26. Dzień Promocji, czyli show na pokaz, ku uciesze mas

Keiko wstała bladym świtem, co nie było w jej zwyczaju, lecz dzisiaj Kindersi mieli wielki dzień, toteż w siedzibie musiała być już z samego rana. Cały czas nucąc przewodnią piosenkę najbliższych kilku godzin szybciutko oporządziła się, po czym wybiegła na spotkanie organizacyjne. W samym budynku wrzawa niemożliwa, pełno ludzi z pudłami, jakieś krzyki, tańce, śpiewy, tam pierwszostopniowcy zaaferowani po raz setny powtarzają układ, tu jakaś grupka omawia ostatnie szczegóły, tam się ktoś rozciąga, tu znowu układa dłonie w pieczęci, a ci najbardziej wtajemniczeni, którzy grać mieli najważniejsze role z rozbawieniem wygłupiali się nie przejmując się absolutnie niczym.

— No, ludzie uwijać się, uwijać — nawoływał Danar zastępca Josuke i organizator tego dnia. — Zostało niewiele czasu, przebierać się, przebierać. Keiko błagam ciebie na wygłupy będzie później pora. Isamu odstaw ją i marsz przebrać się — pouczał przemierzając hałaśliwy korytarz, który przeważnie świeci pustkami, gdyż członkowie przebywają na salach treningowych. — Ulotki gotowe? Gdzie są roznosiciele? — pytał zaglądając na listę, na której stawiał ptaszki przy przygotowanych rzeczach.

— Ktoś tu w pełnej robocie — mruknęła szatynka do stojącego nieopodal Ody.

— W końcu to bardzo ważne, żeby nam dzisiaj wszystko wyszło — odparł kierują kroki wraz z resztą przyjaciół, do sal przeznaczonych dla nich.

— Oto dziś dzień krwi i chwały, oby dniem zwycięstwa był — zaśpiewał Isamu zapożyczając słowa ze słynnej piosenki patriotycznej.

— To tylko Dzień Promocji — zauważyła Keiko otwierając drzwi do szatni, znajdującej się obok  ich głównej hali treningowej.

— Ostatnio coraz gorzej u nas z rekrutami — przypomniał Uchiha. — Brakuje nam ludzi, a pierwszostopniowcy giną w zaskakującej szybkości.

— Coś w tym jest — zgodziła się z nim.

— Nic już nie jest takie jak kiedyś, dzieci więcej się uczyły niegdyś, lecz dzisiaj zakazanych techniki nie chcą poznawać, więc nas przyprawiają o zawał, gdy nam Josuke o misji zapowiada.

— I to są święte słowa — wtrącił się szatyn z głębi pomieszczenia przebierając się w wyznaczony strój.

— Jednym słowem, musimy dzisiaj dać z siebie wszystko. Więc do roboty! — krzyknęła entuzjastycznie Higashiyama dopadając do swojej szafki.

Trasa od siedziby do pobliskiego parku, gdzie mieścił się amfiteatr była pięknie udekorowana kolorowymi flagami, balonikami, drążkami, kwiatami, linami, serpentynami. Większość członków Kindersów uzbrojona w ulotki stała w wyznaczonych miejscach rozdając je przechodniom. Grupa osób oddelegowana do ostatnich poprawek na scenie dawno opuściła sztab główny, w którym pozostała najważniejsza elita dzisiejszego przedstawienia.

— Ja, wraz z Josuke, wierzymy w was i życzymy połamanych nóg — oznajmił dumnie Danar, stojącym przed nim przyjaciołom gotowym do wymarszu. — Wasz sukces to sukces Kindersów.

— Tak jest!!! — krzyknęli chórem.

Keiko uwielbiała ten dzień, był jej ulubionym od momentu przystąpienia do organizacji i robiła wszystko, żeby go nie opuszczać. Kilka godzin niesamowitej zabawy, możliwości wnerwiania ANBU, jak i robienia rozróby na głównych ulicach Konohy, czego chcieć więcej. Nic dziwnego, że to była impreza, na którą cały piąty stopień czekał od dawna, nawet nowicjusze wyczekiwali okazji do popisania się swoimi nowymi umiejętnościami.

Grupka przyjaciół odziana w kolorowe, żeby nie powiedzieć pstrokate stroje, dość sporo odsłaniające, zatrzymali się w portierni, tuż przed głównymi drzwiami Kindersów, aby popatrzeć po sobie ostatni raz przed wyjściem. Przybijając swoje specyficzne wymyślne piątki przy okazji życząc połamanych kości. Ustawieni w odpowiednim szyku wyszli na skąpaną w promieniach słonecznych ulicę, zapełnioną ludźmi, którzy przyszli popatrzeć na widowisko. Między nimi dzielnie krążyli członkowie organizacji, z ważną misją namowy do wstąpienia w ich szeregi. Wszystko to działo się wśród spadających z dachów budynków konfetti, serpentyn, zwisających, z czego popadnie balonów czy flag z godłem Kindersów. Do uszu dobiegały ciut za głośne dźwięki skocznej melodii, która zagłuszała wszystko, dodatkowo wprawiając w ruch drgający głośniki. Na wyznaczonym pasie pośrodku ulicy, prowadzącym aż pod sam amfiteatr, tańczyli wyginając się w najróżniejszych akrobacjach członkowie organizacji, powodując zachwyt wśród gapowiczów. Skakali z przenośnych trampolin, aby dać się złapać stojącym dalej przyjaciołom, rozkraczali do szpagatów, wyginali kręgosłup w mostki i inne dziwne pozycje, strzelali w górę płomieniami ognia wykonanymi dzięki technikom, tworzyli deszcz padający tylko do głów zebranych, tak, że nikt nie był zmoczony, oprócz osób, które były podrzucane na tak wysoko, aby trafić tam. Wśród tej wrzawy, wesołości i śpiewów krążyła wyraźnie niezadowolona rodzina Uchiha. Oddziały policji w takich sytuacjach miały obowiązek nadzorować bezpieczeństwo uczestników zabawy, co robiły niechętnie z wyraźną dezaprobata wyrażoną poprzez mimikę twarzy, czy słowa na temat jak to, taka poważna organizacja urządza coś takiego, jeszcze w ramach promocji siebie.

