojrzeniem, powstrzymując się od zbędnych słów. Jednak tym razem Fugaku dobrze odczytał przekaz, gdyż odchrząknął, oznajmiając:

— Przecież Itachi nie ma dzieci.

Teraz wzrok Mikoto był bardziej niż wymowny, lecz tylko cichuteńko westchnęła.

— W każdym razie, Kinari jest z pewnością rozbudzona i może za niedługo żądać uwagi, a Sumire powinna zaraz usnąć po spacerze, ale także to jest jej pora karmienia, więc w razie konieczności masz obok łóżeczka przygotowaną butelkę. Wrócę niedługo — wyjaśniła i nim zdążył się odezwać, pośpiesznie wyszła, zostawiając go z faktem dokonanym.

Z niemrawą miną, nie mając już nic więcej do powiedzenia w tej sytuacji, cofnął się do gabinetu, wracając do swoich spraw. Bacząc przy tym na odgłosy, aby móc od razu zareagować na płacz. Aczkolwiek modlił się w duchu o sen dla dziewczynek i szybki powrót Mikoto. Nie, żeby Fugaku Uchiha nie umiał sobie poradzić z dwoma rozkrzyczanymi niemowlakami. Dla takiego mężczyzny jak on, to przecież tylko drobnostka. Prawda? Prawda? No to się miało okazać.

Długo na możliwość wykazania się nie musiał czekać. Niespełna półgodziny po wyjściu Mikoto, z góry dobiegły go niepokojące szumy i bębnienie. Jak przystało na odpowiedzialnego mężczyznę, natychmiast się zerwał, sprawdzając, co się dzieje. Kobieta miała rację. Kinari się uaktywniła. Siedziała w swoim łóżeczku, śpiewając coś bliżej nieokreślonego i uderzała maskotką o szczebelki, zafascynowana dźwiękiem, jakie wydawało oko pluszaka po zderzeniu z drewnem. Właśnie zamierzała się do kolejnego zamachu, lecz źle chwyciła zabawkę, gdyż ta przeleciała nad barierką, lądując na podłodze. Dziewczyna przejęta popatrzyła na swoją pustą rączkę, po czym uważnie zaczęła się rozglądać, gdzie to jej maskotka wyparowała. Dostrzegłszy ją na podłodze, z przejęciem zawołała gigada, wyciągając rączkę w jej stronę. Jednak nic to nie dało, więc trochę nieporadnym ruchem, wspierając się na szczebelkach, stanęła, wychylając się mocniej, próbując dosięgnąć zabawkę.

— Kinari, tak nie wolno, bo wypadniesz — zganił ją Fugaku, pewnym krokiem wchodząc w głąb pokoju. Mała spojrzała na niego, reagując na swoje imię.

— Dada — zawołała uradowana, wyciągając teraz w jego stronę rączki.

— No już, już, proszę.

Wręczył jej upuszczoną maskotkę, którą przyjęła z wdzięcznością, upadając z plaskiem na pupę. Z szerokim uśmiechem za gaworzyła do zabawki, potrząsając nią mocno.

Fugaku przez chwilę obserwował córeczkę, rozmyślając nad tym, czy wyjść, czy dla bezpieczeństwa zostać, jednak nim zdążył podjąć decyzję, Sumire dała o sobie znać. Najpierw cicho zachlipała, lecz zaraz potem zapłakała głośniej, by po chwili zupełnie się rozryczeć.

Mężczyzna w duchu wzdychał cierpiętniczo, lecz nie mógł nic na to poradzić. No przecież nie zostawi głodnego niemowlaka samemu sobie, nawet jeśli jest ono dzieckiem jego byłego syna. Niezbyt chętnie, ale podszedł do łóżeczka i wyjął dziewczynkę, lokując ją dość sprawnie w ramionach. Mała ewidentnie chciała jeść, gdyż, jak tylko przyłożył do jej twarzy butelkę, natychmiast się do niej przyssała. Uśmiechnął się delikatnie, patrząc na malutkie usteczka i rączki zaciskające się na plastykowym naczyniu.

Zawartość pochłaniała w tempie wręcz ekspresowy, ku uciesze Fugaku, który nie musiał głowić się i troić nad marudnym dzieckiem, co niekiedy przy Kinari się zdarzało. Po bezproblemowym nakarmieniu odłożył Sumire do łóżeczka, nakrywając kocykiem. Jednak małej coś nie pasowało, bo zaczęła wykrzywiać buzię w grymasie niezadowolenia. Patrzył na nią chwilę, nie mając pojęcia, o co jej może chodzić. Jeszcze raz poprawił okrycie, ale to nie zadziałało. Przysunął jej pluszaka, ale to też nie było to. W końcu nie widząc innego wyjścia, podniósł ją i jeszcze raz ułożył, tym razem trochę inaczej. Poskutkowało, napięcie z małej buzi zniknęło, a oczka spokojnie zamknęły się.

