19. Uchiha, już po wakacjach?

Sasuke uchylił niechętnie powieki, rejestrując przy okazji, że kręci mu się w głowie. Jęknął i ponownie zamknął oczy, ale nieprzyjemne uczucie nie mijało, a zamiast tego z każdą sekundą stawał się coraz bardziej świadomy swojego fatalnego stanu. Do wirującego świata szybko dołączyły mdłości i nieprzyjemny posmak na języku.

Przekręcił się na drugi bok, zamierzając zasnąć jeszcze na przynajmniej krótką chwilkę, kiedy dał o sobie znać jeszcze pęcherz. Podnosząc się z twardego legowiska, Sasuke z irytacją zrzucił kilka paczek po papierosach i butelkach po piwie, które leżały obok niego. Dlaczego spał w takim chlewie? Na miękkich nogach podszedł do umywalki stojącej w rogu pokoju, stanął w lekkim rozkroku i… sięgnął do rozporka.

Kiedy już zrobił, co miał zrobić, odkręcił wodę w kranie, umył ręce i przepłukał twarz. Jednak biorąc pod uwagę, że nie kąpał się od przeszło tygodnia, wcale nie sprawiło to, że poczuł się czystszy. Miał świadomość, że śmierdzi. Alkoholem, papierosami, potem i niemytym ciałem. Teraz chyba żadna z jego wielbicielek nie poszłaby z nim do łóżka.

Odwrócił się i spojrzał na swoje tymczasowe lokum. Znajdował się w samym centrum wioski w piwnicy, którą Orochimaru niegdyś wykorzystywał jako jedną ze swoich kryjówek. Sasuke dowiedział się o niej przypadkiem podczas szpiegowania Sannina i postanowił teraz z tej wiedzy skorzystać.

Podszedł do mocno wysłużonego już łóżka, przy okazji kopiąc puste butelki, które od kilku dni zalegały na podłodze. Drżącymi dłońmi wyjął papierosa i wymacał zapaliczkę w kieszeni. Zaciągnął się mocno, a potem spojrzał na wyłączony telefon leżący na rogu łóżka.

Wyłączył go wieczorem, tego samego dnia, kiedy urodziło się jego… dziecko. Sumire. Jego córka.

– Córka. – Smakował to słowo. – Jestem ojcem.

I to nie byle jakim, bo sam widok noworodka tak nim wstrząsnął, że niewiele myśląc, schował się tutaj, żeby ochłonąć i tak zleciało mu tych kilka dni. Telefon dzwonił raz po raz. Pierwsza była Keiko, później kilkakrotnie dobijała się do niego matka, następnie Itachi, a potem Sasuke już nie wiedział, bo sygnał zaczynał przyprawiać go o istne szaleństwo, więc wyłączył komórkę i do tej pory nie odważył się jej uruchomić.

Był tchórzem. Pierdolonym tchórzem, który był w stanie pół roku spędzić w towarzystwie nieprawdopodobnie silnego mężczyzny, który pożądał jego ciała i w tamtej sytuacji nawet nie mrugnął, ale narodziny córki wstrząsnęły nim tak bardzo, że od tygodnia non stop chodził pijany. Czy to znaczyło, że był urodzonym ninja? Idealnym shinobi? Odkąd pamiętał, już jako gówniarz cechował się odwagą, która często była brana za zwykłą brawurę. Nie miał problemów, by rzucić się do walki z dużo potężniejszym przeciwnikiem, nie bał się zranienia ani bólu, ale bał się… odpowiedzialności. Niemowlęcia, które go potrzebowało.

– Ja się do tego, kurwa, nie nadaję…

Przez chwilę nawet zaczął żałować, że ta półroczna misja u Orochimaru nie przypadła mu właśnie teraz, bo z ogromną chęcią i bez gadania by ją przyjął. Tsunade nie musiałaby się wysilać, szukając argumentów, by go przekonać, a on nie wahałby się tak długo z podjęciem decyzji. Uciekłby. Dzieci to nie była jego bajka, zdecydowanie.

Podrapał się po tygodniowym zaroście, przerywając ponure rozmyślania. Nie miał tu lustra i bardzo był szczęśliwy z tego powodu, bo własne odbicia na pewno nie poprawiłoby mu teraz humoru.

– Weź się w garść, człowieku – szepnął, zapalając kolejnego papierosa. – Jeszcze jeden i włączysz ten telefon, tak.

Strzepnął popiół na swoją prowizoryczną pościel i zaciągnął się potężnie. Teraz, to już z całą pewnością był uzależniony. W ciągu kilku ostatnich dni zaledwie dwa razy wychodził ze swojej kryjówki i oba spowodowane były głodem nikotynowym. Odwiedzał w środku nocy sklep całodobowy i pierwszą rzeczą, którą kupował, były fajki, drugą alkohol, a dopiero trzecią stanowiło coś treściwego do jedzenia. I cieszył się, że nie miał pod ręką kalkulatora, bo okazałoby się, że na ten nałóg wydał w ostatnim czasie majątek.

Peta rzucił gdzieś przed siebie, a potem sięgnął po telefon; z wahaniem wpisał PIN. Telefon mulił przez chwilę, a potem na ekranie wyskoczyło mu siedemnaście nieodebranych połączeń i dwadzieścia osiem smsów. Połowa z tych telefonów była od jego matki, druga od Keiko. Itachi zadzwonił tylko dwa razy i to zapewne dla świętego spokoju, bo wspomniane kobiety nie dawały mu żyć.

Jeśli zaś chodziło o wiadomości, praktycznie wszystkie pochodziły od Keiko. Dwa napisał do niego Itachi i te postanowił zostawić sobie na koniec, bo spodziewał się takiego opieprzu, że po przeczytaniu nie miałby już na nic siły. Trzy smsy przyszły od Uzumakiego, były napisane samymi wielkimi literami i zawierały tonę znaków zapytania, wykrzykników i niecenzuralnych słów pod jego adresem, zero zaś właściwej treści.

Otworzył pierwszą wiadomość od Keiko i zaczął czytać.

„Gdzie jesteś, Sasuś? Haniko o ciebie pytała, przyjdź do szpitala!”

Następne dwa były o podobnej treści, chociaż widać było, że Keiko powoli zaczyna tracić cierpliwość. Czwarty przypominał nieco te, które dostał od Naruto i nawet dwa razy sprawdził nadawcę, żeby się upewnić, że to nie on.

„SASUKE!!!! TY BURAKU CUKROWY, JA TU ZA CIEBIE GŁOWĄ RĘCZĘ, A TY ZNIKASZ!!!! NIE RÓB MI TEGO, NIE RÓB TEGO HANIKO I DZIECKU!!!! ODEZWIJ SIĘ!!!! I WIEDZ, ŻE KARA CIĘ NIE OMINIE!!! TAK CIĘ WYTARMOSZĘ, ŻE MNIE POPAMIĘTASZ!!!”

Następne pięć zawierało coraz wymyślniejsze groźby, a potem nastąpił przełom.

„Sasuś… martwię się o ciebie, daj chociaż znać, czy wszystko w porządku! Nie znika się tak bez słowa, wiesz? Przyjaźnimy się, czemu nic nie powiesz…”

Ścisnęło go za serce, kiedy czytał o jej zamartwianiu się o niego, o tym, że chciałaby go przytulić i kilka innych, dziwnych wyznań, których dopuścić się mogła tylko ona. I kiedy już myślał, że nic go nie zdziwi, otworzył wiadomość, przez którą niemal telefon wypadł mu z ręki.