Ostatni stopień wtajemniczenia opuściwszy mury siedziby widowiskowo ruszyli w tan muzyki, wystrzeleni na wysokie wysokości przez Isamu i jego powietrzne techniki. Przelecieli ponad głowami gapowiczów wpadając w obszar gdzie jeszcze chwilę temu padał deszcz, aby złapać się przygotowanych tam specjalnie dla nich drążków, wykonując obroty a ostatecznie siadając na nich, spuścić się w dół, wśród okrzyków zebranych. Sprawnie i szybko została na wysokości pierwszego piętra rozpostarta narzuta pozwalając na odbicie się od niej spadającym, którzy dzięki temu znów znaleźli się w powietrzu pochwytując kolejny drążek, nagrodzeni pełnymi zachwytu dźwiękami.

— Zapodaj ten rytm! — krzyknęła Keiko stając wyprostowaną na rurce i unosząc do góry rękę. Muzyka na chwilkę ucichła, aby po chwili znów rozedrzeć przestrzeń ulubioną piosenką Higashiyamy. Wówczas stając na jednej nodze wykonała pełny obrót powodując, że z błękitnego czystego nieba nieskażonego najmniejszą chmurką spadł obfity deszcz, który wyparowywał dokładnie w chwili, kiedy na coś spadł. Dodatkowo dzięki promieniom słonecznym odbijającym się od kropli powstała piękna, widoczna tęcza, powiększając odgłosy zachwytu wśród zebranych.

— Dajmy czadu! — wrzasnęła zamykając oczy i ufnie rzucając się z drążka. Przygotowany na to Isamu dzięki kontrolowaniu wiatru zapewnił szatynce spokojne i bezpieczne lądowanie. — No przyjaciele! — krzyknęła stając twardo na ziemi poprawiając przy tym nadajnik od bezprzewodowego mikrofonu, w który była wyposażony. Na ten sygnał odpowiednia grupa zjawiła się obok niej również zaopatrzona w taki sprzęt.

Świat jest podzielony na dobro i na zło

Ciężko jest być królem

Zdarza się, że trudno połapać, kto króla a kto głupiec

My królowie Konohy

Nie posiadamy reguł, żyjemy ponad to

W nocy na wojnie, za dnia na przyjęciu

To nasze życie

Kindersi — zabłąkane szczęśliwe dzieci

Łatwo nam jest na świecie

Królowie wybierani z tłumu

Wzywani na pojedynek z przeznaczeniem

Nie przejmujemy się, kto napastnik, kto cel

Pogrywamy ze śmiesznym i pustym losem

My królowie Konohy

Nie posiadamy reguł, żyjemy ponad to

W nocy na wojnie, za dnia na przyjęciu

To nasze życie

Szczęście nie trwa wiecznie

Słowa ślepców

Dla nas wszystko jest zabawką

Po cóż żyć na ziemi, jak się bawić nie da?