Przyjrzał się jej uważnie. Nie był pewny czy to wina tego, że została ona ulokowana w starym łóżeczku Sasuke, czy faktu, że jest jego dzieckiem, czy była do niego aż tak podobna, ale właśnie, kiedy na nią patrzył, to najmłodszy syn przychodzi mu na myśl. On także, jako dziecko tak samo się krzywił. Nadymał wówczas lekko policzki, mrużył oczy, ściągał brwi i wyginął usta w podkówkę albo zaciskał je w wąską kreskę, obrażając się na cały świat. To było urocze, a Mikoto zawsze rozczulało. Za to Itachi miał minę myśliciela. Ściągał brwi, wpatrując się w jeden punkt nieobecnym wzrokiem, jakby właśnie coś intensywnie analizował. Później, jako nastolatek już aż tak nie marszczył się, przybierając obojętne oblicze, nie wykazując nadmiernej ekspresji. Natomiast Sasuke… Chciałby móc porównać go do brata, ale nie mógł. W pamięci miał obraz, gdzie około pięcioletni Sasuke nadal potrafił się tak samo krzywić z niezadowolenia, obrażając się, ale jakoś jego obraz w wieku nastoletnim się rozmywał. Fugaku nie potrafił przypomnieć sobie, czy tak samo, jak Itachi on również częściowo wyzbył się tej maniery z wiekiem, czy nie.

Usilnie próbował sobie przypomnieć, jednak nadal był w stanie jedyne zobaczyć Sasuke jako dziecko lub już dorosłego. Okres pomiędzy rozmazywał się, nie dając żadnego konkretu. Mógł jedynie rzucić niepewne chyba tak. To go na chwilę zastanowiło. Itachiego dokładnie pamiętał, jego wspomnienia z łatwością mógł przywołać. Chociażby moment, w którym, jako dziewięcioletnim genin podczas misji musiał pierwszy raz kogoś zabić, a na domiar złego to był kolega z drużyny, który okazał się zdrajcą. Doskonale pamiętał, jaki to było ogromny wstrząs dla niego.

Wracał zmęczony z pracy późno w nocy i przechodząc przez przedpokój, dojrzał uchylone w salonie drzwi na taras. Podszedł, chcąc je zamknąć, lecz dostrzegł siedzącego tam Itachiego, który wpatrywał się we własne dłonie.

— Ekhm — odchrząknął, na co chłopiec drgnął, odwracając się w jego stronę. — Późno już, powinieneś spać.

— Przepraszam ojcze, ale nie umiem zasnąć — wyszeptał, znów kierując wzrok na dłonie. Nawet z takiej odległości Fugaku mógł dostrzec, że trzęsą się, jak liście osiki.

— Słyszałem o twojej misji — zaczął, siadając obok i patrząc na bezchmurne niebo. — Zachowałeś się, jak na shinobi przystało.

— A-ale ja…

— To nie twoja wina, że wróg czaił się w naszych szeregach. Niekiedy tak bywa, że nawet pozorni koledzy okazują się przestępcami. Działałeś zgodnie z powierzonym zadaniem, chroniąc tym Konohę.

Itachi zwiesił jeszcze niżej głowę, zaciskając dłonie w pięści.

— Nadal widzę jego twarz, jak przeszywałem go kataną. Czy naprawdę nie dało się nic innego zrobić? Inaczej zareagować? Szybciej to odkryć? — pytał cichym słabym głosem, jakby bojąc się, że głośniejszy dźwięk roztrzaska czarę goryczy, wylewając wszystkie emocje na wierzch.

— Posłuchaj synu — oznajmił spokojnie, kładąc mu dłoń na ramieniu. — Zrobiłeś to w imię dobra wioski. Gdybyś tak nie postąpił, mogłoby dojść do katastrofy i śmierci wielu osób. Zachowałeś się odpowiednio, zgodnie z zasadami shinobi, więc nikt ci tego nie ma za złe. Nie obarczaj winą siebie, za niedopatrzenia innych. Sprawa ta toczyła się już wcześniej, ale Nakami umykał podejrzeniom. A to, że odkrył się przed wami i można było udaremnić jego plany, jest po części twoją zasługą, także przyczyniłeś się do ochrony Konohy i jej mieszkańców. Nie masz, się co zamartwiać, postąpiłeś słusznie.