„Z Haniko jest źle. Itaś powiedział, że zupełnie cię to nie obchodzi i że mam ci o tym nie pisać, ale ja wiem, że tak. Bo wiesz, Tsunade mówi, że jej organizm nie pozbierał się po porodzie. Coś jest nie tak i w ogóle i nie chcą ją wypuścić ze szpitala. Itachi wspomniał, że ma gorączkę, która nie chce spaść. No, niefajnie.”

Trzy dni później napisała:

„Sasuś, to znowu ja. Byłam u niej i ona serio nie wygląda za dobrze. Ma zostać w szpitalu do odwołania i tylko po części może się zajmować Sumire, i nie wiadomo, co z nią teraz zrobić… Sasuś, ona cię potrzebuje. Otrząśnij się! Proszę.”

Sasuke nie czytał dalej. Odłożył telefon, czując, że już dłużej nie wytrzyma. W ciągu kilku sekund znalazł się przed umywalką i zwymiotował. Prócz wypitego wczoraj alkoholu nie miał zbyt wiele na żołądku. Jego ciałem wstrząsnęły konwulsje, zmuszając go do siadu. Wytarł usta i brodę rękawem, oddychając głęboko.

I wtedy to dostrzegł. Kawałek szkła? Nie, to było lustro. Chwycił je z lekkim wahaniem, a potem przysunął do twarzy. Mężczyzna, który spoglądał na niego z odbicia, nie prezentował się najlepiej. Nie wyglądał na swoje lata, zarośnięty, zaniedbany, z ogromnymi worami pod oczami, trupiobladą cerą i przekrwionymi oczyma. Gdzie była ta duma i prezencja, którą emanował zazwyczaj? Naprawdę tym się stał? Takim człowiekiem był właśnie Uchiha Sasuke?

Sasuke odwrócił wzrok, czując wstręt do samego siebie. Musiał się pozbierać, musiał. Skoro był w stanie sobie poradzić z Orochimaru, u którego spędził tyle czasu ze świadomością, że jeśli się nie przyłoży, czekać go będzie tylko śmierć, musiał też poradzić sobie z życiem. Z kobietą, którą kochał i dzieckiem, które spłodził.

Jeszcze raz spojrzał na swoje odbicie i zmarszczył brwi. Tak, zrobi to.

***

Haniko z niemałą ulgą odsunęła Sumire od piersi, próbując ukołysać ją do snu. Za każdym razem, kiedy kończyła karmić, ogromny ciężar spadał jej z serca, a raczej… z brodawek, które przez tych kilka dni zdążyły zostać tak bardzo pogryzione przez małą, że Haniko każdą kolejną porę karmienia traktowała jak najgorszą torturę. Sumire może i nie miała zębów, ale to wcale nie znaczyło, że wiedziała, czym jest delikatność i ssąc mleko z matczynej piersi, starła się nie robić tego gwałtownie. Była w końcu tylko niemowlęciem.

Najedzona zazwyczaj zasypiała dość szybko i tak też było tym razem. Haniko chwilę tuliła do piersi ciemnowłosą dziewczynkę, zanim ta zapadła w sen. Z lekkim wahaniem umieściła ją w łóżeczku przy łóżku i opadła na poduszki.

Powoli przyzwyczajała się do dyskomfortu spowodowanego karmieniem, ale podczas trzeciego albo czwartego dnia, myślała, że nie da rady. Ból piersi był nie do zniesienia, a dodatkowo przeżywała jakąś hormonalną burzę i niemal pół dnia przepłakała, nie dopuszczając do siebie nikogo. Nie chciała, żeby Itachi widział ją w takim stanie. Nie chciała, żeby słyszał, jak szlochając w poduszkę, co jakiś czas wymawiając imię jego brata. Łkała, ale nie czuła ukojenia. Wmawiała sobie, że jest na to wszystko przygotowana, ale to okazało się kolejnym kłamstwem, którym karmiła samą siebie już od dłuższego czasu. Zniknięcie Sasuke zabolało dużo mocniej, odczuła je dużo dotkliwiej niż za pierwszym razem. Jakby ktoś wbił jej jakiś szpikulec prosto w serce. Ostrą i zimną stal, po której nieprzerwanie sączyła się krew.

Chciała, żeby przy niej był, żeby chwycił ją za rękę i wyszeptał to, co zawsze, kiedy nie mogła zasnąć w nocy. Byłby dla niej oparciem, nawet gdyby nie robił nic. Wystarczyłaby zaledwie jego obecność. A jego nie było.

Wciąż czasem chciało jej się wyć, bo czuła, że nie zniesie tęsknoty za Sasuke i nie nadaje się na matkę, ale wtedy pielęgniarki zapewniały ją, żeby się nie martwiła, bo to przez hormony i szybko minie. Tak, Haniko czytała, czym jest baby blues, ale nawet w najśmielszych wyobrażeniach nie spodziewała się czegoś takiego. Ona, osoba zazwyczaj spokojna i trzymająca emocje na wodzy, nie była w stanie nad sobą zapanować. Czuła tyle na raz i tak dotkliwie, że bywało, że zapierało jej dech. A zmartwione oczy Itachiego wcale nie przyprawiały ją o lepsze samopoczucie, chociaż mężczyzna bardzo się o to starał. Mikoto wpadała raczej rzadko, kiedy udało jej się zerwać ze smyczy Fugaku i roztkliwiała się nad nią, jakby to ona była małym dzieckiem. O zgrozo, raz nawet obie się rozpłakały. Haniko, bo patrząc na kobietę, dostrzegała ogromne podobieństwo do Sasuke, pani Uchiha, bo… bo Haniko płakała.

Działy się rzeczy dziwne i zupełnie niespodziewane, a wszystko to przeplatane co rusz atakami gorączki, która w krytycznych momentach osiągała nawet czterdzieści sześć stopni Celsjusza. Temperatura śmiertelna dla zwykłego człowieka i dosyć niebezpieczna dla przeciętnego shinobi. Tsunade zrobiła kilka testów i oznajmiła, że gdyby Haniko nie była użytkowniczką chakry natury ognia, sytuacja wyglądałaby znacznie gorzej. Póki jednak w żaden sposób nie panowała nad swoim organizmem, który rozchwiał się całkowicie po ciężkim porodzie, nie była nawet pełnoprawną matką.

– Jak się czujesz? – zapytał szeptem Itachi, pojawiając się niespodziewanie w drzwiach. – Przyniosłem ci coś do poczytania.

Podszedł do łóżka i usiadł na metalowym taborecie, podając jej książkę. Jeden z nielicznych egzemplarzy historii powstania jednej z najpotężniejszych technik ognia.

– Dziękuję – odpowiedziała z uśmiechem Haniko, zaglądając do książki. – A tak przy okazji, przeczytałam już tę o rozwoju prawa, którą mi wczoraj przyniosłeś. Miałeś rację, może nie wygląda, a okazała się bardzo wartościową lekturą.

– Prawda? Kiedy usłyszałem o niej po raz pierwszy, uznałem, że nawet ja nie dam rady przez to przebrnąć. Rozwój praw shinobi na przestrzeni wieków? Kodeksy rzadko okazują się pasjonujące.