Nie żyjemy w cieniu i na klęczkach

Wiemy, że czas jest jak wiatr, więc nie dbamy o reguły

Wiemy dobrze, że nie robimy nic złego

Ważne jest tylko by żyć

Kindersi królowie Konohy

Wiemy jak żyć, aby żyć

Nie posiadamy reguł, żyjemy ponad to

Dzisiaj na wojnie, jutro na przyjęciu

To nasze życie

Śpiewali równym, czystym głosem przemierzając ulice skocznym, tanecznym krokiem, wirując do rytmu. Wokół nich przemieszczali się inni członkowie Kindersów wykonując, co wymyślniejsze układy, salta, fikołki, przewroty, bardzo często posiłkując się pomocą drugiej osoby. Pokaz był ustawiony na zwrócenie uwagi na wspólną organizację i piękna synchronizację całej grupy. Jednak nie tylko ulica była zapełniona, gdyż w powietrzu ponad głowami również odbywały się pokazy akrobacji, dopasowanej do całokształtu. Okoliczny tłum szybko pochwycił melodię kołysząc się wraz z nią, lub wyśpiewując powtarzany wielokrotnie refren. Właśnie w trakcie kolejnego z rzędu wersu „My królowie Konohy”, nagle i niespodziewanie przed postępującą na przód paradą zaroiło się w powietrzu od osób ubranych w stroje niewyróżniające się z tłumu, lecz z maskami na twarzy typowymi dla ANBU. Obserwatorzy wstrzymali oddech, gdy napastnicy dobyli broń, posyłając w stronę tańczących salwę shurikenów. Na szczęście Kindersi przewidując taki obrót sprawy byli przygotowani, nawet nie drgnęli a grupie odpowiedzialnej za śpiew głos nie zadrżał. Oda występując przed zebranych, wraz z innymi użytkownikami technik ognistych, w widowiskowy sposób stopili nadlatujące ostrza. Jednak to nie był koniec, rozproszeni zamaskowani, zaatakowali powietrznych akrobatów. Ci zaś przygotowani na to, dobyli kunaia ukryte w zakamarkach ubrań. Na sygnał dany przez zwiadowców ukrywających się na szczytach dachów, Keiko cofnęła technikę suchego deszczu zalewając okolice gęstą mgłą. Pod jej osłoną Kindersi zaatakowali ANBU, którzy zniknęli tak samo szybko i nagle jak się pojawili. Szatynka zneutralizowała i tą technikę pozwalając przechodniom znów podziwiać bajeczno kolorowy spektakl. Zagrywka powtarzana, co roku, zawsze pojawiający się niespodziewanie zamaskowani rzucali się na paradę, chcąc pogrążyć organizację Kindersów, która wyraźnie pokazywała swoją wyższość nad innymi shinobi. ANBU nie należało do spokojnych stowarzyszeń a konflikt między nimi a Kindersami był wręcz odwieczny. Nie mogąc zrobić odwetu w postaci urządzenia lepszego widowiska, sabotowali ich show, starając się ukazać porażkę oraz degrengoladę konkurencji. Niestety ANBU było owiane złą sławą, mimo iż incydenty w postaci krążących plotek były jedynie jednorazowe i sporadyczne, to mocno przyczepiły czarne łatki, jakoby działo się tak za każdym razem. W przeciwieństwie do Kindersów, gdzie ciemna prawda została otoczona piękną wręcz lukrowaną otoczką, dzięki której opinia powszechna była sprzyjająca i pochlebna. Zarząd organizacji sprawnie radził sobie z maskowanie, czy ukrywaniem wszystkiego za pomocą specjalnych technik, znacznie bardziej wymyślnych, skrytych i skutecznych niż te, które stosował Danzo u siebie. Między innymi, dlatego obie organizacje nie przepadły za sobą, ukazując to przy każdej możliwej okazji, a rywalizacja o rekrutów i względy Hokage ze Starszyzną włącznie, bywała zacięta.

Główna część parady nadal wyśpiewując piosenkę, praktycznie stałając się hymnem Kindersów dotarła już bez zbędnych incydentów do amfiteatru. Tam dla mieszkańców Konohy został przygotowany szereg pokazów. Widownia zapełniła się, a na pustą scenę wyszli zeszłoroczni nowicjusze informując o tym zebranych. Potem pokazali niesamowity postęp, jaki dokonali dzięki przynależności do organizacji. Zaaranżowane walki między sobą, akrobacje z dziedziny gimnastyki sportowej wykonywane na deskach parkietu, specjalnie poustawianych licznie drążkach, równoważniach, kółkach, poręczach asymetrycznych, koniach czy stołach gimnastycznych. W zestawie były też trampoliny i inne wyskocznie, a innowacją w przeciwieństwie do sportu był brak mat, znacznie wyższe odległości oraz stopień skomplikowania układów, jak również fakt odgrywania przedstawienia w parach czy grupach. Keiko wraz z przyjaciółmi za sceną czekali na swoją kolej, dla urozmaicenia czasu naśmiewając się z dzisiejszych działań ANBU i podśpiewując ulubioną przez wszystkich piosenkę, a głównie jej refren.

— Potrzebny nam ktoś z piątego stopnia — krzyknął blond młodzieniec wpadając do rozbawionej grupki za kulisami.

— Idziemy — zakomunikowała szatynka ciągnąc ze sobą Isamu, obawiając się, że chodzi o kolejny atak ANBU. — O co chodzi? — zapytała oczekując wyjaśnień od chłopaka, który biegnąc obok wskazywał drogę.

— Mamy problemy z policją — oznajmił wyraźnie zaniepokojony z bardzo poważną miną.

— Policją — powtórzyła zatrzymując się zaskoczona. — Policją — jęknęła zawiedziona trywialnością sprawy.

— Cóż my uczynili, tak łatwo się zbłaźnili, pozwalając na wrobienie, w bredzenie.

— Dokładnie — potaknęła mu rozgoryczona, nie mając już możliwości ucieczki. Spokojnym krokiem powędrowała z blond towarzyszem niedoli, zdając sobie sprawę, że źle wybrała. Isamu ze swoim językiem do rozmów z klanem Uchiha się nie nadaje, a jasnowłosy młodzieniec, który po nich przyszedł najwyraźniej również nie wie, co uczynić, skoro ich potrzebuje. Zła na siebie, że to ona będzie musiała zająć się tą sytuacją zmarkotniała.

— Już ich widać — zakomunikował, wskazując ręką grupkę ubraną w charakterystyczne kamizelki z symbolem policji. Stali z wyraźnie niezadowolonymi minami zerkając na nadal postępującą paradę oraz grupkę młodzików najprawdopodobniej z pierwszego stopnia. Keiko spojrzała na Isamu, który uśmiechnął się rozbrajająco. Westchnęła przybierając taki sam wyraz twarzy. Płynnym, roztańczonym krokiem podeszli, rozczochrując fryzury małolatom.

— Co jest moi mili? — zagadała promieniejąc entuzjazmem. — Nie przejmujcie się niczym, my się tym zajmiemy. Do pracy mali królowie — oznajmiła puszczając im oczko.

— Tak jest! — zasalutowali znikając w tłumie, w celu rozdania pozostałych ulotek.

— Cóż się stało dostojni waszmość panowie? Czyżby nasi maluczcy coś zahuczeli za mocno?

Mina członków klanu Uchiha bezcenna, słowami opisać się jej nie dało. Keiko starała się tylko nie paść na ziemię ze śmiechu i nie zacząć się po niej turlać.

— Wołamy tamtych? — zapytał jeden z nich wskazując w kierunku, gdzie zniknęli poprzedni rozmówcy.