Itachi patrzył uważnie na ojca z rozszerzonymi oczami.

— Powinieneś się wyspać, jutro cię czeka kolejny ciężki dzień. Zmykaj do łóżka — wyjaśnił, nieznacznie czochrając jego włosy.

— Oczywiście ojcze. Dam z siebie wszystko.

Z łatwością mógł sobie to przypomnieć, ale… Ile lat miał Sasuke, kiedy musiał pierwszy raz kogoś zabić? Też to tak przeżywał? Ktoś go wówczas wspierał? Te pytania pozostaną bez odpowiedzi. Nie ważne jak bardzo się wysilał, tamte fragmenty przeszłości ginęły gdzie w odmętach wspomnień i nie chciały ujrzeć światła dziennego.

Przysiadł na krześle, zamyślając się głęboko. Czuł się z tym dziwnie. Itachiego dokładnie pamiętał wraz ze wszystkimi ważniejszymi lub mniej momentami z jego życia, ale Sasuke. On był zagadką. Widział wyraźnie chwilę rozpoczęcia przez niego Akademii, ale już ukończenie jej rozmywało się. Wiedział, że ją ukończył, że na pewno został geninem, aczkolwiek nie potrafił powiedzieć czy uczestniczył w ceremonii, czy nie. Zupełnie tak jakby Sasuke gdzieś przepadł, po tym, jak Itachi zaczął odnosić sukcesy w karierze shinobi.

Nie to nie możliwe, przecież zawsze był… tuż za nim. Jednak jak dziesięciolatek może być tuż za piętnastolatkiem? Przecież nie da się nikogo porównywać przy takiej rozpiętości wieku, zwłaszcza w takim okresie, gdzie znaczące potrafią być nawet dwa lata.

Fugaku otworzył szerzej oczy. Widział, że pomiędzy braćmi jest aż pięć lat różnicy, ale… Jakoś to zawsze gdzieś mu umykało.

Ojcze, ignorowałeś mnie całe życie. Faworyzowałeś Itachiego i tylko w jego siłę wierzyłeś. Żyłem w jego cieniu wystarczająco długo.

Wspomnienie wypowiedzianych przez Sasuke słów, kiedy stanął przeciwko niemu, spowodowało, że zagotował się. Zerwał się na równe nogi, zaciskając mocno pięści.

NIE! Nie ma możliwości, żeby to on ponosił odpowiedzialność, za zdradzę byłego syna! Sasuke sam wybrał swój los, a on w żadnym wypadku nie przyczynił się do jego frustracji. To są tylko i wyłącznie mrzonki samego Sasuke, który usiłuje za swój słaby charakter obwiniać innych.

Także, dziękuję ci za troskę, ale do widzenia.

Ostry ton wypowiedzi Itachiego, nagle i nieoczekiwanie rozbrzmiał mu w głowie, jakby umysł sam próbował, bez zgody właściciela, odpowiadać na niepostawione pytania. W przypadku starszego syna już nie mógł twierdzić, że ma słaby charakter, że zawsze było coś z nim nie tak. A mimo tego również i Itachi częściowo się mu postawił, nie chcąc słuchać jego rad. Zawsze się do nich stosował, posłusznie wykonując każde polecenie, a teraz… Czemu to się zmieniło?

***

Sasuke nadal siedział na łóżku z nietęgą miną. Pomijając fakt, że mogliby być już daleko poza granicami Suna, to niepokoiło go mrowienie i drętwienie ciała. Problem ręki zbagatelizował, bo przecież miał ranę, więc nic dziwnego, że krew dobrze nie docierała do dłoni. Olał sprawę w przypadku drugiej ręki. Mgliście tłumacząc to sobie zmęczeniem lub przewrażliwieniem na zasadzie, widzisz komara i zaraz wydaje ci się, że cię ugryzł i coś cię swędzi. Jednak, kiedy zaczęło to dotyczyć nogi, zaniepokoił się. Ledwo mógł się poruszać, lecz mimo tego, nie pisnął ani słówka. Jeszcze by Keiko narobiła niepotrzebnego zamieszania. W końcu może mu zdrętwiałą od niewygodnego łóżka. Także milczał, udając, że problemu nie ma. Całkiem dobrze mu to szło, ale tylko do momentu, aż…

Dziewczyna znów krzątała się znudzona po celi, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Nie znosiła małym zamkniętych przestrzeni, gdzie nic nie mogła robić.