– Gdzieś w domu powinnam mieć egzemplarz autorstwa Watanabe Anuro dotyczący systemów nauczania. To również bardzo dobra książka. Jeśli masz ochotę, możesz do mnie wpaść i pożyczyć.

– Z chęcią – oznajmił z uśmiechem Itachi.

Rozmowa się urwała. Ostatnio ich spotkania często wyglądały właśnie w ten sposób. Chwytali się jakiegoś tematu, który pasjonował oboje, żywo wymieniali się informacjami, a potem niespodziewanie temat kończyli, czego skutkiem była zawsze niezręczna cisza. I Haniko wiedziała, czym była ona spowodowana. Oboje wiedzieli, że prędzej czy później będą musieli porozmawiać o Sasuke, ale żadne z nich nie paliło się do tego, żeby zacząć. Młodszy brat Itachiego stał się tematem tabu, a oni mimowolnie zaczęli się zachowywać, jak gdyby nigdy nie istniał. Nie temat, a Sasuke.

– Wspomniałeś ostatnio, że twój ojciec znowu zaczyna coś kombinować.

Itachi spojrzał na nią ze zdziwieniem. Haniko zdała sobie sprawę z tego, że musiał pleść, co mu ślina przyniesie i nawet nie zdawał sobie sprawy, że poruszył taki temat. A teraz jeszcze wyglądał, jakby było mu wstyd, że przy jej natłoku zmartwień, zaczął opowiadać o Fugaku, który powoli, z dużą dozą ostrożności, ponownie zaczął interesować się sprawą zamachu.

Ona jednak była innego zdania. Czymże były jej głupie zmartwienia przy tak poważnym temacie, jakim był Fugaku? Już zamach był trudny, a do tego dochodziły jeszcze uczucia Itachiego względem ojca, którego – co by nie mówić – bardzo kochał.

– Nie ma się czym martwić. Na razie tylko… luźno planuje. – Wzruszył ramionami. – Zastanawia się, co by było, gdyby... Jest ostrożny, bo ANBU ma na niego oko.

– Żadnych konkretów? – dopytywała przyciszonym głosem Haniko. – Mieszkańcom na pewno nic nie grozi?

– Próbuje się skontaktować z grupą z Suna, z którą ostatnim razem zawarł porozumienie. Nie wie, że Kazekage z naszą pomocą wytropił spiskowców i na sojusz z nimi raczej nie ma co liczyć. Bardziej obawiam się tego, co będzie, kiedy Piąta dowie się o jego poczynaniach. Nie pochwalam ich, ale…

– To wciąż twój ojciec – dokończyła za niego.

Ojciec.

Od tego słowa coś ją ścisnęło w gardle. I chyba miała wypisane to na twarzy, bo Itachi spojrzał na nią z troską i nieśmiało chwycił za rękę. Uśmiechnęła się do niego kącikiem ust, spoglądając smutno na ich splecione palce.

– Dzień dobry – powiedziała jedna ze starszych pielęgniarek, zaglądając do jej pokoju. – Przyszła pora na kąpiel. Zabiorę małą, dobrze?

– Tak, dziękuję. – Haniko uśmiechnęła się do kobiety z wymuszeniem.

– Dawno temu jadła?

– Jakieś pół godziny temu.

– To dobrze. – Kobieta wyjęła małą z łóżeczka i wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi.

***

Sasuke chyba jeszcze nigdy tyle czasu się nie szorował. Był shinobi, zdarzało się, że wyruszał na tygodniowe misje, podczas których nie miał czasu, żeby się odświeżyć i był do tego przyzwyczajony. Wszyscy byli. Nie czuł się może zbyt komfortowo, ale nie o komfort przecież chodziło, a życie. Śmierdział? Trudno, inni też śmierdzieli. Wszyscy bez wyjątku byli ludźmi szkolonymi od dzieciństwa do zostania ninja i nie mogli sobie pozwolić na fobie związane z higieną.

Ale świadomość, że zapuścił się tak, będąc przez cały ten czas w wiosce, nieco go przerażała. Czuł się brudny, nawet kiedy już dokładnie wymył każdy centymetr ciała, namydlając się trzykrotnie. Początkowo woda pod prysznicem była zupełnie szara od brudu, ale po kilkunastu minutach nie różniła się już wcale od tej, która wytryskiwała ze słuchawki, a Sasuke i tak nie czuł się świeżo.

Zupełnie jak wtedy, kiedy zabił po raz pierwszy i wydawało mu się, że cały czas ma krew na rękach. Niczym nie mógł jej domyć i w samotności popadał w obłęd, póki Itachi nie zauważył, że coś z nim nie tak i nie postawił go do pionu. Jego pierwszy trup. Mógł tego momentu oczekiwać, ale kiedy już nadszedł, własne sumienie niemal zwaliło go z nóg. Życie takie było. Pierwszy raz był zawsze najintensywniejszy.

Ogolił się jeszcze dokładnie, po czym z dozą nieufności, zaczął przeglądać swoje ubrania. Potrzebował… czegoś małego. Żadne spodnie nie leżały na nim dobrze, a koszulki wisiały na coraz szczuplejszej klatce piersiowej, na której powoli zaczynały odznaczać się żebra. Sasuke był autentycznie przerażony, kiedy stanął nago przed lustrem w łazience Uzumakiego i zobaczył swoje odbicie.

I mało brakowało, żeby nie zaczął z tego powodu znowu pić. Nie mógł jednak pozwolić, żeby używki rządziły jego życiem. Wyszorował jeszcze raz dokładnie zęby i czym prędzej opuścił mieszkanie.

***

Po szpitalu poruszał się dość nieśmiało. Musiał porozmawiać z Tsunade i miał nadzieję, że zastanie ją w siedzibie Hokage, ale jak na złość musiała wyjść. Żeby chociaż… do baru poszła, ale nie, ona musiała odwiedzić akurat ten cholerny szpital, który Sasuke najchętniej ominąłby szerokim łukiem. Przynajmniej na razie.

Placówka była dosyć rozległa i Sasuke z coraz mocniej bijącym sercem odwiedzał kolejne oddziały. Kiedy dotarł na porodówkę, zastanawiał się, czy nie skręcić od razu do toalety i nie wyrzygać wszystkiego, co zostało mu na żołądku. O ile zostało w nim cokolwiek.

Serce waliło mu tak mocno, że niemal nie słyszał własnych kroków, kiedy jak skończona oferma kręcił się po korytarzu, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. I dopóki był na nim sam, nie musiał maskować strachu. Prawie podskoczył, kiedy drzwi do jednego z pokojów kliknęły, a na zewnątrz wyszła pielęgniarka, niosąc dziecko.

Sasuke przełknął ślinę, kiedy zobaczył czuprynę ciemnych włosów noworodka i jego jasną skórę. Pielęgniarka zmierzała w jego stronę i Sasuke miał wrażenie, że nogi wrosły mu w szpitalną podłogę i nie może się ruszyć. Dopiero kiedy kobieta wyminęła go bez słowa, uzmysłowił sobie, że nawet nie zwróciła na niego uwagi.

– Przepraszam! – Odwrócił się w stronę odchodzącej pielęgniarki. – Czy to…

Kobieta spojrzała na niego z niezrozumieniem, ale on nic już więcej nie powiedział, z obawą przyglądając się dziecku.

– Czy to jest… – odchrząknął. – Hm.

– Pan Uchiha?

Sasuke nerwowo podniósł na nią wzrok i skinął głową.