— Mieli przyprowadzić przełożonych — przypomniał, prowadząc dyskusję, jakby Kindersów w ogóle tutaj nie było.

— Wołam szefa, inaczej się nie da. Tu strefa beta pięć, wzywamy szefa — oznajmił do wyjętej krótkofalówki. — Powtarzam, tu strefa beta pięć, wzywamy szefa.

— Przyjąłem, za chwilę będę.

Keiko przełknęła głośno ślinę, obawiała się stanąć twarzą w twarz z przełożonym policji konoszańskiej, głową klanu Uchiha i jednocześnie ojcem Itachiego. Nie mogła starać się wywrzeć dobre wrażenie, gdyż musiała zachowywać się jak kodeks Kindersów nakazywał, przed wszystkim broniąc honoru organizacji.

— A w czym, panowie mili jest problem? Kolega nie zdążył mnie wtajemniczyć.

Postanowiła grać na czasie, chcąc szybko rozwikłać sprawę nim dotrze tutaj Fugaku. Oszczędzając tym samy kazań Itachiemu i skompromitowaniu go w decyzji o wyborze dziewczyny.

— Pogadamy jak szef przyjdzie.

Plan nie wypalił.

— Waszmość panowie, dla was czas być może w cenzorowie, lecz my na szczypty go z recepty, śpieszno nam, dziś wielka gra.

— Jeszcze tylko moment.

I rację miał, kilka chwil po wypowiedzeniu tych słów, przez tłum przecisnął się, do grupki stojącej na uboczu sam Fugaku.

— Szefie.

— Tak wiem — oznajmił brunet, uciszając podwładnych uniesioną lekko do góry rękę. — Sprawa wygląda tak. — Zwrócił się do dwójki Kindersów przechodząc bez ogródek do sedna. — Sprawdziłem w dokumentach i nie znalazłem wydanego pozwolenia na urządzenie takiej parady oraz nawet brak złożonego wniosku o pozwolenie. Jesteśmy organem odpowiadającym za bezpieczeństwo mieszkańców Konohy, o to musimy się zatroszczyć, a wasze przedstawienie zagraża obywatelom. Używacie podczas niego broni, technik, blokujecie główne ulice. Jednym słowem bez zezwolenia się nie obejdzie. Mamy pełne prawo w tej chwili rozgromić całą paradę — rzekł twardym głosem pełnym powagi.

— Momencik proszę. — Keiko wyszczerzyła się najmocniej jak umiała odciągając Isamu.

— Danar nie zgłosił tego?! — jęknęła przez zaciśnięte zęby, aby stojąca policja za ich plecami nie usłyszała tego. — Josuke by tak zrobił, ale nie uwierzę, że Danar nie przypilnował czegoś takiego.

— Moja droga — odparł prawie się zaśmiewając, — a nie czujesz tutaj rączki piesków Danzo?

— Znowu oni. — Westchnęła. — Leć podrzuć papiery do ich siedziby, ja załatwię to z nimi.

— Już się robi, złotko — rzekł puszczając oczko i bez zwracania jakiejkolwiek uwagi na zebraną, sporą z resztą grupkę policji z ich przywódcą oddalił się. Pozostawiając Keiko na pastwę losu, a raczej Fugaku. Odwróciła się do nich wyszczerzając jak tylko się da.

— To jakieś nieporozumienie, papiery były złożone a pozwolenie wydane.

— Gdyby tak faktycznie było, to nie zaistniała by ta rozmowa — zauważył słusznie Fugaku, wyraźnie nie mając zamiaru ustąpić. Niestety Kindersi również nie posiadali sympatyków wśród policji. Klan Uchiha od wieków zabiegał o miejsce wśród ANBU czy to Danzo czy Hokage, przez co ich nastawienie łatwo przepłynęło na nich.

— Punkt dla ciebie — mruknęła wywołując poczucie wyższość wśród oponentów. — No, ale bez przesady panowie, chcielibyście pozbawić ludu takiej atrakcji. Przecież widzicie jak się cieszą, jaką radość dają im te popisy. W gruncie rzeczy to…

— Uwaga! — krzyk przerwał jej wypowiedź. Rozpoznawszy głos wiedziała, co ma zajść, więc schyliła się, kucając, przez co latające wokół błoto, które wymknęło się spod kontroli jednego z drugostopniowców wylądowało na Uchihach.

— Chyba w tym momencie nie powinnam się uchylać — wypowiedziała myśli na głos obserwując jak panowie zdejmując maź z twarzy.

— Co ty nie powiesz — skomentował krótkowłosy brunet wyraźnie rozeźlony. Zaś Keiko wyszczerzyła się rozbrajająco.

— To ja może pomogę — zaoferowała składając dłonie jak do modlitwy. W momencie, kiedy zetknęły się z cichym klaśnięciem, z nieba, tuż nad głowami policji spadł obfity strumień wody. — No i jesteście czyści. I wszyscy zadowoleni — powiedziała nieprzerwanie szczerząc się. Tym mniej cierpliwym pulsowała już żyła na skronie, dłonie zaciskały się w pięści a w oczach malowała się chęć mordu.

— Coś nie tak? — zapytała robiąc zdezorientowaną minę przekrzywiając głowę na bok, wprawiając przez to w ruch kasztanowe włosy upięte dzisiaj w dwie wysokie kitki. — A i jeszcze to — dodała pstrykając palcami, aby ich wysuszyć.

— Dość tego! — krzyknął Fugaku. — Jesteście niemożliwi, niezdyscyplinowani, a przede wszystkim nie posiadacie dokumentów umożliwiających takie parady!