— No krew mnie zaleje — mruknęła, podirytowana. — Dlaczego nie możemy już wracać do Konohy?

Wypowiedziała nagłos to, co Sasuke krążyło po głowie od dawna. Ta stagnacja doprowadzała go do szału. Nie to, że chciał się jakoś wymigać od kary, niech Tsunade karze go jak chce, ale niech już dotrą do wioski i wręczą jej te piekielne kartki, żeby mogła zacząć tworzyć lekarstwo.

— Woda dla was — warknął strażnik, przynosząc im butelki.  Keiko z wdzięcznością przyjęła je, zaś Akihito niechętnie poczłapał się do drzwi celi.

— Ach, o to chodziło — westchnęła z rozkoszy, wypijając na raz niemal połowę zawartości. — Masz, dobrze ci zrobi — dodała, wystawiając w stronę Sasuke jego butelkę. Nie zareagował. Nie to, że nie chciał, ale mimo wysyłanym sygnałów to mięśni, one odmawiały posłuszeństwa. Chwilę jeszcze walczył sam ze sobą, nim jakoś udało mu się zmusić ciało do podniesienia się. Jednak po wykonaniu dwóch kroków, runął jak długi.

— Sasuke! — krzyknęła Keiko, odwracając się i podbiegając. Pech chciał, że akurat, kiedy leciał na podłogę, stanęła do niego tyłem. — Coś ci się stało?

Nie miał wyboru, musiał przyznać się do sytuacji, zwłaszcza że zaczął czuć mrowienie w drugiej nodze.

— Tracę czucie w kończynach — odparł krótko i rzeczowo, unikając jej zmartwionego spojrzenia. W końcu jest z Uchiha, nie należy się nad nim rozczulać.

— Ale, że jak to? — pytała zaskoczona, dźgając go w rękę. — Od dawna?

Sasuke najpierw zmarszczył brwi, by zaraz otworzyć szeroko źrenice. Działo się tak od chwili zranienia w rękę, ale jakoś umknął mu fakt, że znajdują się w Suna, miejscu, które słynie z zatruwania ostrzy. Do tej pory nie połączył tego. W kraju Ognia prawie nikt nie stosował takich sztuczek, a i on sam nie często się z tym spotykał.

— Keiko — oznajmił poważnym tonem, znacząco na nią patrząc. Dziewczyna szybko załapała, o co chodzi.

— Już się robi — zapewniła, kiwając pewnie głową i podbiegając do krat celi. — Ej panie strażniku! — krzyczała.

— Co się dzieje? — zainteresował się Akihito, bezsensownie próbując uchwycić wyraz jej twarzy.

— Sasuke potrzebuje pomocy — wyjaśniła szybko, po czym znów zaczęła nawoływać straże.

— Czego chcesz? — warknął jounin, zjawiając się przed dziewczyną z niezadowoloną miną.

— Mój kolega potrzebuje pomocy lekarza i to szybko.

Mężczyzna nieprzychylnie zerknął za jej plecy na Uchihę.

— Wasze rany zostały opatrzone, czego jeszcze chcecie.

— Traci czucie.

Akihito wciągnął powietrze, szybko łącząc fakty.

— Ostrze, którym został zraniony, pewnie było zatrute czymś o opóźnionym działaniu. Potrzeba pilnie odtrutki — wyjaśnił, przyciskając się do krat i starając, na daremno zobaczyć sytuacje w sąsiedniej celi.

Strażnik mimo wyraźniej niechęci, w imię Wielkiej Konwencji Nacji nie mógł, odmówił więźniowi pomocy medycznej.

***

Keiko krążyła niespokojnie po celi, nie mogąc ustać w miejscu. A kiedy usłyszała szczęk zamka i kroki na korytarzu, od razu podbiegła do krat.

— I co z nim? — wyrzuciła na jednym wydechu, patrząc z niepokojem na Hanabi.

— Trudno orzec — oznajmiła zgodnie z prawdą. — Za długo zwlekał z zasygnalizowaniem problemu i teraz każda minuta się liczy, bo jak dojdzie do zdrętwienia mięśnia sercowego, to będzie po nim.

Keiko zrobiła wielkie wystraszone oczy i wyciągnęła ręce poza kraty łapiąc dziewczynę za ubranie.

— A antidotum?!

Potrząsnęła Hanabi, na tyle na ile mogła.