– Tak, to jest pańska córka – oznajmiła.

Uchiha przełknął ślinę i nieśmiało wyciągnął rękę w stronę dziecka. Mógłby jej przynajmniej… dotknąć. Sprawdzić, czy noworodki faktycznie mają taką miękką i delikatną skórę. I… i w ogóle.

– Proszę za mną. Pani Tsunade prosiła, by zgłosił się pan do niej jak najszybciej.

Sasuke cofnął dłoń i poszedł za kobietą. Kiedy wychodzili z oddziału, przytrzymał jej drzwi. Przeszli głównym holem i skręcili w lewo, do pomieszczenia dla personelu. Przeszli wąskim, ciemnym korytarzem, w którym unosił się zapach środków czystości, aż znaleźli się w niewielkim holu z trzema drzwiami. Łazienka, pomieszczenie socjalne i…

Pielęgniarka pchnęła trzecie drzwi i kiwnęła głową do Sasuke.

– Hokage-sama, ma pani gościa! – krzyknęła kobieta i z dzieckiem na rękach cofnęła się do wyjścia.

Sasuke wszedł do przestronnego pokoju i się rozejrzał. Na jednej ścianie aż po sufit piętrzyły się półki wypełnione po brzegi jakimiś specyfikami. Leki, czy środki czystości? Tego nie wiedział. Chociaż lekarstw raczej nikt nie trzymał w pomieszczeniu takim jak to. Na przeciwległej ścianie stał olbrzymi regał, na którym ułożone zostały kolorowe segregatory, a gdzieniegdzie jakieś pojedyncze kartki lub całe ich stosy. Pod ścianą naprzeciwko drzwi stało biurko zawalone papierami i brudnymi kubkami po kawie.

Na krześle siedziała Tsunade i przyglądała mu się wnikliwie.

– Uchiha, już po wakacjach? Nie wyglądasz na wypoczętego.

Sasuke zmarszczył brwi.

– Co dolega Haniko?

– Nie zostałam upoważniona do…

– No oczywiście! – warknął, przerywając jej w pół zdania. – Ale chyba mam prawo wiedzieć, to w końcu matka mojego dziecka!

– Tak, a z ciebie jest bardzo przykładny ojciec – podsumowała, wstając z krzesła i podchodząc do jednego z segregatorów. – Ale rozumiem, że przyszedłeś tu, żeby to zmienić.

– Co?

Hokage odwróciła się w jego stronę, trzymając w dłoniach jakiś dokument. Sasuke spojrzał na nią bez zrozumienia.

– Kiedy matka nie jest zdolna do opieki nad dzieckiem, opiekę przejmuje ojciec.

Pod Sasuke niemal ugięły się nogi. On? On miałby zajmować się niemowlęciem? Sam, bez niczyjej pomocy?

– Wykluczone – oznajmił, robiąc krok w tył. – Niech ona wyjdzie ze szpitala, a ja…

– A ty co? – przerwała mu kobieta, marszcząc czoło. – Będziesz ją wspierał… duchowo? Słuchaj, Uchiha, szpital to nie żłobek, nie trzymamy tu dzieci, które nie potrzebują opieki lekarskiej, a Sumire jest w pełni zdrowa. I ze względu na Haniko nie będę robić wyjątków. To dziecko tu nie zostanie.

– Ale… Nie, nie zrobię tego! – Oparł się o drzwi, jedną dłoń układając na klamce. Jeszcze tylko krok i będzie wolny. Jeden krok i zrzuci z barków wszystkie obowiązki.

– Świetnie – wycedziła Hokage, zaglądając z powrotem do segregatora i wyjmując inny dokument. – W takim razie podpisz mi tu, że zrzekasz się praw rodzicielskich i będzie po sprawie. A małej znajdziemy jakąś inną opiekę.

– Kto miałby się nią zająć? – szepnął Sasuke, odrywając się od drzwi i podchodząc do biurka po długopis.

Tsunade podała mu dokument; zaczął czytać.

– W takim wypadku najprawdopodobniej ojciec chrzestny, czyli Itachi. Haniko jest niezdolna do zajmowania się dzieckiem, ty się go wypierasz, więc prawa do opieki spadają na niego. Będzie dla niego dobrym ojcem.

Sasuke zamarł. Spojrzał na swoją dłoń, w której trzymał długopis i wykropkowane pole, na którym miał złożyć podpis. To tylko jeden ruch. Nabazgrze swoje imię i nazwisko, i będzie wolnym człowiekiem, ale…

Serce chyba jeszcze nigdy nie waliło mu w piersi tak szybko i mocno, jak w tym momencie.

– Nie, kurwa, mowy nie ma. – Zgniótł kartkę i cisnął nią do kosza. – Nie Itachi – warknął, odwracając się do kobiety.

– Przypominam, że sam zaproponowałeś go na ojca chrzestnego. Twój brat się zgodził i podpisał wszystkie papiery.

– Ale to… – Sasuke przełknął ślinę.

Szlag! To nie tak miało wyglądać. Przecież nie może się na to zgodzić. Nie może znowu zachować się jak gówniarz i zrzucić całej odpowiedzialności za swoje czyny na barki brata. Całe życie tak robił. Nawet wtedy, kiedy był święcie przekonany, że jest dorosły i sam odpowiada za siebie, tak naprawdę polegał na Itachim. Instynktownie zrzucał na niego wszystko, z czym nie był gotów się mierzyć i żył w ogólnym samozadowoleniu, dumny z tego, jak niezależnym i silnym był mężczyzną.

Gówno prawda. Był dzieciakiem, który tylko bawił się w dorosłość. I chociaż Itachi niejednokrotnie próbował pchnąć go do przodu, zawsze szedł krok za nim, by go złapać, gdyby Sasuke przypadkiem się potknął.

Był dla niego jak rodzic, który zamiast zaufać dziecku i pozwolić zmierzyć się samodzielnie z dwoma kółkami, biegł za rowerem, nie wypuszczając kija z ręki.

A Sasuke nie oponował. Tak było wygodnie, prawda? Żył sobie swoim poukładanym życiem, podczas gdy jego starszy brat przejmował od niego wszystkie obowiązki i nigdy się nie skarżył. Tak, nawet bardzo wygodnie.

– Zajmę się nią – oznajmił, nie dając sobie czasu na to, by jeszcze raz to przemyśleć. – Chcę być ojcem.

– Jesteś tego pewien?

Nie. Chyba jeszcze nigdy niczego nie był aż tak niepewien, jak tego.

– Tak.

Tsunade wydawała się usatysfakcjonowana jego odpowiedzią. Skinęła głową, a na jej ustach pojawił się uśmiech. Spojrzała na dokument spoczywający w koszu, żałując, że w pokoju nie było kominka, bo mogłaby kazać Sasuke demonstracyjnie go spalić. Może powinna dopisać budowę pieca do planu archiwum? Byli w trakcie remontu tej części szpitala i dlatego papiery walały się obecnie wszędzie, ale jeszcze nie było za późno, żeby wprowadzić w życie to jedno życzenie.

Ale tym mogła zając się później.

– Za mną, Uchiha. Ktoś musi ci pokazać, jak zajmować się niemowlęciem.