— No panowie, coś tacy spięci? — zagadała pochwytując dwójkę za nadgarstki i tak kierując nimi, aby wykonali obrót niczym panienka prowadzona w tańcu. — Trzeba się bawić, trochę rozrywki — kontynuowała uśmiechając się rozbrajająco, okręcając wokół własnej osi z rozłożonymi na wznak rękoma. — Powinniście wziąć w tym udział — dodała wchodząc, a bardziej wpadając w sam środek grupki Uchihów. W momencie, kiedy chciała zakręcić kolejnym, ktoś pochwycił ją za ramiona wyprowadzając na bok i dopiero tam dostawiając. Zerkając przez ramię rozpoznała Fugaku.

— Uspokój się! — krzyknął mocno już podirytowany. — Rozumiem — oznajmił spokojniejszym głosem, po kilku głębszych oddechach, — że jesteś członkinią Kindersów i tak będziesz się zachowywać, lecz zapowiadali przyprowadzenie przełożonego.

— Oh! Wy chcecie rozmawiać z Josuke. A to było tak od razu, zaraz zadzwonię. Tylko jakby ktoś pożyczył komórkę.

Z cierpiętniczą miną podali jej telefon, gdzie na szybko wybrała odpowiedni numer, dzwoniąc do portierni w siedzibie.

— Siema, tu Keiko kod…

— Daj na głośno mówiące i bez kodowania — upomniał ją szef oddziałów policyjnych, przerywając wypowiedź. Wykonała polecenie.

— Podaj do telefonu Josuke, mały problem w dokumentach.

— O.KE.J — odparł męski głos po drugiej stronie słuchawki sylabizując wypowiadany wyraz.

— Tu Josuke słucham — padła odpowiedź po chwili ciszy.

Keiko była zaskoczona, że przełożony pofatygował się do telefonu.

— Fugaku Uchiha szef policji Konohy, chciałbym wyjaśnić sprawę waszej dzisiejszej parady. Niestety w rejestrze nie znaleźliśmy pozwolenia na nią, ani wniosku z prośbą o przeprowadzenie jej. W takim wypadku cała impreza jest nielegalna i naszym obowiązkiem jest usunięcie jej.

— Oh… To musi być jakieś wielkie nieporozumienie, wszystko zostało zgodnie z literką prawa przeprowadzone. Ja niestety muszę już iść i się zająć tym, no, bo, bo, bo zostawiłem kunai na ogniu. Keiko wszystko wyjaśni. Pip. Pip. — I się rozłączył wypowiadając wszystkie słowa po ostatnim „bo” na jednym wydechu. Szatynka pod pływem wzroku zebranych zaczęła się głupio szczerzyć. Już się ucieszyła, kiedy Josuke podszedł do telefonu nie odsyłając portiera z równie głupią wymówką, lecz się przeliczyła. Zastawiona na lodzie z nieprzychylną policją i problemem utrzymania parady na głowie, nie zostało jej nic innego jak wielki uśmiech z machaniem rączką.

— Jak słyszeliście państwo przełożony jest bardzo zajęty, ale zapewnia, że pozwolenie zostało uzyskane. Może macie państwo bałagan w siedzibie, radzę przejrzeć to jeszcze raz wnikliwie. W końcu sporo ostatnio incydentów było, dokumentacja jest zapewne rozległa, jeden czy dwa świstki mogły się zawieruszyć. — Zaczęła się samoistnie pogrążać zrzucając odpowiedzialność za zgubienie papierów na Uchihów, ale wyboru nie miała, jeśli chciała utrzymać paradę przy życiu. Wiedziała już, że pokazać się w domu u Itachiego po tym wszystkim nie będzie mogła.

— Ty! Jak śmiesz oskarżać nas o bałagan.

— Jak twój szef opowiada brednie o kunaim na ogniu.

— Nie daliście nam tych papierów i teraz…

— Spokój — podniósł głos Fugaku uciszając rozeźlonych podwładnych. Zaś Keiko jak stała uśmiechnięta machając ręką, tak dalej to robiła, modląc się w duchu o powodzenie tej misji niesprawiedliwie zrzuconej jej na barki.

— Naprawdę uważam, że to nieporozumienie. Bardzo proszę o sprawdzenie dokumentacji jeszcze raz — oznajmiła składając ręce jak do modlitwy, starając się przyjąć minę szczeniaczka.

 — Dobrze. — Westchnął zrezygnowany. Szatynka omal nie podskoczyła, krzycząc radosne „jupi”. — Prosiłbym w takim razie, abyś przyniosła mi dzisiaj wieczorem osobiście do domu plik dokumentów odebranych od przełożonego, aby sprawa została szybko wyjaśniona.

 Pokiwała głową, wyszczerzając się w zupełnie szczerym pełnym radości uśmiechu.

— Tak jest — poparła głośnym okrzykiem salutując dość pokracznie.

— Mamy wam na oku — upomniał jeden z Uchihów, kiedy oddalali się za szefem wracając do pracy, czyli nadzorowania imprezy.

— Jasne nie ma sprawy — mówiła machając im na dowidzenia. — Uf… — mruknęła, kiedy zniknęli w tłumie. — Udało się.

Odetchnęła pełna ulgi, że wszystko poszło w miarę gładko.

— Josuke to będzie sporo kosztowało — dodała potakując na znak, że upomni się o to, kierując kroki ku amfiteatrowi. Zaraz powinna wychodzić na scenę, jak nie już.