— Z tym jest problem. Lekarze podają mu podstawowe substancje neutralizujące, ale nie wiadomo, co było na ostrzu. Na stan obecny Sasuke nie reaguje na podawane leki i już całkowicie nie może się ruszać. Jest propozycja, aby utoczyć mu sporo krwi, wypłukując tym sposobem część trucizny, ale od razu trzeba by było zrobić infuzję i uzupełnić brak. Do tego potrzebny jest dobry dawca. A nie chcę obrażać Suna i ich medyków, ale — przyciszyła nieznacznie głos — ich stan wiedzy, a głównie sprzętu jest niższy niż u nas.

— Że, jak, ale, że, jak to? — pytała nieskładnie, z coraz bardziej przestraszona miną. Przecież Sasuke tutaj nie może zginąć, nie po tym, jak cała ta wyprawa była jej pomysłem i miała na celu poprawę jego samopoczucia.

— Potrzebna by tu była interwencja Tsunade — ciągnęła dalej. — Jednak, nawet jeśli wyruszymy teraz to nie zdążymy do Konohy na czas.

Keiko poderwała opuszczoną głowę.

— Potrzebna nam błyskawicznego powrotu do Konoha? — Dziewczyna pokiwała głową i już otwierała usta, by pociągnąć temat, lecz Higashiyama nie pozwoliła na to. — Dadzą nam opuścić Suna?

— Tak. Raport został spisany, teren zabezpieczony, wprawdzie jeszcze jest kwestia dogadania między Kage waszej kary za poczynione przestępstwa, ale z racji zagrożenia życia, zezwoliliby na powrót do wioski.

— Mogę pomóc — szepnęła, lecz w jej głosie nie było obawy, tylko czysta determinacja. Przecież już to robiła. Przecież już tak ratowała Sasuke. Wprawdzie to było zabronione, nie powinna pokazywać innym tej techniki, ale tu chodziło o Uchihę.

— Nie rozumiem — oznajmiła, bacznie przyglądając się dziewczynie.

— Znam pewną technikę, dzięki której jest możliwe wręcz błyskawiczne przemieszczanie się na duże odległości. Problem polega tylko na ilości osób, które mogę zabrać.

 No i nie tylko na tym, ale reszta w obecnej sytuacji to była dla niej drobnostka.

— Co chcesz przez to powiedzieć?

Hyuuga z ostrożnością pochodziła do tematu. Ostrzegali ją przed Kindersami, a wiedziała, że Higashiyama do nich należy.

— Moje techniki to woda, mogę zamienić niemal wszystko w parę wodną, w tym ludzkie ciało. Tym sposobem mogłabym siebie i jeszcze dwójkę osób przemieścić w szybkim tempie na dowolną odległość. Cząsteczki gazu poruszają się w niesamowitych prędkościach rzędu kilkuset metrów na sekundę. Sasuke znalazłby się w Konoha niemal…

— Jak za pomocą teleportacji — wtrąciła się. — Interesujące — dodała szeptem. — Tylko trzy osoby? A co z Kento?

— Przepraszam, ale jeśli wezmę więcej ludzi, jest większe prawdopodobieństwo, że nie uda mi się potem doprowadzić ciało do stanu stałego. Ja i dwie osoby to taka bezpieczna liczba.

I tak i nie. Wprawdzie już udowodniła, że potrafi zabrać więcej osób i przetransportować ich bez szkód, ale to była taka mała zemsta na mężczyźnie za jego postawę. A niech sobie wraca na piechotę.

— A nie mogłabyś korzystając z tego wydobyć z Sasuke truciznę?

Zaprzeczyła ruchem głowy. — Nie znam się na medycynie, nie potrafię czegoś takiego. Mogła… — ugryzła się w język. Przecież nie można paplać na prawo i lewo o wszystkich sekretach swoich umiejętności. Hanabi spojrzała na nią podejrzliwie, więc musiała dokończyć zdanie. — Mogłabym zamienić Sasuke po prostu w wodę o jego kształcie, ale nie wiem, jakby to miało pomóc medykom.

Nie to chciała powiedzieć, ale Hyuuga nie wyczuła tego, że zdążyła zmienić zdanie.

— Byłabyś w stanie przenieść mnie i Sasuke do Konohy?

— Z całym szacunkiem Hyuuga, ale tu chodzi o dobro mojego przyjaciela, więc nie mam podstaw, aby kłamać.

— Rozumiem. Poczekaj tu chwilę, muszę omówić to z lekarzami i dostać pozwolenie od Kazekage — wyjaśniła, oddalając się.

— Byle szybko! — zakrzyknęła za nią, z niepokojem oraz wyczekiwaniem obserwując drzwi, za którymi zniknęła.