***

Kiedy Sumire została wyniesiona z sali, nie musieli już mówić szeptem. Od razu zrobiło się jakoś weselej, a kiedy jeszcze Itachi niechętnie opowiedział o ostatnich odwiedzinach Mikoto, Haniko nawet zaczęła się uśmiechać. Dla niego ten dzień był katastrofą, ale niezaprzeczalnie z perspektywy osób trzecich cała sytuacja musiała prezentować się zabawnie.

Nie wspomniał jednak ani słowem o pogarszającym się stanie zdrowia Keiko, starając się skupiać na opowiadaniu zabawnych anegdotek. Nigdy nie podejrzewał się o posiadanie poczucia humoru, a teraz okazało się, że je miał. I to całkiem przyzwoite, bo nawet jego samego bawiło czasem to, co mówił. Kilka razy musiał przerwać opowieść w połowie, gdyż zwyczajnie nie potrafił opanować śmiechu cisnącego się na usta. Haniko też chichotała, co jakiś czas przysłaniając usta ręką, żeby nie zagłuszać jego opowieści.

On śnił, czy to działo się naprawdę? Zmartwień miał tyle, że dawno temu powinien zostać przez nie zmiażdżonym na krwawą miazgę, a on jakby gdyby nigdy nic, siedział sobie teraz w odwiedzinach u najlepszej przyjaciółki, młodej matki, którą porzucił jego brat, obserwując, jak stan jej zdrowia się pogarsza i opowiadał głupawą historię o tym, jak Fugaku zabrał ostatnio przez przypadek do pracy pudełko z kaszką Kinari zamiast kanapek.

Chyba jednak coś kryło się w tym powiedzeniu, że czasem nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Jeśli lada dzień zaczną go bawić zwierzęta ślizgające się na oblodzonym chodniku, to uda się do psychiatry.

Śmiali się w najlepsze, ubawieni już nie wiadomo czym, kiedy drzwi do sali otworzyły się i weszła młoda pielęgniarka, uśmiechając się ciepło.

– Muszę zmierzyć pani temperaturę – oznajmiła, podchodząc do łóżka i wyjmując z kieszonki na piersi termometr. – Dobrze się pani dziś czuje?

– Tak, w porządku – odparła Haniko, wycierając łzę, która pojawiła się w kąciku oka. Pierwsza od dawna łza radości. – Wie pani może, czemu ta kąpiel tyle trwa? Pani Ushio zabrała Sumire prawie godzinę temu.

– O, o niczym pani nie wie?

Haniko zmarszczyła czoło i spojrzała na Itachiego, który nagle zrobił się czujny.

– Pani Ushio na życzenie pani Tsunade pokazuje panu Uchiha jak opiekować się dzieckiem.

Shimanouchi zamarła.

– Sasuke… tu jest?

Pielęgniarka spojrzała zdezorientowana na Itachiego. Kiedy nie odezwała się przez dłuższy czas, zerwał się z miejsca i wybiegł na korytarz.

– Itachi, uspokój się, proszę! – krzyknęła Haniko, ale jego już nie było. – Itachi!

Uchiha wyleciał na korytarz jak strzała i rozejrzał się nerwowo. Niewiele osób się tu kręciło, a już żadna z nich z całą pewnością nie była jego bratem. Itachi ruszył przed siebie, zdając sobie sprawę, że nie ma pojęcia, gdzie powinien go szukać. W tej części szpitala sal było może niezbyt wiele, ale to nie oznaczało, że mógł ot tak zaglądać do każdej kolejnej w nadziei, że znajdzie Sasuke.

Miał jednak więcej szczęścia, niż podejrzewał.

Dostrzegł go wychodzącego z sali kilka metrów przed nim. Sasuke zdawał się czymś tak przejęty, że nawet nie zwrócił na niego uwagi. Przynajmniej do czasu, kiedy Itachi brutalnie nie chwycił go za przód koszulki i nie przygwoździł mocno do ściany.

***

Sasuke aż zobaczył gwiazdy przed oczami, kiedy jego głowa zaliczyła bliskie spotkanie z betonową ścianą. Jęknął mimowolnie z bólu i dopiero wtedy uchylił powieki, napotykając mordercze spojrzenie brata i… sharingan.

Itachi przycisnął go z całej siły, uniemożliwiając wykonanie ruchu, a potem przydusił go przedramieniem.

– Jak śmiesz tu przychodzić po tym wszystkim? – wycedził przez zęby.

Był tak wzburzony, że zupełnie nie panował nad siłą, jaką wkładał w trzymanie brata. Sasuke zacisnął mocno szczękę, żeby nie jęknąć i spróbował się wyrwać, ale Itachi był silniejszy.

Kurwa, od kiedy on miał tyle siły? Jeszcze pół roku temu, kiedy wybierali się na sparing, wypadali na tym polu porównywalnie. Co więcej, Sasuke podejrzewał, że to on miał jej więcej, bo kilkakrotnie był w stanie powstrzymać cios, którego teoretycznie nie powinien mieć szans zablokować.

Co się z nim, do cholery, stało? Czemu czuł się taki bezbronny i nie był w stanie wykonać żadnego ruchu?

Otworzył usta, łapiąc gwałtownie powietrze, bo nacisk na jego szyję przybrał na sile.

– Kim ty jesteś, do cholery? – wysyczał mu do ucha Itachi. – Mój brat nigdy nie zachowałby się w ten sposób.

– A jednak – warknął Sasuke, chociaż głos ledwo przeszedł mu przez gardło. – Puść.

Itachi nie zareagował. Ani się nie cofnął, ani choćby odrobinę nie poluzował uścisku. Wyglądał na tak wściekłego, że zapewne nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi. A Sasuke coraz bardziej brakowało powietrza.

Zebrał się w sobie i jakoś wyswobodził rękę spomiędzy ich przyciśniętych do siebie ciał. Pomimo drżenia, zacisnął ją mocno na koszuli Itachiego, a z jego palców poleciały pierwsze iskry. Aktywował sharingan, odpowiadając na wyzwanie.

Starszy Uchiha spojrzał na rękę, trzymającą go za ubranie, w której brat powoli zaczynał formować chidori. Potem ponownie spojrzał na twarz Sasuke, z której odpłynęły wszystkie kolory.

– Stop! – Usłyszeli wrzask z prawej strony, a chwilę później, Tsunade ich rozdzieliła, ciskając w dwie różne ściany.

Itachi wyprostował się bez słowa, nagle odnajdując w sobie opanowanie, natomiast Sasuke… Sasuke klęczał, gwałtownie wciągając powietrze. Kiedy zdołał się podnieść, spojrzał na brata takim wzrokiem, jakby mierzył najgorszego wroga.

– Odbiło wam do reszty?! – krzyknęła Hokage, uderzając pięścią w ścianę i nie przejmując się tym, że skruszyła odrobinę farby. – To jest szpital! Walki na śmierć i życie możecie prowadzić sobie na zewnątrz!

Sasuke wytarł z brody ślinę rękawem i ignorując Itachiego, zwrócił się do kobiety:

– W której ona jest sali?

– Nie ma mowy! Nie pójdziesz do niej – warknął Itachi, robiąc krok w jego stronę. – Koniec z tym mieszaniem jej w głowie!

– Pierdol się – wysyczał. – Który to pokój?

Tsunade nie odpowiedziała. Na jej czole pojawiła się pulsująca żyłka i zapewne przywaliłaby im obu, gdyby nie pielęgniarka, która podeszła do niej nieco wystraszona.

– Pani Tsunade, pacjentka z sali jedenaście ma znowu wysoką gorączkę.