Rację miała, gdy tylko dotarła na miejsce od razu została wypchnięta na parkiet, gdzie miał się odbyć popisowy numer. Spora grupa osób z piątego stopnia miałam z zawiązanymi oczami wykonać układ taneczny do puszczanych piosenek. Widowiskowe w tym wszystkim było to, że ruchy były, co do milisekundy synchronizowane, mimo czasami wymyślnych kroków. Widzowie już zdołali przyswoić sobie fakt, że ciała Kindersów sprawiają wrażenie pozbawionych kości, tak płynnie, lekko i z wdziękiem oraz naturalnością wyginali się w dziwnych akrobacjach. Jednak jak zawsze musiał się trafić jakiś gagatek na trybunach, który będzie uważał, że to zostało przygotowane, żeby ściemnić innych. Po takich słowach, zawsze zapewniane jest, że bez względu na muzykę, wszystko będzie wyglądało tak samo i do tego w rytm melodii. Salwa zaprzeczeń wylewa się wręcz z gapowiczów, więc są proszeni o podejście i użyczenie swoich odtwarzaczy oraz wybranie z nich muzyki. Potem standardowo prawda wychodzi na jaw, a wszyscy w okrzykach podziwu przeplatanych oklaskami nagradzają rzetelność Kindersów. Następnie odbył się pokaz poważnej walki z udziałem najbardziej wtajemniczonych z organizacji, przez co poziom znacznie wyższy niż w poprzednich wystąpieniach. W momencie, kiedy Keiko pojedynkowała się z Odą, ukazując widowiskowe starcie wody i ognia znów pojawili się zamaskowani przeciwnicy, z akcentami typowymi dla ANBU na maskach. Kindersi również ich używali, lecz ich miały wyraźne inne kształty, symbole oraz kolory. Niestety dla nie shinobi, wszystkie one wyglądały identycznie, przez co publika sądziła, że to część przedstawienia nie rozumiejąc powagi i faktu autentycznej walki. To było na korzyść ANBU, mogli spokojnie atakować nie martwiąc się o nic, ograniczając pole manewru przeciwnikom. Oni musieli liczyć się z widownią, pilnować, aby rykoszetem na nich nie poszło. Brak możliwości użycia pełnej siły przy odwecie również mocno przeszkadzał. W końcu jakby zranili napastników, wszyscy pomyślą, że zagalopowali się okaleczając współtowarzysza. Do czegoś takiego dopuścić za nic nie mogli, więc starali się jedynie odpierać ciosy, w czym skuteczna była między innymi Keiko. Higashiyama niemalże nie ustawała w wykonywaniu technik, lecz… Z ust pociekła krew, którą zaczęła się dławić, pod naporem sił przeciwnika jej bariera osłonna została rozerwana, przez co osoby w otoczeniu zostały zdmuchnięte silną falą rażenia na najbliższą ścianę. Szatynka osunęła się po niej obryzgując krwią pobliże. Dzisiejszego dnia przesadziła, organizm jeszcze nie do końca zregenerował się w pełni po ostatniej niedawnej misji, nie powinna używać aż tylu technik na raz i to tych z wyższej półki. Przyjaciele szybciutko zgarnęli dziewczynę za kulisy przetransportowując ją do siedziby, aby medyk mógł ją obejrzeć. Dziękując w duchu za lekkie zamieszanie oraz skupienie widzów na widowiskowych technikach, praktycznie nikt nie zobaczył problemu, w postaci niedomagającej jednej z członkini Kindersów.

Itachi, który dostał z samego rana telefon od Keiko, aby przyszedł oglądać paradę wszystko widział. Zaniepokojony przedarł się przez tłum zafascynowanych pokazem widzów, chcąc dostać się pod budynek, gdzie na pewno zabrali szatynkę. Widział, że tak jak to było wcześniej, nie uzyska żadnych wiadomości o jej stanie, lecz chciał poczekać pod nim, aż Higashiyama wyjdzie. Dowiadując się u źródła, od samej dziewczyny jak się czuje. Jednak z powodu wysokiej temperatury, która przez bliskość sporej ilości przechodniów sprawiała wrażenie jeszcze wyższej, szybko zmęczył się staniem w jednym miejscu i zapragnął ochłody. Dostrzegając szyld popularnej sieci sklepów całodobowych zaczął przepychać się przez tłum. Będąc prawie pod automatycznymi drzwiami dostrzegł znajome blond włosy.

— Witaj, Haniko, co u ciebie? — przywitał się z dziewczyną przeciskającą się w jego stronę. — Wchodzimy? — dopytał wskazując głową wejście, marząc o znalezieniu się w klimatyzowanym pomieszczeniu.

— Witaj Itachi. Tak oczywiście — potaknęła ku uciesze bruneta, który z błogą ulgą przyjął chłodny powiew. — Oglądałeś show? Keiko występuje? — zagadała rozglądając się po półkach w celu odnalezienia tej z napojami. Szybko domyśliła się, że znalazł się tutaj tylko ze względu na nią, co wywoływało lekki uśmiech na jej ciut zmęczonym obliczu. Właśnie wracała z zadania, które miała do wykonania w okolicy. A jako, że było ściśle tajne, bliska obecność takiej imprezy dawała idealny wręcz kamuflaż i przykrywkę, trudną do podważenia.

— Tak owszem. Muszę powiedzieć, że naprawdę dobrze im to wychodzi, a Keiko jest niesamowicie z nimi zgrana.

— W końcu to wizytówka Kindersów, zgranie.

Chcąc dobrze wykonać zadanie i móc opowiadać spotkanym, że była na paradzie, musiała, co nieco wiedzieć, więc dorwała pierwszostopniowaca z ulotkami, dokładnie ją studiując.

— Prawda.