Itachi zacisnął pięści, posyłając bratu mordercze spojrzenie. Sasuke zrozumiał. To musiało się tak skończyć, nie musiał nawet pokazywać się jej na oczy, żeby spowodować kolejny atak. Musiała naprawdę mocno przejąć się jego pojawieniem w szpitalu.

– Zaraz przyjdę – oznajmiła Tsunade. – Wracaj do niej i monitoruj temperaturę. Uchiha, nie możesz się z nią teraz zobaczyć.

Sasuke zacisnął usta, ale skinął głową.

– Przyjdę z nią porozmawiać wieczorem i… przy okazji zabiorę dziecko.

– Co? – wypalił Itachi, nie wierząc w to, co słyszy. – Chyba sobie żartujesz. Ona nigdy się na to nie zgodzi.

– Nie ma wiele do powiedzenia – powiedziała Tsunade. – Sumire nie może zostać w szpitalu.

– To ją zniszczy, jeśli zabierzecie jej Sumire – stwierdził gniewnie Itachi. – Zabierzecie jej jedyną motywację do walki z chorobą.

– Uspokój się, Itachi. Nie mamy tyle personelu, żeby ktoś mógł non stop zajmować się dzieckiem. Ona nie jest matką nawet na ćwierć etatu, a nie powinna być nią w ogóle. Od kilku dni zastanawiam się, jak jej powiedzieć, że lepiej by było, gdyby ze względu na swoje zdrowie przestała karmić. Miewa ataki głównie po tym, jak karmi piersią, a jak myślisz, jak będzie wyglądało jej samopoczucie, kiedy dowie się, że nie może nawet tego i jedyne, co jej pozostanie, to patrzeć, jak inni zajmują się jej córką? Lepiej będzie, jeśli ktoś zabierze stąd dziecko. Możliwości są tylko dwie…

– Jaka jest ta druga? – spytał z nadzieją Itachi, jakby liczył na to, że istniało jakieś lepsze, mniej inwazyjne wyjście z sytuacji. Powierzenia opieki Sasuke było najgorszym rozwiązaniem.

– Ona ma dwóch ojców. Biologicznym jest Sasuke, a chrzestnym jesteś… ty.

Sasuke z zaciśniętymi zębami patrzył, jak wyraz twarzy Itachiego ulega gwałtownej zmianie. I dobrze, niech pomyśli, że to wykluczone i przestanie wściubiać nos w nie swoje sprawy. Sasuke naprawdę zaczynał żałować, że pokusił się o wpisanie brata jako kandydata na ojca chrzestnego, bo teraz mogły wyniknąć z tego same nieprzyjemności. A gdyby tak nagle stwierdził, że…

– W takim razie ja mogę się nią zająć.

Nie wierzył, że to się dzieje naprawdę.

– Chyba, kurwa, śnisz! – wrzasnął Sasuke, uderzając pięścią w ścianę. Tsunade spojrzała na niego krzywo, chociaż sama przed chwilą zrobiła to samo. – Ja jestem jej ojcem! Nie zgadzam się!

– Jakim prawem nazywasz się jej ojcem?! Nie było cię tu przez ostatni tydzień! Ani przy córce, ani przy Haniko, która cię potrzebowała! Nie masz do tego dziecka żadnych praw.

– Obawiam się, że jednak ma – oznajmiła Tsunade, kładąc Itachiemu uspokajająco dłoń na ramieniu. – Haniko może nie wyrazić na to zgody, ale prawa do opieki mają równe. Nawet jeśli wniesie wniosek o odebranie Sasuke praw rodzicielskich, rozprawa trochę potrwa. Przykro mi, ale w tej chwili nic nie możesz z tym zrobić.

Sasuke posłał mu spojrzenie pełne wyższości, zakładając ręce na piersi. Jego samozadowolenie jednak szybko uleciało, kiedy uzmysłowił sobie, jaką odpowiedzialność na siebie wziął. Itachi po raz kolejny próbować go odciążyć i chociaż wyjątkowo nie robił tego ze względu na niego, to mógłby bez skrupułów zrzucić ten problem na jego barki, a on nawet nie miałby do niego o to pretensji.

Pokręcił głową. Podjął już decyzję.

– Przyjdę po nią koło dziewiętnastej. Muszę jeszcze załatwić kilka rzeczy.

Itachi zacisnął pięści, ale nic na to nie powiedział.

– Niech tak będzie – oznajmiła Tsunade. – Haniko też powinna do tego czasu dojść do siebie. Będziecie mieli okazję porozmawiać.

Sasuke skinął głową, odwrócił i już zamierzał odejść, kiedy usłyszał głos kobiety:

– Sasuke, ile ważyłeś przed misją?

– Czy to ważne? – westchnął z irytacją.

– Ile schudłeś? – dopytywała Tsunade.

Odwrócił się przodem i dostrzegł na sobie oceniający wzrok Itachiego, który na pewno zauważył, jak bardzo stracił na prezencji. Spodnie, które jeszcze jako tako leżały tydzień temu, teraz wisiały mało estetycznie, trzymając się tylko dzięki mocno ściśniętemu paskowi. Sasuke wyglądał… źle.

– Dwanaście kilogramów.

Itachiemu nie udało się ukryć zaniepokojenia, co doprowadziło Sasuke niemal do kolejnego wybuchu.

– Zadbaj o siebie – poradziła Hokage, cmokając z wrażenia. – Żeby być dobrym ojcem, trzeba być w formie.

Nie odpowiedział. Stał jeszcze chwilę w miejscu, a kiedy nikt niczego więcej nie powiedział, ruszył przed siebie. Czym prędzej dopadł do wieszaka stojącego na początku korytarza i na szybko narzucił na siebie kurtkę. Kiedy wypadł ze szpitala, w pospiechu wskoczył na pierwszy lepszy dach i zaczął biec.

Ulicami dotarcie na miejsce zajęłoby mu zdecydowanie zbyt wiele czasu, a teraz liczyła się dla niego każda minuta. Chwilę walczył z telefonem w kieszeni, mając niewielkie trudności z wydobyciem go, ale kiedy dostał go już w swoje ręce, ekspresowo wybrał numer i przystawił komórkę do ucha, skupiając się na drodze.

– Keiko – szepnął, kiedy dziewczyna odebrała telefon.

– SASUKE! – wrzasnęła tak głośno, że odsunął komórkę od ucha, krzywiąc się z bólu. Bębenki w uszach miał naprawdę wrażliwe. – Boże, co się z tobą działo?! Czy ty wiesz, ile się ostatnio wydarzyło?! Jak mogłeś…

– Bądź przez chwilę cicho – warknął, przerywając jej monolog, którego zapewne szybko by nie skończyła. – Obiecuję, że wysłucham wszystkich twoich pretensji, ale… nie teraz. Musisz mi pomóc. Jesteś w domu?

Po drugiej stronie przez chwilę trwała cisza. Sasuke zastanawiał się nawet, czy się nie obraziła i nie rozłączyła, ale odezwała się po chwili.

– Jestem.

– Będę u ciebie za chwilę – rzucił do słuchawki i rozłączył się.

Tak dawno się nie ruszał, że teraz zaczynał odczuwać małe zmęczenie, ale nie mógł sobie pozwolić na postój. Skoro Haniko była w kiepskim stanie, to Tsunade na pewno zakazała odwiedzin i… Itachi mógł chcieć jak najszybciej wrócić do domu. A jeśli kogoś nie miał ochoty oglądać w tym momencie na oczy, to był to właśnie starszy brat. Jeszcze do niedawna powiedziałby, że Fugaku, ale… pal licho z nim.