Przechadzali się bez celu między półkami oglądając produkty, zastanawiając się czy czegoś jeszcze oprócz picia nie kupić, a tak naprawdę delektując się klimatyzacją. Nie wiedzieli tylko, że są obserwowani. Przebywający w okolicy Sasuke również zapragnął odrobinę chłodu, zawitawszy do „Kombin”. W momencie, kiedy miał z niego wychodzić zobaczył parę, którą musiałby minąć, czego chciał uniknąć. Cofnął się w głąb sklepu czekając, aż zrobią to samo, aby mógł spokojnie potem wyjść, niezauważony. Jednak dostrzegając obok brata Haniko, zaniechał pierwotny plan. Nie do końca rozumiejąc, czemu poczuł potrzebę śledzenia ich i dowiedzenia się, o czym będą rozmawiać.

— A tobie jak się podoba parada? — zagadywał, aby nie powstawała martwa cisza.

— Ciekawie to zaaranżowali. Poczekasz chwilkę, muszę coś skserować — oznajmiła zatrzymując się na dziale z gazetami, obok którego stało urządzenie.

— Jasne — mruknął odsuwając się, aby dać dziewczynie swobodę w operowaniu kserem i książką, którą wyjęła z torebki. Stał przejeżdżając wzrokiem po kolorowych okładkach, nie skupiając się na tytułach i wielkimi literami obwieszczaną myśl przewodnią numeru. Jednak w pewnym momencie coś zwróciło uwagę, podszedł bliżej regału skrupulatnie jeszcze raz oglądając magazyny. Wśród nich dostrzegł niewielki format z parą mężczyzn na okładce, uniósł przedmiot do góry marszcząc brwi. Blondyn wydawali mu się dziwnie zbyt znajomy a bruneta mógłby wziąć za replikę zdjęcia Sasuke.

— Skończyłam — zakomunikowała Haniko zjawiając się obok. — Coś znalazłeś dla siebie? Czytasz mangi? — zapytała zerkając mu przez ramię na to, co trzyma w ręku.

— Co to jest?

— Manga z gatunku miłości męsko-męskiej — wytłumaczyła spokojnie przyglądając się nieokreślonemu wyrazowi twarz Uchihy, który z powagą i zmarszczonym czołem skupiał się na okładce. — Wszystko w porządku?

— Tak, tylko, ta postać strasznie z wyglądu przypomina Sasuke — wyjaśnił wskazując palcem narysowanego bruneta.

— Nie widziałeś tego wcześniej?

— Nie, dopiero teraz pierwszy raz to widzę.

— Podobno autorem jest jego kolega, ostatnio się z nim pobił.

— Rozumiem — mruknął odkładając egzemplarz, kierując się z Haniko w stronę kas. Sasuke stał zaskoczony tym, co usłyszał. Nie rozumiał, czemu Itachi miałby wypytywać blondynkę o mangę sprawiając wrażenie jakby widział ją pierwszy raz. W końcu to on ją podrzucił ojcu. Nie było innej osoby, która mogłaby to zrobić. Nie pojmując tego, wychodził ze sklepu zupełnie skołowanym.

Kryzys wywołany atakiem ANBU udało się zażegnać. Reszta spektaklu przebiegała sprawnie, bez zbędnych incydentów. Najważniejsze, że obserwatorom się niezmiernie podobało a wiele komentowało dynamikę układów, widoczną pasję i odrobinę agresji czy te spokojniejsze fragmenty przepełnione wdziękiem, powabem, delikatnością. Przy czy wszystkie cechowały się naturalnością. Zdarzali się tacy, co wychwalali przygotowanie i trud włożony w zorganizowanie tak skomplikowanych przedstawień, nie mając pojęcia, że to, co zobaczyli było niemalże w całości częścią tego, co wykonują podczas zwyczajowych, obowiązkowych treningach.

***

Keiko po przesiedzeniu reszty dnia u Nerina opuściła siedzibę z plikiem dokumentów, które chcąc nie chcąc musiała zanieść jeszcze do Fugaku. Gdyby nie ten obowiązek, zapewne pozostałaby pod nadzorem do jutra, a tak dostała tylko wytyczne i obowiązek zjawienia się na kontrolę.

Spokojnym krokiem mrucząc przewodnią piosenkę tego dnia, pokonywała opustoszałe uliczki Konohy. Mimo zapadającego zmroku i późnej godziny Kindersi nadal uwijali się, sprzątając wszelkie dekoracje, których malutko nie było, a czas na skończenie pracy mieli do świtu. Keiko pożegnała się z nimi machając przyjaźnie i życząc dobrej nocy skręciła w obok kierując się ku posiadłości Uchiha.

Ściskając kurczowo teczkę stanęła na wycieraczce, pukając. W myślach prosząc, aby otworzył Fugaku, któremu mogłaby wcisnąć papiery i szybciutko zwiewając stąd.

— Tak, słucham? — zapytała długowłosa bruneta otwierając drzwi. Jednak modlitwa nie została wysłuchana.

— Dobry wieczór. Miałam dostarczyć te oto dokumenty panu Fugaku — oznajmiła wyciągając przed siebie teczkę, mając nadzieję, że kobieta z racji późnej pory, po prostu ją odbierze przekazując głowie rodu.

— Rozumiem, proszę wejść — zachęciła otwierając na oścież drewniane drzwi. I tym razem prośba szatynki nie została wysłuchana. Nie mając innego wyboru, weszła zdejmując buty. — Proszę tutaj zaczekać, zaraz poinformuję męża o twoim przybyciu. Proszę się rozgościć.

Westchnęła, kiedy Mikoto zniknęła na schodach. Z braku pomysłu podeszła do okna wyglądając na ogród otaczany powolutku ciemnym całunem nocy. Liczyła tylko na to, że…

— Keiko? — Wiedziała, do kogo należy ten głos i właśnie pragnęła na niego teraz nie wpaść. — Keiko — powtórzył szybkim krokiem przemierzając salon, aby przytulić mocno dziewczynę. — Tak się wystraszyłem. Nic ci nie jest? Więcej tak nie rób. Miałaś się oszczędzać, przecież niedawno byłaś na ciężkiej misji, z której ledwo wróciłaś. Ojej, tak mnie wystraszyłaś — mówił składając czułe pocałunki na czubku głowy, przeczesując aktualnie rozpuszczone włosy, przy okazji trzymając w opiekuńczym geście. — Kotek, co się stało? Pozwolili ci wykonywać tak wiele technik, czy się sama z siebie wyrwałaś? Wiesz, że nie powinnaś. Co się stało? — zapytał odgarniając niesforne kosmyki za ucho i łapiąc za podbródek zmusił do spojrzenia w oczy. Uśmiechnęła się lekko, nie bardzo wiedząc jak to wyjaśnić. W gruncie rzeczy jakby nie patrzeć to Itachi należał do ANBU. Dobrą ucieczką z tej niewygodnej sytuacji było wspięcie się na palce, aby złączyć usta.

— Ekhm… — Usłyszeli za plecami, w chwili, kiedy zaczęli zatracać się w pocałunku. — Ekhm…

Keiko nie wiedziała czy się śmiać z fakty, że wszystko szło nie po jej myśli, czy schować się za Itachiego. Ostatecznie wybierała opracowaną już dzisiejszego dnia metodę stania z wielkim uśmiechem i machania do Fugaku. Ten zaś z zacięta miną pełną niezadowolenia, lustrował dezaprobaty szatynkę tkwiącą w ramionach syna. Za to brunet lekko skołowany milczał, nie wiedząc, co się dzieje. W końcu nie zdążył się zapytać, jaki jej cel tej późnej wizyty, a że Keiko to jego dziewczyna automatycznie obstawiał, że chodziło o niego.

— Dobry wieczór panu — zaczęła z lekko drążącym głosem, mając naprawdę wielką ochotę wybuchnąć śmiechem, co musiała powstrzymywać. — Zgodnie z umową dostarczam pełną dokumentację. — Wyswobadzając się z objęć Itachiego wykonała kilka kroków ku panu Uchiha zabierając ze stolika teczkę, gdzie ją uprzednio odłożyła.

— Proszę zasiąść — odparł wskazując kanapę, nadal mierząc nieprzychylnym wzrokiem, starając się nie skomentować zaistniałą sytuację. — Ekhm — odchrząknął zerkając na syna. — Itachi ,nie jesteś potrzebny przy tej rozmowie.

— Dobrze, poczekam w kuchni — oznajmił niepewnie, posyłając Keiko sygnały żądające wyjaśnienia, lecz ta tylko wyszeptała prawie bezdźwięcznie „później”.

— Tutaj ma pan kopię, którą może pan zatrzymać, oryginał jest dla nas, przyniesiony tylko do wglądu — zakomunikowała obserwując, jak Fugaku wyciąga papiery z teczki.

— Tak, wszystko się zgadza. Data, podpisy, pieczątki — mruczał oglądając dokumenty. —Wyszło jakieś nieporozumienie, ostatecznie wszystko znalazło się w siedzibie. Zostało nieumyślnie skatalogowane w nieodpowiednie miejsce.

— Ależ nic się nie stało — odparła uśmiechając się rozbrajająco, doskonale wiedząc, że znalazł się tylko dzięki interwencji Isamu w postaci włamu do ich budynku. — My przepraszamy za zamieszanie i liczymy na owocną współprace w kolejnych publicznych przedsięwzięciach. Dziękujemy przy okazji za wyrozumiałość oraz wzięcie naszego zdania pod uwagę, co pozwoliło na sprawne przeprowadzenie parady do końca. Przepraszam za najście i życzę dobrej nocy — oznajmiła na szybko wpakowując, odebrane z rąk bruneta dokumenty do teczki, chcąc ulotnić jak najprędzej.

— Również życzę dobrej nocy i dziękuje za przyjście o takie porze. — Wstał kierując gościa do wyjścia, zachowują etykietę i maniery godne tytuły jak i nazwiska.

— Keiko?

W chwili, kiedy dziewczyna nakładała buty na przedpokój wyszedł Itachi zerkając na szatynkę, lecz widząc surowy i karcący wzrok ojca, szybko zaniechał próbę zatrzymania jej.

 — To ja cię odprowadzę. Ciemno, nie powinnaś chodzić sama po zmroku — odparł wciskając na szybkiego stopy w złapane pierwsze lepsze obuwie, byle by już wyjść z domu.

— Do wiedzenia — rzuciła opuszczając prędko teren klanu Uchiha.

— Za niedługo wrócę.

Fugaku stał chwilę obserwując niedawno zamknięte przez syna drzwi.

— Ładna z nich para — zakomunikowała Mikoto zjawiając się koło męża, również widząc scenę w salonie. — Itachi wydaje się być szczęśliwy.

— Ona nie jest odpowiednią kandydatką dla niego — oznajmił stanowczo, odwracając się by wrócić do gabinetu. Kobieta westchnęła spoglądając to na oddalającego się męża, to na drzwi wyjściowe, rozumiejąc, że będą tylko z tego przykre problemy. Zaś w tej chwili Itachi był przez Keiko wtajemniczany w dzisiejszą sytuację.