Sasuke poruszał się w linii prostej, do czasu, aż skończyły się domy, po których mógłby skakać. Keiko mieszkała w samym środku opuszczonej już dzielnicy, a sąsiednie budynki były od tylu lat niezamieszkane, że Sasuke nie miał pewności co do ich stabilności. Wolałby, żeby żaden dach nie zawalił się pod wpływem jego – obecnie dość niewielkiego – ciężaru.

Zeskoczył na ziemię i puścił się biegiem, pokonując ostatnie kilkadziesiąt metrów do domu dziewczyny.

Kiedy zapukał, nie musiał długo czekać. Keiko błyskawicznie mu otworzyła, niemal wyrywając przy okazji drzwi z futryny.

***

Zlustrowała go uważnie od góry do dołu, ale zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, doskoczył do niej i mocno przytulił. Było to na tyle niespodziewane, że zamarła ze zdziwienia, dopiero po chwili odwzajemniając uścisk.

Sasuke pierwszy raz zrobił coś takiego. Pierwszy raz to on ją napadł, a nie ona jego. Pierwszy raz wydawał się szczerze i całkowicie czerpać przyjemność z powodu czyjejś bliskości. Keiko była tym tak zszokowana, że pretensje, którymi zamierzała uraczyć go już na wycieraczce, odeszły na dalszy plan. Nie mogła tego przerwać. Nie teraz kiedy Sasuke po raz pierwszy naprawdę bezgranicznie się przed nią otworzył.

Kiedy odsunęli się od siebie, Keiko spojrzała na jego zapadnięte policzki i przekrwione oczy, i zapragnęła znowu go przytulić. Rzuciła się na niego, zamykając w ciasnym uścisku.

– Przepraszam cię – szepnął Sasuke gdzieś w okolicy jej ucha. – I dziękuję.

Uśmiechnęła się szeroko.

– Właź – odsunęła się od niego i zrobiła mu przejście. – Herbatki ci zrobić? Czekaj… nie! Najpierw coś zjesz. Wyglądasz, jakbyś był na diecie zera kalorii. Diecie mówimy papa, musisz zacząć się lepiej odżywiać!

– Niestety nie mam tyle czasu, ja… przyszedłem, bo miałem nadzieję, że Haniko zostawiła wam klucz do swojego domu.

– Zostawiła – przytaknęła Keiko, przyglądając mu się nieufnie. Potem mimowolnie spojrzała na pęk kluczy wiszący na drewnianym kołku, a Sasuke podążył za jej spojrzeniem. Keiko doskoczyła do wieszaka i chwyciła klucze w obie dłonie, przyciskając do piersi.

– Proszę. – Spojrzał na nią błagalnie. – Muszę je odzyskać. Chciałbym się tam wprowadzić razem z dzieckiem.

Keiko zamrugała. On chciał… Że z Sumire chciał?

– O boże! – krzyknęła, łapiąc go za przedramiona. – To cudowne! Ale… czy ty jesteś tego pewny? Dasz sobie radę?

Sasuke zacisnął usta i nieznacznie spuścił wzrok.

– Nigdy tak…

– Się nie bałeś – podpowiedziała Keiko, patrząc mu głęboko w oczy. Śledziła wzrokiem wszelkie zmiany na jego twarzy i wyczytała z niego więcej, niżby chciał. – Nigdy niczego się tak nie bałeś. Nie masz pojęcia, czy podejmujesz właściwą decyzję i czy dasz sobie radę. Więc dlaczego?

Sasuke oparł się o framugę, oddychając głęboko.

– A czy będę miał jeszcze jakąś szansę? Czuję, że ta jest ostatnia. Jeśli teraz zawalę, to będę tego żałował do końca życia.

– Chcesz tego?

– To moje dziecko i… kobieta, którą kocham.

Więcej mówić nie musiał. Keiko nie wahała się ani przez chwilę, kiedy oddawała mu klucze, chociaż miała świadomość, jaka awantura ją czeka, kiedy Itachi dowie się o wszystkim. Nie to jednak było ważne. W tym momencie nie liczyła się ani ona, ani Itachi, ani nawet Sasuke. Chodziło o dobro dziecka, a Keiko wierzyła, że młodszy Uchiha sobie poradzi. Czuła to gdzieś w głębi serca i nie zamierzała stawać im na drodze.

Sasuke wciąż zasługiwał na opieprz. Na wytarganie za uszy, potężnego kopniaka i umoralniającą gadkę, którą wyćwiczyła już w myślach do perfekcji przez ostatnie dni. Ale nie teraz. Teraz potrzebował wsparcia, bo wszystko wskazywało na to, że choć był bardzo zagubiony, właśnie wkraczał na dobrą drogę i potrzebował kogoś, kto dodałby mu odwagi. Chwycił za rękę, uśmiechnął się i przytaknął, utwierdzając go w przekonaniu, że postępuje właściwie.

Keiko zrobiła krok do przodu i obejmując go za szyję, ucałowała krótko w policzek.

– Kocham cię, Sasuś – powiedziała, uśmiechając się szeroko. – Jak przyjaciela, ale naprawdę cię kocham. I wierzę, że jeśli tylko tego zechcesz, będziesz świetnym ojcem!

Sasuke niepewnie odwzajemnił uśmiech. Wyszło mu to raczej koślawo i smutno, ale lepsze to niż nic. Odwrócił się i wyjrzał na zewnątrz, jakby kogoś wypatrywał. Keiko szybko zdała sobie sprawę, że musiało chodzić o Itachiego i że gdyby przyszło mu walczyć o te klucze, teraz z całą pewnością by przegrał.

– Muszę iść.

– Ale jeszcze w tym tygodniu musimy się zgadać, dobra? Dopóki pamiętam, za co mam cię ochrzanić.

– Słowo – oznajmił, wychylając się trochę mocniej przez drzwi. Teren czysty. – Do zobaczenia.

Keiko pożegnała się z nim, czując, że kamień spadł jej z serca.

***

Sasuke wracał do kawalerki Naruto, niemal pewien, że teraz już nie uda mu się uniknąć przyjaciela. Kiedy zakradł się do mieszkania przed wizytą w szpitalu, była pora obiadowa i Uzumaki zapewne przesiadywał w Ichiraku, więc Sasuke bez pretensji i pytań mógł się ogarnąć, ale teraz, kiedy dochodził już wieczór, zapewne odpoczywał w domu przed telewizorem.

Idąc, zastanawiał się, czy Naruto wybije mu wszystkie zęby, czy tylko część. Bo że rzuci się na niego z pięściami, to był pewien. Zachował się skandalicznie, a Uzumaki jako jego przyjaciel był zawsze pierwszy w kolejce do uświadamiania mu, że popełnił błąd. A w męskiej przyjaźni najlepiej się takie rzeczy uświadamiało pięściami. Szybko i skutecznie.

Kiedy więc wkroczył do mieszkania, od razu aktywował sharingan, by już w następnej chwili zablokować cios wymierzony w jego policzek.

– Uchiha! – ryknął mało sensownie Naruto, próbując przycisnąć go do ściany.

Ale Sasuke się nie dał. Dwa razy dziennie nie zamierzał się nabierać na to samo. Już i tak wiedział, że po uścisku Itachiego będzie miał siniaka na szyi.

– Odsuń się, głąbie. Przyszedłem tylko po swoje rzeczy.

– Tak?! I gdzie się z nimi wybierasz? Do Orochimaru?! A nie, no przecież, że nie, bo on NIE ŻYJE! Jeszcze jakichś przestępców masz na oku?!

– Do Haniko wracam! – wrzasnął. Temu głąbowi niczego nie dało się wytłumaczyć inaczej niż krzykiem. – Przejmuję opiekę nad dzieckiem…

Naruto puścił go i zrobił dwa kroki w tył.

– Ty mówisz… serio?

Sasuke machnął ręką i podszedł do swojej torby, wrzucając do niej wszystkie swoje rzeczy, które walały się po kanapie. Pewnie powinien wyluzować i zrobić to wszystko na spokojnie, żeby na pewno wszystko zmieścić, ale nie miał do tego nerwów. Wciskał wszystko na pych, mając nadzieję, że torba jakimś cudem się zamknie. A jak nie to… to coś wymyśli.

– Zapieczętuj mi z łaski swojej wszystkie kartony – rozkazał, zerkając przelotnie na przyjaciela, który wciąż stał z rozdziawioną gębą.

– Sasuke… – zaczął Naruto, posłusznie podchodząc do tekstowych pudeł.

– Hm?

– Jesteś idiotą.

– Wiem… – odburknął, siadając na torbie, żeby wszystko dobrze upchnąć. No, jakby ważył te dwanaście kilogramów więcej, to na pewno byłoby mu łatwiej.

– Wiesz, jaka chryja wybuchła, jak zniknąłeś? Twoja matka zamartwiała się na śmierć, Itachi był tak wkurzony, że zdolny był zabić z byle powodu, Keiko kazała mu się od ciebie odczepić i nieustanne stawała w twojej obronie, a Haniko…

– Nie kończ – wciął się, uzmysławiając sobie, że nie chce wiedzieć. Jeszcze byłby gotów zmienić zdanie, gdyby się dowiedział, ile przykrości jej sprawił swoim kolejnym gówniarskim postępowaniem.

Uzumaki posłusznie zamilkł. Sasuke zaś uzmysłowił sobie, że musi wyglądać naprawdę źle, skoro przyjaciel mimo wszystko, tak dla zasady, nie obił mu mordy. Że Keiko z dobrego serca mu odpuściła, to był gotów uwierzyć, ale nie Naruto. On zawsze dobitnie uzmysławiał innym, jak wielkie błędy popełnili, nie stosując taryfy ulgowej.

I kiedy tak się zastanawiał, jak żałośnie musi się prezentować, Naruto podszedł do niego, oddał zwoje z zapieczętowanymi pudłami i bez ceregieli trzasnął go w nos.

Sasuke wylądował na tyłku i syknął, łapiąc za bolącą część twarzy. Spojrzał z mordem na Uzumakiego, który w tym czasie wyjął z kieszeni opakowanie chusteczek i podał mu jedną.

Krew pociekła mu po rękach, zanim przyłożył ją do zranionego miejsca.

– Dzięki, kurwa – warknął, wstając z podłogi i rozglądając się za swoimi rzeczami.

– Proszę, kurwa – odpowiedział Naruto, a potem klepnął go w plecy i uśmiechnął się szeroko. – Dobrze, że wróciłeś, draniu!

Sasuke prychnął. To się jeszcze okaże.

***

Kiedy razem z Sumire dotarł do domu Haniko, było już po dwudziestej. Przed zajściem do szpitala, wstąpił tu jeszcze na chwilę, żeby nieco uprzątnąć rzeczy na górze i włączyć ogrzewanie, którego od tygodnia nikt nie używał.

W domu panował nieprzyjemny chłód i Sasuke nie był zadowolony, że musi przenieść córkę w takie warunki. Jeszcze tylko tego by brakowało, żeby na start mu się rozchorowała. Wystarczyło, że już i tak był przerażony na myśl, że ma zostać z nią sam na sam i bał się, że nie przetrwa nocy.

Sympatyczna starsza pielęgniarka wszystko mu pokazała w… dużym skrócie, wierząc, że sobie poradzi. W końcu wszyscy młodzi rodzice byli równie zagubieni, co on, nie mając zbytniego doświadczenia w zajmowaniu się dziećmi. Tyczyło się to zwłaszcza shinobi, którzy swoje życia poświęcali zazwyczaj na coś innego, niż zakładanie rodziny.

Ale pielęgniarka była wyrozumiała i chwaliła go, gdy robił coś dobrze. Dowiedział się, że całkiem nieźle trzyma maleństwo i gdyby miał więcej pewności siebie, to byłoby niemal idealnie. Nienajgorzej wychodziła mu kąpiel, dziecko się nie topiło – to najważniejsze. Miał za to problemy z ubieraniem niemowlęcia, zmianą pieluch i nienajlepiej wychodziło mu karmienie, bo trzymał butelkę pod niewłaściwym kątem.

Trening czyni mistrza, pomyślał, umieszczając małą w kołysce. Przykrył ją szczelnie, bo w pomieszczeniu było jeszcze dość zimno, a potem opadł na posłanie.

Był tak zmęczony, że najchętniej od razu by zasnął. Czuł jeszcze kaca po wczorajszej, jednoosobowej imprezie, a psychicznie ten dzień zrównał go z ziemią, o ile od razu nie wepchnął do głębokiej studni, ale nie mógł sobie jeszcze pozwolić na sen.

Miał kilogramy mleka w proszku do rozlokowana na półkach w kuchni, musiał przerobić sobie szafkę na stolik do przewijania, rozlokować gdzieś wszystkie pieluchy i inne akcesoria, które będą mu potrzebne, kiedy tylko mała się zbudzi. Haniko może i zakupiła wiele przydatnych rzeczy, ale do tej pory nie martwiła się tym, gdzie i jak je zagospodarować. Stosy dziecięcych akcesoriów piętrzyły się w sypialni, a Sasuke musiał to ogarnąć, jeśli chciał coś później bez problemu znaleźć.

Innymi słowy, czekała go długa noc.

Kiedy niechętnie sprzątał ten bałagan, rozmyślał o minionym dniu. Kiedy ponownie przyszedł do szpitala, Haniko wciąż miała bardzo wysoką gorączkę i nie kontaktowała ze światem. Chciał ją zobaczyć i zapewnić, że wszystko będzie dobrze, że zajmie się ich córką, ale nie miał do tego okazji. I jakkolwiek irracjonalnie nie brzmiałoby to w jego ustach, była to prawda i miał nadzieję, że Haniko by to wyczuła. A teraz, kiedy się obudzi, Tsunade postawi ją przed faktem dokonanym. Przyszedł Sasuke, zabrał dziecko i poszedł. O, i tyle miała do gadania. Nawet nie miała okazji się przygotować na taką wiadomość. Bez słowa, bo przecież nie mieli okazji go zamienić, zabrał Sumire ze szpitala i tyle go widziała.

Sasuke westchnął, spoglądając na maleństwo, smacznie śpiące w kołysce. Ona była taka krucha, taka delikatna. Mała ciemnowłosa istotka, która nie zasłużyła na to, by mieć tak nieogarniętego ojca.

I właśnie dlatego musiał się zmienić. Musiał stać się takim rodzicem, jakiego potrzebowała.